נישט נארמאל!! מורא'דיג, אזוי קלאר מסביר געווען דעם יסוד פון אויסרעדן צו א צווייטען פארוואס טאקע עס איז אזוי פאוערפול.
מיר קוקן ארויס פאר די קומענדיגע ארטיקלן!!
איז דא א מעגליכקייט פאר אן אדאלט אליין ארויף צו ברענגן ווייטאגען פון יוגענט און עס באראוהיגן מיט אן ערוואקסענעם בליק \ מיט א כהיום'דיגע לפי הערך רואיגע ענרזשי בארואיגן אלטע טיפע פחדים, אדער עס איז נישט מעגליך פאר א מענטש צו שפילן ביידע צוזאמן, א אינערליכע קינד ביחד מיט אן ערוואקסענעם?
איך פרעג נישט אויף למעשה, איך פארשטיי אז למעשה איז עס זייער שווער צו טון, ווייל ווי ווייסט מען ווי מען הייבט אן, פון ווי קען מען וויסן וואס פון דער יוגענט האט נאך יעצט אן השפעה און וואס עס איז סתם א שאד אריינצוקריכען, איך פרעג בעיקר אין ''טעאריע'' צו עס איז שייך פאר א מענטש צוזיין זיין אייגינע טערעפיסט
איך בין נישט קלאר וואס איז די עיקר פוינט. מיט די ווארט "ענערזשי" מיינט מען פשוט לאפוקי ווערטער - רייד, נאר די עיקר איז די פילינגס, די "הקרנה רגשית" וואס די מטפל איז מקרין אויף די מטופל בשעת מברענגט ארויף אלטע חוויות?
איך ציטיר דא רבי יחיאל יעקבסון. זאגסטו די זעלבע זאך, פארקערט, אדער עפעס אנדערש?
כיצד ומדוע? - כיצד מסייעת השיחה לרסן את הצער, ומדוע דווקא השיחה היא שמאפשרת זאת?
התשובה בתמצית היא, שהתוצאה העיקרית של הסבל היא חוויה קשה של בדידות וניתוק. העולם מסביב "כמנהגו נוהג" - רועש והומה, עסוק בזוטותיו ורודף אחר הבליו - ואילו הוא, הסובל, שרוי בבדידות כאבו.
ובהמשך: דברים אלה נכונים לא רק ביחס למי שעדיין שרוי בתוך סבלו וכאבו, אלא גם ביחס למי שחווה זאת בעברו. כי גם מי שהסבל עבורו הוא נחלת העבר, וכיום הוא נראה פועל ומתפקד כראוי, עדיין עשוי להכיל בקרבו את תוצאותיו של הסבל. אומנם הוא מתפקד, אבל אין זה אלא מן השפה ולחוץ - בלי לב ובלי שמחה, בלי יעד ובלי תקווה. זה איננו תפקוד של הגשמה ושל מימוש אלא של הישרדות. כלומר, שגם הוא נושא, בחביון לבו, את הבדידות ואת הניתוק, את הרתיעה מפני הֵחַבְרוּת לעולם, ואת הייאוש מהתמודדות.
אדם כזה - אדם אשר הדחיק את כאבי-העבר, ואשר מתפקד ברמה כזו או אחרת - הוא הדוגמא הטיפוסית של המתייעץ. עם-זאת רבים הם המתייעצים שאינם מזכירים כלל כאבי עבר מודחקים, אינם מבקשים שיחות-פריקה, ואף אינם מעוניינים בהם. זאת משום שהם אינם מודעים כלל לצורך שלהם לשוחח על הכאב ולבטא אותו, ו/או נרתעים מלחשוף את הפצעים שעדיין לא הגלידו. ובכל ובכל זאת המתייעץ הטיפוסי - גם זה שמבקש רק ייעוץ טכני ומעשי - הוא אדם שזקוק לשיחות-פריקה. שכן פעמים רבות קשיי-התפקוד בהווה אינן אלא השלכות של כאבי-העבר המודחקים -של הכאבים שלא טופלו ולא עובדו. כשהמתייעץ הטיפוסי נוכח, שיושב מולו אדם אוהד, קשוב ואיכפתי - אדם שמוכן להזדהות עם כאבו ולהשתתף עמו בסבלו - אזי מתעוררים בליבו גם הצורך וגם הנכונות לשוח ולפרוק את כאבו. הנכונות לשוח נובעת מהרצון לתקן את התוצאה הקשה של הכאב - לתקן את חוויית הבדידות וליצור הַחָבְרוּת.
