די מיטעלסטע אות איז צדי"ק - דאס איז מרמז אויף צדקה, די צוויי אותיות וואס זענען נעבען די אות צדי"ק, פון די רעכטע זייט א חי"ת, און פון די לינקע זייט א יו"ד, דאס איז די אותיות ח"י, צו מרמז זיין אז אויב מען איז נאנט צו די מצוה פון צדקה ווערט מען געבענטשט מיט ח"י, לעבען. אבער די צוויי אותיות וואס זענען ווייט פון דו צדי"ק, פון די רעכטע זייט מ"ם, און פון די לינקע זייט א תי"ו, דאס איז די אותיות מ"ת, צו מרמז זיין אז אויב מען איז ווייט פון די מצוה צדקה קומט ח"ו מיתה, אזוי ווי עס שטייט אין פסוק "וצדקה תציל ממות".
די גמרא זאגט אין מסכת עבודה זרה, אז באמת האבען די אידען נישט געהאלטען ביים דינען דעם עגל, נאר פון הימעל האט מען אזוי צוגעפירט כדי מען זאל זיך אפלערנען אז מען דארף תשובה טוהן אויף יעדע עבירה. אין די ספרים שטייט אז דאס געבען דעם מחצית השקל איז געווען מכפר צו זיין אויפ'ן חטא העגל "לכפר על נפשתיכם". די אידען זענען אבער נישט געווען אינגאנצען שולדיג ווייל פון הימעל האט מען דאך אזוי צוגעפירט, איבער דעם האבען זיי געדארפט געבען נאר א האלבע שקל און די אנדערע העלפט געהערט צום באשעפער כביכול צו געבען.
דאס זאגט דער פסוק "זה יתנו כל העובר על הפקודים מחצית השקל", די אידען וואס האבען געזינדיגט דארפען געבען נאר א "מחצית השקל", ווייל "מחצית השקל תרומה לה'", די אנדערע העלפט געהערט פאר'ן אויבערשטען כביכול, צו געבען.
די גמרא זאגט אין מסכת מגילה דף י"ג ע"ב, אמר ריש לקיש, "גלוי וידוע לפני מי שאמר והיה העולם", השי"ת האט געוואוסט, "שעתיד המן לשקול שקלים על ישראל", המן וועט געבען געלד כדי צו הרג'ענען די אידען, "לפיכך הקדים שקליהם לשקלי המן", וועגען דעם האט השי"ת באפוילען אז די אידען זאלען געבען פריער די מחצית השקל, נאך איידער המן וועט געבען זיינע שקלים, "והיינו דתנן באחד באדר משמיעין על השקלים", און דאס איז וואס מיר האבען געלערענט אין די משנה אז ראש חודש אדר רופט מען אויס אז די אידען זאלען אנגרייטען די מחצית השקל.
לכאורה דארף מען פארשטיין, וואס פאר א שייכות האבען די שקלים פון המן צו די מחצית השקל וואס די אידען האבען געגעבען ?
מען קען דאס מסביר זיין, די אומות העולם טענה'ן צו די אידען, מיר גוים זענען דאך די רוב, און איהר אידען זענען דאך די מיעוט, און עס איז דא א דין אז מען מוז גיין נאך רוב, אזוי ווי עס שטייט אין פסוק "אחרי רבים להטות" - ממילא ווערט איהר אידען בטל ברוב, וואלטען דאך די אידען געדארפט ח"ו ווערען גוים.
עס זענען דא מערערע תירוצים אויף די טענה פון די גוים, איינע פון די תירוצים זענען, ווייל א "דבר שבמנין אפילו באלף לא בטל" א זאך וואס ווערט געציילט, איז חשוב, און ווערט נישט בטל. די אידען זענען געציילט געווארען מערערע מאהל, ממילא וועגען דעם ווערען זיי נישט בטל.
