געקוקט דארט, איר שרייבט דארט אז רוב וועלט מאכט נישט קיין ברכה, אבער נישט קיין הסבר פינקטלעך פארוואס. דער אמת אז אפילו ביי סוכה וואס אונז מאך מיר כל ז' מאכט מען אבער אויך נישט קיין ברכה כסדר. קודם פירט מען זיך ווי ר"ת אז מען מאכט אויפן עסן און מען איז מוציא אלע אנדערע זאכן, אבער אפילו ביים עסן אליין טאמער גייט מען אין א צווייטע סוכה אינמיטען די סעודה, אדער מען גייט ארויס פאר א לענגערע צייט אינמיטען די סעודה, אדער ווען עמיצער זיצט א לענגערע צייט אין סוכה אן א סעודה, אדער ווען איינער גייט נאר שלאפען אין א סוכה, וואס ביי די אלע זאכן דארף אויסקומען אז מען דארף מאכן א ברכה אפילו לפי שיטת רבינו תם, אבער איך מיין אז דער מנהג אז מען מאכט נישט. (לויט ווי איך געדענק ביי פארשידענע פון די פעלער דארף אויסקומען פון מ"ב ברענגט פון חיי אדם אז מען זאל טאקע יא מאכן א ברכה, אבער פון תניא זעט עפעס אויס מער לקולא.).
קען זיין אז מען נעמט עפעס אן ווי רבי, אבער נאר מיט "גאר א שטארקער" היסח הדעת. ווייס איך נישט.
געקוקט דארט, איר שרייבט דארט אז רוב וועלט מאכט נישט קיין ברכה, אבער נישט קיין הסבר פינקטלעך פארוואס. דער אמת אז אפילו ביי סוכה וואס אונז מאך מיר כל ז' מאכט מען אבער אויך נישט קיין ברכה כסדר. קודם פירט מען זיך ווי ר"ת אז מען מאכט אויפן עסן און מען איז מוציא אלע אנדערע זאכן, אבער אפילו ביים עסן אליין טאמער גייט מען אין א צווייטע סוכה אינמיטען די סעודה, אדער מען גייט ארויס פאר א לענגערע צייט אינמיטען די סעודה, אדער ווען עמיצער זיצט א לענגערע צייט אין סוכה אן א סעודה, אדער ווען איינער גייט נאר שלאפען אין א סוכה, וואס ביי די אלע זאכן דארף אויסקומען אז מען דארף מאכן א ברכה אפילו לפי שיטת רבינו תם, אבער איך מיין אז דער מנהג אז מען מאכט נישט. (לויט ווי איך געדענק ביי פארשידענע פון די פעלער דארף אויסקומען פון מ"ב ברענגט פון חיי אדם אז מען זאל טאקע יא מאכן א ברכה, אבער פון תניא זעט עפעס אויס מער לקולא.).
קען זיין אז מען נעמט עפעס אן ווי רבי, אבער נאר מיט "גאר א שטארקער" היסח הדעת. ווייס איך נישט.
סאיז לכאורה דעיס די הסבר אזוי וואו ביי טלית . אין וועגן תפילין איז נישט פשוט , מדארף וויסן פארוואס די וועלט מאכט נישט איבער א ברכה וואס לכאורה דארף אויסקומען עפ שוע אז מדארף מאכן , וואס סקען נישט זיין א גרעסערע היסח הדעת פון דעים אז מען טאר נישט אריינגיין אין ביהכס מי די תפילין אין וועגן דעים האט טאקע (דאכצעך) אדמור מסאטמאר איבער געמאכט א ברכה
געקוקט דארט, איר שרייבט דארט אז רוב וועלט מאכט נישט קיין ברכה, אבער נישט קיין הסבר פינקטלעך פארוואס. דער אמת אז אפילו ביי סוכה וואס אונז מאך מיר כל ז' מאכט מען אבער אויך נישט קיין ברכה כסדר. קודם פירט מען זיך ווי ר"ת אז מען מאכט אויפן עסן און מען איז מוציא אלע אנדערע זאכן, אבער אפילו ביים עסן אליין טאמער גייט מען אין א צווייטע סוכה אינמיטען די סעודה, אדער מען גייט ארויס פאר א לענגערע צייט אינמיטען די סעודה, אדער ווען עמיצער זיצט א לענגערע צייט אין סוכה אן א סעודה, אדער ווען איינער גייט נאר שלאפען אין א סוכה, וואס ביי די אלע זאכן דארף אויסקומען אז מען דארף מאכן א ברכה אפילו לפי שיטת רבינו תם, אבער איך מיין אז דער מנהג אז מען מאכט נישט. (לויט ווי איך געדענק ביי פארשידענע פון די פעלער דארף אויסקומען פון מ"ב ברענגט פון חיי אדם אז מען זאל טאקע יא מאכן א ברכה, אבער פון תניא זעט עפעס אויס מער לקולא.).
קען זיין אז מען נעמט עפעס אן ווי רבי, אבער נאר מיט "גאר א שטארקער" היסח הדעת. ווייס איך נישט.
סאיז לכאורה דעיס די הסבר אזוי וואו ביי טלית . אין וועגן תפילין איז נישט פשוט , מדארף וויסן פארוואס די וועלט מאכט נישט איבער א ברכה וואס לכאורה דארף אויסקומען עפ שוע אז מדארף מאכן , וואס סקען נישט זיין א גרעסערע היסח הדעת פון דעים אז מען טאר נישט אריינגיין אין ביהכס מי די תפילין
אביסל קלארער צומאכן די נושא אין פרובירן אז אלעס זאל שטומען איז אזוי האמיר געשמועסט פון צוויי זאכן וואס ווערט דערמאנט אין די גמרא א. פון מצות תפילין שמקורו בסוכה מו עא ונפסק בשוע אוח סי כה סיעף יב אז מען דארך טאקע איבער מאכן יעדע מאל וואס מען לייגט א ברכה( ועיין בבאר הגולה שכתב שמקורו בסוכה מו וכרבי )שטייט ווייטער אין די מחבר " הזיזם ממקומם אדעתא להחזירם מיד צריך לברך " אין אויף דעים זאגט די רמא אז ויש אומרים שלא לברך וכבר נתבאר לעיל סימן ח סעיף יד (וואס דאס איז ביי הלכות ציצית ) עמער באלד אביסל מער אויסשמועסן דע הלכה ביי טלית קומט יעצט אויס אז אפילו אונז פסקנן וואו רבי איז דאך דא א מחלוקה צווישן די מחבר אין די רמא צו ווען סאיז נישט דא קיין גרויסע הפסק צו מען דארף איבערמאכן א ברכה אדער נישט . והבן ב. ביי הלכות סוכה וואס מקורו איז אויך אין סוכה מה עב אז מען דארף יעדע מאל איבער מאכן א ברכה ונפסק בשוע סימן תרלט סיעף ח שכתוב המחבר נהגו . שאין מברכים על הסוכה אלא בשעת אכילה . ועיין במשנה ברורה סיעף קטן מז וזל ואף אם יצא מסוכתו רק שהיה דעתו להחזיר מיד אצ לברך שניתל ברענגט ער ווייטער א ויא דכיון שיצי בינתים אפילו על דעת לחזור מיד צריך לברך וואס דאס איז לכאורה די מחלוקה פון די רמא אין די מחבר ביי הלכות תפילין ג. דאס איז שוין אזאך וואס שטייט אין הלכות ציצית סימן ח סיעף יד וזל המחבר אם פשט טליתו אפילו היה דעתו לחזור ולהתעטף בו מיד צריך לברך כשיחזור ויתעטף בו מיד . זאדט די רמא ויש אומרים שאין מברכין אם היה דעתו לחזור ולהתעטף בו , האמיר ווייטער די זעלבע מחלוקה נאכאמאל
היוצא לנו מזה אז מנעמט אן וואו רבי ביי אלע פעלער נאר יעצט איז דא א מחלוקה צו יעדע היסח הדעת דארף מען שוין איבערמאכן די ברכה אדער נישט . יעצט דעיס וואס איר האט אריין געמישט די מחלוקה פון די רת צו מדארף מאכן א ברכה נאר ווען מגייט יעצט עסן אין די סוכה , למחילת כבודך פארשטיי איך נישט וואו עס קומט אריין דא ווייל אפילו איך האלט אז מדארף מאכן א לישיב אפילו איך עס נישט , קען אבער נאך אלץ זיין אז איך וועל נישט דארפן מאכן יעדע מאל א ברכה ווען איך איך קום אריין אין די סוכה אזוי וואו די רמא ,