זו התשובה לשאלת המדוע - מדוע השיחה אודות הכאב היא הדרך היחידה להתחיל תהליך של תיקון. כי המוטיבציה של הסובל היא הרצון לתקן את חווית הבדידות, אבל הסובל חש, שהוא איננו יכול ואיננו מוכן לתקן את חווית הבדידות, שכן התיקון הזה יאלץ אותו להתכחש לכאב ולהתנכר אליו. לכן הפתרון הוא לשוחח אודות הכאב עצמו - ליצור החברות בלי להתכחש לכאב.
איך בין נישט קלאר וואס איז די עיקר פוינט. מיט די ווארט "ענערזשי" מיינט מען פשוט לאפוקי ווערטער - רייד, נאר די עיקר איז די פילינגס, די "הקרנה רגשית" וואס די מטפל איז מקרין אויף די מטופל בשעת מברענגט ארויף אלטע חוויות?
איך ציטיר דא רבי יחיאל יעקבסון. זאגסטו די זעלבע זאך, פארקערט, אדער עפעס אנדערש?
כיצד ומדוע? - כיצד מסייעת השיחה לרסן את הצער, ומדוע דווקא השיחה היא שמאפשרת זאת?
התשובה בתמצית היא, שהתוצאה העיקרית של הסבל היא חוויה קשה של בדידות וניתוק. העולם מסביב "כמנהגו נוהג" - רועש והומה, עסוק בזוטותיו ורודף אחר הבליו - ואילו הוא, הסובל, שרוי בבדידות כאבו.
ובהמשך: דברים אלה נכונים לא רק ביחס למי שעדיין שרוי בתוך סבלו וכאבו, אלא גם ביחס למי שחווה זאת בעברו. כי גם מי שהסבל עבורו הוא נחלת העבר, וכיום הוא נראה פועל ומתפקד כראוי, עדיין עשוי להכיל בקרבו את תוצאותיו של הסבל. אומנם הוא מתפקד, אבל אין זה אלא מן השפה ולחוץ - בלי לב ובלי שמחה, בלי יעד ובלי תקווה. זה איננו תפקוד של הגשמה ושל מימוש אלא של הישרדות. כלומר, שגם הוא נושא, בחביון לבו, את הבדידות ואת הניתוק, את הרתיעה מפני הֵחַבְרוּת לעולם, ואת הייאוש מהתמודדות.
אדם כזה - אדם אשר הדחיק את כאבי-העבר, ואשר מתפקד ברמה כזו או אחרת - הוא הדוגמא הטיפוסית של המתייעץ. עם-זאת רבים הם המתייעצים שאינם מזכירים כלל כאבי עבר מודחקים, אינם מבקשים שיחות-פריקה, ואף אינם מעוניינים בהם. זאת משום שהם אינם מודעים כלל לצורך שלהם לשוחח על הכאב ולבטא אותו, ו/או נרתעים מלחשוף את הפצעים שעדיין לא הגלידו. ובכל ובכל זאת המתייעץ הטיפוסי - גם זה שמבקש רק ייעוץ טכני ומעשי - הוא אדם שזקוק לשיחות-פריקה. שכן פעמים רבות קשיי-התפקוד בהווה אינן אלא השלכות של כאבי-העבר המודחקים -של הכאבים שלא טופלו ולא עובדו. כשהמתייעץ הטיפוסי נוכח, שיושב מולו אדם אוהד, קשוב ואיכפתי - אדם שמוכן להזדהות עם כאבו ולהשתתף עמו בסבלו - אזי מתעוררים בליבו גם הצורך וגם הנכונות לשוח ולפרוק את כאבו. הנכונות לשוח נובעת מהרצון לתקן את התוצאה הקשה של הכאב - לתקן את חוויית הבדידות וליצור הַחָבְרוּת.
