ערציילונג און פארזעצונג - דער בוכארער זעלנער
בס"ד
דער בוכארער זעלנער
דורך: יהודה וואלטער
קאפיטל 1
סיביר - מזרח מיליטערישע דיסטריקט 1987
די סאוועטישע מיליטער איז געווען צוטיילט אין פילע דיסטריקטן. יעדע דיסטריקט איז ענטשטאנען פון א רעגיאן פארבאנד וואס האט ענטהאלטן א הויפטקוואטיר, מיליטערישע איינהייטן, באזעס, מיליטערישע שולעס, און אנדערע פארוואלטונגס ארגאניזאציעס וועלכע זענען געווען נויטיג פאר אזא ריזיגע ארמיי צו פונקציאנירן. די סאוועטן האבן אויפגעהאלטן העכער פון פופצן אזעלכע דיסטריקטן און הויפטקוואטירן, צושפרייט איבער די לענג און ברייט פון די סאוועטישע מאכט. די דיסטריקטן האבן זיך געצויגן פון די באלטישע לענדער אין צפון, ביז אזוי דרום ווי טאשקענט אין אוזבעקיסטאן, און אלמאטיע אין קאזאכסטאן. אין מערב האבן זיי געשטעלט באזעס אין אוקריינע, און אין די ווייטע מזרח איז געשטאנען א באזע אין כאבאראווסק, נעבן כינע. אויך עטליכע ים פלאטעס- ווי אין קרים אויף דער מערב זייט, און וולאדיוואסטאק אויף די מזרח זייט- זענען געווען אויסגעלעגט סטראטעגיש צו פארטיידיגן די ריזיגע סאוועטן.
די הויפקוואטיר פון די סיבירע מילטירישע דיסטריק איז געלעגן אין די ריזיגע שטאט נאוואסיבירסק, א געגנט אין דרום טייל פון סיביר. עטליכע באזעס זענען געווען צושפרייט אין דעם רעיאן, טייל פון זיי באהאלטן אין די פארשנייטע וועלדער פון די צפון געגענט פון נאוואסיבירק, ווייט פון שטאט. פאר א פרעמדער איז די ווינטער סעזאן געווען צו עקסטערם קאלט, אבער די ארטיגע זענען געווען געוואוינט דערצו און האבן נישט געטראפן קיין סיבה זיך צו באקלאגן אויף די קלימאט. אונזער ערציילונג האט פאסירט אין די קאלטע ווינטער פראסט אויף אט אזא באזע אין סיביר, וואו יונגע זעלנער האבן זיך געבילדעט צו ווערן פעהיגע סאלדאטן אין די סאוועטישע מיליטער.
עס איז געווען די צייט פון אווענדמאל, ווען דער בלאנדער סלאוו, אלעק פעטראוויטש דווארסאק, - ריזיג און ברייט פון דורות שווערע ארבעטס פויערן- איז אריינגעקומען שפעט אין עס זאל נאך א טאג שווערע טרענירונגען. די ליניע צו נעמען נאכטמאל איז שוין געווען פארמאכט. מיליטערישע רעגולאציעס זענען געווען זייער שטרענג מיט פונקטליכקייט, און נאכטמאל איז נישט געווען קיין אויסנאם.
אלעק איז געווען הונגעריג, איבערגעמידט, און אויפגעברויזט. ער האט נאר געוואלט א טאץ, א טעלער עסנווארג און א גלאז מילך, און ער זיך גערעגט אויף די מיליטערישע קיך באאמטע אז זיי האבן שוין אפגעליידיגט די מאלצייט סערוויר-טישן.
.
ער האט זיך אומגעקוקט אויף די אנדערע זעלנער אינעם זאל און געזעהן אז קיינער באמערקט אים נישט, און אלע זענען איבערגעבויגן איבער זייערע אייגענע מאלצייט טעצער ביי די טישן. זיינע אויגן זענען ארומגעפלויגן איבער די געבויגענע קעפ פון די פאזאמלטע, און געזוכט א גרינגן קרבן. זיינע אויגן האבן געלאנדעט אויף איין באזונדערע טיש, ווי עס איז געזעצן די איינציגסטע איד וואס איז געווען סטאציאנירט אויף די באזע.