המן האט די זעלבע גע'טענה'ט "ישנו עם אחד מפוזר ומפורד בין העמים" עס איז דא א פאלק (די אידען) וואס זענען צעשפרייט צווישען אלע פעלקער, זיי זענען ווייניגער פון אלע פעלקער - וואלטען זיי לכאורה געדארפט בטל ווערען, און פון דעסט וועגען "ודתיהם שונות מכל עם" זייערע געזעצען זענען אנדערשט פון אלע פעלקער.
דאס קען זיין פשט אין ריש לקיש'ס ווערטער, "שעתיד המן לשקול שקלים" המן וועט ציילען אלע פעלקער, "על ישראל" קעגען אלע אידן, און ער וועט זעהן אז די גוים זענען די רוב, און די אידען זענען א מיעוט, וועגען דעם "הקדים שקליהם לשקליו" האט השי"ת באפוילען אז מען זאל ציילען די אידען, כדי די אידען זאלען זיין א "דבר שבמנין", וועט אוועק פאלען די טענה פון המן אז די אידען דארפען בטל ווערען צווישען די גוים.
זיידעניו האט געשריבן:
אור פניך עלינו אדון נשא ושקל אשא בבית נכון ונשא אזוי זאגן מיר ביי מוסף און מיר בעהטן אז מיר זאלן שוין זוכה זיין טאקע צו קענען געבען דער מחצית השקל אין דעם בית המקדש, דארף מען אבער פארשטיין, פארוואס זאגן מיר די ווערטער "ושקל אשא" און נישט "וחצי שקל אשא" מען דארף דאך נאר ברענגן אן האלבע שקל? קען מען ענטפערן ווייל די גמרא זאגט אין מסכת ברכות דף כ: אמרו מלאכי השרת לפני הקדוש ברוך הוא, די מלאכים האבן געזאגט פאר דעם באשעפער, כתבת בתורתך אשר לא ישא פנים, דו האסט געשריבן אין דיין תורה אז דו ביסט נישט נושא פנים, ואתה נושא פנים לישראל, און דו אליין ביסט נושא פנים צו די יודען, דכתיב ישא ה' פניו אליך, דער באשעפער איז נושא פנים צו דיר, אמר להם, האט דער באשעפער געענטפערט די מלאכים, וכי לא אשא פנים לישראל, זאל איך דען נישט נושא פנים זיין צו די יודען, כתבתי בתורה ואכלת ושבעת וברכת, אז מען דארף בענטשן ווען מען איז שוין זאט, והם מדקדקים על עצמן עד כזית עד כביצה, און די יודען זענען שוין מדקדק צו בענטשן ווען זיי עסן א כזית אדער כביצה, אפילו זיי זענען נאך נישט זאט. זען מיר פון די גמרא אז וויבאלד די יודען זענען זיך מחמיר און זיי זענען מדקרק במצוות, איז דער באשעפער נושא פנים צו די יודען. דאס איז אבער נאר שייך ביי די אנדערע מצוות פון די תורה אז מיר זאלן זיך מחמיר זיין, אבער ביי די מצוה פון מחצית השקל, זאגט דאך די תורה העשיר לא ירבה והדל לא ימעיט, איז דאך נישט שייך מחמיר צו זיין און צו פארמערן אויף די מצוה, ווי אזוי קען מען ביי די מצוה טון הידור מצוה, כדי מיר זאלן האבן נשיאת פנים פון באשעפער, דער דין איז אבער, ווען צוויי מענטשן ברענגען צוזאמען א גאנצער שקל, רארפן זיי מוסיף זיין א קלבון, לויט דעם דין קומט אויס אז ביי די מצוה פון מחצית השקל, איז אויך שייך מהדרין במצוה, אז צוויי מענטשן זאלן ברענגען א גאנצע שקל, וועלן זיי דארפן מוסיף זיין א קלבון. דאס זאגן מיר אין יוצר, אור פניך עלינו אדון נשא, אונזער הער הייב אויף אונז אויף דיין לעכטיג פנים און זיי אונז נושא פנים, פארוואס ושקל אשא, ווייל מיר וועלן טראגן צו צוויי מענטשן א גאנצע שקל, בבית נכון ונשא אין דיין בית המקרש, וועלן מיר דאך מוזן מוסיף זיין א קלבון, וועסטו אונז שוין קענען נושא פנים זיין. (ספר דברים נחמדים)
זיידעניו. קוק אויפען צווייטע תגובה מיינע און דעם אשכול.
