אידישע וועלט פארומס

צד השוה האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג יולי 04, 2024 12:56 am

עס איז שוין די אכטע טערעפי סעשאן, און שלומי איז אנגעצויגן.
''איך קען נישט זיין א נארמאלע מענטש מיט די אדד!'' האט שלומי פרובירט צו איבערצייגן ר' דוב. איך וויל נעמען מעדיקעישען אז איך זאל קענען אנהייבן לעבן!'' האט ער נישט באהאלטן זיין פרוסטורירונג. .
ר' דוב זיצט אויף זיין בענקל מיט א פארטראכטע מינע.
''קוק אהער'' הייבט ער זיך אויף, זיך אנליינענדיג אויף זיין לעדערנע בענקל. ''משלים זיין מיט דער מציאות און אויפגעבן אן אייגן געמאכטע בליק אויפן לעבן, איז נישט גרינג.
פון דער אנדערע זייט איז דאס דער איינציגסטער וועג וויאזוי די וועסט זיך ארויסזעהן פון ווי די ביזט סטאק''
שלומי האט נישט געדארפט ענטפערן. זיין פארלוירנקייט האט זיך פיין אנגעזעהן.
''און איך וויל די זאלסט פארשטיין שלומי'' האט דער טערעפיסט ממשיך געווען מיט א קאלטע מינע. ''טערעפי קען דיר העלפן, אבער עס דארף זיין וועמען צו העלפן! אויב די טוסט נישט דיין חלק, וועט דיר קיין שום טערעפי נישט העלפן.''
''ביז דערווייל דארפסטו מער נישט צוריק אהערקומען. ווען די ביזט מחליט צו אנהייבן ארבעטען, וועל איך מיך פרייען ווייטער צו גיין.''
שלומי האט זיך געטראפן שוויצן אטעמענדיג שווער. 'דער טערעפיסטס ווערטער האבן געקלאפט אין קאפ ווי מיט פילע האמערס. ער זאגט מיר מער נישט צו קומען?! איך האלט נישט ביים ארבעטן??'
''איך ארבעט אזוי שווער'' האבן זיך טרערן געזעהן אין שלומי'ס אויגן. ''איך דארף אבער מעדיקעישען!''
ר' דוב איז נישט איבערגענימען געווארן פון די געוויין. ''ביי טערעפי, סיי פיזישע און סיי גייסטישע דארף מען זיין גרייט ארויסצוגיין פונם קאמפארט זאון. איך וועל אפשר אויסזעהן מער געפיליש אויב איך וועל דיר געבן מעדיקעישען, אבער עס וועט דיר נישט אמת'דיג בויען. די דארפסט זיך אליינס אנהייבן ליבהאבן!''
מיט כעס איז שלומי ארויס פון אפיס אן זאגן א גוטן טאג. פארקלאפט די טיהר און אראפגעלאפן די טרעפ.
אפאר מינוט שפעטער שפאצירנדיג צווישן די גרינע ביימער, האבן איהם זיינע ספיקות איבערגענימען מיט צוואנג.
'אפשר טאקע האלט איך נישט דערביי? איך דארף פלעין ארבעטן שווערער!'
'איך קען נישט!' האט א צווייטע שטימע געקוויטשעט אן רחמנות. 'עס איז אוממעגליך צו משלים זיין מיט די צופלויגענע געפילן!'
''לאטס מיר אפ!'' האט ער ארויסגעברימט מיט כעס!''
...................


שלומי'ס טאטע האט איהם אפגעווארט ביים טיהר.
''איך הער אז די האלסט נישט ביי גארנישט?'' איז ער גלייך צוגעגאנגען צום ענין.
''וואס הייסט?'' האט שלומי פרובירט צו אפשטיפן די קומנדיגע.
''דער מנהל האט מיר דערציילט אז דער טערעפיסט האלט אז די פרובירסט נישט גענוג. איך האב דיר געזאגט אז די האלסט נישט ביי גארנישט און טערעפי איז סך הכל א תירוץ!
''יעצט הייב אן טוהן צום זאך שלומי! פארשטאנע!?!''
שלומי האט געפילט ווי ער כאפט א נערווען בראך.
''לאטס מיר אפ! האט ער געשריגן מיט באנימענע קולות!
''ביז חוצפה'' האט זיך שלומי'ס פאטער שארף געשטעלט.
שלומי האט נישט געדארפט הערן מער. ער האט זיך צוריקגעדרייט צום טיהר און ארויס צום גאס.


