לערן מיט א געשמאק, און פארגין יענעם דאס זעלבע
די זון קומט שוין ארויס פון אירע לעכער, שטעקט ארויס איר לאנגע שאטענס צו טאפן דעם דופק צו די מענטשן פון די וועלט וועלן אים מכבד זיין כדבעי, צו האבן זיי נישט חלילה קיין בייז אויג אויף אים זייט ער איז פארשוואונדן געווארן א נאכט פארדעם און איבערגעלאזט תבל ויושבי בה זיך צו ספראווענען מיט די קעלט וואס די זון האט קוים געווארעמט ווען ער איז שוין יא דא געווען.
פון די טונקעלע שאטענס פון אלע גאסן שפירט זיך נאר א קעלט, אלע גאסן זענען שא שטיל, ווי מ'ברויך נישט צו ערווענען גייען אידן מיטן טו"ת אינטערן ארעם, דער מורמעלט שוין דעם "פתח אליהו" וואס ער האט זיך איינמאל פאר אלעמאל איינגע'חזר'ט אויף אויסעווייניג, פון יעדן ווינקל הערט מען שוין דעם וועקער-זייגער ארבעטן אויף כח, ביי דעם הויז צום ערשטן מאל ביים שכן צופייפט זיך שוין דער זייגער צום דריטן מאל נאכן אים כסדר דריקן ער זאל גיין אויפן-נאז... און אזוי הייבט זיך אן דעם טעגליכן סדר היום וואס ווי נענעטער אינעם טאג אריין קענען שוין נאך און נאך מלאכים זינגן שירה פארן רבון עלם ועלמיא, וואס האבן ביז יעצט געמוזט ווארטן אויפן עם ישראל וואס זיי האבן דעם דין קדימה. דאס איז דער בדרך כלל, דער טעגליכער סדר היום יומי וויאזוי די וועלט דרייעט זיך א טאג נאך א טאג, א חודש א יאר.
די בני עליה ווי מיר וועלן דאס אנרופן ווייל ס'קומט זיך זיי באמת א העכערן טיטל, די וואס דעם אעירה שחר ווערט מקוים אויף א העכערן אופן, ווערט דער גאנצער פאזל דא צומישט, דער 3:30 צו 4:00 פארטאגס מיינט ביי זיי א טאנץ א שפרינג, דער דאכענע אראפ, די נעגל וואסער א גיס. דאס גאנצער רואיגקייט פון שטוב ווערט פארוואנדעלט ווי אינעם כאדקע ווי די סאלדאטן שפילן ווען דער פייף צוקלינגט זיך, א הארציגן שבח ריקט זיך ארויס פון אינטער די ליפן: מודה אני, טאטע פאר דיר, מלך חי וקים, אבינו שבשמים, שהחזרת בי נשמתי, מיין חיות מיין לעבן בענקט צו דיר אההה גייט מען אביסל קענען כאפן לויטערע לופט וואס זענען אויסגעוואשען געווארן פון אלע שמיץ דורכן גרויסן מייסטערהאפטיגן וועשער דער רבוש"ע אליינס.
שטייט דער אידעלע ביים טיר, מיט א קוש אויף דער מזוזה גייט ער ארויס פון שטוב ווענדענדיג זיינע טריט צום ביהמ"ד, ווי גליקליך ווערט ער ווען ער קען נאך אריינכאפן צו עפענען דעם נומבער שלאס, אנצונדן די מקוה-לייט, נישט איבעראל האט מען אזא געלעגנהייט אבער דארט ווי דער בחיר השם דער אידעלע עפענט די שערים שפירט ער זיך דערהויבן, פונסטער איז דער וועלט, דאס טונקעלקייט הערשט איבעראל, אבער לעכטיגקייט וועלן מיר באקומען דא פונעם ביהמ"ד, נאר פון דא ווילן מיר שעפן אונזער חיות אונזער בענקשאפט אונזער ליבשאפט.
איז דער סדר היום פון דעם איד, אז ווען ער זעצט זיך צו צו דער גמרא גייט עס מיט א חיות דקדושה, ער לערנט הויעך אויפן קול זיכער צו מאכן אז ער וועט נישט באקומען דעם שטויס פון ברוריה אשת ר' מאיר, אבער דעם טיש לאזט ער אויך נישט ריען, ווען די גמרא פירט אויס "אלא אמר רבא" כאפט דער טיש א זעטץ, ווען די גמ' זאגט ולמאי נפק"מ, איז עודך כי עניתנו, נאך א זעטץ.
און זינגן קען ער אויך נישט'קאשאדיג, ער האט גראדע ליב דעם סקלונער רבי'ןס ניגון אויף פדה בשלום, אבער וועלכע רעמפ ער ניצט אריינצוקומען אין שוועקי'ס רחם ווייסט איין איינציגער באשעפער..
אלעס ארבעט ארום און ארום, דער האחט-קאפ ווערט צוביסלעך קלענער און קלענער, מעגליך אין די בחינה פון עוף הפורח נשרף.. דאס בלעטל גמרא ווערט פארקנייטשט, זיצענדיג פארקאכט נישט וואוסענדיג וואס טוט זיך ארום און ארום, מיר לעבן אין אן אנדערען וועלט, א וועלט פון תענוג, א וועלט וואס שפיגלט אפ אין זיך אפס קצהו פון וואס עס ווארט אונז אפ זיצענדיג מיטן מלך המשיח בראש, אהה ווי געשמאק אהה ווי גוט אההה ווי זיס.
