שרייבעריי פארמעסט תש"פ - #14 - ניין יעריגע טרערן
מיט צוקנייטשטע פיאות, אפענע כאלעטל, וואנצעס אין פיסק, פארכמארערט געזיכט, האנטוך אויפן פלייצע, שיך אין די שטיינער, אויפן מאראסיגן וועג און שטעג אין קאנטרע יצ''ו, מאך איך מיין וועג צום מקוה---
אה, שוין, א מקוה ארטיקל.. כאילו ס'נישט דא גענוג דא אויפן עולם'ל. ווער ס'האט נאר הענט און א קוה בארדע (מיט א מקוה קארטל) האט שוין געשריבן איבער מקוואות. מיינסט טאקע אז דו גייסט געוואונען די פאר מ'עסט מיט א מקוה ארטיקל?? אבער ניין טייערע ליינער, איך גיי נישט רעדן פון מקוה'ס און אויך נישט פון קאנטרי, ווארטס מיט געדולד...
לאמיר זיך אומקערן צו אינזער שפאציר. איך קום שוין אט אן צום מקוה, ווען פלוצלינג, אוט אוו די גלו, ווי א דינער אינמיטן העלן טאג, ווי א פליג ביי קידוש, ווי א באמפ בשעת'ן דרייווען אויף אכציג, שפיר איך א געזינטע זעץ אין ריקן!!
מארגן! סירצעך?!
מיט נישט ווייניג אנגסט דריי איך מיך אויס. אהה, קול דודי דופק, מיין חבר אידא, מיט א פריינטליכע קלאפ אין רוקן... אבער פאר כ'האב געהאט א געלעגענהייט צו ענטפערן זיין פראגע, איז זיין שמייכל באדעקטע פנים איבערגעקערט געווארן צו א פארווייטאגטע מינע אויפן געזיכט, שאקלענדיג זיין האנט מיט א קענטיגע ווייטאג ווי א פישל אויפן הוק... נאכן זיך צוזאמקלויבן פונעם קלאפ, פרעגט ער מיט בייז וואונדער, האלאו!! פארוואס איז דיין כאלאט דורכגעווייגט נאס???
א מיסטריעזע שמייכל שפרייט זיך שטייטעלעך אויס אויף מיין פארשלאפן פרצוף... אהא! זאג איך איהם, האסט נישט געוואלט קומען נעכטן מיט אונז, יעצט האסטו נישט קיין אהנונג וואס דו האסט פארפאסט!!
וואס איז געווען נעכטן?
די פראבלעם איז, אז כ'האב אויך נישט קיין אהנונג וואס איך האב פארפאסט...
לאמיר אייך מיר נישט באלמיטשענען מיט הקדמות נאר ליבערשט שניידן צו די נאכיאגן. (cut to the chase)
אלעס האט זיך אנגעהויבן מיט איינעם פון אינזער סטעף, נחום. פארוואס רוף איך איהם נחום? ווייל אזוי הייסט ער...
ניין, ער הייסט נישט נחום, כ'רוף איהם נחום ווייל נחום גראמט מיט חכם. העסטע אוודאי מיינען אז נחום איז א חכם, זאג איך דיר ניין, נחום האלט אז ער איז א חכם, און ער פגר'ט אז יעדער זאל אויך האלטן אזוי, אבער דערווייל האלט די עולם אביסל אנדערש...
וואס קען מען טוהן אז נחום ווייסט נישט פונעם סייג לחכמה, נחום האט אפילו נישט די קאמאן סענס פון א סקאנק... אויב א מח וואלט ווען געווען געמאכט פון לעדער וואלט ער נישט געהאט גענוג צו מאכן א פאסיק פאר א סאלעמענדער... פארהאן א קארפעט ערגעץ וואו אין כעלעם'ער קאנטרי, מיט א העכערע IQ ווי זיינע... אבער ער מעג דאך האלטן אנדערש, דאס מאכט נאכנישט אויס זיין טעאריע אז ער איז שלמה המלך בדורינו... ווי זאגט די וועלט? דארט ווי די עולם הערט אויס...
אקעי גענוג געטריבן שפאס פונעם נחום עדוף מחמי, לאמיר צוגיין צו מנין...