''לאז איהם'' האט שלומי'ס מאמע דערנענטערט צום טיהר.
שלומי'ס טאטע איז שטיל געווען א מינוט. זיין זארג פאר שלומי האט איהם איבערגענומען.
''דער בחור האלט נישט ביי גארנישט!'' האט ער זיך אריענטירט.
''שלומ'לה איז א גוט קינד,'' איז זי נישט געוען אויפן זעלבן פעידש.
''ער ארבעט אזוי שווער, איך זעה!''




אלזא טייערע ליינער, ער וויל נישט? צו ער קען נישט?! וואס האלטן ענק?

צד השוה האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג יולי 04, 2024 12:56 am

עס איז שוין די אכטע טערעפי סעשאן, און שלומי איז אנגעצויגן.
''איך קען נישט זיין א נארמאלע מענטש מיט די אדד!'' האט שלומי פרובירט צו איבערצייגן ר' דוב. איך וויל נעמען מעדיקעישען אז איך זאל קענען אנהייבן לעבן!'' האט ער נישט באהאלטן זיין פרוסטורירונג. .
ר' דוב זיצט אויף זיין בענקל מיט א פארטראכטע מינע.
''קוק אהער'' הייבט ער זיך אויף, זיך אנליינענדיג אויף זיין לעדערנע בענקל. ''משלים זיין מיט דער מציאות און אויפגעבן אן אייגן געמאכטע בליק אויפן לעבן, איז נישט גרינג.
פון דער אנדערע זייט איז דאס דער איינציגסטער וועג וויאזוי די וועסט זיך ארויסזעהן פון ווי די ביזט סטאק''
שלומי האט נישט געדארפט ענטפערן. זיין פארלוירנקייט האט זיך פיין אנגעזעהן.
''און איך וויל די זאלסט פארשטיין שלומי'' האט דער טערעפיסט ממשיך געווען מיט א קאלטע מינע. ''טערעפי קען דיר העלפן, אבער עס דארף זיין וועמען צו העלפן! אויב די טוסט נישט דיין חלק, וועט דיר קיין שום טערעפי נישט העלפן.''
''ביז דערווייל דארפסטו מער נישט צוריק אהערקומען. ווען די ביזט מחליט צו אנהייבן ארבעטען, וועל איך מיך פרייען ווייטער צו גיין.''
שלומי האט זיך געטראפן שוויצן אטעמענדיג שווער. 'דער טערעפיסטס ווערטער האבן געקלאפט אין קאפ ווי מיט פילע האמערס. ער זאגט מיר מער נישט צו קומען?! איך האלט נישט ביים ארבעטן??'
''איך ארבעט אזוי שווער'' האבן זיך טרערן געזעהן אין שלומי'ס אויגן. ''איך דארף אבער מעדיקעישען!''
ר' דוב איז נישט איבערגענימען געווארן פון די געוויין. ''ביי טערעפי, סיי פיזישע און סיי גייסטישע דארף מען זיין גרייט ארויסצוגיין פונם קאמפארט זאון. איך וועל אפשר אויסזעהן מער געפיליש אויב איך וועל דיר געבן מעדיקעישען, אבער עס וועט דיר נישט אמת'דיג בויען. די דארפסט זיך אליינס אנהייבן ליבהאבן!''
מיט כעס איז שלומי ארויס פון אפיס אן זאגן א גוטן טאג. פארקלאפט די טיהר און אראפגעלאפן די טרעפ.
אפאר מינוט שפעטער שפאצירנדיג צווישן די גרינע ביימער, האבן איהם זיינע ספיקות איבערגענימען מיט צוואנג.
'אפשר טאקע האלט איך נישט דערביי? איך דארף פלעין ארבעטן שווערער!'
'איך קען נישט!' האט א צווייטע שטימע געקוויטשעט אן רחמנות. 'עס איז אוממעגליך צו משלים זיין מיט די צופלויגענע געפילן!'
''לאטס מיר אפ!'' האט ער ארויסגעברימט מיט כעס!''
...................