יעצט ביי הלכות תפילין איז אזוי איז ווען איינער גייט אריין אין א בית הכסא קבוע וואלט לכאורה געדארפט זיין די הלכה אז מען דארף איבערמאכן א ברכה ווייל מטאר דאך דארט ניש אריין גיין הייסט דעיס א היסך הדעת (ועיין בתוספות סוכה מה עב דה אחד) אין אזוי האבן טאקע אסאך געטון ובזה נכלל רוב פוסקים ונכלל אדמור מצאנז אדמור מסאטמאר אדמור תוא זיע אז עכפ איין ברכה זיכער נאר וואס דען סדא א מגן אברהם סקכב וואס וואס שרייבט וזל ואפשר לומר דכשבית הכסא אין אינו רחוק כמו בית הכסא שלהם אינו צריך לברך ועכל אין דעיס איז לכאורה זייער אינטערסאנט ווייל לויט ווי אזוי די מגן אברהם אליין איז מסביר פארדעים אז א בית הכסא וואס מען טאר נישט אריין גיין מיט דעים מיט די תפילין איז אידחי ליה הברכה , ממילא וואס האט עס מיט נאנט אין ווייט , (אגב אין הלכות סוכה איז יא משמע פון מגא אז הליכה הוי הפסק ) איז לכאורה פארלאזט זיך דער עולם אויף די מגא אבער לכאורה וואלט נישט געדארפט זיין אזוי וואס אפילו די תניא סימן ל פסקנט אויך נישט וואו די מגא אין רוב פוסקים פסקנן מען זאל יא איבער מאכן סאו לכאורה איז עס נאר א חסרון ידיעה הצלחה
דלנעם אוועק (כמו דל עשתרות קרנים)גאהדאס גאווה ... אויף דעים ברויך מען ארבעטן
דל גאה האט געשריבן:
אביסל קלארער צומאכן די נושא אין פרובירן אז אלעס זאל שטומען איז אזוי האמיר געשמועסט פון צוויי זאכן וואס ווערט דערמאנט אין די גמרא א. פון מצות תפילין שמקורו בסוכה מו עא ונפסק בשוע אוח סי כה סיעף יב אז מען דארך טאקע איבער מאכן יעדע מאל וואס מען לייגט א ברכה( ועיין בבאר הגולה שכתב שמקורו בסוכה מו וכרבי )שטייט ווייטער אין די מחבר " הזיזם ממקומם אדעתא להחזירם מיד צריך לברך " אין אויף דעים זאגט די רמא אז ויש אומרים שלא לברך וכבר נתבאר לעיל סימן ח סעיף יד (וואס דאס איז ביי הלכות ציצית ) עמער באלד אביסל מער אויסשמועסן דע הלכה ביי טלית קומט יעצט אויס אז אפילו אונז פסקנן וואו רבי איז דאך דא א מחלוקה צווישן די מחבר אין די רמא צו ווען סאיז נישט דא קיין גרויסע הפסק צו מען דארף איבערמאכן א ברכה אדער נישט . והבן ב. ביי הלכות סוכה וואס מקורו איז אויך אין סוכה מה עב אז מען דארף יעדע מאל איבער מאכן א ברכה ונפסק בשוע סימן תרלט סיעף ח שכתוב המחבר נהגו . שאין מברכים על הסוכה אלא בשעת אכילה . ועיין במשנה ברורה סיעף קטן מז וזל ואף אם יצא מסוכתו רק שהיה דעתו להחזיר מיד אצ לברך שניתל ברענגט ער ווייטער א ויא דכיון שיצי בינתים אפילו על דעת לחזור מיד צריך לברך וואס דאס איז לכאורה די מחלוקה פון די רמא אין די מחבר ביי הלכות תפילין ג. דאס איז שוין אזאך וואס שטייט אין הלכות ציצית סימן ח סיעף יד וזל המחבר אם פשט טליתו אפילו היה דעתו לחזור ולהתעטף בו מיד צריך לברך כשיחזור ויתעטף בו מיד . זאדט די רמא ויש אומרים שאין מברכין אם היה דעתו לחזור ולהתעטף בו , האמיר ווייטער די זעלבע מחלוקה נאכאמאל
היוצא לנו מזה אז מנעמט אן וואו רבי ביי אלע פעלער נאר יעצט איז דא א מחלוקה צו יעדע היסח הדעת דארף מען שוין איבערמאכן די ברכה אדער נישט . יעצט דעיס וואס איר האט אריין געמישט די מחלוקה פון די רת צו מדארף מאכן א ברכה נאר ווען מגייט יעצט עסן אין די סוכה , למחילת כבודך פארשטיי איך נישט וואו עס קומט אריין דא ווייל אפילו איך האלט אז מדארף מאכן א לישיב אפילו איך עס נישט , קען אבער נאך אלץ זיין אז איך וועל נישט דארפן מאכן יעדע מאל א ברכה ווען איך איך קום אריין אין די סוכה אזוי וואו די רמא ,
יעצט ביי הלכות תפילין איז אזוי איז ווען איינער גייט אריין אין א בית הכסא קבוע וואלט לכאורה געדארפט זיין די הלכה אז מען דארף איבערמאכן א ברכה ווייל מטאר דאך דארט ניש אריין גיין הייסט דעיס א היסך הדעת (ועיין בתוספות סוכה מה עב דה אחד) אין אזוי האבן טאקע אסאך געטון ובזה נכלל רוב פוסקים ונכלל אדמור מצאנז אדמור מסאטמאר אדמור תוא זיע אז עכפ איין ברכה זיכער נאר וואס דען סדא א מגן אברהם סקכב וואס וואס שרייבט וזל ואפשר לומר דכשבית הכסא אין אינו רחוק כמו בית הכסא שלהם אינו צריך לברך ועכל אין דעיס איז לכאורה זייער אינטערסאנט ווייל לויט ווי אזוי די מגן אברהם אליין איז מסביר פארדעים אז א בית הכסא וואס מען טאר נישט אריין גיין מיט דעים מיט די תפילין איז אידחי ליה הברכה , ממילא וואס האט עס מיט נאנט אין ווייט , (אגב אין הלכות סוכה איז יא משמע פון מגא אז הליכה הוי הפסק ) איז לכאורה פארלאזט זיך דער עולם אויף די מגא אבער לכאורה וואלט נישט געדארפט זיין אזוי וואס אפילו די תניא סימן ל פסקנט אויך נישט וואו די מגא אין רוב פוסקים פסקנן מען זאל יא איבער מאכן סאו לכאורה איז עס נאר א חסרון ידיעה הצלחה
זייער זייער שיין צולייגט.
איך וואלט עס ווען מסכם גווען אזוי. א. ביה"כ שבשדות, זעט מען קלאר אין די גמרא אז רבא אליבא דרבי דארף מען איבערמאכן א ברכה, ובזה ליכא שום פקפוק. ב. ביה"כ כהיום. פשטות אין די פוסקים ווערט נישט דערמאנט קיין חילוק, אבער דער מג"א וויל זאגן אז אפשר ביה"כ היינט וואס איז נאנט אפשר זאל מען נישט דארפן איבערמאכן א ברכה. ג. חלץ/יצא על מנת לחזור איז א מחלוקת. לויטן רמ"א מאכט מען נישט איבער. ומוקי הא דרבא ורבי דוקא כשלא נתכוין או כשיצא לביה"כ כההוא דרבא.
סא למעשה האמיר עפעס א מהלך ווי אזוי דער מנהג קען שטימען מיט רבא.
(וועגן ביה"כ און די תפלין, דאכט זיך מיר אז ווען מען גייט ארויס נאר להשתין אין די היינטיגע ביה"כ וואס מען קען א סך דן זיין עס זאל האבן א דין ווי ביה"כ דפרסאי, קען זיין גרינגער).
ברכת סוכה גייט שוין אריין אין א מער קאמפלעצירטער שמועס. דהיינו אפילו לויט ר"ת וואס זאגט אז מען מאכט נאר א ברכה בשעת אכילה, איז אויך מודה אז טיול ושינה איז מחויב בסוכה וברכה, נאר ער זאגט אז זיי ווערן א "טפל" פאר די אכילה און זיי ווערן "נפטר" בברכתו.