זו התשובה לשאלת המדוע - מדוע השיחה אודות הכאב היא הדרך היחידה להתחיל תהליך של תיקון. כי המוטיבציה של הסובל היא הרצון לתקן את חווית הבדידות, אבל הסובל חש, שהוא איננו יכול ואיננו מוכן לתקן את חווית הבדידות, שכן התיקון הזה יאלץ אותו להתכחש לכאב ולהתנכר אליו. לכן הפתרון הוא לשוחח אודות הכאב עצמו - ליצור החברות בלי להתכחש לכאב.
ר' יחיאל שליט"א ברענגט ארויס מער ווייניגער די נקודות וואס מיר האבן אויסגעשמועסט, מיר האבן עס נאר גענומען א טריט ווייטער. א מענטש האט א נאטירליכע דראנג ארויסצוזאגן זיינע ווייען פאר א צווייטן, און דאס איז וויאזוי נפשיות'דיגע ווייטאג היילט זיך. מען דארף נאר האבן דעם מענטש וואס זאל עס אויסהערן, און רוב מענטשן האבן נישט אזא מענטש. דאס אז דער טערעפיסט איז אפן און רואיג מיט סבלנות, געט דאס די געלעגענהייט פאר דעם קליענט זיך אויפצומאכן דאס הארץ. ער גייט אבער נישט אריין אין די עומק פארוואס טאקע איז דאס די וועג פון זיך היילן. אויף האבן מיר מסביר געווען, אז דאס פאסירט מיט דעם אז די ווייטאג נייטרעלירט זיך מיט די פאזאטיווע ענערזשי פונעם טערעפיסט. לאו דווקא די ווערטער פונעם טערעפיסט, נאר די מציאות פון אויסשפרייט די ווייטאג אויף א זיידענעם טעפיך - די פאזאטיווע ענערזשי, דאס טוט ערמעגליכן פאר די ווייטאג נאכצולאזן. ווילאנג א מענטש האט דאס נישט, בלייבט דער מענטש אין זיין בדידות, זיין איינזאמקייט, ווי ר' יחיאל רופט עס אן, איינמאל ער קען זיך אויסגעבן, באקומט א מענטש א ריליעף אז ער קען זיך עפענען און ארויסגיין פון זיין בדידות. דאס זיין בודד, איז א צער פאר זיך. ווי ר' יחיאל אליינס ערווענט, טוט דער טערעפיסט ערמעגליכן פארן קליענט זיך צו עפענען, אבער למעשה נישט אלעמאל פאסירט דאס, און אפיל ווען יא פאסירט נישט א גענצליכע ערהוילונג אלעמאל. און דאס וועלן מיר בס"ד ערקלערן אין די קומענדיגע שיעורים.
ווען איך קלוק די לינק עפענט זיך אויף די גאנצע, אפשר פראביר צו דאונלאודן, אדער עפעס מיט דיין פילטער. צומאל דויערט עס סתם אזוי א מינוט ביז די גאנצע קומט ארויף. אויב גארנישט ארבעט, קען איך פראבירן איבערצולייגן.
ווען איך קלוק די לינק עפענט זיך אויף די גאנצע, אפשר פראביר צו דאונלאודן, אדער עפעס מיט דיין פילטער. צומאל דויערט עס סתם אזוי א מינוט ביז די גאנצע קומט ארויף. אויב גארנישט ארבעט, קען איך פראבירן איבערצולייגן.
איך בין נישט קלאר וואס איז די עיקר פוינט. מיט די ווארט "ענערזשי" מיינט מען פשוט לאפוקי ווערטער - רייד, נאר די עיקר איז די פילינגס, די "הקרנה רגשית" וואס די מטפל איז מקרין אויף די מטופל בשעת מברענגט ארויף אלטע חוויות?
איך ציטיר דא רבי יחיאל יעקבסון. זאגסטו די זעלבע זאך, פארקערט, אדער עפעס אנדערש?
כיצד ומדוע? - כיצד מסייעת השיחה לרסן את הצער, ומדוע דווקא השיחה היא שמאפשרת זאת?
התשובה בתמצית היא, שהתוצאה העיקרית של הסבל היא חוויה קשה של בדידות וניתוק. העולם מסביב "כמנהגו נוהג" - רועש והומה, עסוק בזוטותיו ורודף אחר הבליו - ואילו הוא, הסובל, שרוי בבדידות כאבו.
