בס''ד
טאטי'ס הענט ציטערט ווען איך טראכט פון וואס טאטי וויל ענק זאגן. איך ווייס נישט פונקטליך וויאזוי עס ארויסצוברענגן. ס'איז שווער צו טרעפן די ריכטיגע ווערטער, מיינע לעכטיגע קינדערלעך זאלן ליינען און פארשטיין זייער טאטע'ס כוונה. מיינע הרגשים זאלן ארויסקומען קלאר, עטס זאלטס נישט האבן קיין טענות אין יארן ארום פארוואס אונז זענען מיר צוגעקומען צו אזא מצב, פארוואס אונז האבן מיר גארנישט געטוהן דערפאר, איז בעט איך אייך קינדערלעך טייערע, ליינטס אונזערע ווערטער, גלייבטס אונז אז מיר האבן אייך באמת ליב און מיינען ענקערע טובה, און לאמיר זיך פרובירן אביסל מסביר צו זיין.
די ערשטע זאך וויל איך ענק זאגן, איך זעה ! איך זעה פונקטליך אלעס וואס גייט פאר ! מיינטס נישט אז טאטי און מאמי זעהן נישט ענקער צער און ענגשאפט, מיר זעהן זייער קלאר וואס טוט זיך אפ, אונזערע הערצער ווערן צוריסן פון זעהן ענקער פיין און ווייטאג.
ס'איז מיר שווער ממשיך צו זיין, א טרערעלע גליטשט זיך אראפ מיין באק און מאכט נאס די פאפיר, אוי ! ווי שטארק כ'וואלט געוואלט אז די מצב זאל זיך טוישן.
ווער נאך ווי טאטי און מאמי ווייסט ווי שווער ס'איז צו וואוינען אין א קליינע צוויי בעדרום דירה מיט 5 קינדערלעך, ווער נאך ווי טאטי און מאמי פילט די ענגשאפט, די אנגעצויגענקייט אין שטוב, די פולווער אין די לופט ווען יעדער איז אינדערהיים, אונז פילן עס נאך די מערסטע פון ענק אלע.
אונז זעהן מיר זייער גוט ווי שווער ס'איז פאר ענק קינדערליך צו לעבן אן א ברעקעלע לופט, קיין שום פלאץ וואו זיך צו שפילן, קיין נארמאלע מקום וואו זיך אויסצוגעבן, עטס גייטס אראפ פון זינען פון זיך אזויפיל צאמקוועטשן אין אונזער פיצעלע דירה.
אונז האבן זייער גוט געזעהן פאריגע וואך ווען די גאנצע משפחה איז געגאנגען אין פארק צו שעפן אביסל פרישע לופט צו אטעמען, ווי אויפגעשוידערט עטס זענטס געווארן ביים מיטהאלטן מראות וואס א קליין קינד טאר נישט זעהן, ווי שווארצע מנובלים פירן זיך אויף ערגער ווי חיות אין וואלד.
און יעצט שפאצירן מיר צום פארק און אונז זעהמיר אז די עקלדיגע שקצים ורמשים זענען דארט און מ'דרייט זיך צירוק
אונז זעהן מיר זייער גוט ווי יעדע מאל וואס עטס גייטס ארויס שפילן אביסל אויפ'ן גאס מאכן ענק זיכער צו האלטן א מרחק פון די גוים וואס טרונקען, הוליען און רייכערן דראג''ס, אונז ווייסן מיר זייער גוט אז ס'איז נישט נארמאל אז יודישע קינדער זאלן זיך דארפן דרייען צווישן אזעלכע מושחתים.
אקוראט די זעלבע יעצט, עקטשולי נישט אקוראט, און שטאט זענען די כינעזע געווען די שכנים און יעצט די פון שפאניע (כ'וויל נישט מכנה שם זיין ברבים) אן אנדערע סארט מיאוס
אונז ווייסן מיר אז כאטש עטס זענטס נאך קליין אין יארגאנג, אבער קליינע קינדער האבן אפענע הערצעלעך, און אויגן וואס זעהן אלעס, און עטס כאפטס גוט אויף די אנגעצויגענקייט און סטרע''ס וואס איז דא צווישן טאטי און מאמי, אדאנק דעם וואס אונז וואוינען אין די קליינע דירה'לע, צאלן א הימלשרייענדע סכום פאר רענט, און מוטשען זיך יעדע חודש פון ווי מ'גייט אויפקומען מיט די אלע געלטער וואס פעלט אויס צו לעבן אין די סיטי.
