Re: היימישע טעראפיסטן?? ממה נפשך
אויף די זית איז די תירוץ גאר פשוט, אז אמאליגע זיתים זענען געווען גרעסער ווי היינט (איך מיין אז די הוכחה אויף דעם איז פשוט וויל ביי אונז איז די זיתים קלענער פון די שיעור כזית)לעקסוס האט געשריבן: ↑ דינסטאג פעברואר 27, 2024 11:18 amדי סתירה איז זייער א שטארקע און יסודת'דיגע סתירה.
אבער אז מגייט א טריט ווייטער זעהט מען אז סאיז נישט נאר א סתירה צווישן פסיכעלאגיע און להבדיל די תורה, סגייט נאך א סאך ווייטער ווי דעם.
כדאי צו קענען בעסער פארשטיין גיי איך ברענגען א משל.
אונז ווייס מיר אז איינע, אויב נישט די פאפולערסטע, שיעור וואס קומט צוניץ אינעם טאג טעגליכן לעבן איז די שיעור פון א 'כזית'.
א שיעור 'כזית' איז עפעס וואס מנוצט גאר אסאך. און די שיעור דערפון איז א מחלוקת צווישן רבי חיים נאה און די חזון איש.
א כזית מיינט אין יודיש אן איילבירט אדער אן אליוו (Olive), ווען מגייט אין געשעפט און מנעמט אפיר אן אליוו זעהט מען אז סאיז אסאך קלענער פון ביידע שיעורי כזית. וואס איז פשט?
איז דא פארשידענע תירוצים דערויף. אבער וואס איז זיכער איז אז א כזית מיינט אן אליוו און די שיעור כזית וואס ווערט געברענגט אין הלכה איז נישט די שיעור פון די זית וואס אונז האבן היינטיגע צייטן.
וועט יעצט איינעם איינפאלן צו זאגן, אז אן איילבירט אין לשון הקודש איז נישט זית, וויבאלד סשטימט נישט מיטן שיעור?
דאס הייסט אז סמוז לכאורה זיין אז אונז ווייסן נישט וואס זית מיינט וויבאלד סשטימט נישט מיטן שיעור?
קלאר אז נישט.
סאיז דא א מציאות, און די מציאות טוישט זיך נישט.
דערגעגן איז דא אן הלכה און די הלכה טוישט זיך אויך נישט.
סאיז דא א מציאות פון א זית, און די מציאות טוישט זיך נישט אפילו ווען סשטימט נישט מיטן תורה.
סאיז דא אן הלכה פון א שיעור כזית, און די שיעור טוישט זיך נישט אפילו ווען סשטימט נישט מיטן מציאות.
מען דארף נאר טרעפן א וועג וויאזוי די ביידע קענען גיין צוזאמען.
כל הכבוד אבער דא ליגט א שרעקליכען הנחה אז ווען עפעס שטייט אין תורה און פאר דיינע פליישיגע אויגען זעהט זיך אויס אנדערש פאקט בלייבט פאקט און תורה בלייבט תורה? ניין וואס שטייט אין די תורה איז די איינציגסטע אמת!!!לעקסוס האט געשריבן: ↑ דינסטאג פעברואר 27, 2024 11:18 amאון יעצט נחזור לעניננו.
דאס אז כעס קומט פון א טריגער און ווען מנעמט אוועק די טריגער גייט אוועק די כעס, איז א מציאות.
א מציאות וואס האט זיך אהערגעשטעלט און זיך אויפגעוויזן צו זיין הארט.
א הארטע קאלטע קראנטע מציאות.
וויאזוי ווייס איך דאס?
וואס איז מיין מקור?
זייער פשוט.
סאיז פעסט געשטעלט געווארן דורך סייענטיסטן, פארשערס, חוקרים, פילצאליגע קליגע מענטשן און פילאסאפן.
יעצט קומט די שאלה, איז אלעס וואס סייענטיסטן זאגן, ריכטיג?
און סגייט טיפער; א מאסק האט געהאלפן ביי קאוויד?...
איז לאמיר נישט אריין גיין אין די נושא, און לאמיר צוריק גיין צו דאס אז סאיז א פאקט.