אלעק איז געקומען צום באשלוס אז דער איד איז א גונסטיגע ציל, און זיין חשבון איז געווען גאנץ פשוט. אויף יעדע מיליטערישע באזע האט געהערשט א היערארכיע - א שטאפל סיסטעם פון די העכערע ראנקיגע איבער די נידעריגע. די העכסטע אוטאריטעט האט געהערט צום באזע קאמאנדיר, געווענליך א הויך-ראנקיגע פאלקאווניק, און אונטער אים זענען געווען פארשידענע אפיצירס ראנקן, און צוזאמען האבן זיי געהערשט אויף די פשוט'ע זעלנער . אזויווי וואסער וואס טראפט און צושפרייט זיך אויף אראפ, אזוי זענען די באפעלן און ארדענונג געגאנגן פון אויבן אויף אראפ. קיינער האט זיך געוואגט קעגן שטעלן דער וואס איז געווען העכער ראנקיג פון זיך אליין. אונטער די אפיצירן זענען געווען די פראפארטשיקעס און די סארדזשענטן, וואס כאטש זיי זענען נישט געווען קיין אפיצירן, זענען זיי געווען אויפן העכסטן שטאפל פון די פשוט'ע זעלנער, און זיי האבן געארבעט אז די באפעלן פון אפיצירן זאלן ווערן אויסגעפירט צווישן די סאלדאטן.
צווישן די נידעריגסטע ראנקן איז אויך געווען אן אומאפיציעלע היערארכיע פון די שטארקע איבער די שוואכע. די מיליטער איז געווען דורכגעפוילט מיט א שאנדפולע, און נישט לעגאלע, פראקציס וואס האט זיך גערופן 'דעדאוושינע'. אין די טראדיציע האבן די עלטערע און מער ערפארענע סאלדאטן פלעגן פיזיש פייניגן די נייערע און יונגערע סאלדאטן, טאג איין און טאג אויס. די אויפפירונג איז געווען פארבאטן דורך די מיליטער, אבער אפילו אויב די אפיצירן און סארדזשענטן האבן געוואוסט ווער עס האט יא געפייניגט די יונגע סאלדאטן האבן זיי גארנישט געזאגט, און גארנישט געטוען. דאס פלעגט אפקאסטן א גרויסע שטיק מאראל צווישן די יונגע סאלדאטן, טייל וועלכע האבן נישט געקענט אויסהאלטן די קלעפ. טייל מאל פלעגן די יונגע סאלדאטן פארשוואונדן ווערן אין די נאכט, ווען זיי האבן פשוט פארלאזט די באזעס און געלאפן זיך באהאלטן אין די וועלדער אדער ביי פאמיליע, און זיך אזוי פארהוילן פון די ווייטע האנט פון די מיליטעריש געזעץ פאר אנטלאפענע סאלדאטן.
אין דעם היערארכיע, אונטער יעדן, די נידעריגסטע פון די נידעריגסטע, איז געלעגן די שטעלע פון דעם נישט-פאפולערן יעוורעי - דער אידישער סאלדאט. אנטיסעמיטיזם האט געלעבט צווישן די זעלנער ווי א כראנישע קרענק, כאטש די אפיציעלע געזעצן פון קאמוניזם האבן עס פארבאטן, און די רעגירונג האט קאטאריש געלייקנט איר עקזיסטעץ. אויך איז אזוי אויסגעקומען אז רוב מאל זענען די אידישע סאלדאטן געווען דאר און נידעריג. קלוג און פעהיג, אבער קליינטשיג אין פיזישע מאס, און דאס האט אנגעברענגט אז דער אידישער סאלדאט איז פיל מאל געווארן א קרבן צו פייניגונגען . פונקט אויף דעם באזע אין סיביר איז נאר געווען איין איד.