ובהמשך: דברים אלה נכונים לא רק ביחס למי שעדיין שרוי בתוך סבלו וכאבו, אלא גם ביחס למי שחווה זאת בעברו. כי גם מי שהסבל עבורו הוא נחלת העבר, וכיום הוא נראה פועל ומתפקד כראוי, עדיין עשוי להכיל בקרבו את תוצאותיו של הסבל. אומנם הוא מתפקד, אבל אין זה אלא מן השפה ולחוץ - בלי לב ובלי שמחה, בלי יעד ובלי תקווה. זה איננו תפקוד של הגשמה ושל מימוש אלא של הישרדות. כלומר, שגם הוא נושא, בחביון לבו, את הבדידות ואת הניתוק, את הרתיעה מפני הֵחַבְרוּת לעולם, ואת הייאוש מהתמודדות.
אדם כזה - אדם אשר הדחיק את כאבי-העבר, ואשר מתפקד ברמה כזו או אחרת - הוא הדוגמא הטיפוסית של המתייעץ. עם-זאת רבים הם המתייעצים שאינם מזכירים כלל כאבי עבר מודחקים, אינם מבקשים שיחות-פריקה, ואף אינם מעוניינים בהם. זאת משום שהם אינם מודעים כלל לצורך שלהם לשוחח על הכאב ולבטא אותו, ו/או נרתעים מלחשוף את הפצעים שעדיין לא הגלידו. ובכל ובכל זאת המתייעץ הטיפוסי - גם זה שמבקש רק ייעוץ טכני ומעשי - הוא אדם שזקוק לשיחות-פריקה. שכן פעמים רבות קשיי-התפקוד בהווה אינן אלא השלכות של כאבי-העבר המודחקים -של הכאבים שלא טופלו ולא עובדו. כשהמתייעץ הטיפוסי נוכח, שיושב מולו אדם אוהד, קשוב ואיכפתי - אדם שמוכן להזדהות עם כאבו ולהשתתף עמו בסבלו - אזי מתעוררים בליבו גם הצורך וגם הנכונות לשוח ולפרוק את כאבו. הנכונות לשוח נובעת מהרצון לתקן את התוצאה הקשה של הכאב - לתקן את חוויית הבדידות וליצור הַחָבְרוּת.
זו התשובה לשאלת המדוע - מדוע השיחה אודות הכאב היא הדרך היחידה להתחיל תהליך של תיקון. כי המוטיבציה של הסובל היא הרצון לתקן את חווית הבדידות, אבל הסובל חש, שהוא איננו יכול ואיננו מוכן לתקן את חווית הבדידות, שכן התיקון הזה יאלץ אותו להתכחש לכאב ולהתנכר אליו. לכן הפתרון הוא לשוחח אודות הכאב עצמו - ליצור החברות בלי להתכחש לכאב.
ווי אזוי הייסט די ספר, איז דאס אין ספר אל תחטאו בילד?
איך בין נישט קלאר וואס איז די עיקר פוינט. מיט די ווארט "ענערזשי" מיינט מען פשוט לאפוקי ווערטער - רייד, נאר די עיקר איז די פילינגס, די "הקרנה רגשית" וואס די מטפל איז מקרין אויף די מטופל בשעת מברענגט ארויף אלטע חוויות?
איך ציטיר דא רבי יחיאל יעקבסון. זאגסטו די זעלבע זאך, פארקערט, אדער עפעס אנדערש?
כיצד ומדוע? - כיצד מסייעת השיחה לרסן את הצער, ומדוע דווקא השיחה היא שמאפשרת זאת?
התשובה בתמצית היא, שהתוצאה העיקרית של הסבל היא חוויה קשה של בדידות וניתוק. העולם מסביב "כמנהגו נוהג" - רועש והומה, עסוק בזוטותיו ורודף אחר הבליו - ואילו הוא, הסובל, שרוי בבדידות כאבו.