די צווייטע כתה איז געווען וואס האבען געדינט דעם עגל, מיט עדים און זיי האבען אויך באקומען א ווארענונג (התראה). די כתה איז גע'הארגעט געווארען דורך שבט לוי. די דריטע כתה איז געווען מיט עדים, אבער אהן א ווארענונג, זיי זענען געשטארבען ביי די מגיפה. די פערדע כתה איז געווען וואס האבען בכלל נישט געזינדיגט מיט זייער גוף, זיי האבען נאר געטראכט במחשבה וועגען דעם עגל.
קומט אויס אז דער איינציגסטע וואס האט נאך געדארפט האבען א כפרה פאר די מעשה העגל, איז געווען די פערדע כתה, וואס האבען נאר געטוהן א האלבע עבירה, וויבאלד זיי האבען נישט געזינדיגט מיט דעם גוף נאר מיט די מחשבה. דעריבער האט השי"ת באפוילען נאר צו ברענגען א האלבע שקל.
מיט דעם קען מען פארשטיין דאס וואס די גמרא זאגט אין מסכת מגילה דף י"ג ע"ב, אמר ריש לקיש, "גלוי וידוע לפני מי שאמר והיה העולם", השי"ת האט געוואוסט, "שעתיד המן לשקול שקלים על ישראל", המן וועט געבען געלד כדי צו הרג'ענען די אידען, "לפיכך הקדים שקליהם לשקלי המן", וועגען דעם האט השי"ת באפוילען אז די אידען זאלען געבען פריער די מחצית השקל, נאך איידער המן וועט געבען זיינע שקלים, "והיינו דתנן באחד באדר משמיעין על השקלים", און דאס איז וואס מיר האבען געלערענט אין די משנה אז ראש חודש אדר רופט מען אויס אז די אידען זאלען אנגרייטען די מחצית השקל.
לכאורה דארף מען פארשטיין, וואס פאר א שייכות האבען די שקלים פון המן צו די מחצית השקל וואס די אידען האבען געגעבען ?
די גמרא זאגט אין מסכת מגילה דף י"ב ע"א, די תלמידים האבען געפרעגט ר' שמעון בן יוחאי פארוואס איז געקומען די גזירה פון המן, אז מען זאל הרג'ענען אלע אידען, וואס פאר אן עבירה האבען די אידען עובר געווען אז עס זאל קומען אזא הארבע שטראף ? האט ר' שמעון גענטפערט, וויבאלד זיי האבען געדינט צו עבודה זרה. האבען די תלמידים געפרעגט, אויב אזוי, פארוואס איז טאקע נישט אויסגעפירט געווארען המן'ס גזירה ? האט ר' שמעון גענטפערט, אז די אידען האבען זיך נאר געמאכט ווי אזוי זיי דינען עבודה זרה, במחשבה האבען זיי נישט געטראכט פון דינען עבודה זרה, זיי האבען נאר געדינט מיט זייער גוף. אזוי אויך האט השי"ת נישט געטראכט פון ברענגען די גזירה פון המן, ער האט זיך נאר געמאכט כאילו ער גייט עס טוהן.
לכאורה דארף מען פארשטיין, ווי אזוי זענען מיר מתפלל אז מיר ווילען שוין ברענגען א שקל אין די בית המקדש, די מצוה איז דאך אז מען דארף נאר ברענגען א "מחצית השקל" און נישט א שקל ?
