מיין געצווינגענע אומפארגעסליכע פלאטשקע!
נאס פון קאפ ביז פיס, אלע קליידער דורך געווייקט, שווים איך צו מיט די לעצטע כוחות צום לייטער, איך שלעפ זיך ארויס, רויטע פנים, נאסע קליידער, פארשעמט אינגאנצען.
זומער תשס"ח, אפסטעיט ניו יארק.
@אזוי גאר! איז געווען א אינגעל אין כתה ח', געלערנט האב איך אין נישט צו א גרויסע חדר (הנקרא: קאמעפנ"י בלע"ז), פאר אפאר יאר האט אונזער חדר געמאכט א קעמפ, און איך בין פארשטייט זיך געפארן אין יענע קעמפ.
יענע יאר האט אונזער חדר געדינגען א פלאץ פאר א קעמפ, איך געדענק נישט ווי פונקטליך ס'איז געווען, אבער איך האב זייער הנאה געהאט, איך האב אסאך גוטע זכרונות פון יענע קעמפ, אבער איין שלעכטע זכרון קען איך נישט פארגעסן, שטייענדיג יעצט קנאפע 16 יאר שפעטער געדענק איך נאך יענע מאמענטן כאילו די מעשה איז געווען נעכטן.
אין אנזער קעמפ איז געווען א קליינע פארם, די פארם איז באשטאנען פאר אפאר טשיקענס מיט אפאר באני רעביטס, קען זיין נאך עפעס אבער דאס איז וואס מיין זכרון געדענקט. די פארם איז געווען זייער באליבט ביי מיר, אין איך האב אסאך שעות פארברענגט דארט.
איין טאג ווען איך האב מיר געשפילט אין די פארם, האב איך - זייענדיג א קינד - גענומען איינס פון די באני רעביטס און אריינגעלייגט אין די שיסל פון די וואסער פון וואס זיי פלעגן טרינקען, איך האב נישט געטראכט דעמאלטס פון צער בעלי חיים, נאר הנאה געהאט צו זען ווי ער פראיבט ארויס צו קומען און זיך אפשאקלען פון די וואסער.
יעדע נאכמיטאג, אויב די וועטער האט ערלויבט, איז מען געגאנגען שווימען, ס'איז נישט געווען א חיוב צו אריינגיין אין פאל, נאר ווער ס'האט געוואלט איז געגאנגען שווימען, איך פלעג זייער ליב האבן צו גיין אין פאל, אבער איך געדענק נישט פארוואס, פונקט יענע טאג בין איך נישט געגאנגען שווימען, נאר זיך סתם ארום געדרייט אין די פאל עריע. גארנישט האט מיר נישט צוגעגרייט צו די קומענדיגע מינוט.
פליצלונג, אן קיין שום פריערדיגע שמועס/ווארענונג, כאפט מיר אן די צוויי גראבע הענט פון אונזער מענדשזער, און, פלאפ! איך טרעף מיר אין די טיפע וואסער, מיט די קאפל, העמד, הויזן, שיך, אלעס וואס איז געלעגן אין טאש!
אפילו איינער וואס קען זייער גוט שווימען ווייסט אז מיט קליידער שווימט זיך נישט אזוי גוט, און זיכער נישט ווען עס קומט פליצלונג, ס'איז גוט פאר א רעיס צווישען טיעם מים און אש, אזוי פראביר איך מיט די לעצטע כוחות צו שווימען ביז די לייטער צו קענען ארויס קומען, ווען איך הער איהם שרייען: זאלסט פילן אביסל וואס די באני רעביט האט געפילט". אין דער גראבער שפאצירט ארויס, ניטאמאל זיך אויס געדרייט צו זען צו איך קען ארויס קומען.
און צו דיר מענדשזער זאג איך:
ס'איז אדורך זייט דעמאלטס 16 יום כיפור'ס, קיין מאל האסטו נישט געבעטן קיין מחילה, וועסט עס אויך נישט באקומען ווילאנג די וועסט נישט בעטן, איך ווארט אויף דיר.
שעם אן יא!