ביז דאן האבן זיך קיין איינס פון די סאלדאטן נישט געטשעפעט מיט דעם אידישן סאלדאט , ווייל ער האט זיי נישט געשטערט אדער געגעבן זיין אויפמערזאמקייט, און ער זיך געהאלטן אפגעשיידט און פארנומען נאר מיט זיינע אייגענע אינטערעסן. אויך גאנץ מער מעגליך איז געווען אז מען האט אים נישט געשטערט ווייל דער יעוורעי אליינס איז געווען אויסערגעווענליך הויך, ברייט, און שטארק. ער איז אויך געווען אן אויסגעצייכנטער סאלדאט - קליגער, שנעלער, שטערקער, און מער פארכטלאז ווי די אנדערע אויף די באזע- און דעריבער האבן די זעלנער אים אפגעלאזט ביז איצט. אלעק האט געהאלטן אז עס איז שוין געקומען די העכסטע צייט צו לערנען דעם איד א לעקציע אין 'דעדאוושינע'. די פאקט אז די רייז נאכטמאל וועט דערנאך געהערן צו דעם זיגער, האט נאר צוגעגעבן צום געשמאק.
אלעק האט זיך צוגעריקט טיש פון דעם אידישן זעלנער און פארלאנגט מיט א ברויזנדע שטימע- 'געב מיר דיין נאכטמאל!'
דער סאלדאט וואס איז געזעצן איבער זיין טעלער רייז און גרינצייג, אריינגעטאן אין זיינע מיזעראבעלע מחשבות, האט גאלאסענערהייט אויפגעהויבן זיינע אויגן צום בלאנדען סלאוו. זיין פנים האט בכלל נישט געטוישט אויסדרוק, אבער זיינע צוויי שווארצע שארפע אויגן האבן געווארפן א ווארענונג פאר אלעק'ן זיך צו וואגן צו נעמען די נעקסטע שריט קעגן אים. נאך עטליכע סעקונדן פון קוקן אויף אלעק מיט א געוואגטן אויסדריק, אומערשראקן אבער א ביסל בייז איבער דעם שטערעניש, האט דער סאלדאט צוריק אראפגעלאזט די אויגן און ווייטער געגעסן, אווי עס האט גארנישט פאסירט. אווי עס שטייט נישט פאר אים דער גרעסטער ווילדסטער סאלדאט פונעם רעגימענט און פארלאנגט זיין שטייער, ווי א צאר פון א פויער.
'יעוורעי, גיב מיר דיין נאכטמאל,' האט אלעק ווידעראמאל געזאגט, און דאס מאל געשאקלט אביסל די טיש כדי צו באקומען דער אויפמערזאמקייט פונעם זעלנער.
'אנטשולדיגט, וואס האסטו מיר גערופן?'
סאלדאט מישא אלישייב און אלע ארומיגע האבן גוט געוואוסט וואס אלעק האט אים גערופן - ער האט אים גערופן 'איד' אין א שפאטישן און רעספעקטלאזן אויפן- און אלע האבן געוואוסט אז דאס איז א טריץ וואס טאר נישט גיין אומגעענטפערט, אדער אומגעלעזט. פיל פון די ארומיגע סאלדאטן זענען שטיל געווארן אין שפאנונג. טייל האבן אראפגעלייגט זייערע עסנווארג, וויסנדיג אז עס זענען נאר פארהאן איין אויסגאנג אויב דא ווערט א קאנפראנטאציע, און אז דאס וועט זיך נישט אויסלאזן גוט פאר דעם 'יעוורעי', זעלנער מישא אלישייב. זיי האבן געוואוסט אז א ווילדע קאמף קען אויפרייסן צווישן די צוויי זעלנער, און זיי האבן זיך געגרייט צו נעמען צד'ן.
אלעק האט ווידעראמאל א שאקל געטוען דעם טישל, צו געבן דעם סאלדאט נאך איין געלעגנהייט איינצוזעהן זיין הילפסלאזיגקייט אין דעם מצב, און אז ער וועט נישט זיין קיין געווינער אין א קריג קעגן דעם ריזיגן מאכט פון דעם סלאוו. דאן האט אלעק געזאגט מיט א שטארקע שפאט, 'דו אומווערדיגע יעוורעי!'
די גאנצע אטמאספערע אין עס זאל האט זיך געטוישט. א טויט שטילקייט איז באפאלן די פארזאמלטע סאלדאטן אין עס זאל, און די איינציגסטע גערודער איז געווען פון די אנהענגער פון אלעק וועלכע האבן זיך צוגעשארט צו אים, ווי קליינע מאגנעטן צו א גרויסע. זיי האבן געוואלט ווייזן זייער טרייהייט און פאלגזאמקייט, און אזוי געווינען זיין אנערקענונג. אויך האבן זיי אזוי געוואלט ווארפן א פחד אויף דעם נארישן חברה מאן וועלכע האט געהאט די אידיאטישע געוואגטקייט זיך קעגן צו שטעלן דעם קעניג פון דעדאוושינע - אלעק.
