בחרדת קודש ווערט באקאנט בעולם החסידות ארום די היסטארישע אנטפלעקונג פון מקום מנוחת קדשו פון הרה"ק רבי אלעזר'ל אושפיצינער זי"ע, וואס איז נאך לאנגע יארן פון קאמפליצירטע פארש-ארבעט און זוכעניש אנטדעקט געווארן אין א בונקער אין שטאט 'סאסנאוויץ', וואו רבי אלעזר'ל איז נסתלק געווארן בשנות הזעם ביי די ביטערע צווייטע וועלט קריג מיט 80 יאר צוריק.
רבי אלעזר'ל אושפיצינער איז געווען אן איש קדוש וצדיק נשגב, חתנא דבי נשיאה פון הרה"ק בעל דברי חיים מצאנז זי"ע, און האט געפירט זיין רבי'שן הויף אין שטאט אושפיצין, פוילן, שפעטער באקאנט געווארן אלס די טרויעריג-בארימטע שטאט אוישוויץ, וואו מיליאנען קדושים הי"ד זענען אומגעקומען על קידוש ה'.
אין די יארן איידער די קריג, בשנת תרצ"ו, האט רבי אלעזר'ל איבערגעלאזט זיין הויף און חסידים אין פוילן און ארויפגעפארן קיין ארץ ישראל, זייענדיג אלט פיר און זיבעציג יאר, און איז שוין געווען שוואך און קראנק, שטרעבנדיג דארט אויסצולעבן זיינע יארן בקדושה וטהרה. פון א גרויסע דירה אין אושפיצין האט רבי אלעזר'ל זיך קווארטירט אין א קליינע הייזקע אין מאה שערים, וואס שטייט נאך ביז'ן היינטיגן טאג אויף רחוב חיי אדם.
רבי אלעזר'ל וואלט דארט פארבליבן אויסלעבן זיינע יארן, נאר די פארבליבענע בני המשפחה אין פוילן האבן זיך געבעטן ביי אים ער זאל זיך אהיימקערן קיין פוילן, וואו ער וועט זיך בעסער קענען היילן ביי די ארטיגע בעסערע שפיטעלער וואס קענען זיך אפגעבן מיט זיין מחלה. בלויז געציילטע וואכן איידער'ן קריג-אויסברוך איז רבי אלעזר'ל אנגעקומען צוריק קיין פוילן. ווען די קריג האט אויסגעבראכן איז רבי אלעזר'ל אנטלאפן קיין סאסנאוויץ, און נאך א קורצע צייט האט מען פארלוירן זיינע שפורן, נישט וויסנדיג וואו ער איז אנגעקומען און וואו ער באהאלט זיך.
לויט ווי ס'איז שפעטער פעסטגעשטעלט געווארן איז רבי אלעזר'ל געווען א לאנגע תקופה אויסבאהאלטן אין א בונקער אין סאסנאוויץ, און דארט האט ער אויסגעהויכט זיין הייליגע נשמה, אויפ'ן אנגעבליכן דאטום פון כ"ז תמוז תש"ג. אין לויף פון צענדליגער יארן איז אנגעגאנגען א זוכעניש דורך זיינע אייניקלעך און אושפיצינע חסידים וואס האבן איבערגעלעבט די קריג, אין די לעצטערע יארן האט מען אויך איינגעשפאנט אין די מיסיע א גרויסער חוקר אין דעם נושא פון אידישע בתי עלמין אין פוילן, מאיר בולקע.
די הויפט ארבעט האט זיך געפאדערט צו דערגיין דעם אדרעס פונעם בונקער וואו רבי אלעזר'ל האט זיך אויסבאהאלטן און נסתלק געווארן, און איז לויט קראנטע באשטעטיגטע עדות'שאפט אין דעם בונקער באערדיגט געווארן.
אלס טייל פון די זוכעניש האט מען אריינגעשטעלט מודעות אין צייטונגען און מפרסם געווען מאמרים איבער דעם נושא, וואס האט ביי איין פאל געצויגן דעם אויג פון א איד אין ברוקלין, וועלכער האט געברענגט אן עדות'שאפט פון זיין זיידע, וואס שטעלט קלאר אז רבי אלעזר'ל האט זיך געפינען און נסתלק געווארן אין א געוויסן בונקער אין סאסנאוויץ, און אז אין דעם קבר האט מען אויך אריינגעלייגט א פלעשל מיט א צעטל וואו עס שטייט פארשריבן די אלע פרטים. מ'האט דאן פארמאכט דעם קבר, און אנטלאפן פונעם בונקער, אויס זארג אז די נאציס ימ"ש וועלן זיך דערוויסן פונעם קבר און דאס חרוב מאכן.
נאך א זוך-ארבעט פון העכער א יאר צייט איז מיט וואונדערליכע סיעתא דשמיא געלונגען צו אפירטרעפן דעם בונקער, וואס האט געהאט באלאנגט פאר משפחת גליקסמאן. ארכעאלאגן זענען אראפגעפארן צום ארט און אנגעהויבן גראבן אינעם בונקער, וואס שטייט שוין פארלאזט אומבארירט די לעצטע אכציג יאר, און נאכ'ן אראפגראבן אין א טיפעניש פון זעכציג מעטער, האט מען אנטדעקט דעם חלל הקבר!
כדי אפצוהאלטן די ארטיגע אינסטאנצן ארויסצונעמען דעם הייליגן גוף, האט די 'התאחדות הרבנים דארה"ב וקאנאדע' אפגעשיקט א בריוו צו די פוילישע רעגירונג מיט א פארלאנג צו באשטימען דעם גאנצן שטח פונעם בונקער אלס אידישער בית החיים, און מ'זאל אויך דארט לאזן שטעלן א מצבה אז מ'זאל קענען קומען אהין מתפל זיין.
נאכפאלגנדיג דעם היסטארישן און רירנדער געפינס זענען פארמישט אין די פרשה א צאל רבנים און אדמורי"ם וועלכע זענען נושא ונותן איבער די ווייטערדיגע שתדלנות און הלכה'דיגע הכרעות לדעת את המעשה אשר יעשון.