און פאר יעצט גייט מען אויס קרויזען די סייענטיסטן און מגייט גיין גלייך צו להבדיל אא"ה די ערליכע רבנים.
היות רובו ככולו פון היימישן יהדות החרדית פירנדע רבנים שטיפען שטארק צו גיין צו טעראפי, באדייט דאס אז זיי אלע האלטן אז אוועק נעמען די טריגער פון די כעס וועט אוועק נעמען די כעס.
און ווי ווייט איך ווייס, האט זיך נאך קיין איינער נישט געדינגען מיטם עצם פאקט אז ווען איינער רעגט זיך אויף איז געווען פארדעם עפעס א טריגער, און אויב ווייסט מען וואס די טריגער איז קען מען כמעט אייביג וויסן אויף זיכער ווען די מענטש גייט זיך אויפרעגן.
סא דאס מיינט אז סאיז א געהעריגע קאלטע מציאות. און קיינער דינגט זיך נישט דערמיט.
פון די אנדערע זייט שטייט קלאר אין תורה אז א מענטש איז א בעל בחירה און ער קען בוחר זיין בין הרע והטוב, און דאס איז אויך א קלארע קאלטע פסוק 'רְאֵה נָתַתִּי לְפָנֶיךָ הַיּוֹם אֶת הַחַיִּים וְאֶת הַטּוֹב וכו'... וּבָחַרְתָּ בַּחַיִּים, לְמַעַן תִּחְיֶה וכו'..' (שכועח @הארי פאר די פינטלעך.. כהאב עס געגאנבעט פון דיין תגובה..)
סאו אונז האבן דא צוויי מציאות'ער;
פון איין זייט די פסוק אין די תורה וואס זאגט אז די מענטש איז דער וואס איז בוחר וואס זיין מעשים זאל זיין.
און פון די אנדערע זייט האבן מיר די קלארע פעסט געשטעלטע מציאות אז די טריגערס איז דער וואס איז מחליט וואס די מעשים פון די מענטש זאל זיין.
און די פראבלעם איז אז די צוויי פאקטן זענען זיך סותר.
קודם זענען זיי זיך סותר מיט די עצם גורם צו א מענטש'נס מעשים, שפעטער איז דא א טיפערע סתירה צו די מענטש איז שילדיג אין זיינע מעשים.
אויב האט ער בוחר געווען זיך אויפצורעגן, קען מען אים באשטראפן. אויב אבער סאיז סך הכל די טריגער וואס האט גורם געווען די כעס, דאס מיינט אז ער אליינס וויל זיין וואויל און סאיז נישט זיין שילד, דעמאלטס קען מען אים נישט באשטראפן.
נו? וואס איז פשט?
......
כווייס נישט.
די קשיא איז שטארק. נישט שטארק נאר גאר שטארק, און איך ווייס נישט די ענטפער דערויף.
איך ווייס אבער אן אנדערע זאך, און דאס איז אז די רמב"ם פרעגט גאר אן ענדליכע קשיא, און דאס איז די באקאנטע סתירה צווישן ידיעה און בחירה.
די סתירה איז אזוי, אויב דער באשעפער ווייסט שוין פון פאראויס וואס דער מענטש גייט טון, איז וואס איז די בחירה וואס דער מענטש האט?
סאיז נישט פונקט די זעלבע סתירה, אבער סאיז גאר גאר ענדליך.
און דו ווייסט וואס ער ענטפערט?
'אין דעתו של אדם יכולה להשיג דבר זה על בוריו'. ( מקור )
סימפל עז איט איז.
מקען עס נישט פארשטיין.
סקען זיין אז די סתירה צווישן טעראפי און יודישקייט קען מען יא פארשטיין, ווייס איך נישט. אבער דאס איז זיכער אז די מציאות טוישט זיך נישט.