אונז זעהן אז מאמי איז נאכאלץ זייער אנגעצויגען און ווען טאטי קען שוין נישט פארנעמען מאמי'ס אנגעצויגענקייט זאגט טאטי פאר מאמי כ'האב געמיינט אז די סיבה אין שטאט איז געווען די קליינע דירה, האסט געזאגט ווען מ'וועט מופן וועסטו זיין רואיג...
אונז זעהן ווי שווער ס'איז פאר ענק די לייפסטייל דא, אונז הערן ווי סאך ענק בעטן אז אפשר זאל מען מופן צו איינע פון די נייע געגנטער און האבן דארט א גרויסע הויז, גראז און א פארק צו שפילן, א פלעי רום, לופט צו אטעמען, בייקס מיט פלאץ ווי ארומצופארן, וכו''.
א טראפקעלע גראז ווי ס'איז נישט ממש געאייגנט צו שפילן און כמעט נישט ווי ארום צו פארן ווייל ס'איז נישטא קיין סיידוואק און ס'איז זייער בערגיג. און די בייקס, אונז האמיר געמיינט אז מ'וועט קענען האלטן די בייקס און א סעיף פלאץ, האמיר דיך א ריזן הויז, למעשה איז נישט דא ווי צי האלטן די בייקס און קערידזשעס, ס'ליגט אינדרויסן און ווערן כסדר געגנבעט
אונז ווייסן אז ס'קען זיין אז דארט גייען ענק זיין פיל רואיגער, ס'איז מעגליך אז דארט וועט שלומי בליען און שפרידלען און נישט ארויסשלעפן חני'ס האר יעדע מאל ער ווערט אויפגערעגט, ס'איז מעגליך אז חיים וועט נישט דארפן האבן הילף אין קריאה ווען די קלארע לויטערע לופט ווען טוהן וואונדער צו אים.
א פלעי רום דאס האמיר יא, יענץ איז די רום ווי יעדער פאנגט אן צי וויינען ווען די גרויסע חיים קומט אהיים פון חדר און איינער מאכט די צווייטען וויינען כסדר ווען מ'נעמט אוועק יענעמס טוי אדער צעפטשקעט יענעמס מענעטיילס געביידע.
אויך דארף מען דארט באצאלן פאר די הילף אין קריאה פאר שמחה און די הילף אין עקזייעטי פאר שרי פון טאש ארויס ווייל די ארטיגע רעגירונג באצאלט נישט פאר דעים (וואס לופט ווען לופט)
אויך vouchers איז נישטא. און טראנספארטאציע דארף מען אויך באצאלן
אונז ווייסן אז אין א אנדערע מקום וואו ס'איז דא פלאץ ווי זיך ארומצוריקן, קיינער טרעט נישט אויף די צווייטער''ס הינער פיס, וועלן ענק לכאורה האבן סאך א רואיגערע מאמע, זי וועט האבן מער כח צו שפילן מיט ענק, פארציילן מעשיות, שפילן באהאלטן אין די גרויסע בעקיארד, אפשר וואלט מען אפילו געקענט קויפן א האזעלע וואס זאל ארומלויפן צו שרי'ס שאלן פון פרייד, און אונז אלע וואלטן סאך מער הנאה געהאט צו פארברענגן צוזאמען אלץ משפחה.
הלוואי הלוואי. טאטי מאמי זענען ליידער פויל ארויפצוגיין צום צווייטן שטאק אפילו צו טאקן די קינדער צו גיין שלאפן. "גיי אריין אין בעט איך קום..."
