**דער פארכאפט קינד**
עס איז געווען א שטילע נאכט אין דער קליינעם שטעטל בית שמש, ארץ ישראל. די לופט איז געווען קיל און פריש, און די שטערן האבן געשיינט אין א קלארן הימל. אין איינע פון די קליינע דירות, די פאמיליע רוזנפעלד האט זיך צוגעגרייט צו גיין אין בעט. די עלטערן, יענקעל און מרים, האבן געזען צו זייערע קינדער: דער 10-יאָריקער אהרעלע, דער 8-יאָריקער לוי, און די 5-יאָריקע מרים'קע.
די נאכט איז געווען פרידלעך ביז עס האט געשעהן די אומגעריכטע באפאל. א גרויסע גרופּע טעראריסטן זענען אריינגעקומען אין שטעטל מיט באוואפנטע הענט און קריגס מכשירים. די תושבים האבן געהערט די שווערע קול פון קאפיטן, געשרייען, און די לויער פון מאשינען. די רוזנפעלד פאמיליע איז אויפגעשפרינגן פון זייערע בעטן מיט שרעק, נישט וויסנדיק וואס צו טון.
"יאנקעל, וואס טוהן מיר?" האט מרים געזאגט מיט פארזארגטע אויגן.
"בלייבט שטיל," האט יענקעל געזאגט. "מיר מוזן זיך באהאלטן."
אהרעלע, דער עלטערער זון, האט געזען דעם שרעק אין זיינע עלטערנס אויגן. ער האט געוווּסט אז עפעס גאר שווער שטייט פאר דער טיר. אין יענעם מאָמענט, האט די טיר געבראכן און די טעראריסטן זענען אריינגעקומען אין דער שטוב. זיי האבן באפוילן די פאמיליע צו קומען ארויס, און זיי האבן אראפגענומען אהרעלע פון די הענט פון זיינע עלטערן.
"מאמע! טאטע!" האט אהרעלע געשריגן, ווייננדיג און צעריסן.
די טעראריסטן האבן אים אראפגענומען אין א שווערע מיליטערישע וואן, און די פאמיליע רוזנפעלד איז געבליבן אינדערויסן, פארפאלן און פארשימלט.
אהרעלע איז געפירט געווארן אין א טונקעלע, פארלאזט געביידע ערגעץ אין די גאנצע רעגיאן. ער האט זיך געפונען אין א צעל מיט גאר ווייניג ליכט און כמעט נישט קיין עסן אדער טרינקען. די טעג זענען פארבייגעגאנגען ווי א חלום, און אהרעלע האט נישט געקענט פארשטיין וואס איז געשען. יעדער מאָמענט איז געווען פול מיט שרעק און אומוויסנדיקייט.
אין דערווייל, יענקעל און מרים האבן נישט אויפגעהערט צו זוכן אהרעלע. זיי האבן געהאט א קליינע ציפערל פון האפענונג, אז אהרעלע וועט צוריקקומען היים. זיי זענען געגאנגען פון איינעם אינסטאנץ צו אנדערן, בעטנדיג און פליענדיג אז די רעגירונג, די מיליטער און די וואלונטירן זאלן העלפן זוכן און געפינען זייער זון.
דער אינפארמאציע איז געווען פארלוירן און די תקוות זענען געווען גאר ווייניג. די פאמיליע רוזנפעלד האט געמאכט א באשלאס אז זיי וועלן נישט אויפהערן צו זוכן ביז זיי וועלן געפינען אהרעלע, לעבעדיג אדער נישט.
איין נאכט, נאך לאנגע מאנאטן פון זוכן און אומעט, איז געקומען א שיינער וואונדער. א מיליטערישע פאטראל האט געפונען דעם געביידע וואו אהרעלע איז געווען פארכאפט. זיי האבן גענומען די גרופע טעראריסטן אין א שווערע קאמף און האבן באפרייט די קידנאפטן. אהרעלע האט געפילט זיין הארץ שלאגן אין זיין ברוסט, ווען ער האט געזען די מיליטערישע זאלדאטן אריינקומען אין די צעל.
"ס'איז ענדלעך איבער," האט אהרעלע זיך געזאגט מיט טרערן פון פרייד אין זיינע אויגן.
די זאלדאטן האבן אהרעלע גענומען צוריק צו זיין פאמיליע. ווען ער איז צוריקגעקומען אין בית שמש, די גאנצע שטעטל האט געמאכט א גרויסן קבלת פנים פאר אים. זיין מאמע און טאטע האבן אים געקושט און געדרוקט שטארק, נישט גלייבנדיג אז זיי האבן אים ענדלעך צוריק.
אהרעלע האט איבערגעלעבט א שווערע צייט, אבער מיט די ליבע און שטיצע פון זיין פאמיליע, איז ער צוריקגעקומען צו א נורמאל לעבן. די פאמיליע רוזנפעלד האט געבליבן שטארק אין זייער אמונה און דאַנקבאַרקייט צו דער אויבערשטער, וואס האט געהאלפן זיי טרעפן זייער זון.