דאס מיינט צו זאגן אזוי, די קשיא און די סתירה איז זייער א גוטע, אבער די תשובה איז נישט אז צוליב דעם זאל מען זיך אפהאלטן פון זיך גיין העלפן!! ניין. רבותי, אז סאיז אייך שווער, איר מוטשעט זיך מיט פארשידענארטיגע פראבלעמען? גייטס אייך העלפן! מקען זיך היינט העלפן אויף א לעוועל וואס איז נאך קיינמאל געווען אזוי צוגענגליך. חסדי השם, סאיז דא היינט הילף אויף כמעט אלע פראבלעמען. און אפילו אויף די פראבלעמען וואס סאיז נאכנישטא קיין הילף קען מען נאכאלטס מאכן די פראבלעם אסאך קלענער.
סלוינט זיך!
וויאזוי זאגט נאך ארי סאמעט? סקומט זיך דיך אסאך אסאך אסאך א בעסערע געשמאקערע לעבן.
נישט איך זאג עס, און נישט קיין שום אנדערע אנאנימע ניק אויף אייוועלט זאגט עס. דאס זאגן די אלע גרעסטע רבנים און אדמורים פון אונזערע דור.
איי די סתירה וואס הארי האט אזוי שיין אראפ געברענגט? וויאזוי שטימט איינס מיטן צווייטן?
כדאי דאס צו אדרעסירן גיי איך ציטירן די אלעמען באקאנטע וועכנטליכע 'ברעקלעך' אימעיל פון פנחס גלויבער וואס ער האט געשיקט די פארגאנגענע פרשת כי תבוא תשפ"ג , ווי ער אדרעסירט ממש די נושא פון לעבן מיט סתירות.
ליינט און האט הנאה.
לאמיר זיך סותר זיין
דאס 'ברעקעלע' פון פארגאנגענער וואך האט געברענגט א שיינע פּאר רעאקציעס. איינער האט געשריבן אז ביים אנהייב האט עס אים אויסגעזען ווי מיר גייען איינמאל פאר אלעמאל מסדר זיין די לכאורה-סתירה צווישן 'ידיעה' און 'בחירה'. ער האט געפילט אנטוישט ווען די תשובה איז נישט געקומען.
א צווייטער האט געבעטן קלארקייט פאר א חבר, וועלכער האלט אז לאגיש גערעדט גייען די צוויי זאכן, בחירה און ידיעה, נישט אינאיינעם.
ווייסט פון וועלכער סתירה יענער רעדט, יא? דער אויבערשטער ווייסט דאך אלעס — אויך וואס וועט זיין שפּעטער. ווען איך שטיי ביי א שיידוועג און דארף מחליט זיין אזוי אדער אזוי, ווייסט דער אויבערשטער שוין פריער וואס כ'וועל מחליט זיין. נו, וואספארא פנים האט אזא בחירה?
לאגיש גערעדט, גייען די צוויי טאקע נישט אינאיינעם. לאגיק דערהייבט נישט קיין סתירה. אזוי האט דער אויבערשטער, וועלכער האט באשאפן לאגיק און סתירה, עס געמאכט. כך גזרה חכמתו.
די מעשה איז אבער אז ידיעה און בחירה וואוינען אינדרויסן פון לאגיק. זיי זענען נאנטערע שכנים מיט אזעלכע מושגים ווי געשמאק און געפיל. האסט שוין אמאל געטרינקען א טיי און געשפּירט דעם טעם פון לעמאן און האניג? געדענקסט ווי אין כעס ביזט געווען אויף יענעם נאנטן, וועמען דו האסט בשעת מעשה אזוי ליב געהאט?
אמונה, פּונקט ווי רגש, געפינט זיך אינדרויסן פונעם שכל. מחשבה און התבוננות קענען העלפן אנקומען צו אמונה — וואו זיי בלייבן אבער ביים שוועל. דער שכל קען מיך פירן ביז אמונה, אבער אריין גיי איך אליין. דער מח בלייבט ביי דער טיר.
דער שטילער פּאטש
אין ווייטן מזרח, וואו ספּירטואליזם איז נאך היינט א גאנגבאר ארטיקל, איז געווען א מורה דרך וועלכער פלעגט אנווייזן מענטשן וואס האבן אים געבעטן עצות אנצוקומען צו העכערע השגות אין 'רוחניות', אז זיי זאלן טראכטן פונעם קול וואס קומט ארויס פון א קלאַטש מיט איין האנט.
