גיימיר מאכן עקסערסייז!
שוין, בין איך געגאנגען אין דזשים.
געפאלגט וואס מ'הייסט מיך שוין חדשים אין דעסיידעד ס'טאקע צייט צו גיין..
מיין איינציגסטע עכטע עקסערסייז עקספיריענס איז שאקלען לולב, איז האמיר זיך נישט גע'נער'ט - אריינגערופן, באשטעלט א פלאץ פאר די קלאס מיט אן 'אינסטראקטער' און יאלא...
אכט אזייגער איז די קלאס גערופען פאר, איך דרייוו אראפ קיין ב"פ, קוואדער צו אכט מאך איך מיין וועג אריין צום דזשים, כ'בין דאך ניי איך וויל זיין גרייט 'אן טיים', א פארשפארטע טיר ענטפאנגט מיר, שוין ווארט איך אפאר מינוט, ווען אינמיטען הער איך שוין די שווערע פיס טריט וואס קומט ארויף די סטעפס, די אינסראקטער ענטפאנגט מיך: ''נייס טא מיט יא'' שטרעקט ער אויס זיין האנט און מיט א געמאכטע רואיגקייט נעמט ער ווי ארויס מיין הענט פון פלאץ... אוטש!
''וויי אר יא העיר סאו עירלי'' וויל ער ווייסן, די מענטשן דא הייבן אן קומען פון 8:20 און ווייטער איז ער מסביר..
שוין, וואס האבעך אפילו געטראכט?..
שוין מ'הייבט אן קומען, די אויסשטעל פונעם קלאס איז עפעס מוראדיג! ווען יעדער שטייט שוין גרייט אנטפלעקט זיך די שיין בילד.. קוקט אויס ווי ערב פסח ביים קויפן סענדוויטשעס, איינער מיטן וועסטל איינער די וואלענע ציצית דערנאך זענען אפאר סתם מיטן העמד, דערנאך זענען שוין די מער עדווענס''ד מיט די שווארצע עקסערסייז העמד און הויזן.
נאכדעם איז דא די ''באם'' כא'נישט געקענט כאפן וויאזוי ער שעמט זיך נישט, קאטאנע ציצית! פאר'גוי'שט, שוין מ'איז אין גלות...
מ'הייבט אן, פון מיין זייט שטייט א יונגערמאן, קוקט אויס ווי א 'ראש מדריכים' פאר די קליינע קינדער.. נישט קיין דארע אידל אזוי דווקא, און ער זעהט אויס האט אויך דעסיידעד אז קומען אין דזשים איז א מוז, די מערסטע וואג וואס ער האט געהאלטען ביז היינט איז די כפרה ערב יום כיפור, דעס איז זיין רעקארד.. און ווי איך האב שפעטער געהערט פון אים, האט ער טאקע דעמאלס בשעת'ן שטיין אין די ליין פילענדיג ווי זיין האנט קומט אראפ - געמאכט זיין החלטה אז דאס איז עס! ער גייט ווערן אין שעי''פ! נאכן זיין שוין דא פאר פינף חדשים ווייסעך נאכנישט וועלכע ''שעיפ'' ער צילט פאר, אבער שיין רינדעכיג איז ער זיכער שוין...
פון מיין אנדערע זייט איז מיין שכן מסביר פאר זיין שכן ווי וויכטיג עקסערסייז איז; ''דעיס איז פלעין ראקעט סייענס וואס אונז טימיר דא, אונזער קאמיוניטי איז אין דענייעל איבער דעיס! ס'איז קרעיז''י אומפארטענ''ט! איז ער מסביר מיט גוסטא... איך שטיי אין באטראכט אים פון קאפ ביז פוס באקליידערט מיט די אלע 'שמונה בגדים', די שווארצע העמד, בלויע הויזן, ווייסע סניקערס, געבינדען אין פינקע לעיסעס.. א געהעריגע ''פראפעסיאנאל''.. ער האלט נאך אינמיטען רעדן ווען די אינסראקטער קומט צו: היי נייס טא--
באאם! דער איז דא די ערשטע מאל פונקט ווי מיר....
שוין מ'הייבט אן די קלאס, מ'גייט מאכן פאָ''ש אָפ''ס.. הייבעך אן, איינס, נאך איינס..
מיין נייגער הייבט אן מאכן זיין וועג אריין אין מיינע מח קעמערלעך אין מיין קאפ געט זיך א שיפע דריי אויף לינקס צו זעהן וואס טוהט זיך מיט מיין גרויסע שכן, און, דער ליגט פשטו ידו ורגלו אויפן ערד, די איינציגסטע פא''ש אָפ''ס וואס קומט פאר - איז זיין שווערע אטעמען הייבט אויף זיין גוף. ''אראפ קען איך שוין, ארויף איז מיין טשעלענדזש'' זאגט ער..
אפשר דעיס איז די ראקעט סייענס פון וואס דער האט גערעדט...
מיין אנדערע שכן קען שוין נישט אטעמען , און מאכט א קריטישע פויזע און נעמט זיך טרינקען זיין פראטעין/ענערגיע דרינק.. בשעת ער זאגט ארויס די ווערטער פון סקריפט, ''ס'איז א מאָס''ט דאס צו טרונקען''..
די מוסר השכל פון דעי מעשה איז... מ'דארף מאכן ''עקסערסייז'' און מ'דארף זיין "קאנפידענט".
ביי!
געפאלגט וואס מ'הייסט מיך שוין חדשים אין דעסיידעד ס'טאקע צייט צו גיין..