שטעלט זיך די שאלה וואס טועט זיך איינער גייט ארויס נאך נאכטמאל צו שמחת בית השואיבה און קומט שפעטער צוריק צו די סוכה שלאפן ברענגט די מ"ב פון חיי אדם אז דאן דארף ער לכו"ע מאכן א ברכה אויפן שלאפען, ווייל ער האט נישט מיט וואס נפטר צו ווערן, פונעם פריערדיגען אכילה האט ער דאך שוין געמאכט א גרויסען הפסק. פונעם תניא דאכט זיך קומט אויס אז די "סוכה" ווערט געפטרט אפילו עס גייט זיין א גרויסער הפסק.
דל גאה האט געשריבן:
אביסל קלארער צומאכן די נושא אין פרובירן אז אלעס זאל שטומען איז אזוי האמיר געשמועסט פון צוויי זאכן וואס ווערט דערמאנט אין די גמרא א. פון מצות תפילין שמקורו בסוכה מו עא ונפסק בשוע אוח סי כה סיעף יב אז מען דארך טאקע איבער מאכן יעדע מאל וואס מען לייגט א ברכה( ועיין בבאר הגולה שכתב שמקורו בסוכה מו וכרבי )שטייט ווייטער אין די מחבר " הזיזם ממקומם אדעתא להחזירם מיד צריך לברך " אין אויף דעים זאגט די רמא אז ויש אומרים שלא לברך וכבר נתבאר לעיל סימן ח סעיף יד (וואס דאס איז ביי הלכות ציצית ) עמער באלד אביסל מער אויסשמועסן דע הלכה ביי טלית קומט יעצט אויס אז אפילו אונז פסקנן וואו רבי איז דאך דא א מחלוקה צווישן די מחבר אין די רמא צו ווען סאיז נישט דא קיין גרויסע הפסק צו מען דארף איבערמאכן א ברכה אדער נישט . והבן ב. ביי הלכות סוכה וואס מקורו איז אויך אין סוכה מה עב אז מען דארף יעדע מאל איבער מאכן א ברכה ונפסק בשוע סימן תרלט סיעף ח שכתוב המחבר נהגו . שאין מברכים על הסוכה אלא בשעת אכילה . ועיין במשנה ברורה סיעף קטן מז וזל ואף אם יצא מסוכתו רק שהיה דעתו להחזיר מיד אצ לברך שניתל ברענגט ער ווייטער א ויא דכיון שיצי בינתים אפילו על דעת לחזור מיד צריך לברך וואס דאס איז לכאורה די מחלוקה פון די רמא אין די מחבר ביי הלכות תפילין ג. דאס איז שוין אזאך וואס שטייט אין הלכות ציצית סימן ח סיעף יד וזל המחבר אם פשט טליתו אפילו היה דעתו לחזור ולהתעטף בו מיד צריך לברך כשיחזור ויתעטף בו מיד . זאדט די רמא ויש אומרים שאין מברכין אם היה דעתו לחזור ולהתעטף בו , האמיר ווייטער די זעלבע מחלוקה נאכאמאל
היוצא לנו מזה אז מנעמט אן וואו רבי ביי אלע פעלער נאר יעצט איז דא א מחלוקה צו יעדע היסח הדעת דארף מען שוין איבערמאכן די ברכה אדער נישט . יעצט דעיס וואס איר האט אריין געמישט די מחלוקה פון די רת צו מדארף מאכן א ברכה נאר ווען מגייט יעצט עסן אין די סוכה , למחילת כבודך פארשטיי איך נישט וואו עס קומט אריין דא ווייל אפילו איך האלט אז מדארף מאכן א לישיב אפילו איך עס נישט , קען אבער נאך אלץ זיין אז איך וועל נישט דארפן מאכן יעדע מאל א ברכה ווען איך איך קום אריין אין די סוכה אזוי וואו די רמא ,
יעצט ביי הלכות תפילין איז אזוי איז ווען איינער גייט אריין אין א בית הכסא קבוע וואלט לכאורה געדארפט זיין די הלכה אז מען דארף איבערמאכן א ברכה ווייל מטאר דאך דארט ניש אריין גיין הייסט דעיס א היסך הדעת (ועיין בתוספות סוכה מה עב דה אחד) אין אזוי האבן טאקע אסאך געטון ובזה נכלל רוב פוסקים ונכלל אדמור מצאנז אדמור מסאטמאר אדמור תוא זיע אז עכפ איין ברכה זיכער נאר וואס דען סדא א מגן אברהם סקכב וואס וואס שרייבט וזל ואפשר לומר דכשבית הכסא אין אינו רחוק כמו בית הכסא שלהם אינו צריך לברך ועכל אין דעיס איז לכאורה זייער אינטערסאנט ווייל לויט ווי אזוי די מגן אברהם אליין איז מסביר פארדעים אז א בית הכסא וואס מען טאר נישט אריין גיין מיט דעים מיט די תפילין איז אידחי ליה הברכה , ממילא וואס האט עס מיט נאנט אין ווייט , (אגב אין הלכות סוכה איז יא משמע פון מגא אז הליכה הוי הפסק ) איז לכאורה פארלאזט זיך דער עולם אויף די מגא אבער לכאורה וואלט נישט געדארפט זיין אזוי וואס אפילו די תניא סימן ל פסקנט אויך נישט וואו די מגא אין רוב פוסקים פסקנן מען זאל יא איבער מאכן סאו לכאורה איז עס נאר א חסרון ידיעה הצלחה
(וועגן ביה"כ און די תפלין, דאכט זיך מיר אז ווען מען גייט ארויס נאר להשתין אין די היינטיגע ביה"כ וואס מען קען א סך דן זיין עס זאל האבן א דין ווי ביה"כ דפרסאי, קען זיין גרינגער).
לכאורה האט א היינטיגע קבוע נישט די דין פון פרסאי ווייל כמעט שלא ימלט אז סזאל נישט בלייבן עפעס פארשמירט ודוק אין לאמיר זאגן אז נישט , איז דא א חזוא וואס איז מסופק צי סאיז בכלל דומה ווייל די ביסהכס דפרסאי האט זיך גלייך מתגולל געווען משאכ היינט פלאשט מען נישט גלייך אראפ קען זיין טז סהאט א הלכה וואו א קבוע איז אזוי , אויב גייט מען להשתין אין א בית כסא קבוע(נישט אין א שטייעדיגע) איז זיכער אז ספונקט וואו א בית הכסא שבשדות , אויב גייט אין א שטייעדיגע בית הכסא (וואס איז פארשטייט זיך נאר להשתין)אין סנישט דא קבועדיגע דארף מען זיכער נישט מאכן א ברכה , אויב גייט מען אין א שטייעדיגע אין סדא דארט אויך קבועדיגע וואס דעמאלטס לכאורה קען מען נישט אריין גיין מיט תפילין דארט איז אפילו למעשה דו גייסט נאר צו די שטייעדיגע דארף מען לכאורה יא מאכן א ברכה נ.ב. קצרתי משום כבוד הבריות . ודוק
דל גאה האט געשריבן:
אביסל קלארער צומאכן די נושא אין פרובירן אז אלעס זאל שטומען איז אזוי האמיר געשמועסט פון צוויי זאכן וואס ווערט דערמאנט אין די גמרא א. פון מצות תפילין שמקורו בסוכה מו עא ונפסק בשוע אוח סי כה סיעף יב אז מען דארך טאקע איבער מאכן יעדע מאל וואס מען לייגט א ברכה( ועיין בבאר הגולה שכתב שמקורו בסוכה מו וכרבי )שטייט ווייטער אין די מחבר " הזיזם ממקומם אדעתא להחזירם מיד צריך לברך " אין אויף דעים זאגט די רמא אז ויש אומרים שלא לברך וכבר נתבאר לעיל סימן ח סעיף יד (וואס דאס איז ביי הלכות ציצית ) עמער באלד אביסל מער אויסשמועסן דע הלכה ביי טלית קומט יעצט אויס אז אפילו אונז פסקנן וואו רבי איז דאך דא א מחלוקה צווישן די מחבר אין די רמא צו ווען סאיז נישט דא קיין גרויסע הפסק צו מען דארף איבערמאכן א ברכה אדער נישט . והבן ב. ביי הלכות סוכה וואס מקורו איז אויך אין סוכה מה עב אז מען דארף יעדע מאל איבער מאכן א ברכה ונפסק בשוע סימן תרלט סיעף ח שכתוב המחבר נהגו . שאין מברכים על הסוכה אלא בשעת אכילה . ועיין במשנה ברורה סיעף קטן מז וזל ואף אם יצא מסוכתו רק שהיה דעתו להחזיר מיד אצ לברך שניתל ברענגט ער ווייטער א ויא דכיון שיצי בינתים אפילו על דעת לחזור מיד צריך לברך וואס דאס איז לכאורה די מחלוקה פון די רמא אין די מחבר ביי הלכות תפילין ג. דאס איז שוין אזאך וואס שטייט אין הלכות ציצית סימן ח סיעף יד וזל המחבר אם פשט טליתו אפילו היה דעתו לחזור ולהתעטף בו מיד צריך לברך כשיחזור ויתעטף בו מיד . זאדט די רמא ויש אומרים שאין מברכין אם היה דעתו לחזור ולהתעטף בו , האמיר ווייטער די זעלבע מחלוקה נאכאמאל
