תחילה היה טמון בביה"ח הישן בעיר דוביסאר (כיום Dubăsari במדינת מולדובה), אבל לפני כחמישים שנה העבירו את עצמותיו הקדושות לביה"ח החדש ('דובוסרי - ספר זכרון', ת"א תשכ"ו, עמ' 31)
הרה"ק רבי מנחם מענדל המגיד מבאר זי"ע, מגדולי תלמידי מרן רבינו הבעש"ט הקדוש זי"ע
עס איז נישט באוויסט צו אסאך פון זיינע עלטערן אדער פון זיינע פריערדיגע יארן בעפאר ער איז נתקרב געווארן צום בעש"ט הקדוש זי"ע, אבער פון די עדות פון זיינע תלמידים און פון זיין רבין קען מען זעהן אז דער צדיק איז געווען א קדוש און א בעל רוח הקודש.
ער איז געווען א איש אלוקים, גאון בנגלה ובנסתר, בעל רוח הקודש, און א בעל מופת. ער איז געווען פון די תלמידים פונעם בעש"ט הקדוש זי"ע, און ווי עס איז מקובל איז ער געגאנגען מיטן בעש"ט ווען ער האט פראבירט צו ארויף פארן קיין ארץ ישראל, און ווי באקאנט זענען זיי געבליבן שטעקן אין סטאמבול און געברויכט צוריק קומען קיין מעז'יבוז. פאר ער איז נתקרב געווארן צום בעש"ט זי"ע, האט ער געלערנט אונעם קלויז אין שטאט ברודי צוזאמען מיט הרה"ק רבי נחמן מהורדנקא זי"ע, און הרה"ק רבי נחמן מקוסוב זי"ע, און שפעטער זענען אלע דריי נתקרב געווארן צום בעש"ט הקדוש זי"ע.
פארציילט מען אז נאך בעפאר ער איז נתקרב געווארן צום בעש"ט זי"ע איז אים אריין א מחשבה, ווי אזוי קען איך מתפלל זיין צום גרויסן באשעפער, ווען איך בין אזוי זינדיג, און אזוי האט ער זיך זייער מצער געווען פון די מחשבה ווייל ער האט באמת געהאלטן אז ער איז זינדיג, אבער נאך א שטיק צייט האט ער ביי זיך געטראכט אז פארוואס ווען ער עסט קומט נישט די מחשבה אריין, אבער ביים דאווענען קומט יא די מחשבה, דאן האט ער שוין פארשטאנען אז דאס איז נאר א עצת היצר כדי אים צו צוברעכן פון טון די עבודת השם בשלמות.
ווי עס איז באקאנט האט דער בעש"ט זי"ע זייער משבח געווען דעם תלמיד רבי מנחם מענדל ווי מען זעהט אז ער שרייבט אויף דעם תלמיד "הרב המגיד הקדוש איש חי רב פעלים בו"ק וכו' מו"ה מנדיל נ"י, מנחם מנדל דק"ק באר".
עס איז מקובל אז ער האט מקרב געווען דעם הייליגען מגיד ממעזריטש זי"ע צום בעש"ט הקדוש זי"ע, און דאס איז געווען ווען דער מגיד האט געוואוינט אין שטאט טורטשין, איז דער צדיק מנחם מענדל געפארן קיין טורטשין און ער האט געזען ווי דער מגיד לערנט מיט זיינע תלמידים און ער האט געזען די גדלות פונעם מגיד.
ווי באקאנט האט דער מגיד זייער געליטען אויף די פיס, האט אים רבי מנחם מענדל געזאגט די האסט שוין זיכער געהערט פונעם בעש"ט הקדוש וואס באווייזט מופתים, פארוואס זאלסטו נישט קומען און ער וועט דיר העלפן מיט די ווייטאג, אבער דער מגיד האט אים געזאגט דעם פסוק "טוֹב לַחֲסוֹת בַּה' מִבְּטֹחַ בָּאָדָם".
ווען רבי מנחם מענדל איז צוריק געקומען צום בעש"ט הקדוש האט ער אים פארציילט אז ער איז געווען אין טורטשין און געזען א כלי יפה, האט דער בעש"ט הקדוש געזאגט, יא איך האב שוין געזען דעם צדיק אפאר יאר און איך האב גרויסע געגועים אז ער זאל קומען צו מיר, נאך א שטיק צייט האט די רעבעצין פונעם מגיד זייער געמיטשעט אז ער זאל גיין פאר א ישועה צום בעש"ט הקדוש קיין מעזיבוז, דאן האט דער מגיד מסכים געווען און דאן איז ער נתקרב געווארן און געבליבן א תלמיד מובהק פונעם בעש"ט, און שפעטער געווארן דער ממלא מקום פונעם בעש"ט.
דער צדיק רבי מנחם מענדל איז געווארן דער מגיד מישרים אין שטאט באר, און ער האט געהאט א מנהג נישט צו זאגן קיין דברי תורה נאר אויב מען האט אים באצאלט, און הרה"ק בעל צמח צדק מליובאוויטש זי"ע האט דאס מסביר געווען אין זיין ספר דרך מצוותיך לויט די שיטה פון קבלה.
אסאך פון זיינע דברי תורה זענען געדריקט געווארן אין די ספרים, ספר תולדות יעקב יוסף, ספר דגל מחנה אפרים, ספר קדושת לוי, ספר בוצינא דנהורא, ספר אמרי פנחס.
מען דערציילט אז ווען הגה"ק אב"ד פוזנא זי"ע איז ארויף קיין ארץ ישראל איז ער אריין קודם צום רבין הרה"ק רבי מנחם מענדל מבאר זי"ע זיך צו געזעגענען וויבאלד עס איז געווען א גאר שטארקע קשר צווישן די צוויי צדיקים, בעפאר ער איז ארויס אויפן וועג האט די רעבעצין געברענגט לעקעך פארן רב פון פוזנא כדי ער זאל האבן וואס צו עסן אויפן וועג, האט ער געזאגט אז ער וועט דאס שוין עסן אין ארץ ישראל.
פארציילט מען אז דער צדיק רבי מנחם מענדל איז אריין אונעם אנדערן שטוב און זייער געוויינט בדמעות שליש, דערנאך איז ער צוריק ארויס און באגלייט דעם צדיק מפוזנא, ווען דער צדיק רבי מנחם מענדל איז צוריק אהיים געקומען פון באגלייטן, האט מען געפרעגט דעם צדיק פארוואס ער האט אזוי געוויינט.
האט ער געזאגט אז ער האט געוויינט אויף די ווערטער וואס זיין ידיד רבי נפתלי האט געזאגט אז ער וועט עסן די לקח אין ארץ ישראל, אבער ער האט פארגעסן צו זאגן "אם ירצה השם" און איך האב מרגיש געווען אז ער וועט ליידער נישט אנקומען וועגן דעם קיין ארץ ישראל, כך הוה דער צדיק רבי נפתלי איז ליידער נסתלק געווארן אויפן וועג אין שטאט סטאמביל כ"ד טבת תע"ט.
פון דעם עובדה קען מען זעהן ווי שטארק א איד דארף אייביג זיין געווארנט צו זאגן אויף יעדע זאך "אם ירצה השם" ווייל אן די הילף פונעם גרויסן באשעפער קען א מענטש גארנישט טון.