שלומי'ס טאטע האט איהם אפגעווארט ביים טיהר.
''איך הער אז די האלסט נישט ביי גארנישט?'' איז ער גלייך צוגעגאנגען צום ענין.
''וואס הייסט?'' האט שלומי פרובירט צו אפשטיפן די קומנדיגע.
''דער מנהל האט מיר דערציילט אז דער טערעפיסט האלט אז די פרובירסט נישט גענוג. איך האב דיר געזאגט אז די האלסט נישט ביי גארנישט און טערעפי איז סך הכל א תירוץ!
''יעצט הייב אן טוהן צום זאך שלומי! פארשטאנע!?!''
שלומי האט געפילט ווי ער כאפט א נערווען בראך.
''לאטס מיר אפ! האט ער געשריגן מיט באנימענע קולות!
''ביז חוצפה'' האט זיך שלומי'ס פאטער שארף געשטעלט.
שלומי האט נישט געדארפט הערן מער. ער האט זיך צוריקגעדרייט צום טיהר און ארויס צום גאס.


''לאז איהם'' האט שלומי'ס מאמע דערנענטערט צום טיהר.
שלומי'ס טאטע איז שטיל געווען א מינוט. זיין זארג פאר שלומי האט איהם איבערגענומען.
''דער בחור האלט נישט ביי גארנישט!'' האט ער זיך אריענטירט.
''שלומ'לה איז א גוט קינד,'' איז זי נישט געוען אויפן זעלבן פעידש.
''ער ארבעט אזוי שווער, איך זעה!''




אלזא טייערע ליינער, ער וויל נישט? צו ער קען נישט?! וואס האלטן ענק?

אינגאנצן גוט האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג יולי 04, 2024 8:08 am

צד השוה האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג יולי 04, 2024 12:56 am

עס איז שוין די אכטע טערעפי סעשאן, און שלומי איז אנגעצויגן.
''איך קען נישט זיין א נארמאלע מענטש מיט די אדד!'' האט שלומי פרובירט צו איבערצייגן ר' דוב. איך וויל נעמען מעדיקעישען אז איך זאל קענען אנהייבן לעבן!'' האט ער נישט באהאלטן זיין פרוסטורירונג. .
ר' דוב זיצט אויף זיין בענקל מיט א פארטראכטע מינע.
''קוק אהער'' הייבט ער זיך אויף, זיך אנליינענדיג אויף זיין לעדערנע בענקל. ''משלים זיין מיט דער מציאות און אויפגעבן אן אייגן געמאכטע בליק אויפן לעבן, איז נישט גרינג.
פון דער אנדערע זייט איז דאס דער איינציגסטער וועג וויאזוי די וועסט זיך ארויסזעהן פון ווי די ביזט סטאק''
שלומי האט נישט געדארפט ענטפערן. זיין פארלוירנקייט האט זיך פיין אנגעזעהן.
''און איך וויל די זאלסט פארשטיין שלומי'' האט דער טערעפיסט ממשיך געווען מיט א קאלטע מינע. ''טערעפי קען דיר העלפן, אבער עס דארף זיין וועמען צו העלפן! אויב די טוסט נישט דיין חלק, וועט דיר קיין שום טערעפי נישט העלפן.''
''ביז דערווייל דארפסטו מער נישט צוריק אהערקומען. ווען די ביזט מחליט צו אנהייבן ארבעטען, וועל איך מיך פרייען ווייטער צו גיין.''
שלומי האט זיך געטראפן שוויצן אטעמענדיג שווער. 'דער טערעפיסטס ווערטער האבן געקלאפט אין קאפ ווי מיט פילע האמערס. ער זאגט מיר מער נישט צו קומען?! איך האלט נישט ביים ארבעטן??'
''איך ארבעט אזוי שווער'' האבן זיך טרערן געזעהן אין שלומי'ס אויגן. ''איך דארף אבער מעדיקעישען!''
ר' דוב איז נישט איבערגענימען געווארן פון די געוויין. ''ביי טערעפי, סיי פיזישע און סיי גייסטישע דארף מען זיין גרייט ארויסצוגיין פונם קאמפארט זאון. איך וועל אפשר אויסזעהן מער געפיליש אויב איך וועל דיר געבן מעדיקעישען, אבער עס וועט דיר נישט אמת'דיג בויען. די דארפסט זיך אליינס אנהייבן ליבהאבן!''
מיט כעס איז שלומי ארויס פון אפיס אן זאגן א גוטן טאג. פארקלאפט די טיהר און אראפגעלאפן די טרעפ.
אפאר מינוט שפעטער שפאצירנדיג צווישן די גרינע ביימער, האבן איהם זיינע ספיקות איבערגענימען מיט צוואנג.
'אפשר טאקע האלט איך נישט דערביי? איך דארף פלעין ארבעטן שווערער!'
'איך קען נישט!' האט א צווייטע שטימע געקוויטשעט אן רחמנות. 'עס איז אוממעגליך צו משלים זיין מיט די צופלויגענע געפילן!'
''לאטס מיר אפ!'' האט ער ארויסגעברימט מיט כעס!''
...................