היוצא לנו מזה אז מנעמט אן וואו רבי ביי אלע פעלער נאר יעצט איז דא א מחלוקה צו יעדע היסח הדעת דארף מען שוין איבערמאכן די ברכה אדער נישט . יעצט דעיס וואס איר האט אריין געמישט די מחלוקה פון די רת צו מדארף מאכן א ברכה נאר ווען מגייט יעצט עסן אין די סוכה , למחילת כבודך פארשטיי איך נישט וואו עס קומט אריין דא ווייל אפילו איך האלט אז מדארף מאכן א לישיב אפילו איך עס נישט , קען אבער נאך אלץ זיין אז איך וועל נישט דארפן מאכן יעדע מאל א ברכה ווען איך איך קום אריין אין די סוכה אזוי וואו די רמא ,
יעצט ביי הלכות תפילין איז אזוי איז ווען איינער גייט אריין אין א בית הכסא קבוע וואלט לכאורה געדארפט זיין די הלכה אז מען דארף איבערמאכן א ברכה ווייל מטאר דאך דארט ניש אריין גיין הייסט דעיס א היסך הדעת (ועיין בתוספות סוכה מה עב דה אחד) אין אזוי האבן טאקע אסאך געטון ובזה נכלל רוב פוסקים ונכלל אדמור מצאנז אדמור מסאטמאר אדמור תוא זיע אז עכפ איין ברכה זיכער נאר וואס דען סדא א מגן אברהם סקכב וואס וואס שרייבט וזל ואפשר לומר דכשבית הכסא אין אינו רחוק כמו בית הכסא שלהם אינו צריך לברך ועכל אין דעיס איז לכאורה זייער אינטערסאנט ווייל לויט ווי אזוי די מגן אברהם אליין איז מסביר פארדעים אז א בית הכסא וואס מען טאר נישט אריין גיין מיט דעים מיט די תפילין איז אידחי ליה הברכה , ממילא וואס האט עס מיט נאנט אין ווייט , (אגב אין הלכות סוכה איז יא משמע פון מגא אז הליכה הוי הפסק ) איז לכאורה פארלאזט זיך דער עולם אויף די מגא אבער לכאורה וואלט נישט געדארפט זיין אזוי וואס אפילו די תניא סימן ל פסקנט אויך נישט וואו די מגא אין רוב פוסקים פסקנן מען זאל יא איבער מאכן סאו לכאורה איז עס נאר א חסרון ידיעה הצלחה
זייער זייער שיין צולייגט.
איך וואלט עס ווען מסכם גווען אזוי. א. ביה"כ שבשדות, זעט מען קלאר אין די גמרא אז רבא אליבא דרבי דארף מען איבערמאכן א ברכה, ובזה ליכא שום פקפוק. ב. ביה"כ כהיום. פשטות אין די פוסקים ווערט נישט דערמאנט קיין חילוק, אבער דער מג"א וויל זאגן אז אפשר ביה"כ היינט וואס איז נאנט אפשר זאל מען נישט דארפן איבערמאכן א ברכה. ג. חלץ/יצא על מנת לחזור איז א מחלוקת. לויטן רמ"א מאכט מען נישט איבער. ומוקי הא דרבא ורבי דוקא כשלא נתכוין או כשיצא לביה"כ כההוא דרבא.
סא למעשה האמיר עפעס א מהלך ווי אזוי דער מנהג קען שטימען מיט רבא.
(וועגן ביה"כ און די תפלין, דאכט זיך מיר אז ווען מען גייט ארויס נאר להשתין אין די היינטיגע ביה"כ וואס מען קען א סך דן זיין עס זאל האבן א דין ווי ביה"כ דפרסאי, קען זיין גרינגער).
ברכת סוכה גייט שוין אריין אין א מער קאמפלעצירטער שמועס. דהיינו אפילו לויט ר"ת וואס זאגט אז מען מאכט נאר א ברכה בשעת אכילה, איז אויך מודה אז טיול ושינה איז מחויב בסוכה וברכה, נאר ער זאגט אז זיי ווערן א "טפל" פאר די אכילה און זיי ווערן "נפטר" בברכתו.
שטעלט זיך די שאלה וואס טועט זיך איינער גייט ארויס נאך נאכטמאל צו שמחת בית השואיבה און קומט שפעטער צוריק צו די סוכה שלאפן ברענגט די מ"ב פון חיי אדם אז דאן דארף ער לכו"ע מאכן א ברכה אויפן שלאפען, ווייל ער האט נישט מיט וואס נפטר צו ווערן, פונעם פריערדיגען אכילה האט ער דאך שוין געמאכט א גרויסען הפסק. פונעם תניא דאכט זיך קומט אויס אז די "סוכה" ווערט געפטרט אפילו עס גייט זיין א גרויסער הפסק.
פיין יעצט ווייטער פארשטיי איך נישט וואו קומט דא אריין די רביננו תם , סך הכול זאגסטו אז סוועט אויסקומען לויט די רבינו תם א ציור וואס מען וועט דארפן מאכן א ברכה אפילו שלא בשעת אכילה וואס איז לכוארה זייער פארשטענדליך
דל גאה האט געשריבן:
אביסל קלארער צומאכן די נושא אין פרובירן אז אלעס זאל שטומען איז אזוי האמיר געשמועסט פון צוויי זאכן וואס ווערט דערמאנט אין די גמרא א. פון מצות תפילין שמקורו בסוכה מו עא ונפסק בשוע אוח סי כה סיעף יב אז מען דארך טאקע איבער מאכן יעדע מאל וואס מען לייגט א ברכה( ועיין בבאר הגולה שכתב שמקורו בסוכה מו וכרבי )שטייט ווייטער אין די מחבר " הזיזם ממקומם אדעתא להחזירם מיד צריך לברך " אין אויף דעים זאגט די רמא אז ויש אומרים שלא לברך וכבר נתבאר לעיל סימן ח סעיף יד (וואס דאס איז ביי הלכות ציצית ) עמער באלד אביסל מער אויסשמועסן דע הלכה ביי טלית קומט יעצט אויס אז אפילו אונז פסקנן וואו רבי איז דאך דא א מחלוקה צווישן די מחבר אין די רמא צו ווען סאיז נישט דא קיין גרויסע הפסק צו מען דארף איבערמאכן א ברכה אדער נישט . והבן ב. ביי הלכות סוכה וואס מקורו איז אויך אין סוכה מה עב אז מען דארף יעדע מאל איבער מאכן א ברכה ונפסק בשוע סימן תרלט סיעף ח שכתוב המחבר נהגו . שאין מברכים על הסוכה אלא בשעת אכילה . ועיין במשנה ברורה סיעף קטן מז וזל ואף אם יצא מסוכתו רק שהיה דעתו להחזיר מיד אצ לברך שניתל ברענגט ער ווייטער א ויא דכיון שיצי בינתים אפילו על דעת לחזור מיד צריך לברך וואס דאס איז לכאורה די מחלוקה פון די רמא אין די מחבר ביי הלכות תפילין ג. דאס איז שוין אזאך וואס שטייט אין הלכות ציצית סימן ח סיעף יד וזל המחבר אם פשט טליתו אפילו היה דעתו לחזור ולהתעטף בו מיד צריך לברך כשיחזור ויתעטף בו מיד . זאדט די רמא ויש אומרים שאין מברכין אם היה דעתו לחזור ולהתעטף בו , האמיר ווייטער די זעלבע מחלוקה נאכאמאל
היוצא לנו מזה אז מנעמט אן וואו רבי ביי אלע פעלער נאר יעצט איז דא א מחלוקה צו יעדע היסח הדעת דארף מען שוין איבערמאכן די ברכה אדער נישט . יעצט דעיס וואס איר האט אריין געמישט די מחלוקה פון די רת צו מדארף מאכן א ברכה נאר ווען מגייט יעצט עסן אין די סוכה , למחילת כבודך פארשטיי איך נישט וואו עס קומט אריין דא ווייל אפילו איך האלט אז מדארף מאכן א לישיב אפילו איך עס נישט , קען אבער נאך אלץ זיין אז איך וועל נישט דארפן מאכן יעדע מאל א ברכה ווען איך איך קום אריין אין די סוכה אזוי וואו די רמא ,