***
איי, איך זיץ איין טיש ארויפציר און ס'שטערט מיר די זעצעס? איך קען גארנישט טון, נאר איין זאך:
אים דן זיין לכף זכות!!
פון די טונקעלע שאטענס פון אלע גאסן שפירט זיך נאר א קעלט, אלע גאסן זענען שא שטיל, ווי מ'ברויך נישט צו ערווענען גייען אידן מיטן טו"ת אינטערן ארעם, דער מורמעלט שוין דעם "פתח אליהו" וואס ער האט זיך איינמאל פאר אלעמאל איינגע'חזר'ט אויף אויסעווייניג, פון יעדן ווינקל הערט מען שוין דעם וועקער-זייגער ארבעטן אויף כח, ביי דעם הויז צום ערשטן מאל ביים שכן צופייפט זיך שוין דער זייגער צום דריטן מאל נאכן אים כסדר דריקן ער זאל גיין אויפן-נאז... און אזוי הייבט זיך אן דעם טעגליכן סדר היום וואס ווי נענעטער אינעם טאג אריין קענען שוין נאך און נאך מלאכים זינגן שירה פארן רבון עלם ועלמיא, וואס האבן ביז יעצט געמוזט ווארטן אויפן עם ישראל וואס זיי האבן דעם דין קדימה. דאס איז דער בדרך כלל, דער טעגליכער סדר היום יומי וויאזוי די וועלט דרייעט זיך א טאג נאך א טאג, א חודש א יאר.
די בני עליה ווי מיר וועלן דאס אנרופן ווייל ס'קומט זיך זיי באמת א העכערן טיטל, די וואס דעם אעירה שחר ווערט מקוים אויף א העכערן אופן, ווערט דער גאנצער פאזל דא צומישט, דער 3:30 צו 4:00 פארטאגס מיינט ביי זיי א טאנץ א שפרינג, דער דאכענע אראפ, די נעגל וואסער א גיס. דאס גאנצער רואיגקייט פון שטוב ווערט פארוואנדעלט ווי אינעם כאדקע ווי די סאלדאטן שפילן ווען דער פייף צוקלינגט זיך, א הארציגן שבח ריקט זיך ארויס פון אינטער די ליפן: מודה אני, טאטע פאר דיר, מלך חי וקים, אבינו שבשמים, שהחזרת בי נשמתי, מיין חיות מיין לעבן בענקט צו דיר אההה גייט מען אביסל קענען כאפן לויטערע לופט וואס זענען אויסגעוואשען געווארן פון אלע שמיץ דורכן גרויסן מייסטערהאפטיגן וועשער דער רבוש"ע אליינס.
שטייט דער אידעלע ביים טיר, מיט א קוש אויף דער מזוזה גייט ער ארויס פון שטוב ווענדענדיג זיינע טריט צום ביהמ"ד, ווי גליקליך ווערט ער ווען ער קען נאך אריינכאפן צו עפענען דעם נומבער שלאס, אנצונדן די מקוה-לייט, נישט איבעראל האט מען אזא געלעגנהייט אבער דארט ווי דער בחיר השם דער אידעלע עפענט די שערים שפירט ער זיך דערהויבן, פונסטער איז דער וועלט, דאס טונקעלקייט הערשט איבעראל, אבער לעכטיגקייט וועלן מיר באקומען דא פונעם ביהמ"ד, נאר פון דא ווילן מיר שעפן אונזער חיות אונזער בענקשאפט אונזער ליבשאפט.
איז דער סדר היום פון דעם איד, אז ווען ער זעצט זיך צו צו דער גמרא גייט עס מיט א חיות דקדושה, ער לערנט הויעך אויפן קול זיכער צו מאכן אז ער וועט נישט באקומען דעם שטויס פון ברוריה אשת ר' מאיר, אבער דעם טיש לאזט ער אויך נישט ריען, ווען די גמרא פירט אויס "אלא אמר רבא" כאפט דער טיש א זעטץ, ווען די גמ' זאגט ולמאי נפק"מ, איז עודך כי עניתנו, נאך א זעטץ.
און זינגן קען ער אויך נישט'קאשאדיג, ער האט גראדע ליב דעם סקלונער רבי'ןס ניגון אויף פדה בשלום, אבער וועלכע רעמפ ער ניצט אריינצוקומען אין שוועקי'ס רחם ווייסט איין איינציגער באשעפער..
אלעס ארבעט ארום און ארום, דער האחט-קאפ ווערט צוביסלעך קלענער און קלענער, מעגליך אין די בחינה פון עוף הפורח נשרף.. דאס בלעטל גמרא ווערט פארקנייטשט, זיצענדיג פארקאכט נישט וואוסענדיג וואס טוט זיך ארום און ארום, מיר לעבן אין אן אנדערען וועלט, א וועלט פון תענוג, א וועלט וואס שפיגלט אפ אין זיך אפס קצהו פון וואס עס ווארט אונז אפ זיצענדיג מיטן מלך המשיח בראש, אהה ווי געשמאק אהה ווי גוט אההה ווי זיס.
***
איי, איך זיץ איין טיש ארויפציר און ס'שטערט מיר די זעצעס? איך קען גארנישט טון, נאר איין זאך:
אים דן זיין לכף זכות!!