נאר מיר האבען שוין פריער געלערענט אז עס זענען געווען צוויי פושקע'ס איינס "חדתין", - נייע, פאר די דאזיגע יאהר, און איינס "עתיקין", - אלטע, פאר די וואס האבען נישט געגעבען די פארגאנגענע יאהר.
און אזוי ווי מיר האבען ליידער נישט געקענט געבען די פארגאנגענע יאהר די מחצית השקל פאר די בית המקדש, זענען מיר מתפלל אז די דאזיגע יאהר זאלען מיר זוכה זיין צו געבען א גאנצע "שקל", איין האלבע פאר די פארגאנגענע יאהר, און איין האלבע שקל פאר די דאזיגע יאהר. שמעתי
רש"י זאגט, אז השי"ת האט געוויזען פאר משה רבינו א מטבע פון פייער וואס האט געוואויגען א מחצית השקל. לכאורה דארף מען פארשטיין פארוואס האט השי"ת נישט געוויזען סתם א מטבע, פארוואס האט ער איהם געמוזט ווייזען דוקא א מטבע פון פייער ?
נאר מיר געפונען אז פייער איז אנדערשט בטבעיות מיט דריי זאכען, וואס מיר געפונען נישט ביי אנדערע זאכען: 1) יעדער זאך אויב מען נעמט אוועק דער פון, ווי מער מען וועט אוועק נעמען וועט עס ווערען קלענער און ווייניגער, אבער ביי פייער אויב מען זאל אראפ נעמען דערפון, מען זאל אנצינדען איין ליכט פון דעם אנדערען, וועט די פייער פון די ערשטע ליכט נישט קלענער ווערען. 2) פייער מישט זיך נישט אויס מיט אנדערע זאכען, נאר עס פארברענט אלעס. 3) די טבע פון פייער איז אז עס גייט ארויף.
די זעלבע דריי מעלות געפונען מיר אויך ביי צדקה: 1) אויב א מענטש וועט געבען צדקה וועט ער נישט האבען ווייניגער געלט דורך דעם וואס ער האט געגעבען צדקה, נאר אדרבה, ער וועט נאך האבען מער געלט, אזוי ווי די גמרא דרש'נט אין מסכת תענית דף ט' "עשר תעשר" געב צדקה, בשביל שתתעשר, אז דורך דעם וועסט דו ווערען א עושר.
2) די מצוה פון צדקה בלייבט ריין און גאנץ {עס מישט זיך נישט אויס מיט די שלעכטע מחשבות} אפילו אויב ער געבט צדקה שלא לשמה ווערט עס נאך אלס גערעכענט פאר א מצוה, אזוי ווי די גמרא זאגט אין מסכת פסחים דף ח' ע"א, "האומר סלע זו לצדקה בשביל שיחיה בני" אז אויב איינער זאגט, ער געבט צדקה ווייל ער וויל זיין זון זאל בלייבען לעבען איז ער א "צדיק גמור".
3) די מצוה פון צדקה גייט ארויף אין הימעל אזוי ווי די גמרא אין מסכת בבא בתרא דף י"א דערציילט, אז דער מלך מונבז האט ארויס גענומען זיינע אוצרות און די אוצרות פון זיינע עלטערן און האט עס צעטיילט פאר די ארימע לייט אין א הונגער יאהר. זענען געקומען צו איהם זיינע ברידער און האבען געזאגט צו איהם, דיינע עלטערן האבען פאר גרעסערט די אוצרות פון זייערע עלטערן, און דו האסט אוועק געגעבען דיינע אוצרות און די אוצרות פון דיינע עלטערן פאר ארימע לייט ! האט מונבז צו זיי געזאגט, מיינע עלטערן האבען באהאלטען אוצרות אויף דער ערד, איך האב באהאלטען אוצרות אויף דעם הימעל.
דעריבער האט השי"ת געוויזען פאר משה רבינו א מטבע פון פייער, כדי צו ווייזען אז די מחצית השקל וואס מען געבט פאר צדקה האט די זעלבע חשיבות און מעלות ווי פייער.
