בלימעלע, האלב פארטריקענט אין גאר בלאס א בלימעלע, פון ווינטן קאלט פון רעגן נאס, די בלימעלע זי איז אליין, און דערנער פיל.
די בלימעלע, אלץ מיט פרישע דאגה׳לעך, די בלימעלע, צווישען ווילדע צווייגעלעך, די בלימעלע, אויף בליען שיין, שטארק זי וויל.
נעם מיר אריין, אין א גארטן ווי עס דארף צו זיין, אז איך זאל וואקסען מיט מיין פולן פראכט, פון די דרענער ארויס, איך שפיר ווי אט איך רייס מיר אויס, פון די געדעכטע וואלד און פינסטערע נאכט.
כשושנה בן החוחים, כשושנה בן החוחים, כשה אחד, בין זאבים, כשה אחד, בין שבעים זאבים.