יעצט ביי הלכות תפילין איז אזוי איז ווען איינער גייט אריין אין א בית הכסא קבוע וואלט לכאורה געדארפט זיין די הלכה אז מען דארף איבערמאכן א ברכה ווייל מטאר דאך דארט ניש אריין גיין הייסט דעיס א היסך הדעת (ועיין בתוספות סוכה מה עב דה אחד) אין אזוי האבן טאקע אסאך געטון ובזה נכלל רוב פוסקים ונכלל אדמור מצאנז אדמור מסאטמאר אדמור תוא זיע אז עכפ איין ברכה זיכער נאר וואס דען סדא א מגן אברהם סקכב וואס וואס שרייבט וזל ואפשר לומר דכשבית הכסא אין אינו רחוק כמו בית הכסא שלהם אינו צריך לברך ועכל אין דעיס איז לכאורה זייער אינטערסאנט ווייל לויט ווי אזוי די מגן אברהם אליין איז מסביר פארדעים אז א בית הכסא וואס מען טאר נישט אריין גיין מיט דעים מיט די תפילין איז אידחי ליה הברכה , ממילא וואס האט עס מיט נאנט אין ווייט , (אגב אין הלכות סוכה איז יא משמע פון מגא אז הליכה הוי הפסק ) איז לכאורה פארלאזט זיך דער עולם אויף די מגא אבער לכאורה וואלט נישט געדארפט זיין אזוי וואס אפילו די תניא סימן ל פסקנט אויך נישט וואו די מגא אין רוב פוסקים פסקנן מען זאל יא איבער מאכן סאו לכאורה איז עס נאר א חסרון ידיעה הצלחה
זייער זייער שיין צולייגט.
איך וואלט עס ווען מסכם גווען אזוי. א. ביה"כ שבשדות, זעט מען קלאר אין די גמרא אז רבא אליבא דרבי דארף מען איבערמאכן א ברכה, ובזה ליכא שום פקפוק. ב. ביה"כ כהיום. פשטות אין די פוסקים ווערט נישט דערמאנט קיין חילוק, אבער דער מג"א וויל זאגן אז אפשר ביה"כ היינט וואס איז נאנט אפשר זאל מען נישט דארפן איבערמאכן א ברכה. ג. חלץ/יצא על מנת לחזור איז א מחלוקת. לויטן רמ"א מאכט מען נישט איבער. ומוקי הא דרבא ורבי דוקא כשלא נתכוין או כשיצא לביה"כ כההוא דרבא.
סא למעשה האמיר עפעס א מהלך ווי אזוי דער מנהג קען שטימען מיט רבא.
(וועגן ביה"כ און די תפלין, דאכט זיך מיר אז ווען מען גייט ארויס נאר להשתין אין די היינטיגע ביה"כ וואס מען קען א סך דן זיין עס זאל האבן א דין ווי ביה"כ דפרסאי, קען זיין גרינגער).
ברכת סוכה גייט שוין אריין אין א מער קאמפלעצירטער שמועס. דהיינו אפילו לויט ר"ת וואס זאגט אז מען מאכט נאר א ברכה בשעת אכילה, איז אויך מודה אז טיול ושינה איז מחויב בסוכה וברכה, נאר ער זאגט אז זיי ווערן א "טפל" פאר די אכילה און זיי ווערן "נפטר" בברכתו.
שטעלט זיך די שאלה וואס טועט זיך איינער גייט ארויס נאך נאכטמאל צו שמחת בית השואיבה און קומט שפעטער צוריק צו די סוכה שלאפן ברענגט די מ"ב פון חיי אדם אז דאן דארף ער לכו"ע מאכן א ברכה אויפן שלאפען, ווייל ער האט נישט מיט וואס נפטר צו ווערן, פונעם פריערדיגען אכילה האט ער דאך שוין געמאכט א גרויסען הפסק. פונעם תניא דאכט זיך קומט אויס אז די "סוכה" ווערט געפטרט אפילו עס גייט זיין א גרויסער הפסק.
פיין יעצט ווייטער פארשטיי איך נישט וואו קומט דא אריין די רביננו תם , סך הכול זאגסטו אז סוועט אויסקומען לויט די רבינו תם א ציור וואס מען וועט דארפן מאכן א ברכה אפילו שלא בשעת אכילה וואס איז לכוארה זייער פארשטענדליך
איך זאג אז אפילו לויט ר"ת וועט מען דארפען מאכן א ברכה אויף שינה מטעם "הפסק". עס איז נישט ממש אונזער שמועס, אבער עס רירט אביסל אן.
וועגן היינטיגע ביה"כ איך מיין אז עס ווערט ברייט ארומגעשמועסט אין די היינטיגע אחרונים. דאכט זיך אז עס נישט אזוי קלאר ספעציעל צו מחייב זיין אויף דעם א ברכה.
יעצט וועגן להשתין ביי שטייעדיגע ביה"כ האסטו זייער גוט געזאגט ,וועט לכאורה לויטן רמ"א זיכער נישט דארפן מאכן קיין ברכה. אויב איז דא א מחיצה צווישען שטייעדיגע און די קבוע, וואלט איך פארשטאנען אז דער עראי דארף הייסן עקסטער ודו"ק
דל גאה האט געשריבן:
אביסל קלארער צומאכן די נושא אין פרובירן אז אלעס זאל שטומען איז אזוי האמיר געשמועסט פון צוויי זאכן וואס ווערט דערמאנט אין די גמרא א. פון מצות תפילין שמקורו בסוכה מו עא ונפסק בשוע אוח סי כה סיעף יב אז מען דארך טאקע איבער מאכן יעדע מאל וואס מען לייגט א ברכה( ועיין בבאר הגולה שכתב שמקורו בסוכה מו וכרבי )שטייט ווייטער אין די מחבר " הזיזם ממקומם אדעתא להחזירם מיד צריך לברך " אין אויף דעים זאגט די רמא אז ויש אומרים שלא לברך וכבר נתבאר לעיל סימן ח סעיף יד (וואס דאס איז ביי הלכות ציצית ) עמער באלד אביסל מער אויסשמועסן דע הלכה ביי טלית קומט יעצט אויס אז אפילו אונז פסקנן וואו רבי איז דאך דא א מחלוקה צווישן די מחבר אין די רמא צו ווען סאיז נישט דא קיין גרויסע הפסק צו מען דארף איבערמאכן א ברכה אדער נישט . והבן ב. ביי הלכות סוכה וואס מקורו איז אויך אין סוכה מה עב אז מען דארף יעדע מאל איבער מאכן א ברכה ונפסק בשוע סימן תרלט סיעף ח שכתוב המחבר נהגו . שאין מברכים על הסוכה אלא בשעת אכילה . ועיין במשנה ברורה סיעף קטן מז וזל ואף אם יצא מסוכתו רק שהיה דעתו להחזיר מיד אצ לברך שניתל ברענגט ער ווייטער א ויא דכיון שיצי בינתים אפילו על דעת לחזור מיד צריך לברך וואס דאס איז לכאורה די מחלוקה פון די רמא אין די מחבר ביי הלכות תפילין ג. דאס איז שוין אזאך וואס שטייט אין הלכות ציצית סימן ח סיעף יד וזל המחבר אם פשט טליתו אפילו היה דעתו לחזור ולהתעטף בו מיד צריך לברך כשיחזור ויתעטף בו מיד . זאדט די רמא ויש אומרים שאין מברכין אם היה דעתו לחזור ולהתעטף בו , האמיר ווייטער די זעלבע מחלוקה נאכאמאל
היוצא לנו מזה אז מנעמט אן וואו רבי ביי אלע פעלער נאר יעצט איז דא א מחלוקה צו יעדע היסח הדעת דארף מען שוין איבערמאכן די ברכה אדער נישט . יעצט דעיס וואס איר האט אריין געמישט די מחלוקה פון די רת צו מדארף מאכן א ברכה נאר ווען מגייט יעצט עסן אין די סוכה , למחילת כבודך פארשטיי איך נישט וואו עס קומט אריין דא ווייל אפילו איך האלט אז מדארף מאכן א לישיב אפילו איך עס נישט , קען אבער נאך אלץ זיין אז איך וועל נישט דארפן מאכן יעדע מאל א ברכה ווען איך איך קום אריין אין די סוכה אזוי וואו די רמא ,
יעצט ביי הלכות תפילין איז אזוי איז ווען איינער גייט אריין אין א בית הכסא קבוע וואלט לכאורה געדארפט זיין די הלכה אז מען דארף איבערמאכן א ברכה ווייל מטאר דאך דארט ניש אריין גיין הייסט דעיס א היסך הדעת (ועיין בתוספות סוכה מה עב דה אחד) אין אזוי האבן טאקע אסאך געטון ובזה נכלל רוב פוסקים ונכלל אדמור מצאנז אדמור מסאטמאר אדמור תוא זיע אז עכפ איין ברכה זיכער נאר וואס דען סדא א מגן אברהם סקכב וואס וואס שרייבט וזל ואפשר לומר דכשבית הכסא אין אינו רחוק כמו בית הכסא שלהם אינו צריך לברך ועכל אין דעיס איז לכאורה זייער אינטערסאנט ווייל לויט ווי אזוי די מגן אברהם אליין איז מסביר פארדעים אז א בית הכסא וואס מען טאר נישט אריין גיין מיט דעים מיט די תפילין איז אידחי ליה הברכה , ממילא וואס האט עס מיט נאנט אין ווייט , (אגב אין הלכות סוכה איז יא משמע פון מגא אז הליכה הוי הפסק ) איז לכאורה פארלאזט זיך דער עולם אויף די מגא אבער לכאורה וואלט נישט געדארפט זיין אזוי וואס אפילו די תניא סימן ל פסקנט אויך נישט וואו די מגא אין רוב פוסקים פסקנן מען זאל יא איבער מאכן סאו לכאורה איז עס נאר א חסרון ידיעה הצלחה
זייער זייער שיין צולייגט.