א קלאטש מיט איין האנט? וואס מיינט עס צו קלאטשן מיט איין האנט?
די כוונה פון יענעם חכם איז געווען, צו שטופּן זיינע תלמידים ביז דער לעצטער סטאנציע פון שכל. דער מח דערהייבט נישט קיין סתירות און אבסורדן. דער מורה דרך האט געוואלט זיינע תלמידים זאלן אזוי לאנג טראכטן וועגן דעם אבסורד, ביז דער שכל רעזיגנירט.
ער האט זיי נישט געהייסן אויסרעכענען וויאזוי א קלאַטשלאָזער קלאטש קען געשען, נאר צו טראכטן וועגן דעם קול וואס קומט דערפון ארויס. זיי זיך מתבונן אינעם קול פון אזא קלאטש. טראכט און זיי זיך מתבונן, ביז — ביז דער שכל הייבט הענט און ווערט אַן ערשעפּטער אנטשוויגן.
הרגשה העכער פון שכל
ווען דער שכל שווייגט קומט אויף זיין פּלאץ עפּעס אנדערש. יענער 'עפּעס אנדערש' איז סאך מאכטפולער ווי דעם מוח. ס'איז א געוויסע באוואוסטזיניגקייט, אַן awareness (מוּדָעוּת), וואס דער שכל פארשטייט נישט און קען נאר קאליע מאכן.
דער מוח איז זייער קלוג אבער אויך באגרעניצט. ווען עס קומט צו דער וועלט פון געפילן און ווייטער, איז ער ווי א קליין קינד קעגן דעם פּרעזידענט. דער שכל רעכנט און אנאליזירט; ער ווייסט אבער נישט וויאזוי שלווה זעט אויס. ער האט נישט באקומען קיין דריסת הרגל.
פארשווייגן די מחשבות פאדערט זיך אלס תנאי צו טרעפן די שלווה, קלארקייט, און פאקוס וואס מיר אלע זוכן. יענע באוואוסטזיניגקייט איז דא, נאר זיצט שטיל. ער האט פשוט נישט דאס געדולד זיך צו קריגן מיט'ן רוישיגן מוח.
דער שכל איז א קלוגער בחור מיט אסאך מעלות. ער איז א מתנה וואס מיר האבן פון הימל באקומען, אונז צו העלפן זיך אַן עצה געבן מיט'ן לעבן. ער האט אבער אויך א חסרון פון זיך אריינשטופּן די נאז וואו זי באלאנגט נישט. דער שכל קען נישט אלעס. יענער אינסטינקטיווע זעלבסט-געפיל (conscious awareness בלע"ז) איז איינע פון די פּלעצער אין אונזער נפש וואו ער קען בשום אופן נישט צוקומען.
*
ידיעה און בחירה? לאנג לעבן זאל די סתירה! א ברכה ליגט אין דעם אבסורד, וואס קומט פון זיי לכאורה ארויס. ווייל אינעם בין השמשות פון דער סתירה צווישן די צוויי מושגים, ליגט די עפענונג צו אַן אמונה קלארער ווי שכל, מיט שלווה און מנוחת הנפש וואס דער מוח וועט קיינמאל פארשטיין.
לויט די סייענטיסטען שטייט שוין די וועלט אפאר מיליאן יאר (עפ"ל) דא גייסטו אויכעט זאגען אז פאקט בלייבט פאקט און תורה בלייבט תורה?!
פון היינט און ווייטער יעדע זאך וואס די סייענטיסטען זאגען זאל עס זיין די ערגסטע כפירה און נאך ערגער אבער פאקט בלייבט פאקט און תורה בלייבט תורה ה"י
די סתירה פון ידיעה און בחירה האט קיין שייכות נישט דא און אי"ה וולע איך טרייען צו מסביר זיין מיינע ווערטער מארגען
איך האלט נישט אזוי ווייל אזוי האב איך מחליט געווען , נאר ווייל אזוי פארשטיי איך….