דאס יאר האט זיך נחום ערקלערט אלס שטערן זעהר... יא, קוק מיר נישט אן אזוי ווי כ'בין אראפ פונעם לבנה, ווייל נחום האלט אז ס'איז פעיק נוז, א מענטש איז נאך קיינמאל נישט געווען אויפן לבנה טענה'ט ער...ענעוועי, נחום האט זיך פעסט אריינגעלייגט אין אסטראנאמיע.. ער קען זיך אויס מיט די כוכבים אין ש'מזלות... ער איז אן אסטראנאמיסט!
איין טאג פרעגט נחום, ווער עס וויל קומען זעהן א שורינג סטאַר. וואסי דאס?? א שטערן וואס פליהט!!! יא, ס'פאלט שטיקער פון א אנדערע פלאנעט, א כוכב נופל רופט ער עס מיט לומדות, מ'קען עס זעהן אינמיטן די נאכט נאר ווען ס'איז זייער טינקל בערך יעדע צען מינוט... פרעגטס מיך נישט איבער רבותי, ער האט עס געסטאָדיד נישט איך...
אני הקליינער בין אייביג רעדי פאר חדשות, יענע נאכט צווי דרייcig האמיר זיך ביידע אויסגעשטרעקט בפישוט רדים ויגלים אויפן פרייען פעלד, די אויגן געוואנדן צום הימל, נישטערנדיג פאר די שוטינג סטאר...
ליגענדיג אזוי אינעם אנגענעמען וועטער, אויפן באקוועמען גראז, קוקענדיג אויף די פינקעלדיגע שטערן'ס, איז מיין מח אוועקגעפלויגן ווייט ווייט ווייט, צו גאר אנדערע שטערן'ס וואס איך פלעג זען אינמיטן סאמען טאג...
איך בין אוועקגעפלויגן ווי מיט א ראקעט, כמעט צו אן אנדערע פלאנעט, א קנאפע 20 יאר צירוק, אין כתה ה'. איך האב דאס יאר געלערענט ביי די שטרענגסטע רבי אינעם בנין. שוין א יאר פריער האבן מיר מיינע ברודער געווארנט אז רבי שיינער (פיקטיווע נאמען) "האט ליב צו שלאגן" גשוט און פראט, ער האט ליב צו שלאגן... ער שלאגט אפילו וואוילע קינדער זאגן זיי, אין מיין אינגע 9-8 יאהריג מח'ל בין איך געווען זיכער אז זיי טרייבן איבער משטיינס געזאגט, א שטייגער ווי ווען זיי האבן מיך איינגערעדט אז ס'פארהאן א ריז וואס וואוינט היינט צוטאגס אין בארא פארק... א מעשה פאר זיך...
אבער שוין דעם ערשטן טאג האב איך איינגעזען אז זיי האבן בכלל נישט איבערגעטריבן, אפשר אינטערגעטריבן... די מנהל האט אינז אריינגעברענגט צו די נייע חדר, די רבי האט געקוקט שטרענג אויף יעדעם. שוין, די ערשטע טאג איז יעדע רבי שטרענג, האב איך מיך געטרייסט. אבער ס'האט נישט גענומען לאנג...
די קינדער האבן זיך אומגעקוקט איינער אויפן צווייטן, ווי די סדר איז ווען מ'קומט אן צו א נייע פלאץ. איין אינגל האט געשמייכלט פונדערווייטענס צו זיין חבר... די רבי רופט איהם צו;
א קלינגעדיגע פראסק!!! ס'האט עכט געקלינגען... אן גארנישט זאגן, א פראסק!
א שטילקייט האט זיך אראפגעלאזט אין חדר. אלעמען'ס הערצער האבן גענומען קלאפן ווי מיט העק... ס'האט געהערשט א שרעליכע פחד אינעם צוממער וואס האט זיך נישט פארלאשן ביזן טאג וואס מיר זענען ארויף צו כתה ו'.
גיי אויפן פלאץ, זאגט די רבי באבלאזן. דאס נעבאכדיג קינד גייט צוריק צו זיין פלאץ, אינגאנצן צומישט... אויפן וועג צוריק פרובירט ער אנצוטוהן א שמייכל אויף זיין פרי-געוויין פנים'ל,
דריי דיך אויס!! דינערט רבי שיינער'ס שטומע אינעם חדר.
דאס קינד דריידט זיך אויס, נישט האבענדיג שכל גענוג שנעל אויסצומעקן די חוצפה'דיגע שמייכל... דו לאכסט!!! איך וויל דיך לערנען! דא וועסטו האבן דרך ארץ!
א קלינגעדיגע פראסק!!!