איך וואלט עס ווען מסכם גווען אזוי. א. ביה"כ שבשדות, זעט מען קלאר אין די גמרא אז רבא אליבא דרבי דארף מען איבערמאכן א ברכה, ובזה ליכא שום פקפוק. ב. ביה"כ כהיום. פשטות אין די פוסקים ווערט נישט דערמאנט קיין חילוק, אבער דער מג"א וויל זאגן אז אפשר ביה"כ היינט וואס איז נאנט אפשר זאל מען נישט דארפן איבערמאכן א ברכה. ג. חלץ/יצא על מנת לחזור איז א מחלוקת. לויטן רמ"א מאכט מען נישט איבער. ומוקי הא דרבא ורבי דוקא כשלא נתכוין או כשיצא לביה"כ כההוא דרבא.
סא למעשה האמיר עפעס א מהלך ווי אזוי דער מנהג קען שטימען מיט רבא.
(וועגן ביה"כ און די תפלין, דאכט זיך מיר אז ווען מען גייט ארויס נאר להשתין אין די היינטיגע ביה"כ וואס מען קען א סך דן זיין עס זאל האבן א דין ווי ביה"כ דפרסאי, קען זיין גרינגער).
ברכת סוכה גייט שוין אריין אין א מער קאמפלעצירטער שמועס. דהיינו אפילו לויט ר"ת וואס זאגט אז מען מאכט נאר א ברכה בשעת אכילה, איז אויך מודה אז טיול ושינה איז מחויב בסוכה וברכה, נאר ער זאגט אז זיי ווערן א "טפל" פאר די אכילה און זיי ווערן "נפטר" בברכתו.
שטעלט זיך די שאלה וואס טועט זיך איינער גייט ארויס נאך נאכטמאל צו שמחת בית השואיבה און קומט שפעטער צוריק צו די סוכה שלאפן ברענגט די מ"ב פון חיי אדם אז דאן דארף ער לכו"ע מאכן א ברכה אויפן שלאפען, ווייל ער האט נישט מיט וואס נפטר צו ווערן, פונעם פריערדיגען אכילה האט ער דאך שוין געמאכט א גרויסען הפסק. פונעם תניא דאכט זיך קומט אויס אז די "סוכה" ווערט געפטרט אפילו עס גייט זיין א גרויסער הפסק.
פיין יעצט ווייטער פארשטיי איך נישט וואו קומט דא אריין די רביננו תם , סך הכול זאגסטו אז סוועט אויסקומען לויט די רבינו תם א ציור וואס מען וועט דארפן מאכן א ברכה אפילו שלא בשעת אכילה וואס איז לכוארה זייער פארשטענדליך
איך זאג אז אפילו לויט ר"ת וועט מען דארפען מאכן א ברכה אויף שינה מטעם "הפסק".
עס איז נישט ממש אונזער שמועס, אבער עס רירט אביסל אן. וועגן היינטיגע ביה"כ איך מיין אז עס ווערט ברייט ארומגעשמועסט אין די היינטיגע אחרונים. דאכט זיך אז עס נישט אזוי קלאר ספעציעל צו מחייב זיין אויף דעם א ברכה.
דל גאה האט געשריבן:
אביסל קלארער צומאכן די נושא אין פרובירן אז אלעס זאל שטומען איז אזוי האמיר געשמועסט פון צוויי זאכן וואס ווערט דערמאנט אין די גמרא א. פון מצות תפילין שמקורו בסוכה מו עא ונפסק בשוע אוח סי כה סיעף יב אז מען דארך טאקע איבער מאכן יעדע מאל וואס מען לייגט א ברכה( ועיין בבאר הגולה שכתב שמקורו בסוכה מו וכרבי )שטייט ווייטער אין די מחבר " הזיזם ממקומם אדעתא להחזירם מיד צריך לברך " אין אויף דעים זאגט די רמא אז ויש אומרים שלא לברך וכבר נתבאר לעיל סימן ח סעיף יד (וואס דאס איז ביי הלכות ציצית ) עמער באלד אביסל מער אויסשמועסן דע הלכה ביי טלית קומט יעצט אויס אז אפילו אונז פסקנן וואו רבי איז דאך דא א מחלוקה צווישן די מחבר אין די רמא צו ווען סאיז נישט דא קיין גרויסע הפסק צו מען דארף איבערמאכן א ברכה אדער נישט . והבן ב. ביי הלכות סוכה וואס מקורו איז אויך אין סוכה מה עב אז מען דארף יעדע מאל איבער מאכן א ברכה ונפסק בשוע סימן תרלט סיעף ח שכתוב המחבר נהגו . שאין מברכים על הסוכה אלא בשעת אכילה . ועיין במשנה ברורה סיעף קטן מז וזל ואף אם יצא מסוכתו רק שהיה דעתו להחזיר מיד אצ לברך שניתל ברענגט ער ווייטער א ויא דכיון שיצי בינתים אפילו על דעת לחזור מיד צריך לברך וואס דאס איז לכאורה די מחלוקה פון די רמא אין די מחבר ביי הלכות תפילין ג. דאס איז שוין אזאך וואס שטייט אין הלכות ציצית סימן ח סיעף יד וזל המחבר אם פשט טליתו אפילו היה דעתו לחזור ולהתעטף בו מיד צריך לברך כשיחזור ויתעטף בו מיד . זאדט די רמא ויש אומרים שאין מברכין אם היה דעתו לחזור ולהתעטף בו , האמיר ווייטער די זעלבע מחלוקה נאכאמאל
היוצא לנו מזה אז מנעמט אן וואו רבי ביי אלע פעלער נאר יעצט איז דא א מחלוקה צו יעדע היסח הדעת דארף מען שוין איבערמאכן די ברכה אדער נישט . יעצט דעיס וואס איר האט אריין געמישט די מחלוקה פון די רת צו מדארף מאכן א ברכה נאר ווען מגייט יעצט עסן אין די סוכה , למחילת כבודך פארשטיי איך נישט וואו עס קומט אריין דא ווייל אפילו איך האלט אז מדארף מאכן א לישיב אפילו איך עס נישט , קען אבער נאך אלץ זיין אז איך וועל נישט דארפן מאכן יעדע מאל א ברכה ווען איך איך קום אריין אין די סוכה אזוי וואו די רמא ,
יעצט ביי הלכות תפילין איז אזוי איז ווען איינער גייט אריין אין א בית הכסא קבוע וואלט לכאורה געדארפט זיין די הלכה אז מען דארף איבערמאכן א ברכה ווייל מטאר דאך דארט ניש אריין גיין הייסט דעיס א היסך הדעת (ועיין בתוספות סוכה מה עב דה אחד) אין אזוי האבן טאקע אסאך געטון ובזה נכלל רוב פוסקים ונכלל אדמור מצאנז אדמור מסאטמאר אדמור תוא זיע אז עכפ איין ברכה זיכער נאר וואס דען סדא א מגן אברהם סקכב וואס וואס שרייבט וזל ואפשר לומר דכשבית הכסא אין אינו רחוק כמו בית הכסא שלהם אינו צריך לברך ועכל אין דעיס איז לכאורה זייער אינטערסאנט ווייל לויט ווי אזוי די מגן אברהם אליין איז מסביר פארדעים אז א בית הכסא וואס מען טאר נישט אריין גיין מיט דעים מיט די תפילין איז אידחי ליה הברכה , ממילא וואס האט עס מיט נאנט אין ווייט , (אגב אין הלכות סוכה איז יא משמע פון מגא אז הליכה הוי הפסק ) איז לכאורה פארלאזט זיך דער עולם אויף די מגא אבער לכאורה וואלט נישט געדארפט זיין אזוי וואס אפילו די תניא סימן ל פסקנט אויך נישט וואו די מגא אין רוב פוסקים פסקנן מען זאל יא איבער מאכן סאו לכאורה איז עס נאר א חסרון ידיעה הצלחה
זייער זייער שיין צולייגט.