די קהילה פון בית שמש וועט קיינמאל נישט פארגעסן די שרעקלעכע נעכט און די ניסים וואס האבן געפירט אהרעלע צוריק צו זיין היים. יעדער איז געוואקסן שטארקער אין אמונה און אין צוזאמענהאלטן, פארשטייערנדיג דעם ווערט פון יעדן לעבן און די כוחות פון תקווה און ליבע.
געשריבן דורך מיין גאר חושבע חבר - chat gpt ...
די נאכט איז געווען פרידלעך ביז עס האט געשעהן די אומגעריכטע באפאל. א גרויסע גרופּע טעראריסטן זענען אריינגעקומען אין שטעטל מיט באוואפנטע הענט און קריגס מכשירים. די תושבים האבן געהערט די שווערע קול פון קאפיטן, געשרייען, און די לויער פון מאשינען. די רוזנפעלד פאמיליע איז אויפגעשפרינגן פון זייערע בעטן מיט שרעק, נישט וויסנדיק וואס צו טון.
"יאנקעל, וואס טוהן מיר?" האט מרים געזאגט מיט פארזארגטע אויגן.
"בלייבט שטיל," האט יענקעל געזאגט. "מיר מוזן זיך באהאלטן."
אהרעלע, דער עלטערער זון, האט געזען דעם שרעק אין זיינע עלטערנס אויגן. ער האט געוווּסט אז עפעס גאר שווער שטייט פאר דער טיר. אין יענעם מאָמענט, האט די טיר געבראכן און די טעראריסטן זענען אריינגעקומען אין דער שטוב. זיי האבן באפוילן די פאמיליע צו קומען ארויס, און זיי האבן אראפגענומען אהרעלע פון די הענט פון זיינע עלטערן.
"מאמע! טאטע!" האט אהרעלע געשריגן, ווייננדיג און צעריסן.
די טעראריסטן האבן אים אראפגענומען אין א שווערע מיליטערישע וואן, און די פאמיליע רוזנפעלד איז געבליבן אינדערויסן, פארפאלן און פארשימלט.
אהרעלע איז געפירט געווארן אין א טונקעלע, פארלאזט געביידע ערגעץ אין די גאנצע רעגיאן. ער האט זיך געפונען אין א צעל מיט גאר ווייניג ליכט און כמעט נישט קיין עסן אדער טרינקען. די טעג זענען פארבייגעגאנגען ווי א חלום, און אהרעלע האט נישט געקענט פארשטיין וואס איז געשען. יעדער מאָמענט איז געווען פול מיט שרעק און אומוויסנדיקייט.
אין דערווייל, יענקעל און מרים האבן נישט אויפגעהערט צו זוכן אהרעלע. זיי האבן געהאט א קליינע ציפערל פון האפענונג, אז אהרעלע וועט צוריקקומען היים. זיי זענען געגאנגען פון איינעם אינסטאנץ צו אנדערן, בעטנדיג און פליענדיג אז די רעגירונג, די מיליטער און די וואלונטירן זאלן העלפן זוכן און געפינען זייער זון.
דער אינפארמאציע איז געווען פארלוירן און די תקוות זענען געווען גאר ווייניג. די פאמיליע רוזנפעלד האט געמאכט א באשלאס אז זיי וועלן נישט אויפהערן צו זוכן ביז זיי וועלן געפינען אהרעלע, לעבעדיג אדער נישט.
איין נאכט, נאך לאנגע מאנאטן פון זוכן און אומעט, איז געקומען א שיינער וואונדער. א מיליטערישע פאטראל האט געפונען דעם געביידע וואו אהרעלע איז געווען פארכאפט. זיי האבן גענומען די גרופע טעראריסטן אין א שווערע קאמף און האבן באפרייט די קידנאפטן. אהרעלע האט געפילט זיין הארץ שלאגן אין זיין ברוסט, ווען ער האט געזען די מיליטערישע זאלדאטן אריינקומען אין די צעל.
"ס'איז ענדלעך איבער," האט אהרעלע זיך געזאגט מיט טרערן פון פרייד אין זיינע אויגן.
די זאלדאטן האבן אהרעלע גענומען צוריק צו זיין פאמיליע. ווען ער איז צוריקגעקומען אין בית שמש, די גאנצע שטעטל האט געמאכט א גרויסן קבלת פנים פאר אים. זיין מאמע און טאטע האבן אים געקושט און געדרוקט שטארק, נישט גלייבנדיג אז זיי האבן אים ענדלעך צוריק.
אהרעלע האט איבערגעלעבט א שווערע צייט, אבער מיט די ליבע און שטיצע פון זיין פאמיליע, איז ער צוריקגעקומען צו א נורמאל לעבן. די פאמיליע רוזנפעלד האט געבליבן שטארק אין זייער אמונה און דאַנקבאַרקייט צו דער אויבערשטער, וואס האט געהאלפן זיי טרעפן זייער זון.
די קהילה פון בית שמש וועט קיינמאל נישט פארגעסן די שרעקלעכע נעכט און די ניסים וואס האבן געפירט אהרעלע צוריק צו זיין היים. יעדער איז געוואקסן שטארקער אין אמונה און אין צוזאמענהאלטן, פארשטייערנדיג דעם ווערט פון יעדן לעבן און די כוחות פון תקווה און ליבע.
געשריבן דורך מיין גאר חושבע חבר - chat gpt ...