'יעוורעי', האט ער זיך ווידער געטריצט.
זעלנער אלישייב האט זיך שטאטעלעך אוועק געריקט פון טיש, זיך אויפגעהויבן צו זיין פולן הויעך, א גרינגן זעקס פוס דריי אינטשעס, מיט אקסלען ברייט ווי א סיבירישע אולמע בוים, און זיך צוגעריקט נענטער, איינער אליין, צו אלעק און זיין קליקע. אלעק איז געווען אביסל איבערראשט פון די רעוואלט פונעם איינצלנעם סאלדאט, און זיין אייגענע הויעך-האלטונג איז פארלעצט געווארן. ער איז נישט געווען געוואוינט צו ווידערשפעניגונג, און ער האט באשלאסן אנצולענען זיין קענגער א לעקציע אין רעספעקט. זעלנער אלישייב האט געזען דעם פלוצלינג'דיגן טויש אין אלעק'ס אויגן און געוואוסט אז יענער האט נארוואס געמאכט דעם באשלוס אים פיזיש אנצוגרייפן, און האט געשפירט א פלוס פון אדרענאלין לויפט דורך זיין בלוט. ער האט זיך געגרייט אפצוווענדן די אטאקע. די אדרענאלין האט אים געגעבן אן אומגעהויערן כח, פיזיש, אין זיינע ביינער און מוסקלען, אבער אויך אין זיין מענטאלע פעהיגקייטן, און ער האט געקענט שאצן פון אלעק'ס באוועגונג אז יענעמ'ס רעכטע האנט הייבט זיך אין א באקס, און וועט טרעפן די לינקע זייט פון זיין אייגענעם פנים. מיט א געשיקטקייט האט מישא זיך געדרייט זייטנוועגס אויסצומיידן דעם באקס, און אלעק'ס האנט איז געפלויגן איבער זיין קאפ אן מאכן קאנטאקט. דאס פארפאסטע באקס האט אראפגעווארפן אלעק פון זיין באלאנס, און דאן איז שוין אלישייב געווען צוריק אין קאנטראל און גרייט זיך צו באשיצן און צוריק צו קעמפן. ער האט געפויסט זיין רעכטע האנט, און דערלאנגט אלעק'ן א מעכטיגן זעץ גראד צו די לינקע זייט פון יענעם'ס פנים, און גלייך דערנאך געברענגט זיין לינקן פויסט אונטער צו אלעקס' ריבן און דערלאנגט א צווייטן זעץ. אן ערשטוינטער אלעק געפאלן צו זיינע קניען, און א שאק האט זיך צוגעשפרייט צווישן אלעק'נס אנהענגער. זיי האבן געוואוסט אז זיי מעגן נישט קומען צו אלעק'ס הילף, ווייל דאס וואלט אים געפערליך באליידיגט, כאילו ער קען נישט איינער אליין מלחמה האלטן מיט דעם נישטיגן איד. דאך האבן זיי אלע ארומגערינגלט אלישייב'ן פון אלע זייטן כדי אים צו פארמיידן אן אנטלויף מעגליכקייט. זייער רינג האט געמיינט אים איינצוצוימען און ענג מאכן, און צו ווארפן א שרעק אויף אים.
מישא אלישייב האט געווארט אז זיין קעגנער זאל זיך אויפשטעלן, איינהאלטנדיג דעם אלגעמיינעם געבאט אז מען זאל נישט אטאקירן א קעגנער ווען ער איז א געפאלענער, אדער אויף זיינע קניהען. ער האט געוואוסט אז אויב וואלט געווען פארקערט, און ער וואלט געווען דער געפאלענער וואלט אלעק אים נישט געגעבן די זעלבע באציאונג, נאר יענער וואלט אים זיכער אפגעפארטיגט אויפן פלאץ.