אויב האב איך געמיינט אז ס'קען נישט ווערן שטילער האב איך מיך יעצט איבערצייגט ס'פארקערטע. די שפאנונג אין חדר איז געווען אויפן העכסטן גראד. קיינער האט זיך נישט גערירט קיין מוקסל. אלע 9 יעהריגע חושים זענען געווארן אנגעשפיצט אויפן שטערקסטן פארנעם. די הארץ האט געבאכעט! ציטערענדיג די רבי זאל עס נישט הערן קלאפן... א שרעק האט אלעמען באנומען נישט וואוסענדיג פינקטלעך וואס מען טאר נישט טוהן דא אין חדר, א שרעק נישט צו זיין נעקסט וואס וועט זיך דרייען ביי ריסעס מיט פינגער אפדריקן פון די רבי'ס גראבע פינגערס אויפן אימשילדיגן צארטן פנים. א שרעק און פרעשור וואס האט אנגעהאלטן א גאנצע לערן יאר.
די רבי האט זיך שטרענג אומגעקוקט מיט קאלטע בליקן אויפן יעדער אינגל עקסטער. א שוידער איז דורך אין אלע ביינער ווען די רבי האט אריינגעקוקט טיף טיף אין די אויגן... אזוי האט די טאטאל שטילקייט אנגעהאלטן פאר בערך צען מינוט! ווען די גאנצע צייט זיצן מיר ווי געלעמט. דערנאך האט די רבי געפרעגט די ערשטע אינגל וויאזוי ער הייסט, ווען די אינגל האט געענפערט האט איהם די רבי גערופן פאר א פראסק. די רעדסט אזוי הויעך! אהן קיין דרך ארץ?! מען רעדט שטיל צו א רבי, מיט הכנאה...
פון יענעם טאג און ווייטער האט זיך אנגעהויבן א יאר פון רבי שיינר'ס רעזשים במלוא מובן השטילע... מען האט אייביג געמיזט רעדן שטיל.
אפילו שרייבענדיג יעצט קומט מיר אהן שווער... מיר זענען געהעריג געווען קנעכט פארן דיקטאטור'ס משוגתן א גאנצע יאר. ביינאכט פלעג איך נישט קענען איינשלאפן פאר שרעק פון רבי שיינר. איך וועל פרובירן צו שרייבן אביסל פון די שווערע פיינונגען וואס מיר האבן מיטגעמאכט אינטערן רעזשים. ס'נישט גרינג צו מסביר זיין וויאזוי ס'האט אויסגעזעהן פאר איינעם וואס האט עס נישט מיטגעמאכט.
די רבי איז נישט געווען קיין כעס'ן, ער האט זיך זעלטן גערעגט. ער האט אבער הנאה געהאט ווען מען האט געציטערט פון איהם. אלעס אין חדר, אפילו ביי ריסעס אין ביי לאנטש, האט זיך געדרייט ארום די פחד פונעם רבי'ן. ער האט עס פשוט אינדשויט. כ'געדענק איינמאל זענען עטליכע אינגלעך - איך צווישן זיי, געקומען שפעט, האט ער אינז געהייסן ווארטן אינדרויסן און אפשמועסן צווישן זיך וואספארא שטראף די רבי זאל טוהן צו אינז... אויב זענט איהר נישט איינער פון יענע פיהר קינדער, וועט איהר קיינמאל נישט פארשטיין וואס יסורי נפש דאס איז... ער האט געפירט זיין מלוכה מיט אן אייזענעם פויסט. ער האט קלאר געזאגט, אפען און גראב, אז ער פריידט זיך צו שלאגן. איינמאל ווען ער האט געטראפן א נייע שטעקן האט ער עס געוויזן פאר אלע קינדער מיט גרויס שמחה...
נאך א געפערליכע זאך וואס מיר קינדער האבן זייער גוט געזען. ס'געווען קינדער וועם ער האט קיינמאל נישט געשלאגן אדער דערנידערט. דאס זענען געווען קינדער פון בעסערע שטיבער, וואס די רבי האט מורה געהאט פון די עלטערן. די קינדער וואס ער האט די מערסטע גערודפט זענען געווען פון אזעלעכע שטיבער ווי איך, עלטערן פונעם פאריגן דור, ווי מיר האבן נישט געפילט באקוועם אהיימצוקומען זאגן, די רבי האט מיך היינט געשלאגן. די רבי האט דאס זייער גוט געוויסט... איך פלעג האבן איין קוואדער אין טאש אהיימצורופען. ווען די רבי האט מיך ענג געמאכט האב איך אריינגעשטעקט די הענט אין טאש, טראכטענדיג אז איך גיי אהיימרופן דערציילן, איך האב אזוי שטארק אנגעכאפט די קוואדער אז אפילו די אדלער האט געקוויטשעט פאר יסורים... כ'האב עס למעשה קיינמאל נישט גענוצט...