מיין איינציגסטע עכטע עקסערסייז עקספיריענס איז שאקלען לולב, איז האמיר זיך נישט גע'נער'ט - אריינגערופן, באשטעלט א פלאץ פאר די קלאס מיט אן 'אינסטראקטער' און יאלא...
אכט אזייגער איז די קלאס גערופען פאר, איך דרייוו אראפ קיין ב"פ, קוואדער צו אכט מאך איך מיין וועג אריין צום דזשים, כ'בין דאך ניי איך וויל זיין גרייט 'אן טיים', א פארשפארטע טיר ענטפאנגט מיר, שוין ווארט איך אפאר מינוט, ווען אינמיטען הער איך שוין די שווערע פיס טריט וואס קומט ארויף די סטעפס, די אינסראקטער ענטפאנגט מיך: ''נייס טא מיט יא'' שטרעקט ער אויס זיין האנט און מיט א געמאכטע רואיגקייט נעמט ער ווי ארויס מיין הענט פון פלאץ... אוטש!
''וויי אר יא העיר סאו עירלי'' וויל ער ווייסן, די מענטשן דא הייבן אן קומען פון 8:20 און ווייטער איז ער מסביר..
שוין, וואס האבעך אפילו געטראכט?..
שוין מ'הייבט אן קומען, די אויסשטעל פונעם קלאס איז עפעס מוראדיג! ווען יעדער שטייט שוין גרייט אנטפלעקט זיך די שיין בילד.. קוקט אויס ווי ערב פסח ביים קויפן סענדוויטשעס, איינער מיטן וועסטל איינער די וואלענע ציצית דערנאך זענען אפאר סתם מיטן העמד, דערנאך זענען שוין די מער עדווענס''ד מיט די שווארצע עקסערסייז העמד און הויזן.
נאכדעם איז דא די ''באם'' כא'נישט געקענט כאפן וויאזוי ער שעמט זיך נישט, קאטאנע ציצית! פאר'גוי'שט, שוין מ'איז אין גלות...
מ'הייבט אן, פון מיין זייט שטייט א יונגערמאן, קוקט אויס ווי א 'ראש מדריכים' פאר די קליינע קינדער.. נישט קיין דארע אידל אזוי דווקא, און ער זעהט אויס האט אויך דעסיידעד אז קומען אין דזשים איז א מוז, די מערסטע וואג וואס ער האט געהאלטען ביז היינט איז די כפרה ערב יום כיפור, דעס איז זיין רעקארד.. און ווי איך האב שפעטער געהערט פון אים, האט ער טאקע דעמאלס בשעת'ן שטיין אין די ליין פילענדיג ווי זיין האנט קומט אראפ - געמאכט זיין החלטה אז דאס איז עס! ער גייט ווערן אין שעי''פ! נאכן זיין שוין דא פאר פינף חדשים ווייסעך נאכנישט וועלכע ''שעיפ'' ער צילט פאר, אבער שיין רינדעכיג איז ער זיכער שוין...
פון מיין אנדערע זייט איז מיין שכן מסביר פאר זיין שכן ווי וויכטיג עקסערסייז איז; ''דעיס איז פלעין ראקעט סייענס וואס אונז טימיר דא, אונזער קאמיוניטי איז אין דענייעל איבער דעיס! ס'איז קרעיז''י אומפארטענ''ט! איז ער מסביר מיט גוסטא... איך שטיי אין באטראכט אים פון קאפ ביז פוס באקליידערט מיט די אלע 'שמונה בגדים', די שווארצע העמד, בלויע הויזן, ווייסע סניקערס, געבינדען אין פינקע לעיסעס.. א געהעריגע ''פראפעסיאנאל''.. ער האלט נאך אינמיטען רעדן ווען די אינסראקטער קומט צו: היי נייס טא--
באאם! דער איז דא די ערשטע מאל פונקט ווי מיר....
שוין מ'הייבט אן די קלאס, מ'גייט מאכן פאָ''ש אָפ''ס.. הייבעך אן, איינס, נאך איינס..
מיין נייגער הייבט אן מאכן זיין וועג אריין אין מיינע מח קעמערלעך אין מיין קאפ געט זיך א שיפע דריי אויף לינקס צו זעהן וואס טוהט זיך מיט מיין גרויסע שכן, און, דער ליגט פשטו ידו ורגלו אויפן ערד, די איינציגסטע פא''ש אָפ''ס וואס קומט פאר - איז זיין שווערע אטעמען הייבט אויף זיין גוף. ''אראפ קען איך שוין, ארויף איז מיין טשעלענדזש'' זאגט ער..
אפשר דעיס איז די ראקעט סייענס פון וואס דער האט גערעדט...
מיין אנדערע שכן קען שוין נישט אטעמען , און מאכט א קריטישע פויזע און נעמט זיך טרינקען זיין פראטעין/ענערגיע דרינק.. בשעת ער זאגט ארויס די ווערטער פון סקריפט, ''ס'איז א מאָס''ט דאס צו טרונקען''..
די מוסר השכל פון דעי מעשה איז... מ'דארף מאכן ''עקסערסייז'' און מ'דארף זיין "קאנפידענט".
ביי!
.Don't get confused between my personality and my attitude
.my personality is who i am, my attitude depends on who you are
יא! איך ליין אבימלך'ס טישל, און איך הער ישי ריבו!
.my personality is who i am, my attitude depends on who you are
יא! איך ליין אבימלך'ס טישל, און איך הער ישי ריבו!