שלומי'ס טאטע האט איהם אפגעווארט ביים טיהר.
''איך הער אז די האלסט נישט ביי גארנישט?'' איז ער גלייך צוגעגאנגען צום ענין.
''וואס הייסט?'' האט שלומי פרובירט צו אפשטיפן די קומנדיגע.
''דער מנהל האט מיר דערציילט אז דער טערעפיסט האלט אז די פרובירסט נישט גענוג. איך האב דיר געזאגט אז די האלסט נישט ביי גארנישט און טערעפי איז סך הכל א תירוץ!
''יעצט הייב אן טוהן צום זאך שלומי! פארשטאנע!?!''
שלומי האט געפילט ווי ער כאפט א נערווען בראך.
''לאטס מיר אפ! האט ער געשריגן מיט באנימענע קולות!
''ביז חוצפה'' האט זיך שלומי'ס פאטער שארף געשטעלט.
שלומי האט נישט געדארפט הערן מער. ער האט זיך צוריקגעדרייט צום טיהר און ארויס צום גאס.


''לאז איהם'' האט שלומי'ס מאמע דערנענטערט צום טיהר.
שלומי'ס טאטע איז שטיל געווען א מינוט. זיין זארג פאר שלומי האט איהם איבערגענומען.
''דער בחור האלט נישט ביי גארנישט!'' האט ער זיך אריענטירט.
''שלומ'לה איז א גוט קינד,'' איז זי נישט געוען אויפן זעלבן פעידש.
''ער ארבעט אזוי שווער, איך זעה!''




אלזא טייערע ליינער, ער וויל נישט? צו ער קען נישט?! וואס האלטן ענק?

קודם א ריזיגע שכח צד'ל

בנוגע צו ער וויל נישט צו ער קען נישט? ווייס איך נישט. אויב דער טעראפיסט האלט אז דער מציאות איז אז ער קען ווען ווען ער וויל עכט שטארק קען זיין דער טעראפיסט איז גערעכט. און אז לויט דעם דארף מען אים שטיפן אויף צו ארבעטן אזוי ווי דער טעראפיסט טוט קען אויך זיין ריכטיג.

אבער ס'איז פשוט אז אפילו אויב ער קען איז עס זייער נישט לייכטפאר אים בכלל. ממילא פארשטיי איך נישט דעם טאטע'ןּ לגמרי

האסטו וועסטו האט געשריבן: ↑ מאנטאג יולי 15, 2024 2:09 am

Sharp turn...

אני-הק' האט געשריבן: ↑ פרייטאג יולי 12, 2024 10:28 am

הייבט אן ווערן דראמאטיש...

