אידישע וועלט פארומס

מיללער האט געשריבן: בדף ס' ע"ב ברענגט די גמרא שיטת רבי שמעון בן יוחאי אז א גיורת פחותה מבת ג' שנים ויום אחד מותרת לכהן, און שפעטער בסוף העמוד זאגט די גמרא "תניא וכן היה רבן שמעון בן יוחי אומר קברי עכו"ם אינם מטמאין וכו'" לכאורה פארוואס ברענגט דא די גמרא אראפ די מימר איבער קברי עכו"ם אינם מטמאין, עס האט דאך נישט קיין שייכות אהער, און סתם ווייל דאס איז נאך איין מאמר פון רשב"י, ש"ס איז פיל מיט מאמרי רבן שמעון און פונקט די מימרא ברענגט די גמרא?

האב איך געזען אז הגר"י ענגיל זצ"ל בגליונותיו איז מציין צו א הערליכע ווארט פונעם בנין אריאל בפר' מטות - קומענדיגע וואך - עי' בפנים ותמצא נחת:
http://www.hebrewbooks.org/pdfpager.asp ... 06&hilite=

וע"ע בישמח משה פרשת מטות דרוש נפלא בקישור הענינים

פנחס בן חיים האט געשריבן: שיטת ר אלעזר דף ס״ג, גל אדם שאין לו קרקע אינו נקרע אדם..

אתמה, ווער עס האט נישט קיין שטיקעל קרקע איז קיין מענטש נישט?!

מען רעדט פון עטליעסט א געדונגענע דירה,
און יאפ א האומלעס איז נישט בגדר אדם

פרוביר אויך האט געשריבן:

פנחס בן חיים האט געשריבן: שיטת ר אלעזר דף ס״ג, גל אדם שאין לו קרקע אינו נקרע אדם..

אתמה, ווער עס האט נישט קיין שטיקעל קרקע איז קיין מענטש נישט?!

מען רעדט פון עטליעסט א געדונגענע דירה,
און יאפ א האומלעס איז נישט בגדר אדם

ניין מ'רעדט טאקע פון פארמאגען אייגענע קרקע, אמאל איז א מענטש אן קרקע נישט געווען נחשב, דוכט זיך אז אין געוויסע דרום שטאטן פלעגט אנפאנג נאר א לאנד באזיצער קענען וועלען.

הבוחר בטוב האט געשריבן:

פרוביר אויך האט געשריבן:

פנחס בן חיים האט געשריבן: שיטת ר אלעזר דף ס״ג, גל אדם שאין לו קרקע אינו נקרע אדם..

אתמה, ווער עס האט נישט קיין שטיקעל קרקע איז קיין מענטש נישט?!

מען רעדט פון עטליעסט א געדונגענע דירה,
און יאפ א האומלעס איז נישט בגדר אדם

ניין מ'רעדט טאקע פון פארמאגען אייגענע קרקע, אמאל איז א מענטש אן קרקע נישט געווען נחשב, דוכט זיך אז אין געוויסע דרום שטאטן פלעגט אנפאנג נאר א לאנד באזיצער קענען וועלען.

די תורה איז א נצחיות, שװער צו זאגען אז הײנט גײט עס שױן נישט אן,
ממילא האב איך געקלערט עס מדמה צו זײן צו א פרוזבול
װאס עס פעלט זיך אױס קרקע
און א שכירות איז אױך גוט

פנחס בן חיים האט געשריבן: שיטת ר אלעזר דף ס״ג, כל אדם שאין לו קרקע אינו נקרא אדם..

אתמה, ווער עס האט נישט קיין שטיקעל קרקע איז קיין מענטש נישט?!

דברי אגדות חז"ל הקדושים לערנט מען נישט בפשטות, און אוודאי זענען דאס נישט לפי אונזערע מושגים ואכמ"ל.

אבער אז איר זענט מעיר, עס איז דא א גר"א בספרו יד אליהו עמ"ס ברכות דף ו: עפ"י סוד וזל"ק "ענין קביעות מקום לתפלה, כי יש לאדם ב' נשים האשה והבית שהוא מקום, כי האדם והאשה הם דכורא ועיקר הנוקבא הוא המקום וכן הארץ וע"כ נקראת אדמה שהיא נקבא על משקל חכמה מן חכם" עכ"ל.

צייכנט רבי יוסף ענגיל איין בספרו בית האוצר כלל י"ד, אז דא אין די גמרא זעהט מען א מקור לדברי הגר"א פון די צוויי מאמרים פון ר' אלעזר אז די שלימות פונעם שם 'אדם' באקומט דער מענטש נאכדעם וואס ער האט סיי אן אשה און סיי א קרקע, עיי"ש.

על כל פנים, דברי חכמינו ז"ל ובפרט בדברי אגדה עמוקין וטמירין הן וטובא גניז בגויהו, ומראה מקום אני לך.

פנחס בן חיים האט געשריבן: שכוח מיילער,

היינט ביים חזר'ן האב איך אויפגעפאסט א פלא'דיגע רש"י, אז וויבאלד נשים זענענן מצווה אויף פרו ורבו א"כ זענענן נישט זיי די וואס באקימען די עונש פון נישט האבן קינדער משום דלא איכפת לה, וויבאלד זי איז נישט באפוילען דערויף..

