די דארפסמאן אין די קעניג'ס פאלאץ - מחשבות
דברים היוצאים מן הלב
אסאך כתבים איז געבליבן פון המקובל האלוקי הרמח''ל טיפזיניגע ספרים געבויט אויף כתבי האר''י ותלמידיו, אבער אחד המיוחד שבהם איז די ספר מסילת ישרים, וואס די גאונות פון די ספר איז טאקע די געוואלדיגע פשטות מיט וואס זי איז געשריבן געווארן, די גאלדענע פעדער וואס שפילט אראפ די ווערטער פון חז''ל מיט א משונה'דיגע קלארקייט פאר אונזערע אויגן, ווען עס פיהלט זיך ממש בעל השמועה עומד כנגדו, ער רעדט פון מיר, פון די נסיון וואס איך האב, ער סארטירט מיינע מחשבות מיט א זעלטענע בהירות.
ער קלארט אונז אויס די שאלה וואס מיר פלאגן זיך אין דעם, ווער בין איך?ס'איז דא צייטן וואס איך פיהל א געוואלדיגע השתוקקות אין התלהבות צו עבודת ה', און אזוי אויך קוקט אויס מיין עבודת ה' נישט אבי יוצא צו זיין, יעדע זאך בין איך מקדיש מחשבה און גרייט זיך אויף דעם ווי עס דארף צו זיין, לעומת זה ס'איז דא צייטן ווי איך בין אינגאנצן ערגעץ אנדערש, איך פיהל א קאלטקייט אין עבודת ה' איך אפילו ווען איך טוה שוין יא די רצון ה' איז עס כמצוות אנשים מלומדה, און עס פלאגט מיין געוויסן קען זיין אז די גהויבענע טעג ווען איך האב זיך אויסגעבעטן מעומק הלב אז איך זאל זוכה זיין צו זיין נאנט צום בוכ''ע, קען דען זיין אז איך האב עס נישט אמת'דיג געמיינט? לערנענדיג די הייליגע ווערטער באש שחורה על גבי אש לבנה, ווערט צוביסלעך קלאר ביי מיר, דאס אז איך בין די נשמה קדושה וטהורה מתחת כיסא הכבוד חיצבה וואס גארט אייביג מיט א געוואלדיגע חשק נאר צו נאך אביסל קירבת אלוקים, נאך א מינוט תורה, מאכן א יוד גוט פיהלן, נישט וועגן כבוד אדער סיי וועלכע הנאה וואס איך וועל באקומען דערפון נאר די עצם מציאות פון קרבת אלוקים דאס איז די געוואלדיגע מציאות וואס איך גליסט כעבד ישאף צל. דאס בין איך דאס איז מיין מהות.
ס'איז נאר די פארגרעבטע גוף וואס נעמט מיר ארום, וואס לאזט נישט צו, דען ער איז ווי א עירוני שנשא בת מלך,
אצינד הייבן מיר אן די הקדמת המחבר, ווי ער ברענגט ארויס די חשיבות פון לערנען מוסר למען ידעו את הדרך אשר ילכו בה ואת המעשה אשר יעשון.
אסאך כתבים איז געבליבן פון המקובל האלוקי הרמח''ל טיפזיניגע ספרים געבויט אויף כתבי האר''י ותלמידיו, אבער אחד המיוחד שבהם איז די ספר מסילת ישרים, וואס די גאונות פון די ספר איז טאקע די געוואלדיגע פשטות מיט וואס זי איז געשריבן געווארן, די גאלדענע פעדער וואס שפילט אראפ די ווערטער פון חז''ל מיט א משונה'דיגע קלארקייט פאר אונזערע אויגן, ווען עס פיהלט זיך ממש בעל השמועה עומד כנגדו, ער רעדט פון מיר, פון די נסיון וואס איך האב, ער סארטירט מיינע מחשבות מיט א זעלטענע בהירות.
ער קלארט אונז אויס די שאלה וואס מיר פלאגן זיך אין דעם, ווער בין איך?ס'איז דא צייטן וואס איך פיהל א געוואלדיגע השתוקקות אין התלהבות צו עבודת ה', און אזוי אויך קוקט אויס מיין עבודת ה' נישט אבי יוצא צו זיין, יעדע זאך בין איך מקדיש מחשבה און גרייט זיך אויף דעם ווי עס דארף צו זיין, לעומת זה ס'איז דא צייטן ווי איך בין אינגאנצן ערגעץ אנדערש, איך פיהל א קאלטקייט אין עבודת ה' איך אפילו ווען איך טוה שוין יא די רצון ה' איז עס כמצוות אנשים מלומדה, און עס פלאגט מיין געוויסן קען זיין אז די גהויבענע טעג ווען איך האב זיך אויסגעבעטן מעומק הלב אז איך זאל זוכה זיין צו זיין נאנט צום בוכ''ע, קען דען זיין אז איך האב עס נישט אמת'דיג געמיינט? לערנענדיג די הייליגע ווערטער באש שחורה על גבי אש לבנה, ווערט צוביסלעך קלאר ביי מיר, דאס אז איך בין די נשמה קדושה וטהורה מתחת כיסא הכבוד חיצבה וואס גארט אייביג מיט א געוואלדיגע חשק נאר צו נאך אביסל קירבת אלוקים, נאך א מינוט תורה, מאכן א יוד גוט פיהלן, נישט וועגן כבוד אדער סיי וועלכע הנאה וואס איך וועל באקומען דערפון נאר די עצם מציאות פון קרבת אלוקים דאס איז די געוואלדיגע מציאות וואס איך גליסט כעבד ישאף צל. דאס בין איך דאס איז מיין מהות.