טשאבערגא האט געשריבן: ↑ מאנטאג יולי 15, 2024 6:44 pm

PDF

צד השוה האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג יולי 04, 2024 12:56 am

עס איז שוין די אכטע טערעפי סעשאן, און שלומי איז אנגעצויגן.
''איך קען נישט זיין א נארמאלע מענטש מיט די אדד!'' האט שלומי פרובירט צו איבערצייגן ר' דוב. איך וויל נעמען מעדיקעישען אז איך זאל קענען אנהייבן לעבן!'' האט ער נישט באהאלטן זיין פרוסטורירונג. .
ר' דוב זיצט אויף זיין בענקל מיט א פארטראכטע מינע.
''קוק אהער'' הייבט ער זיך אויף, זיך אנליינענדיג אויף זיין לעדערנע בענקל. ''משלים זיין מיט דער מציאות און אויפגעבן אן אייגן געמאכטע בליק אויפן לעבן, איז נישט גרינג.
פון דער אנדערע זייט איז דאס דער איינציגסטער וועג וויאזוי די וועסט זיך ארויסזעהן פון ווי די ביזט סטאק''
שלומי האט נישט געדארפט ענטפערן. זיין פארלוירנקייט האט זיך פיין אנגעזעהן.
''און איך וויל די זאלסט פארשטיין שלומי'' האט דער טערעפיסט ממשיך געווען מיט א קאלטע מינע. ''טערעפי קען דיר העלפן, אבער עס דארף זיין וועמען צו העלפן! אויב די טוסט נישט דיין חלק, וועט דיר קיין שום טערעפי נישט העלפן.''
''ביז דערווייל דארפסטו מער נישט צוריק אהערקומען. ווען די ביזט מחליט צו אנהייבן ארבעטען, וועל איך מיך פרייען ווייטער צו גיין.''
שלומי האט זיך געטראפן שוויצן אטעמענדיג שווער. 'דער טערעפיסטס ווערטער האבן געקלאפט אין קאפ ווי מיט פילע האמערס. ער זאגט מיר מער נישט צו קומען?! איך האלט נישט ביים ארבעטן??'
''איך ארבעט אזוי שווער'' האבן זיך טרערן געזעהן אין שלומי'ס אויגן. ''איך דארף אבער מעדיקעישען!''
ר' דוב איז נישט איבערגענימען געווארן פון די געוויין. ''ביי טערעפי, סיי פיזישע און סיי גייסטישע דארף מען זיין גרייט ארויסצוגיין פונם קאמפארט זאון. איך וועל אפשר אויסזעהן מער געפיליש אויב איך וועל דיר געבן מעדיקעישען, אבער עס וועט דיר נישט אמת'דיג בויען. די דארפסט זיך אליינס אנהייבן ליבהאבן!''
מיט כעס איז שלומי ארויס פון אפיס אן זאגן א גוטן טאג. פארקלאפט די טיהר און אראפגעלאפן די טרעפ.
אפאר מינוט שפעטער שפאצירנדיג צווישן די גרינע ביימער, האבן איהם זיינע ספיקות איבערגענימען מיט צוואנג.
'אפשר טאקע האלט איך נישט דערביי? איך דארף פלעין ארבעטן שווערער!'
'איך קען נישט!' האט א צווייטע שטימע געקוויטשעט אן רחמנות. 'עס איז אוממעגליך צו משלים זיין מיט די צופלויגענע געפילן!'
''לאטס מיר אפ!'' האט ער ארויסגעברימט מיט כעס!''
...................


שלומי'ס טאטע האט איהם אפגעווארט ביים טיהר.
''איך הער אז די האלסט נישט ביי גארנישט?'' איז ער גלייך צוגעגאנגען צום ענין.
''וואס הייסט?'' האט שלומי פרובירט צו אפשטיפן די קומנדיגע.
''דער מנהל האט מיר דערציילט אז דער טערעפיסט האלט אז די פרובירסט נישט גענוג. איך האב דיר געזאגט אז די האלסט נישט ביי גארנישט און טערעפי איז סך הכל א תירוץ!
''יעצט הייב אן טוהן צום זאך שלומי! פארשטאנע!?!''
שלומי האט געפילט ווי ער כאפט א נערווען בראך.
''לאטס מיר אפ! האט ער געשריגן מיט באנימענע קולות!
''ביז חוצפה'' האט זיך שלומי'ס פאטער שארף געשטעלט.
שלומי האט נישט געדארפט הערן מער. ער האט זיך צוריקגעדרייט צום טיהר און ארויס צום גאס.