א פלא פון א גמרא.

האב אויך נישט פארשטאנען די גמרא. ס'איז משמע אז מ'איז מעניש א מענטש מיט'ן אים נישט לאזן מקיים זיין א מצוה.

לפיכך חלה הוא או שחלתה היא או שניהם חבושיםבבית האסורים אין עולין לו מן המנין.
הערה בעלמא וואס כ'האב נישט געזעהן רעדן דערפון, איז טאקע נצרך שיהיו שניהם חבושין או לאו דוקא? מ"ש מחלה הוא או חלתה היא?

Surface האט געשריבן: לפיכך חלה הוא או שחלתה היא או שניהם חבושיםבבית האסורים אין עולין לו מן המנין.
הערה בעלמא וואס כ'האב נישט געזעהן רעדן דערפון, איז טאקע נצרך שיהיו שניהם חבושין או לאו דוקא? מ"ש מחלה הוא או חלתה היא?

בפשטות, שניהם חבושין, איינער פון די צוויי

מיללער האט געשריבן: א גוטן,

איך האב אלעמאל געוואוסט אז בלה"ק איז הוא מיט א ו' א לשון זכר און היא מיט א י' א לשון נקיבה, און איך האב נישט מדייק געווען אין חומש אז דאס איז נישט דער כלל.

א פלא אז מע"כ האט קיינמאל נישט באמערקט דעם חיריק אינעם פסוק, ושמרו בני ישראל את השבת לעשות את השבת לדורותם ברית עולם: ביני ובין בני ישראל אות "הוא" לעולם.

סאדע_באטל האט געשריבן:

מיללער האט געשריבן: א גוטן,

איך האב אלעמאל געוואוסט אז בלה"ק איז הוא מיט א ו' א לשון זכר און היא מיט א י' א לשון נקיבה, און איך האב נישט מדייק געווען אין חומש אז דאס איז נישט דער כלל.

א פלא אז מע"כ האט קיינמאל נישט באמערקט דעם חיריק אינעם פסוק, ושמרו בני ישראל את השבת לעשות את השבת לדורותם ברית עולם: ביני ובין בני ישראל אות "הוא" לעולם.

אין די אונגארישע הברה זאגט מען א חירק/שורק/מלואפים מיט'ן זעלבן EE/I קנייטש, טא פון וואנעט זאל איך באמערקן דעם חיריק?

בכל אופן, בעסער שפעטער ווי קיינמאל

סאדע_באטל האט געשריבן: אינעם היינטיגען בלאט, ס"ז.
ר"ש בן יוחי אומר זכרים יאכלו כולן נקבות לא יאכלו שמא ימצא עובר זכר. איז רש"י מסביר אז ביי זכרים יאכלו, ווייל מחצה זכרים און מחצה נקיבות, און די מיעוט וואס איז מפיל שטעלט מען צו, קומט אויס אז עס איז א מיעוט זכרים ולא חיישינן למיעוטא און דערפאר מעג מען עסן.
ולא זכיתי להבין, פארוואס אויב עס איז כולן נקיבות טוישט זיך די מציאות און מען טאר נישט עסן ווייל שמא ימצא עובר זכר. פארוואס הייסט עס נישט קיין חיישינן למיעוטא אז עס איז א זכר?

ווען ס'איז כולן נקיבות טאר מען נישט עסן ממנ"פ איז די עובר א נקיבה יש לה חלק בשאר נקיבות, איז עס א זכר באלאנגט דאך די גאנצע צו עם, דאס וואס עס שטייט אין די גמ' חדא ועוד קאמר וואס ס'איז משמע אז דאס אליינס וואס שמא ימצא זכר אסר'ט איז לאו דוקא, עיין ערוך לנר.

מיללער האט געשריבן:

Surface האט געשריבן: לפיכך חלה הוא או שחלתה היא או שניהם חבושיםבבית האסורים אין עולין לו מן המנין.
הערה בעלמא וואס כ'האב נישט געזעהן רעדן דערפון, איז טאקע נצרך שיהיו שניהם חבושין או לאו דוקא? מ"ש מחלה הוא או חלתה היא?

בפשטות, שניהם חבושין, איינער פון די צוויי

ואע"פ שאין ראיה לדברי זכר לדברי, מיט אפאר בלאט שפעטער בדף סו: מכרו שניהם לפרנסה זאגט רש"י: או זה או זה.

סח: אטו לויה וישראלית לאו לכהונה מרבינן להו דאי לתרומה בנות מיכל תרומה נינהו אלמא לא משכחת לה דקאכלה בשביל בנה וכו', לכאורה יעצט ווען איך ווייס נאך נישט קיין מקור דאסורי לינשא לכהן, קען דאך די גמ' זאגן פשוט, אז נאכדעם וואס נבעלה לפסול לה האט זי חתונה געהאט לכהן, קומט די פסוק זאגן אז זי עסט נישט תרומה.

מתיבתא ברענגט צו אז די ערוך לנר פרעגט עס און ענטפערט.

יישר כח.