ובהמשך: דברים אלה נכונים לא רק ביחס למי שעדיין שרוי בתוך סבלו וכאבו, אלא גם ביחס למי שחווה זאת בעברו. כי גם מי שהסבל עבורו הוא נחלת העבר, וכיום הוא נראה פועל ומתפקד כראוי, עדיין עשוי להכיל בקרבו את תוצאותיו של הסבל. אומנם הוא מתפקד, אבל אין זה אלא מן השפה ולחוץ - בלי לב ובלי שמחה, בלי יעד ובלי תקווה. זה איננו תפקוד של הגשמה ושל מימוש אלא של הישרדות. כלומר, שגם הוא נושא, בחביון לבו, את הבדידות ואת הניתוק, את הרתיעה מפני הֵחַבְרוּת לעולם, ואת הייאוש מהתמודדות.
אדם כזה - אדם אשר הדחיק את כאבי-העבר, ואשר מתפקד ברמה כזו או אחרת - הוא הדוגמא הטיפוסית של המתייעץ. עם-זאת רבים הם המתייעצים שאינם מזכירים כלל כאבי עבר מודחקים, אינם מבקשים שיחות-פריקה, ואף אינם מעוניינים בהם. זאת משום שהם אינם מודעים כלל לצורך שלהם לשוחח על הכאב ולבטא אותו, ו/או נרתעים מלחשוף את הפצעים שעדיין לא הגלידו. ובכל ובכל זאת המתייעץ הטיפוסי - גם זה שמבקש רק ייעוץ טכני ומעשי - הוא אדם שזקוק לשיחות-פריקה. שכן פעמים רבות קשיי-התפקוד בהווה אינן אלא השלכות של כאבי-העבר המודחקים -של הכאבים שלא טופלו ולא עובדו. כשהמתייעץ הטיפוסי נוכח, שיושב מולו אדם אוהד, קשוב ואיכפתי - אדם שמוכן להזדהות עם כאבו ולהשתתף עמו בסבלו - אזי מתעוררים בליבו גם הצורך וגם הנכונות לשוח ולפרוק את כאבו. הנכונות לשוח נובעת מהרצון לתקן את התוצאה הקשה של הכאב - לתקן את חוויית הבדידות וליצור הַחָבְרוּת.
זו התשובה לשאלת המדוע - מדוע השיחה אודות הכאב היא הדרך היחידה להתחיל תהליך של תיקון. כי המוטיבציה של הסובל היא הרצון לתקן את חווית הבדידות, אבל הסובל חש, שהוא איננו יכול ואיננו מוכן לתקן את חווית הבדידות, שכן התיקון הזה יאלץ אותו להתכחש לכאב ולהתנכר אליו. לכן הפתרון הוא לשוחח אודות הכאב עצמו - ליצור החברות בלי להתכחש לכאב.
ווי אזוי הייסט די ספר, איז דאס אין ספר אל תחטאו בילד?
ווען איך קלוק די לינק עפענט זיך אויף די גאנצע, אפשר פראביר צו דאונלאודן, אדער עפעס מיט דיין פילטער. צומאל דויערט עס סתם אזוי א מינוט ביז די גאנצע קומט ארויף. אויב גארנישט ארבעט, קען איך פראבירן איבערצולייגן.
ארבעט שוין ב"ה.
גיי צו פעידזש 12 פון די אשכול בערך צו 10'טע תגובה דורך הרבמתבונןדארט ליגט א גוטע לינק נוץ עס אויף גוטע זאכן!!!
ווען איך פרעג א שאלה/קשיא וויל איך א ענטפער, נישט א דאזע פון עדיטוט!
ווען איך קלוק די לינק עפענט זיך אויף די גאנצע, אפשר פראביר צו דאונלאודן, אדער עפעס מיט דיין פילטער. צומאל דויערט עס סתם אזוי א מינוט ביז די גאנצע קומט ארויף. אויב גארנישט ארבעט, קען איך פראבירן איבערצולייגן.
ארבעט שוין ב"ה.
גיי צו פעידזש 12 פון די אשכול בערך צו 10'טע תגובה דורך הרבמתבונןדארט ליגט א גוטע לינק נוץ עס אויף גוטע זאכן!!!