נאך א קרישקעלע דערמאן איך זיך יעצט בשעת'ן טייפן. ביי ענגליש האבן מיר געליינט א רידינג בוק. דארט איז געשטאנען א פיקטיווע מעשה, כאולי יעדער מענטש קען איינמאל אין לעבן טראכטן אז עפעס זאל געשען (א wish), און ס'וועט מקיום ווערן, אבער מען קען נאר איינמאל אין לעבן עס טוהן, דערפאר זאל מען עס נישט אויסנוצן ווען מ'איז נאך אינג. עפעס אזוי... פלעג איך אייביג האפן אז ס'זאל זיך עפענען א לאך ביזן תהום אונטערן רבין'ס בענקל אינמיטן מיך אנשרייען... פארשטייסט, דאס האט האט זיך געדרייט אין מיין אינגע מח'ל בשעת'ן פארלערנען...
(איך מיז ארויסברענגען אז איך פרוביר נישט דא אראפצורייסן מלמדים, איך האב געהאט אסאך גוטע געטרייע מלמדים וואס איך געדענק נאך צום גוטן עד היום, און איך בין זיי שטארק מכיר טובה. אבער די אמת דארף מען וויסן אז ס'איז דא שלעכטע אויך. און אז א קינד קאמפלעינט דארף מען נאכקוקען אם יש דברים בגוי גמור...)
ובזה אתחיל,
איין אינגל, די בעסטע אינגל פון די גאנצע חדר. א מתמיד, א גוט קעפל, געקענט לערנען די בעסטע. און מער פון אלעם, א גוט הארץ. פלעגט לערנען מיט שוואכערע קינדער (וגם אני בתוכם... ששש). די רבי האט איהם נישט געקענט דערליידן, ער האט איהם גערופען ''די בית גימל'', ערקלערענדיג מיט טעם אז ב' ג' איז די ר''ת פון בעל גאוה. פשוט און גראד, א גאנץ יאר האט ער דעם אומשילדיג קינד גערופען ב' ג', ער האט איהם צוקלאפט אויף שטיקלעך שארבן, דערנידערט און פארשעמט און יעדע געלעגענהייט. איבריג צו זאגן וואס פאר אן אימפעקט דאס האט געהאט אויפן אימשילדיגן נשמה, ער האט זיך פארלאשן ווי א ליכט, מיט ניסי נסים האט ער איבערגעלעבט די יאר... (ווען איך וואלט געוואלט איבערטרייבן וואלט איך געשריבן אז ער איז אויסגעשטיגן א באם, יצא לתרבות וכו', אבער האמת אגיד, דער איז היינט גאר א חשובע אינגערמאן א היפשע תלמוד חכם, ב''ה. א נקמה אין די רבי...)
איינס פון די הארבסטע זאכן איז געווען אראפווארפן גארבידש אויף דער ערד. ווי די געזעץ האט געלויטעט, ''שמיץ פאר שמוץ'' און ס'פלעגט שטרענג פאסירט ווערן (כ'האף עטס לאכטס... אך און וויי אויב איינער האט נישט געלאכט פון די רבי'ס דשאוקס... ער האלטס זיך קליגער פון די הויעכגעשעצטע רבי, ב' ג'.. וכו')
די סדר איז געווען ווען די רבי איז אריינגעקומען נאך ריסעס און געזען א שאלאכטס אדער רעפפער אדער ליידיגע בעג אויפן פלאר, האט די רבי געהייסן די אינגל וואס האט עס אראפגעווארפן זאל עס זיי מוחל קומען אויפהייבן און לייגן אין גארבידש. נישט מער ווי גערעכט, ניין? ווי איהר פארשטייט אבער, האט זיך עס נישט געענדיגט מיט דעם... ווי נאר די אינגל איז געקומען עס אויפהייבן האט די רבי אנגעטרעטן די בעג מיט זיין גרויסע שיך. דאס קינד האט זיך אראפגעבויגן אויפצוהייבן די בעג, דאן האט די רבי'ס שטעקן זיך א לאז געטאן אויפן אינגל (כמה פעמים אני הקטן...), אריינשמייסענדיג שבע למטה, הייב עס אויף!! הייב עס אויף!! פארלאנגט די בארבארישע קאפאו מיט קענטיגע הנאה, בשעת אלע אינגלעך לאכן פון די גוטס און דאס רחמניות'דיגער שעפעלע וואס פרובירט נעבעך אויפצוהייבן די בעג אן ערפאלג ווערט נאר רויטער און טויטער...