אונז ווייסן אז אין א נייע פלאץ וועט טאטי דארפן ארבעטן סאך ווייניגער שעות, טאטי וואלט אהיימגעקומען מער אויסגערוהט מיט מער כח און ווייניגער סטרע''ס, טאטי וואלט געהאט מער צייט צו פארברענגן מיט ענק ביי סאפער, אונז וואלטן מיר געקענט האבן געשמאקערע שבת סעודות מיט ווארעמע ניגונים און קוואלעטי פאמיליע צייט, אונז ווייסן דאס אלעס.
טאטי זיצט אויפן ראוד 3 און א האלב שעה טעגליך קומט אהיים שפעט ווען מיר שלאפן שוין, לעבט אן א סקעדשול וועגן דעים ער איז איין שטיק מעס. אה די סעודות הלוואי הלוואי. נאך יעדע מאכל לויפט די גרויסע חיים צו די פלעי רום און טאטע מאמע זענען מטכס עצה יעדע וואך עקסטער וויאזוי מ'קען זיי האלטן ביים טיש אן פייטן און וויינען און שרייען און ווילדעווען
אבער טאטי און מאמי ווילן ענק זאלן אונז אביסל פארשטיין, אונז האפן אז עטס וועטס נישט האבן טענות און לאחר המעשה אפשר מודה זיין אז אונז האבן מיר געטוהן וואס איז ריכטיג לפי השעה, אונז האפן אז אלץ וואס עטס מאכטס מיט דא זאל נישט האבן קיין לאנגטערמיניגע שלעכטע השפעה, און נישט איבערלאזן וואונדען אויף ענקערע צארטע הערצעלעך.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ס'איז זייער שווער פאר אונז צו אוועקמופן, פאר אונז גייט עס מיינען צו טוישן אונזער גאנצע לעבנסשטייגער, אונז זענען שוין זייער צוגעוואינט צו אונזער גאס, די שכנים, די שוהל ווי טאטי דאווענט שבת, די סטאר ווי מאמי טרעפט די נייעסטע ברענד נעים קליידער.
אונז ווייסן ס'איז שווער פאר ענק אונז צו פארשטיין, אבער ס'איז אונז זייער וויכטיג נישט צו פארפאסן ווען מומע פראדל מאכט וואכנאכט ביי איר אייניקל, אדער פארפעלן שלום'ס עלטסטע זון'ס אפשערן וואס גייט זיין נעקסטע יאר, אונז אלע ווייסן אז אויב אונז גייען וואוינען אין די נייע געגנט וועלן אונז נישט קענען זיין ביי די אפשערן אדער וואכנאכט, יא, אונז דארפן מיר מאכן שווערע דעסיזשענ''ס.
אויב אונז וואוינען אין די נייע געגנט מיינט עס אז עטס קענטס נישט אראפלויפן פרייטאג נאכמיטאג צו די בעקערי אויף די נעקסטע בלאק קויפן ראגעלעך פאר שבת, דארט איז נישטא קיין בעקערי אויף די נעקסטע בלאק, און כאטש אונז ווייסן אז ענק גייען עניוועיס נישט צו די בעקערי צוליב די באנדע שיכורים וואס זיצן דארט ביים קארנער, אבער אונז ברענגן ארויס די געדאנק.
אונז ווייסן אז דארט גייען מיר זיין פיל רואיגער מיט הרחבת הדעת, אבער מיר האבן זיך שוין זייער גוט צוגעוואוינט צו א לעבן פיל מיט סטרע''ס און ענקזייעט''י, ס'איז שוין געווארן אונזער צווייטער נאטור און מיר געבן זיך גוט אן עצה דערמיט, ס'איז שוין נאטורליך פאר אונז צו שרייען יעדע האלבע מינוט און בלאזן איינער אויפ'ן צווייטן, ס'גייט זיין זייער שווער צו טוישן אונזער מהלך החיים.
קינדערליך טייערע, אונז האפן אז עטס פארשטייט אונז און גייען אונז מוחל זיין.
טאטי און מאמי וואס האבן ענק זייער שטארק ליב.
נ.ב. געשריבן נאכ'ן מיטהאלטן די מצב ביי צוויי יונגעלייט אין שטוב, ודי.