רש"י זאגט אין פרשת כי תשא (ל' י"ג) "הראה לו כמין מטבע של אש", אז השי"ת האט געוויזען פאר משה רבינו א מטבע פון פייער און ער האט געזאגט פאר משה, "כזה יתנו" אזא מין מטבע זאלען זיי געבען.
פרעגען שוין אלע מפרשים, וואס האט אויס געפעלט פאר השי"ת צו ווייזען פונקט א מטבע פון פייער ? און אויך פרעגען די מפרשים, וואס איז שווער געווען פאר משה רבינו צו פארשטיין, וואס די מחצית השקל איז, אז השי"ת האט איהם דאס געמוזט ווייזען ?
מען קען דאס מסביר זיין, מיט דעם וואס די גמרא זאגט אין מסכת ראש השנה דף י"ח, עס שטייט אין פסוק (שמואל א' ג') "לכן נשבעתי לבית עלי אם יתכפר עון בית עלי בזבח ובמנחה", זאגט רבא, מיט קרבנות און מיט מנחות וועט זייער זינד נישט פאר געבען ווערען, אבער מיט תורה לערנען וועט זייער זינד יא פארגעבען ווערען. און אביי זאגט, מיט קרבנות און מנחות וועט נישט פארגעבען ווערען, אבער מיט לערנען תורה און טוהן גמילת חסדים וועט זייער זינד יא פארגעבען ווערען. זאגט די גמרא, אז רבא און אביי האבען ביידע געשטאמט פון עלי הכהן, רבא האט נאר געלערענט תורה, דעריבער האט ער נאר געלעבט 40 יאהר. אביי וואס האט געלערענט תורה און האט אויך געטוהן גמילת חסדים, האט געלעבט 60 יאהר.
משה רבינו האט נישט פארשטאנען, אויב די מחצית השקל קומט מכפר זיין פאר די אידען וואס האבען געזינדיגט ביי די עגל, פארוואס געבט מען פונקט א "מחצית השקל" און נישט א גאנצע שקל ? אויף דעם האט השי"ת געוואלט ווייזען פאר משה רבינו, אז מיט געלט, דאס מיינט צדקה און גמילת חסדים, קען נאר העלפען מכפר זיין אויף העלפט, דעריבער געבט מען נאר א מחצית השקל. אבער כדי צו האבען די ריכטיגע תשובה, פעלט נאך אויס תורה אז עס זאל אינגאנצען פארגעבען ווערען די חטא העגל. וועגען דעם האט השי"ת געוויזען פאר משה רבינו א מטבע פון אש, וואס "אושס" איז מרמז אויף תורה, אזוי ווי עס שטייט אין פסוק "מימינו אש דת למו" נאר מיט ביידע צוזאם, געלט (גמילת חסדים - צדקה) און תורה, וועט פארגעבען ווערען דעם חטא העגל.
די משנה זאגט (שקלים ב.) באחד באדר משמיעין על השקלים, אין ראש חודש אדר האט דער בית דין הגדול פון ירושלים געשיקט שלוחים אין אלע שטעט אין ארץ ישראל, און האבן אויסגערופן אז עס איז געקומען די צייט וואס יעדער איד דארף געבן זיין מחצית השקל צום בית המקדש.
פארוואס האט מען מתקן געווען צו ליינען די פרשה פון שקלים א שבת פאר ראש חודש אדר, אדער שבת ראש חודש אדר ? ווייל ווען דער בית המקדש איז געשטאנען האט יעדער איד וועלכער איז געווען העכער צוואנציג יאר געדארפט געבן א האלבע שקל פאר דעם בית המקדש. פון דעם געלט האט מען געקויפט קרבנות און דאס מקריב געווען פאר קרבנות ציבור "קרבנות ציבור" מיינט, די אלע קרבנות וואס מען האט מקריב געווען אין בית המקדש יעדן טאג און יעדן שבת און יום טוב. און יעדער איד האט געדארפט האבן א חלק אין די קרבנות. דאס געלט האט מען שוין געדארפט האבן אויף ראש חודש ניסן, ווייל פון דעמאלס אן האט מען שוין געקויפט די קרבנות פון די נייע צוזאמענגענומענע געלטער, דעריבער האט מען שוין ארויסגעשיקט מענטשן פון ראש חודש אדר, א חודש פאר ראש חודש ניסן, אז זיי זאלן דערמאנן די אידן אז מען דארף געבן דעם האלבן שקל.