איינמאל, האב איך אראפגעווארפן א פאטעטא טשיפ בעג אויף די ערד נאכן עסן. (ווי איז געווען מיין שכל?) ווען די רבי איז אריינגעקומען האט ער גלייך געזען די בעג, ער האט זיך געפריידט דערצו כמוצא שלל רב... קיין פרייליכערס פון איהם איז נישט געווען. וועמען'ס איז דעי בעג?! האט ער געפרעגט מיט אן אומבאהאלטענעם פרייד. דא האב איך געמאכט דעם דריסליכן טעות און באשלאסן צו מאכן א שווייג... אבער רבי שיינער האט באשלאסן צו ווייזן פאר יעדן אז מ'קען גארנישט באהאלטן פונעם טיראן, אלעס וועט ער געוואויר ווערן. נאך חקירות ודרישות האט איינער א וואוילע צדיק'ל אויסגעזאגט ווער דער שילדיגער איז... (מסור קעצי איינער!)
די רבי האט מיך גערופען צו זיין טיש.
הענט און פיס האבן זיך מיר געווארפן... מיט ציטערדיגע טריט האב איך געשפאנט צום רבין'ס טראן, ווען אלע קינדער זיצן שטיל און האלטן מיט די סירקוס... די רבי רופט מיך ארויף אויפן סטעידש. אויוויי ס'מיר גוט, ס'לעצטע מאל די רבי האט ארויפגערופן איינער אויפן סטעידש איז יענער געווען געצווינגען צו שטיין אויף די רבי'ס בענקל (וואס האט געהאט רעדער...) אז יעדער זאל זעהן די שלעכטע אינגל פון וועם קיינער טאר זיך נישט אפלערנען...
כ'קום ארויף אויפן שטיהל, כ'האב מיך געווארפן ווי א בלעטל אין הערבסט. איך האב געפילט מיין הארץ זעצן ביז מיין קאפ... די רבי שלעפט מיך צו נענטער צו זיך, פה אל פה אדבר בו, קוקט מיר אריין אין די אויגן, און זאגט מיט א רואיגקייט, ליגנט און חוצפה איז ביי מיר דאס ארגסטע. דו גייסט יעצט זיין א סעמפל פאר די גאנצע חדר...
און דאן איז עס געשען...
אימיטן די גאנצע דראמא איז די רבי'ס פרישטיג אומגערישט ארויפגעקומען אויף די אויבערפלאך... בשעת ווען איך שטיי אינטשעס אפגעריקט פונעם וואלקעאנישן ארויסשיס... די ריח רע וואס האט זיך פון דארט דערטראגן איז געווען איום ונורא, כ'האב געוויסט אז שניידן צוויבל קען מאכן רינען טרערן, יעצט בין איך געוואויר געווארן אז די גראך פון צוויבל קען אויך מאכן וויינען... מיין אינגע אימיון סיסטעם האט עס נישט געקענט פארטראגן... אינסינקטלי, האביך געגעבן א בעק צוריק...
וואס האט דאס געמיינט???!!! דינערט די באסיווע שטימע נאכן צוריקשיקן די אומגערופענע טונא נ'צוויבל... פארוואס האסטו צוריקגעטרעטן אהן רשות? שרייט דער בהמה מעלה גירה, כאולי איך בין דער וואס האט געטוהן אן עולה דא...
און איך שוטה האב געענפערט תמימות'דיג מיט א שטילע שטימע: גארנישט... ס'האצעך גענומען שטינקן דא...
פראסק!!! פראסק!!! פראסק!!! פראסק!!! פראסק!!! פראסק!!!
ק/פ נאך עטליכע מאל... איך האב געזען שטערן'ס פינקלען פון אלע זייטן... עכט.
איין גוטע זאך איז ארויסגעקומען דערפון, זעהט אויס אין גרויס כעס האט ער פארגעסן פון די סיבה וואס ער האט מיך לכתחילה געריפן, נעמליך די ארגסטע זאך, ליגנט.