איך וועל נישט פארגעסן דיין רשעות!
איך בין אויך א בעל חי! צער בעלי חיים גייט ארויף אויף מענטשן אויך!
עד כאן.
זומער תשס"ח, אפסטעיט ניו יארק.
@אזוי גאר! איז געווען א אינגעל אין כתה ח', געלערנט האב איך אין נישט צו א גרויסע חדר (הנקרא: קאמעפנ"י בלע"ז), פאר אפאר יאר האט אונזער חדר געמאכט א קעמפ, און איך בין פארשטייט זיך געפארן אין יענע קעמפ.
יענע יאר האט אונזער חדר געדינגען א פלאץ פאר א קעמפ, איך געדענק נישט ווי פונקטליך ס'איז געווען, אבער איך האב זייער הנאה געהאט, איך האב אסאך גוטע זכרונות פון יענע קעמפ, אבער איין שלעכטע זכרון קען איך נישט פארגעסן, שטייענדיג יעצט קנאפע 16 יאר שפעטער געדענק איך נאך יענע מאמענטן כאילו די מעשה איז געווען נעכטן.
אין אנזער קעמפ איז געווען א קליינע פארם, די פארם איז באשטאנען פאר אפאר טשיקענס מיט אפאר באני רעביטס, קען זיין נאך עפעס אבער דאס איז וואס מיין זכרון געדענקט. די פארם איז געווען זייער באליבט ביי מיר, אין איך האב אסאך שעות פארברענגט דארט.
איין טאג ווען איך האב מיר געשפילט אין די פארם, האב איך - זייענדיג א קינד - גענומען איינס פון די באני רעביטס און אריינגעלייגט אין די שיסל פון די וואסער פון וואס זיי פלעגן טרינקען, איך האב נישט געטראכט דעמאלטס פון צער בעלי חיים, נאר הנאה געהאט צו זען ווי ער פראיבט ארויס צו קומען און זיך אפשאקלען פון די וואסער.
יעדע נאכמיטאג, אויב די וועטער האט ערלויבט, איז מען געגאנגען שווימען, ס'איז נישט געווען א חיוב צו אריינגיין אין פאל, נאר ווער ס'האט געוואלט איז געגאנגען שווימען, איך פלעג זייער ליב האבן צו גיין אין פאל, אבער איך געדענק נישט פארוואס, פונקט יענע טאג בין איך נישט געגאנגען שווימען, נאר זיך סתם ארום געדרייט אין די פאל עריע. גארנישט האט מיר נישט צוגעגרייט צו די קומענדיגע מינוט.
פליצלונג, אן קיין שום פריערדיגע שמועס/ווארענונג, כאפט מיר אן די צוויי גראבע הענט פון אונזער מענדשזער, און, פלאפ! איך טרעף מיר אין די טיפע וואסער, מיט די קאפל, העמד, הויזן, שיך, אלעס וואס איז געלעגן אין טאש!
אפילו איינער וואס קען זייער גוט שווימען ווייסט אז מיט קליידער שווימט זיך נישט אזוי גוט, און זיכער נישט ווען עס קומט פליצלונג, ס'איז גוט פאר א רעיס צווישען טיעם מים און אש, אזוי פראביר איך מיט די לעצטע כוחות צו שווימען ביז די לייטער צו קענען ארויס קומען, ווען איך הער איהם שרייען: זאלסט פילן אביסל וואס די באני רעביט האט געפילט". אין דער גראבער שפאצירט ארויס, ניטאמאל זיך אויס געדרייט צו זען צו איך קען ארויס קומען.
און צו דיר מענדשזער זאג איך:
ס'איז אדורך זייט דעמאלטס 16 יום כיפור'ס, קיין מאל האסטו נישט געבעטן קיין מחילה, וועסט עס אויך נישט באקומען ווילאנג די וועסט נישט בעטן, איך ווארט אויף דיר.
שעם אן יא!
איך וועל נישט פארגעסן דיין רשעות!
איך בין אויך א בעל חי! צער בעלי חיים גייט ארויף אויף מענטשן אויך!
עד כאן.