דעריבער האבן די חכמים מתקן געווען נאך אין דער צייט ווען דער בית המקדש איז געשטאנען, אז מען זאל ליינען די פרשה פון שקלים אין דעם שבת וואס איז פאר ראש חודש אדר, אדער אין שבת ראש חודש, כדי מען זאל וויסן אז עס איז שוין געקומען די צייט וואס מען דארף צו געבן די האלבע שקלים פאר'ן בית המקדש.
בזמנינו וואס בעוה"ר איז נישטא קיין בית המקדש, און די מצוה פון מחצית השקל איז נישט נוהג, האבן די חכמים מתקן געווען אז מען זאל דאס ליינען, און עס ווערט גערעכענט אזוי ווי מיר וואלטן מקיים געווען די מצוה, אזוי ווי עס שטייט "ונשלמה פרים שפתינו" מיר קענען באצאלן די קרבנות מיט אונזערע ליפן, אז מיר לערנען אין די תורה די הלכה פון די קרבנות, ווערט דאס גערעכענט אזוי ווי מיר האבן דאס מקיים געווען בפועל.
עס ווערט געברענגט נאך א טעם פארוואס פרשת שקלים איז די ערשטע פון די פיר פרשיות, נאך פאר פרשת זכור, ווייל אין פרשת זכור איז דער תכלית צו געדענקען אויסצומעקן דעם נאמען פון עמלק, וואס פון אים איז ארויסגעקומען המן הרשע וואס האט געוואלט אפקויפן פון אחשורוש די אידן פאר 10 טויזענט זילבערנע שקלים און זיי פארלענדן ח"ו, דערפאר ליינט מען די פרשה פון שקלים פאר פרשת זכור צו דערמאנען די טובה פון השי"ת אז ער האט געפעדערט די מצוה פון געבן שקלים" וואס דורכדעם האבן מיר זוכה געווען אז דער זכות פון די מצוה זאל אוועקשטופן און איבערוועגן די 10 טויזענט שקלים פון המן הרשע. (תיקון
דאס גרויסקייט פון ליינען פרשת שקלים די גמרא ברענגט, (ב"ב י:) אז משה רבינו האט געפרעגט רבונו של עולם מיט וואס וועסטו אויפהייבן די אידן ווען זיי וועלן זיין אין גלות, האט אים השי"ת גע'ענטפערט - ווען די אידן וועלן ליינען די פרשה פון שקלים וועל איך זיי דערהייבן פון גלות.
אין מדרש ווערט געברענגט, אז משה רבינו האט געפרעגט השי"ת, ווער וועט אים געדענקען נאכדעם וואס ער וועט אוועק גיין פון דער וועלט, האט אים דער באשעפער געזאגט, אז יעדעס יאר ווען די אידן וועלן ליינען די פרשה פון שקלים וועט זיין גלייך ווי דו שטייסט דארט און דו הייבסט אויף די קעפ פון די אידישע קינדער.
סדר התפלה - שבת פרשת שקלים שקלים דער סדר פון דאווענען פרשת שקלים איז דאס זעלבע ווי אלע שבתים פון יאר, נאר ביי די הויכע שמונה עשרה פון שחרית זאגט מען יוצר לפרשת שקלים.
מען זאגט נישט "אב הרחמים" פאר די שמונה עשרה פון מוסף, אבער "צדקתך" ביי מנחה זאגט מען יא.