''לאז איהם'' האט שלומי'ס מאמע דערנענטערט צום טיהר.
שלומי'ס טאטע איז שטיל געווען א מינוט. זיין זארג פאר שלומי האט איהם איבערגענומען.
''דער בחור האלט נישט ביי גארנישט!'' האט ער זיך אריענטירט.
''שלומ'לה איז א גוט קינד,'' איז זי נישט געוען אויפן זעלבן פעידש.
''ער ארבעט אזוי שווער, איך זעה!''




אלזא טייערע ליינער, ער וויל נישט? צו ער קען נישט?! וואס האלטן ענק?

צד השוה האט געשריבן: ↑ מיטוואך יולי 17, 2024 1:32 am

בס''ד


שלומי האט געפילט רואיג צו זיין נעבן סעם, דער גוטער בלאנדער מאן וואס זארגט זיך פאר איהם.
לואי, א צווייטער פארשוין האט איהם געוואלט אנצינדען א ציגרעטל, ווען העשי דער דיקליכער האט זיי איבערגעהאקט.
''איך קאל אריין מייק'' האט ער געלאכט א ליידיגער געלעכטער. ''זאל ער וויסן אז אונז האב מיר איינעם אנשטאטס איהם''
''מייק איז געווארן עקסטרעים, ער קען שוין נישט האבן א גוט טיים'' האט איהם סעם געגעבן צו פארשטיין. פרובירנדיג צו מאכן דער רושם פון א ברייטער מענטש. ''ער גייט אין ישיבה אין זאגט אז ער האט ערשט יעצט אנגעהויבן הנאה האבן פון לעבן'' סעם האט אויסגעפלאצט אין א געלעכטער אויף מייק'ס חשבון.

שלומי האט באטראכט די ארימיגע צענע מיינענדיג אז ער חלומ'ט.
שלומי קליין א פרומע בחור זיצט שפעט ביינאכט מיט א גרופע פרייע אינגען!
'איך גיי שוין באלד, איך זיץ נאר דא פאר אביסל' האט ער זיך פארענטפערט אין געדאנק
שלומי האט נישט געקענט מסביר זיין וואס ער שפירט מיט ווערטער, אבער ער האט ליב געהאט צו זיין דא. א געוויסע עקסעפטענס פון זיך נישט דארפן פראווען, האט איהם געמאכט פילן זייער גוט.
'זיי זענען פריי, די מיזט אנטלויפן!' האט איהם די קלוגע שלומי געצה'ט.
'טשיל שלומי, רילעקס!, האט איהם מער א געפיל ווי שכל פרובירט צו איבעררעדן. די דארפסט נישט ווערן איינער פון זיי, סך הכל קענסטו אביסל פארברענגן מיט זיי.
שלומי'ס געדאנקען זענען געווארן איבערהאקט מיט די פאון קאל.


'וואס מאכסטו מייק, האסט שוין געדאווענט מעריב? די אינגען האבן זיך געשטיקט פון געלעכטער.
מייק, האט זיך געהערט זייער רואיג. איגנארירנדיג זייער פראגע וועגן מעריב, האט ער געוואלט וויסן וואס זיי מאכן.
''אונז האב מיר דא איינעם אנשטאטס דיך'' האט העשי אריינגעשריגן אינם פאון מיט א שמחה וואס ער האט ניטאמאל פרובירט צו פארשטיין.
''וואס הייסט'' האט זיך סעם פלוצלינג געהערט אינטערסירט.
''אונז האבן א נייע מעמבער אין די קרו....
מייק, האט איהם איבערגעהאקט. ''עטץ זענטס אין פארק?''
''בענקסט זיך צוריק, הא?'' די ליידיגע געלעכטער וואס באדעקט ווייטאג און א ציללאזע לעבן האט נאכאמאל אפגעהילכט אינם פארק
מייק האט אראפגעלייגט אינמוטן זייער געלעכטער.