ס'איז נאר די פארגרעבטע גוף וואס נעמט מיר ארום, וואס לאזט נישט צו, דען ער איז ווי א עירוני שנשא בת מלך,
די זעלבע איז מיט מיר, איך בין די נשמה איך ווייס וואס איז באמת גוט וואס איז וואס וועט מער ברענגן צו א אמת'דיגע פנימיות'דיגע שמחה, אויפ'ן וועג צו קירבת אלוקים, אבער די גוף ווי די נארישע דארפסמאן, איז דאס נישט משיג, אין די צייט וואס איך וויל אריינכאפן נאך מצוות כלשון הגמ' ''האי עלמא כבי הילולא דמי חטוף ואכול'', איהם קוקט אלעס אויס אזוי פרעמד, און האט נישט די מידענסטע השגה אין דעם, פארוואס זאל איך אויפשטיין פריה צו גיין לערנען תורה ווען איך קען בלייבן אונטער די ווארעמע דאכענע, גיי זיי איהם מסביר וועגנוואס ס'איז ווערד צו מוותר זיין אויף עפעס וואס איז מיר זייער חשוב אבי נישט גורם צו זיין א צער פאר א יודיש קינד? לעומת זה אין די זעלבע צייט די נארישע תאוות פון עולם הזה ס'איז דאך אזוי זיס, כי תאוה הוא לעיניים, נאר טראכטנדיג דערפון פיהל איך ווי גליקליך איך וועל זיין ווען איך וועל האבן מער געלט כבוד וכו', אזוי האט ער מיר אריין געלייגט צוביסלעך צו קוקן אויף די וועלט מיט איהר אינדרוסנדיגע איינפאק אן צו פארשטיין אז אחריתה תוגה ויגון, צוביסלעך בין איך געווארן דערווייטערט פון באשעפער פארגעסן וואס איז באמת מיין גליסטעניש אזש עס קען זיך מיר אמאל דאכטן אז איך בין דער וואס גליסט צו די נארישע תאוות, כאילו דאס איז מיין מהות, אבער לערנענדיג זיינע לעכטיגע ווערטער פארשטיי איך ווער בין איך אין ווער איז די גוף וואס ווערט באיינפלוסט ביי די יצר הרע וואס האט איין מטרה מיר אונטערצוברענגען.א פשוט'ע דארפסמאן וואס האט חתונה געהאט מיט א בת מלך קומענדיג אין קעניג'ס פאלאץ וואו ס'איז צוגעגרייט אויף א סעודה די בעסטע מעדנים כיד המלך, וויינען ספעציעל אימפארטירט פון די בארימטע בארדא פעלדער אין פראנקרייך, טייערסטע פלייש און דעליקאטעסן געקאכט און געבאקן דורך די וועלט בארימטע קעכער, באגלייט מיט א הערליכע הארמאנישע ארקעסטרא פון די בעסטע שפילער פון איבער די וועלט, ער האט נישט די מידענסטע השגה אין דאס אלעס, און מיט די פרעכטיגע קליידער וואס די קעניג האט ספעציעל געלאזט אופנייען פאר איהם, זעצט ער זיך אויף די ערד און זוכט די קינדערישע נאשערייען, ווען די באדינער מערקן איהם אויף ווי נאריש ער פיהרט זיך אויף אין פאדערן איהם אויף ער זאל אפלאזן די נארישע שאקאלדן אין זיך זעצן צום רייך געדעקטן טיש פארשטייט ער נישט וואס ווילן זיי פון איהם, דען וואס פארשטייט ער אין די געשמאקע וויינען און די מיוזיקאלישע טאלאנטן, דאגעגן די קענדי'ס די קינדער נאשערייען וואס וואלגערן זיך אויף די ערד, דאס איז דאך איהם אזוי גליסט אויסזענדיג.
אצינד הייבן מיר אן די הקדמת המחבר, ווי ער ברענגט ארויס די חשיבות פון לערנען מוסר למען ידעו את הדרך אשר ילכו בה ואת המעשה אשר יעשון.
האם יש הבטחה לעובד ה' שיהיה לו כל טוב גם בעולם הזה? viewtopic.php?t=71987