ביי מוסף איז אויך דא יוצר, דער יוצר פון מוסף ווערט געזאגט מיט גרויס התעוררות, באגלייט מיט התעוררות'דיגע ניגונים.
די מצוה פון שבת שקלים איז, צו ליינען פון א ספר תורה די פרשה פון כי תשא, וואס דארט שטייט אז השי"ת האט באפוילן פאר די אידן צו ברענגען א האלבע שקל, (א שקל איז א מטבע וואס איז גענוצט געווארן אין יענע צייטן), די מצוה פון ליינען פרשת שקלים איז נאר מדרבנן.
מען נעמט ארויס צוויי ספרי תורות, אין ערשטן ליינט מען די פרשה פון די וואך, אמאל קומט דאס אויס שבת פאר ראש חודש אדר, און אמאל שבת ראש חודש אדר.
אין ערשטן ספר תורה זענען עולה זיבן מענטשן, אזוי ווי יעדן שבת ביים ליינען, און צו מפטיר נעמט מען דעם צווייטן ספר תורה און מען ליינט פרשת שקלים, אין כי תשא פון אנהייב ביז "לכפר על נפשותיכם".
מען פירט זיך צו שטיין ווען מען ליינט פרשת שקלים.
אויך פירט מען זיך צו מאכן אן עקסטערן קוגל לכבוד שבת פרשת שקלים.
1) אין ירושלמי (שקלים פ"ב) שטייט א טעם, ווייל די שקלים קומען מכפר צו זיין אויף די זינד פון עגל, און וויבאלד ביים עגל האבן די אידן געזינדיגט נאך האלבן טאג פון די זעקסטע שעה (מיטאגצייט) ביז ביינאכט, וועגן דעם איז גענוג פאר א כפרה א האלבע שקל.
2) אין חסידיש'ע ספרים ווערט געברענגט א טעם, ווייל מחצית השקל קומט דאך מכפר צו זיין, און די תורה וויל מרמז זיין פארן מענטש, ער זאל וויסן אז אלעס וואס ער טוט אין עבדות השי"ת איז נישט מער ווי האלב פון וואס ער וואלט געדארפט טאן.
3) אויך שטייט אין די ספרים אז מחצית השקל קומט אונז לערנען אויף אחדות, אז איין מענטש אליין איז נאר האלב, וועגן דעם געט ער נאר א האלבע שקל, הערשט ווען ער איז באחדות מיט'ן חבר דעמאלס ווערט ער א גאנצער מענטש.
בשלמא העשיר לא ירבה פארשטייט מען דער חידוש מ'זאל נישט מיינען אז מ'מעג אויך געבן מער (פונקט ווי יעדע מצוה מעג מען טון מער, למשל צוויי כזיתים מצה וכד') אבער הדל לא ימעיט וואס איז די הו"א אז א ארימאן זאל מעגן געבן ווייניגער?
נאר די טעם פארוואס מ'טאר נישט געבן מער איז כדי מ'זאל זיך נישט האלטן גרויס אז ער האט געגעבן מער ווי זיין חבר און האט א גרעסערע חלק אין די קרבנות, האט די תורה געהייסן יעדער זאל געבן אייניג. וואלט מען געמיינט אז דער ארימאן ווען ער געט די זעלבע ווי דער עושר געט ער אסאך א גרעסערע חלק פון זיין פארמעגן און מיט א גרעסערע מסירת נפש, ממילא איז ווייטער דא די חשש אז ער וועט זיך האלטן גרעסער פונעם עושר, זאגט די תורה פונדעסטוועגן איז מען נישט יוצא די מצוה מיט ווייניגער ווי א מחצית השקל. (שפתי צדיק)
מנהג הגר' נתן אדלער, בשבת שקוראים בה פרשת שקלים להוציא רק ספר תורה אחד, וכן נהג הג' ר שמואל סלאנט כיון שאין צריך לגלול הרבה לאחר סיום קריאת פרשת השבוע לפרשת שקלים, ואין בכך טירחה לציבור.