15 מינוט שפעטער

א קאר האט זיך איינגעדרייט אין פארקינג לאט פונם פארק
מען האט געקענט הערן ווי די טיהרן עפענען זיך.

שוין זייענדיג אביסל נענטער ווי די קעמפ פייער ליכטיגקייט הערשט שוין אביסל, האבן זיך דערקענט צוויי פארשוינען. א מיטליעריגער מאן מיט א רואיגע מינע אויף זיין פנים, און א אינגע פערזאן מיט א שטייפע פנים צו זיין זייט.
די גרופע אינגען זענען נישט געווען איבריג פרייליך מיט די געסט.
''ווער איז דער מענטש נעבן מייק?'' האבן זיי געוואלט וויסן.
ענטעני האט געקענט זיין פנים. ''ער איז מייק'ס רבי!'' האט ער ארויסגעזידט.
שטייפע קאמפסגרייטע פנימ'ער האבן זיך אנגעזעהן אויף די בחורים. ''קום לאמיר איהם ווייזן אז אינז דארפן איהם נישט!''

שלומי האט געוואלט די ערד זאל איהם איינשלינגן. פינקט דא פעהלט איהם יעצט אויס צו זיין

צד השוה האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג יוני 27, 2024 11:41 pm

בס''ד


די שלאף צימער איז אביסל ליכטיג געווארן ווען די טיהר צום קארידער האט זיך געפנט.
''פארוואס שלאפסטו נאכנישט?'' האט דער נאכט משגיח געוואלט וויסן.
זעהנדיג די אנגעצויגנקייט אויף שלומי'ס געזיכט האבן זיך זיינע משגיח חשים אנגעצינדען.
''די באהאלסט עפעס?'' האט ער זיך געשטעלט נעבן שלומי'ס בעט מיט א שארפע מינע.
''איך האב שוין געכאפט אפאר בחורים מיט סמארט פאונס'' האט דער משגיח זיך גרויסגעהאלטן. ''פון מיך קען מען זיך נישט באהאלטן!''
דאס איז שוין געווען די טשערי אן טאפ נאך א נאכט פיל מיט אנגסט. יעצט מיטן משגיח'ס חשד איז דער אנגסט געווארן אויפגעטוישט מיט עפעס א גרינגע געפיל.
עפעס אזא גרינגע געפיל פון 'עס וועט זיין וואס עס וועט זיין' האט איהם געמאכט פילן קאנפעדענס קעגן דער שטרענגער משגיח.
''איך האב נישט גארנישט, קען זיין אז דער משגיח ווייסט וויאזוי צו כאפן, אבער דאס מאל איז עס א טעות''
דער משגיח האט באטראכט שלומי פאר א מינוט און ארויס פון צימער.

שלומי האט נאכנישט געהאט קיין צייט צו פארדייען דעם גרינגען געפיל, ווילנדיג זיכער מאכן אז ער בלייבט מיט דעם.

............

דער פארמיטאג שיעור א טאג שפעטער.

שלומי האט פרובירט צו אנהאלטן דעם 'מסכים זיין צו אדד' געפיל אז ער זאל קענען לערנען אזויווי נעכטן, אבער עס איז נישט געגאנגען.
'איך דארף דעס אויך נישט אנהאלטן' האט ער זיך געכאפט אינמוטן שיעור. 'איך דארף זיין אקעי וויאזוי עס איז!'

אפאר מינוט שפעטער און שלומי האט געפילט ווי ער דארף ליפט.

'איך דארף מסכים זיין צו זיין נערוועז אין צופלויגן?' איך קען נישט איינזיצן ביים שיעור און איך קען נישט זיין א נארמאלע מענטש אזוי' האט שלומי געפילט ווי ער פלאצט.
'דאס איז מיין ארבעט יעצט' האט ער זיך פרובירט צו מחזק זיין.

כרוספדין האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג יולי 25, 2024 9:58 am

@צד השוה איז דא א פדפ פון די אשכול? מאסיוו איז אונטערגעשאצט......