איך וואלט עס ווען מסכם גווען אזוי. א. ביה"כ שבשדות, זעט מען קלאר אין די גמרא אז רבא אליבא דרבי דארף מען איבערמאכן א ברכה, ובזה ליכא שום פקפוק. ב. ביה"כ כהיום. פשטות אין די פוסקים ווערט נישט דערמאנט קיין חילוק, אבער דער מג"א וויל זאגן אז אפשר ביה"כ היינט וואס איז נאנט אפשר זאל מען נישט דארפן איבערמאכן א ברכה. ג. חלץ/יצא על מנת לחזור איז א מחלוקת. לויטן רמ"א מאכט מען נישט איבער. ומוקי הא דרבא ורבי דוקא כשלא נתכוין או כשיצא לביה"כ כההוא דרבא.
סא למעשה האמיר עפעס א מהלך ווי אזוי דער מנהג קען שטימען מיט רבא.
(וועגן ביה"כ און די תפלין, דאכט זיך מיר אז ווען מען גייט ארויס נאר להשתין אין די היינטיגע ביה"כ וואס מען קען א סך דן זיין עס זאל האבן א דין ווי ביה"כ דפרסאי, קען זיין גרינגער).
ברכת סוכה גייט שוין אריין אין א מער קאמפלעצירטער שמועס. דהיינו אפילו לויט ר"ת וואס זאגט אז מען מאכט נאר א ברכה בשעת אכילה, איז אויך מודה אז טיול ושינה איז מחויב בסוכה וברכה, נאר ער זאגט אז זיי ווערן א "טפל" פאר די אכילה און זיי ווערן "נפטר" בברכתו.
שטעלט זיך די שאלה וואס טועט זיך איינער גייט ארויס נאך נאכטמאל צו שמחת בית השואיבה און קומט שפעטער צוריק צו די סוכה שלאפן ברענגט די מ"ב פון חיי אדם אז דאן דארף ער לכו"ע מאכן א ברכה אויפן שלאפען, ווייל ער האט נישט מיט וואס נפטר צו ווערן, פונעם פריערדיגען אכילה האט ער דאך שוין געמאכט א גרויסען הפסק. פונעם תניא דאכט זיך קומט אויס אז די "סוכה" ווערט געפטרט אפילו עס גייט זיין א גרויסער הפסק.
פיין יעצט ווייטער פארשטיי איך נישט וואו קומט דא אריין די רביננו תם , סך הכול זאגסטו אז סוועט אויסקומען לויט די רבינו תם א ציור וואס מען וועט דארפן מאכן א ברכה אפילו שלא בשעת אכילה וואס איז לכוארה זייער פארשטענדליך
איך זאג אז אפילו לויט ר"ת וועט מען דארפען מאכן א ברכה אויף שינה מטעם "הפסק".
עס איז נישט ממש אונזער שמועס, אבער עס רירט אביסל אן. וועגן היינטיגע ביה"כ איך מיין אז עס ווערט ברייט ארומגעשמועסט אין די היינטיגע אחרונים. דאכט זיך אז עס נישט אזוי קלאר ספעציעל צו מחייב זיין אויף דעם א ברכה.
נאר אויב סאיז נישט דא דארט קיין קבועדגע ביהכס . ועיין בחזוא שהבאתי בתגובה הקודם
אבער אויב עס איז דא מחיצות צווישען די ביה"כ קבוע און ביה"כ עראי(אווי דער סדר איז) וואלט איך פארשטאנען אז די ביה"כ עראי האט יא א דין ווי עראי. איך מיין בכה"ג איז שווער מחייב צו זיין א ברכה.
שהיין ומים מגולין פסולין לגב מזבח. רש"י איז מסביר דעם טעם ווייל דער ארס פונעם שלאנג מישט זיך אויס מיט די וואסער, ממילא פעלט פונעם שיעור ניסוך. האב איך מיר געמוטשעט אביסל, נו וואס איז די פראבלעם, קען מען דאך צוגיסן אביסל וואסער, אז טאמער פעלט א משהו זאל עס נשלם ווערן. לכאורה א"א לצמצם עס זאל זיין אויף די האר ג' לוגין ממילא. אזוי אויך די גמרא פרעגט מען זאל עס דורך זייען מיט א מסננת, לויט רשי"יס טעם האט מען גארנישט אויפגעטוען מיטן זייעען אליינס ווייל עס וועט נאך אלס זיין חסר, נאר מען דארף נאכן זייען צולייגען נאך וואסער. האב איך מיר געטראכט אז אפשר קען מען לערנען דעם טעם הפסול פשוט ווייל עס איז מאוס לגבוה צו מנסך זיין ארס של נחש, און דאס האט שוין די גמרא געוויסט אין די הו"א אויך, נאר די גמרא האט פארשטאנען אז ווען מען זייעט עס דורך איז עס שוין נישט מאיס, און אויף דעם ענטפערט די גמרא אז אפ"ה איז עס נישט קיין כבוד משום הקריבהו נא לפחתיך.
נאכדעם האב איך מעיין גווען אביסל אין די מפרשים האב איך געזען אז רבינו חננאל ברענגט אן אנדערען טעם פון ירושלמי וואס זאגט אז דער פסול פון מגולין איז אלס ממשקה ישראל, אז מען קען נאר מנסך זיין א זאך וואס איז מותר לישראל, (הלימוד הזה מוזכר כמדומה גם בגמרא דידן במסכת ביצה). גם מצאתי בחשק שלמה שמאריך בזה.
עס קען זיין רש"י האט געלערענט אז א זאך וואס מען קען נישט טרינקען נישט וועגן אן איסור נאר אלס סכנה גייט נישט אריין אין פסול פון ממשקה ישראל.
נאכגעקיקט דעם מרחשת, ער האט א שאלה וועגן אן אתרוג וואס איז אסור מחמת סכנה צו עס הייסט לכם, און ער ברענגט כמה ראיות אז עס הייסט יא לכם, עס איז מיר גווען א פלא אז ער ברענגט נישט אונזער גמרא און ירושלמי במשך די גאנצע תשובה. למעשה ברענגט ער דארט אינגאנצען צום סוף אז נאכן שרייבען דעם תשובה איז ארויסגעקומען א ספר פון רבי יצחק אלחנן, וואס ברענגט א ראיה פון אונזער ירושלמי אז עס הייסט נישט ראוי לישראל. דער מרחשת טענהט אבער אז וועגן דעם האט רש"י נישט געזאגט דעם טעם ווייל רש"י האט געלערענט אז לויטן בבלי הייסט עס נישט אינו ראוי לישראל, מכח די ראיות וואס ער ברענגט.