מיטן לעצטן פראסק האט ער מיין אינגן קערפער אראפגעשליידערט פון סטעידש... אן אפגעפאטשטער בין איך צוריק געגאנגען צו מיין פלאץ. ב''ה די בעלל האט זיך באצייטענס צוקלינגען. די רבי האט ארויסגעשטורמט פון קלאס, מסתמא קעיר צו נעמען פון די איבריגע חלק פרישטאג...
איך וויל ענדיגן מיט נאך איין זייער ווייטאגליכע זאך וואס איז פארגעקומען בין כותלי החדר, דאס איז געווען די חרם טיש... יא יא, ס'איז געווען א טיש ביים ווינקל פון חדר ווי דארט האט מען אהינגעשטעלט א קינד וואס האט זיך פארזינדיגט קעגן די קעניגרייך. מען האט נישט געטארט רעדן צו איהם, נישט ביי ריסעס, נישט ביי לאנטש, נישט אין חדר, נישט אינדרויסן פון חדר. מען האט נישט געמעגט האבן קיין שום שייכות מיט איהם, געהעריג חרם. און דער סאדיסט האט אונז אנגעזאגט אז מיר זאלן נישט אויסזאגן פאר קיינעם, אויך נישט פאר די עלטערן! ווייל דער אינגל קען זיך פארשעמען...
ב''ה איך בין קיינמאל נישט אנגעקומען אהין. איך געדענק איין אינגל איז דארט געזעצן גאנצע צוויי וואכן! קיינער האט נישט גערעדט צו איהם, ער האט נישט געמעגט מיט שפילן מיט די גאנצע חדר ביי לאנטש, ער איז געשטאנען אין די זייט ביי וואן טו טרי גלחים לויף, ביי פאליס גנבים, ביי מלך שני וכו', מיר זענען געווארן אנגעזאגט איהם נישט צו לאזן שפילן. ביים חזר'ן האט ער נישט געהאט קיין חברותא, די רבי האט נישט געקוקט אויף איהם, ווען די רבי האט עפעס אויסגעטיילט האט ער איהם אויסגעלאזט, וכו' וכו' רשעות עד לב השמים. איך ווייס נישט וויאזוי דער קינד איז נאך געקומען אין חדר יעדן טאג.
אריבער איז א וואך אויפן פארפיינונגט קינד, איז ער געגאנגען און געשריבן א בריוו פארן הויעכגעשעצטע רבי'ן, ווי ער ברענגט ארויס אז ער זעהט איין זיין טעות (כ'געדענק שוין אפילו נישט וואס זיין זינד איז געווען...) ער טוט תשובה און נעמט זיך פאר ס'וועט מער נישט פאסירן, אנכי עפר ואפר... בלא בלא בלא. און ער בעט זיך בתחנונים אז די רבי זאל איהם באפרייען פונעם שרעקליכן חרם דרבינו...
שטייטעלעך, מיט אראפגעלאזטע אויגן, פארפלאמטע פנים, וואקעלדיגע טריט, גייט דאס צובראכן קינד צו צום רבין'ס טיש און לייגט אראפ די בריוו. די רבי האט א קאלטע בליק געטוהן אויפן איינגעקנייטשטן לוסליוו פאפיר, און כלאחר יד מיטן עלענבויגן האט ער געגעבן א שאַר אריין דאס טרערן פארפלעקטע בריוועלע אין גארבידש!
די רבי האט נישט געוואלט צורירן די צעטיל ווארום דאס קינד איז דאך אין חרם... דאס בארבארישקייט איז נישט צום באגרייפן, די בישה פונעם קינד איז נישט צום באשרייבן, די געשיכטע איז נישט צום גלויבן, ווען איך וואלט עס ווען נישט געזען מיט מיינע אייגענע אויגן, צוזאמען מיט נאך פיר און צוואנציג פאָר 9 יעהריגע אויגן, וואלט עס מיר אויך געווען שווער צו גלייבן.
פלוצלינג, אזוי אומגערישט, האט א געשריי איבערגעריסן די טויט שטילקייט וואס האט דארט געהערשט;
דארט!!! דארט!!!
וואס?! וואו?!
די שורינג סטאר!!! ס'יעצט אריבער געפלויגן!!
שוין, האסט עס שוין ווייטער פארפאסט, יעצט דארף מען ווארטן נאך 10 מינוט!
ניין חבר מיינער, איך האב עס יא געזען, מער פון איינס...
[align=center] דער שרייבער ווארט אויף אייער פידבעק! גיבט אפ אייער רעיטינג אויפ'ן ארטיקל, און לאזט אייך הערן דא אינעם אשכול. [/align]