דא קומען מיר צום צום צווייטן שטאפל אין 'ענערזשי הילינג'. דער ערשטער שטאפל איז געווען אז מען ברענגט צאם דעם פאזאטיוון כוח פון ענערגיע מיט די צושטורעמטע נעגעטיווע כוח פון ענערגיע. דאס איז אבער גוט ווען מער רעד זיך אביסל אויס, דאס קינד איז אפן און איז גרייט צו הערן. אבער ווען עס זענען דא שיכטן פון אייז ארום דעם קינד, דאן דארף דער פאזאטיווע ענערגיע האנדלען מיט די באשיצערס און טרעפן א וועג אז זיי זאלן מסכים זיין אויפצולאזן די פארמאכטע ענערגיע אז עס זאל צוריק קענען אהייבן פליסן געמיטלעך, אויפצוקלערן די באשיצערס אז עס פעלט נישט אויס צו באשיצן, און אזוי מאכט מען אויף די פלאץ צו קענען אנקומען צום ריכטיגן פראבלעם – וואס דאס קינד האט דורכגעמאכט, אין דעם פאל, זיין נודריגע זעלבסט ווירדע.
דאס איז געווען די ארבעט פון די ערשטע 14 שיעורים פון דעם סעריע, צו פארשטיין וויאזוי דער מוח פראבירט צו באשיצן, און וויאזוי דער מוח הערט אויף צו באשיצן. פונעם שטאנדפונקט פון 'ענערגיע' פאסירט אז דער ענערגיע ווערט 'באלקירט' כדי צו באשיצן דעם מענטש, און דער ארבעט איז צו טרעפן א לעזונג פאר די ענערגיע אז עס זאל שפירן באקוועם אפצולאזן דעם 'בלאק'.
דא האט עטס די לעצטע דריי שיעורים אין PDF'ס כפי בקשתכם. (אויב האט עטס האטס געוואלט א PDF פון די אנדערע שיעורים, דאכצעך אז איינער האט עס אמאל ארויפגעלייגט, מ'דארף אפירזיכן אין די פאריגע בלעטער, אויב טרעפט מען עס נישט קען איך עס אויפזיכן אין מיינע ארכיוון און עס איבערלייגן)
וואס איז דער בלאק דא? דער בלאק איז אז "איך האב מורא אז אויב איך גיי מיך לאזן שפירן מיינע געפילן גייט זיין שרעקליך, און איך גיי עס נישט אויסהאלטן, דעריבער ווי לאיך מיך בלאקירן אז איך זאל עס נישט שפירן!" וויאזוי ווייסט ער דאס? ווייל דאס געדענקט ער פון יארן, אז געפילן איז געפערליך, מ'ווערט פארשעמט, און נאך מער געדענק ער אז ווען ער וויל נאר פילן עפעס, באקומט ער פאניק, וואס דאס איז זייער שרעקעדיג. איז וויאזוי קען מען געבן צו שפירן פארן זעל, אז שפירן געפילן איז נישט אזוי שרעקעדיג?
איר געדענקט אוודאי דאס וואס מיר האבן ערקלערט אנפאנג פון די שיעורים, אז 'ענערזשי הילינג' מיינט אז עס קומט זיך צוזאמען א פאזאטיווע און נעגעטיווע ענערגיע, דער עיקר איז אז דער פאזאטיווע ענערגיע זאל זיך צאמשטויסן מיט די נעגעטיוויע ענערגיע.
איז הערטס אויס. אין די זעלבע צייט וואס דער בלאקירטע ענערגיע שרייט, "איך מוז בלאקירן די געפילן, ווייל אויס ס'גייט קומען צו פליסן גייט זיין שרעקליך און איך גיי עס נישט איבערטראגן!" קומט דער מענטש און אין דער זעלבע צייט וואס ער פילט דאס, גיט מען אזא סארט 'מאסאדזשעלע' פארן קערפער, ווי צו זאגן, "ס'איז גוט, ס'איז אקעי, לאמיך דיך מאסאזשן אביסל, איך מאך מיך וויסענדיג פון דיר, און דו זאלסט וויסן אז פון היינט און ווייטער ווייסטו אז ווען דו פילסט אזוי געפערליך, אנשטאטס צו שפירן אזוי אומבאהאלפן, קענסטו זיך קלאפן און מאסעדזשן, און שפירן עטוואס פאזאטיוו, און אזוי וועסטו זיך שפירן בעסער."