שהיין ומים מגולין פסולין לגב מזבח. רש"י איז מסביר דעם טעם ווייל דער ארס פונעם שלאנג מישט זיך אויס מיט די וואסער, ממילא פעלט פונעם שיעור ניסוך. האב איך מיר געמוטשעט אביסל, נו וואס איז די פראבלעם, קען מען דאך צוגיסן אביסל וואסער, אז טאמער פעלט א משהו זאל עס נשלם ווערן. לכאורה א"א לצמצם עס זאל זיין אויף די האר ג' לוגין ממילא. אזוי אויך די גמרא פרעגט מען זאל עס דורך זייען מיט א מסננת, לויט רשי"יס טעם האט מען גארנישט אויפגעטוען מיטן זייעען אליינס ווייל עס וועט נאך אלס זיין חסר, נאר מען דארף נאכן זייען צולייגען נאך וואסער. האב איך מיר געטראכט אז אפשר קען מען לערנען דעם טעם הפסול פשוט ווייל עס איז מאוס לגבוה צו מנסך זיין ארס של נחש, און דאס האט שוין די גמרא געוויסט אין די הו"א אויך, נאר די גמרא האט פארשטאנען אז ווען מען זייעט עס דורך איז עס שוין נישט מאיס, און אויף דעם ענטפערט די גמרא אז אפ"ה איז עס נישט קיין כבוד משום הקריבהו נא לפחתיך.
נאכדעם האב איך מעיין גווען אביסל אין די מפרשים האב איך געזען אז רבינו חננאל ברענגט אן אנדערען טעם פון ירושלמי וואס זאגט אז דער פסול פון מגולין איז אלס ממשקה ישראל, אז מען קען נאר מנסך זיין א זאך וואס איז מותר לישראל, (הלימוד הזה מוזכר כמדומה גם בגמרא דידן במסכת ביצה). גם מצאתי בחשק שלמה שמאריך בזה.
עס קען זיין רש"י האט געלערענט אז א זאך וואס מען קען נישט טרינקען נישט וועגן אן איסור נאר אלס סכנה גייט נישט אריין אין פסול פון ממשקה ישראל.
אינדערוואכן האט מען געקענט נעמען פרישע וואסער פון מי השילוח, מען רעדט דא שבת וואס מען האט אנגעפולט א פאס מער"ש, און ס'איז געווארן מגולה, האט ער דאך קיין אנדערע וואסער נאר פון כיור.
מט: אמר ר"פ שכר לשון שתיה, לשון שביעה, לשון שכרות, (גי'רש"י שכרות שמחה נסיכה), וואס איז פשט, שכר איז טייטש די אלע לשונות?.
ארחאר"פ כל אדם שיש עליו חן בידוע שהוא יר"ש שנא' וחסד ה' מעולם ועד עולם על יראיו, זאגט די מהרש"א אז ס'איז מלשון ותשא חן וחסד לפניו(אסתר) ווי אזוי טייטשט ער דעם פסוק דארט, ותשא חן וחן לפניו? אפשר כוונתו אז דארט זעהט מען אז די צוויי גייען צוזאמען, אבער ער זאגט ויהיה לשון חסד מלשון ותשא חן וחסד לפניו.
שהיין ומים מגולין פסולין לגב מזבח. רש"י איז מסביר דעם טעם ווייל דער ארס פונעם שלאנג מישט זיך אויס מיט די וואסער, ממילא פעלט פונעם שיעור ניסוך. האב איך מיר געמוטשעט אביסל, נו וואס איז די פראבלעם, קען מען דאך צוגיסן אביסל וואסער, אז טאמער פעלט א משהו זאל עס נשלם ווערן. לכאורה א"א לצמצם עס זאל זיין אויף די האר ג' לוגין ממילא. אזוי אויך די גמרא פרעגט מען זאל עס דורך זייען מיט א מסננת, לויט רשי"יס טעם האט מען גארנישט אויפגעטוען מיטן זייעען אליינס ווייל עס וועט נאך אלס זיין חסר, נאר מען דארף נאכן זייען צולייגען נאך וואסער. האב איך מיר געטראכט אז אפשר קען מען לערנען דעם טעם הפסול פשוט ווייל עס איז מאוס לגבוה צו מנסך זיין ארס של נחש, און דאס האט שוין די גמרא געוויסט אין די הו"א אויך, נאר די גמרא האט פארשטאנען אז ווען מען זייעט עס דורך איז עס שוין נישט מאיס, און אויף דעם ענטפערט די גמרא אז אפ"ה איז עס נישט קיין כבוד משום הקריבהו נא לפחתיך.
נאכדעם האב איך מעיין גווען אביסל אין די מפרשים האב איך געזען אז רבינו חננאל ברענגט אן אנדערען טעם פון ירושלמי וואס זאגט אז דער פסול פון מגולין איז אלס ממשקה ישראל, אז מען קען נאר מנסך זיין א זאך וואס איז מותר לישראל, (הלימוד הזה מוזכר כמדומה גם בגמרא דידן במסכת ביצה). גם מצאתי בחשק שלמה שמאריך בזה.
עס קען זיין רש"י האט געלערענט אז א זאך וואס מען קען נישט טרינקען נישט וועגן אן איסור נאר אלס סכנה גייט נישט אריין אין פסול פון ממשקה ישראל.
אינדערוואכן האט מען געקענט נעמען פרישע וואסער פון מי השילוח, מען רעדט דא שבת וואס מען האט אנגעפולט א פאס מער"ש, און ס'איז געווארן מגולה, האט ער דאך קיין אנדערע וואסער נאר פון כיור.
פשטות המשנה און רש"י לערענט מען אז מען האט בכלל נישט געניצט די מים מגולין, אבער מען וואלט זיך געקענט מדחיק זיין אז מען לייגט טאקע נאר צו אביסל פונעם כיור משלים זיין אנשטאט דעם ארס.
ער רעדט ארום וועגן דעם ענין אבער דערמאנט נישט דארט פארוואס מען קען נישט סתם אזוי צולייגען אביסל וואסער (בחשק שלמה נזכר מזה ותלוי אם יש שיעור למים, וגם ע"ז יש לעיין אם משהו בעלמא נכלל בזה, דלכאורה א"א לצמצם).
אינטרעסאנט איז אויך אז דער שפ"א זאגט לולי פירש"י היה נראה דפסול לניסוך משום שאינו ממשקה ישראל, און ער ברענגט בכלל נישט דעם ירושלמי (הובא בר"ח כאן). אזוי אויך נעמט ער אן מיט א פשטות אז איסור דסכנת נפשות נמי איסור היא.
איך וואלט עס ווען מסכם גווען אזוי. א. ביה"כ שבשדות, זעט מען קלאר אין די גמרא אז רבא אליבא דרבי דארף מען איבערמאכן א ברכה, ובזה ליכא שום פקפוק. ב. ביה"כ כהיום. פשטות אין די פוסקים ווערט נישט דערמאנט קיין חילוק, אבער דער מג"א וויל זאגן אז אפשר ביה"כ היינט וואס איז נאנט אפשר זאל מען נישט דארפן איבערמאכן א ברכה. ג. חלץ/יצא על מנת לחזור איז א מחלוקת. לויטן רמ"א מאכט מען נישט איבער. ומוקי הא דרבא ורבי דוקא כשלא נתכוין או כשיצא לביה"כ כההוא דרבא.
איך האב געזען אז דער שפ"א פרעגט מהיכי תיתי אז רבא האט חוזר געווען, אפשר האלט ער טאקע ווי די רבנן אבער ווען ער איז געגאנגען אין ביה"כ האט ער געהאלטען אז מען דארף יא מאכן א ברכה וויבאלד מען קען נישט אריינגיין מיט די תפלין.
למעשה לויטען רמ"א קומט אויס אז אפילו רבי האט נאר געהאלטען אז מען מאכט נאך א ברכה דוקא ביי ביה"כ וכדומה. קומט אויס אז ווען רבא האט געפסקט כרבנן האט ער גפטרט ביי ביה"כ, איז דאך א הכרח אז רבא האט יא חוזר גווען.
