מיין טריפ קיין פארטע ריקא
מען פארט
מיטוואך נאכט האט זיך די ערשטע מאל סירקאלירט אין קאפ די געדאנק פון: אפשר פארן מיר ערגעץ ווי אויף שבת. פארגאנגענע פרייטאג האבן שוין איינער פון אונזערע עלטערן אריין געגבן א אפער אויב מיר ווילן אהין שיקן די קינדערליך אויף די נעקסטע שבת. די פלאן איז געווען זיך צו אויסרוען אונדערהיים - אדער בעסער געזאקט - ס’נישט געווען קיין פלאן. אום מיטוואך נאכט האבן זיך די עשרטע פלענער גענומען וועבן. אפשר קיין מיאמי... נע אייביג גייען מיר אהין, אפשר קיין ארלענדא… אויכעט צו טיפיש. אזוי האט זיך דער נאכט גענדיגט מיט א פיינע קרישמע און ויחלום חלום.
דאנערשטאג אינערפריה האט זיך ווידער גענומען מחשבה’נון ווי אנין מען קען זיך קערען. איך האב אנגעקניפט א קשר מיט’ן חב’’ד רב פון בארבאדוס, וועלכע איז א טייל פון די מערערע קאריביען איילענדס. למעשה האט ער מיר אינפארמירט אז קיין מנין זעט נישט אויס ווי ס’עט זיין. אלזא, אראפ מיט בארבאדוס. ער האט מיר אבער יא צוגעלייגט אז איך זאל זיך פארשטענדיגן מיט’ן רב פון סען האען וועלכע איז אין פארטא ריקא, וואס דארט מיינט ער איז יא דא מנין יעדע וואך שבת און אפי’ אין די וואכן טעג.
אומר ועושה. איך טרעף דעם וועבזייטל פון די חב’’ד שליח פון סען האען. ס’ממש ווי געגאסן פאר מיינע באדערפנישן. שחרית יעדען טאג, נישט נאר איין מנין נאר אגב צוויי. מנינים שבת ווי ביי מיך אין בית מדרש. יידישע אקטיוויטען פון אלע באדערפענישן. און צום פינטל מיט’ן צושטעלן סעודת שבת סיי ביינאכט און סיי בייטאג, ווי מען באשטעלן פון פארדעהם מיט’ן באצאלן א מינימאלע אפצאהל.
ס’פרייטאג פארטאגס 3:00, מאנסי איז איינגעהילט אין א טיפע שלאף. איך זעץ מיך אריין אין מיין קאר אויפן וועג צום JFK לופדפעלד. געפארקט דעם קאר און אריין אינעם טרמינל. היפש ליידיג געווען די ערעפארט, שנעל אדורך געמאכט סקיוריטי און זיך געטראפן זיצן ביים געיט. זיצענדיג ביים געיט האבן זיך די זון שטראלן אנגעהויבן ווייזן פון אינצווישן די וואלקן שפאלטענעס, שיקען’דיג א ווארימע גיט מארגן. די פלייט איז אריבער אנע פראבלעמען און א קורצע 4 שעה דעראויף האב איך זיך געטראפן אן די סען האען עריפארט אין פארטע ריקא.
גלייך דאן האב איך שוין אנגעהויבן זען די אונטערעסאנטע סטאטוס אין לאנד. ווי איינער האט עס מיר שפעטער מגדיר געווען, איידענטעטי קרייסיס. מען רעדט דארט אינגליש, די וואלוטע איז די אמעריקאנע דאללער, אבער די פלאץ קוקט נישט אויס ווי אין די פאראייניגטע שטאטן. הגם ס’זענען ס’דא דארט געגענטער מיט שיינע אינפוסטראקטער זענען אבער מיינסטענס פלעצער גאר צירוק-געשטאנען, אלט און נאכט געלאזט. האבנדיג אזא אוקריינע שמעק.
ס’קומט די המשך…
מיטוואך נאכט האט זיך די ערשטע מאל סירקאלירט אין קאפ די געדאנק פון: אפשר פארן מיר ערגעץ ווי אויף שבת. פארגאנגענע פרייטאג האבן שוין איינער פון אונזערע עלטערן אריין געגבן א אפער אויב מיר ווילן אהין שיקן די קינדערליך אויף די נעקסטע שבת. די פלאן איז געווען זיך צו אויסרוען אונדערהיים - אדער בעסער געזאקט - ס’נישט געווען קיין פלאן. אום מיטוואך נאכט האבן זיך די עשרטע פלענער גענומען וועבן. אפשר קיין מיאמי... נע אייביג גייען מיר אהין, אפשר קיין ארלענדא… אויכעט צו טיפיש. אזוי האט זיך דער נאכט גענדיגט מיט א פיינע קרישמע און ויחלום חלום.
דאנערשטאג אינערפריה האט זיך ווידער גענומען מחשבה’נון ווי אנין מען קען זיך קערען. איך האב אנגעקניפט א קשר מיט’ן חב’’ד רב פון בארבאדוס, וועלכע איז א טייל פון די מערערע קאריביען איילענדס. למעשה האט ער מיר אינפארמירט אז קיין מנין זעט נישט אויס ווי ס’עט זיין. אלזא, אראפ מיט בארבאדוס. ער האט מיר אבער יא צוגעלייגט אז איך זאל זיך פארשטענדיגן מיט’ן רב פון סען האען וועלכע איז אין פארטא ריקא, וואס דארט מיינט ער איז יא דא מנין יעדע וואך שבת און אפי’ אין די וואכן טעג.
אומר ועושה. איך טרעף דעם וועבזייטל פון די חב’’ד שליח פון סען האען. ס’ממש ווי געגאסן פאר מיינע באדערפנישן. שחרית יעדען טאג, נישט נאר איין מנין נאר אגב צוויי. מנינים שבת ווי ביי מיך אין בית מדרש. יידישע אקטיוויטען פון אלע באדערפענישן. און צום פינטל מיט’ן צושטעלן סעודת שבת סיי ביינאכט און סיי בייטאג, ווי מען באשטעלן פון פארדעהם מיט’ן באצאלן א מינימאלע אפצאהל.
ס’פרייטאג פארטאגס 3:00, מאנסי איז איינגעהילט אין א טיפע שלאף. איך זעץ מיך אריין אין מיין קאר אויפן וועג צום JFK לופדפעלד. געפארקט דעם קאר און אריין אינעם טרמינל. היפש ליידיג געווען די ערעפארט, שנעל אדורך געמאכט סקיוריטי און זיך געטראפן זיצן ביים געיט. זיצענדיג ביים געיט האבן זיך די זון שטראלן אנגעהויבן ווייזן פון אינצווישן די וואלקן שפאלטענעס, שיקען’דיג א ווארימע גיט מארגן. די פלייט איז אריבער אנע פראבלעמען און א קורצע 4 שעה דעראויף האב איך זיך געטראפן אן די סען האען עריפארט אין פארטע ריקא.
גלייך דאן האב איך שוין אנגעהויבן זען די אונטערעסאנטע סטאטוס אין לאנד. ווי איינער האט עס מיר שפעטער מגדיר געווען, איידענטעטי קרייסיס. מען רעדט דארט אינגליש, די וואלוטע איז די אמעריקאנע דאללער, אבער די פלאץ קוקט נישט אויס ווי אין די פאראייניגטע שטאטן. הגם ס’זענען ס’דא דארט געגענטער מיט שיינע אינפוסטראקטער זענען אבער מיינסטענס פלעצער גאר צירוק-געשטאנען, אלט און נאכט געלאזט. האבנדיג אזא אוקריינע שמעק.
ס’קומט די המשך…