אלעק האט געפילט א ווארימע פליסיגקייט אויף זיין פנים. ער האט געטאפט זיין אויבערליפ און באמערקט אז עס בלוט אים, און מיט דעם שטארקן פיין וואס ער האט געשפירט אין זיין קאפ האט ער געוואוסט אז זיין נאז איז צעבראכן. זיינע ריבן זענען אים אויך געווען צוקלאפט, און ער האט געזען אז ער וועט נישט קענען צוריק געבן פאר דעם יעוורעי וואס ער האט געהאלטן קומט זיך יענעם, האט ער א שריי געגעבן נערוועזערהייט פאר זיינע אנהענגער, 'וואס שטייט איר דארט באוועגלאז ווי פארזשאווערטע שרויפן? ווייזט דעם יעוורעי וואס עס מיינט צו קעמפן ריכטיגע רוסן!'
ווי נאר זיי האבן באקומען רשות פון זייער הויפטמאן נקמה צו נעמען אין זיין דורכפאל, האבן זיי ווי איין מעכטיגן כוח אטאקירט דעם אומבאהאלפענעם אידישן סאלדאט. מישא אלישייב האט פרובירט צוריק צו קעמפן און צו ראטעווען זיך דאס לעבן, אבער ער האט זיך געפארכט אז דאס איז זיין ענדע. עטליכע פון זיינע אטאקירער האבן אים אראפגעהאלטן בשעת אנדערע האבן אים געשטויסן אין קאפ, אין בויך, און סיי וואו זיי האבן אים געקענט צוקלאפן. די קלאפעס אין קאפ זענען געווען אזוי גרויזאם אז ער איז געווארן פארטייבט און צומישט, און ער האט געשפירט אז דאס זענען זיינע לעצטע מחשבות. אין יענעם מאמענט האט ער ענטרויט זיין לעבן און זיין נשמה צום איינציגסטן באשעפער, ג-ט פון זיינע עלטערן, און רחמנות'דיגע טאטע פאר די וועלכע זענען אין אן עת צרה. ער האט שטיל געבעטן צו זיין טאטען אין הימל א פארגעבונג אויף זיינע זינד דא אויף דער וועלט, און געזאגט א תפילה פאר די געזונט און לעבן פון זיינע עלטערן און געשוויסטער, וועם ער וועט קיינמאל מער נישט קענען זעהן.
ער האט מער געשפירט, מער ווי געזעהן, ווי צוויי ברייטע חברה הייבן אים אויף הויך איבער זייערע פלייצעס, בעת ער איז געווען מאכטלאז דאס צו אפשטעלן, און זיי האבן אים געווארפן אין די לופט. ער איז געפלויגן עטליכע פוס אין ריכטונג פון א אייזענעם עס טישל. ער האט געלאנדעט אויף דער ערד מיט א מעכטיגן זעץ, און ער האט געשפירט אן אומגעהויערן פיין אויף די רעכטע זייט פון זיין פנים, אונטער זיין אויג. א לאזע נאגל וואס האט זיך ארויס געשטעקט פון יענעם טישל האט אים געמאכט א טיפן ריס אויף זיין פנים, און עס האט געפלוסט אסאך בלוט. זיין גאנצער לייב האט וויי געטוען פון דעם געפערליכן זעץ וואס ער האט געכאפט. ער האט זיך אפילו נישט געקענט זיך אויפשטעלן, קעגן צו שטעלן זיינע אטאקירער, וועלכע האבן נישט געמאכט קיין פאזע, נאר געקומען צו לויפן בכדי אים ווידער צו באפאלן. ער האט נאכאמאל פארמאכט זיינע אויגן און שטילערהייט געבעטן.
ער איז געווען אזוי אריינגעטאן אין זיין געבעהט, אז ער האט בכלל נישט געהערט ווי אן אלארם האט זיך צוקוויטשעט אינעם עס זאל, און נישט געזעהן די צולויפעניש פון אלעק און זיינע חברה ווען מיליטערישע פאליציי באאמטע האבן אריינגעשטורעמט אינעם בנין מיט שווארצע שלאג-שטעקנס אין די הענט. מיט צארנדיגע אויסדרוקן אויף זייערע פנים'ער האבן זיי געשטורעמט דעם עס זאל, און פרובירט צו ברענגען ארדענונג אין דעם מיליטערישן אנשטאלט. עס האט אויסגעזעהן אז איינער האט אלאמירט די אוטאריטעטן פונעם באזע, און רוב סאלדאטן זענען זיך צעלאפן ווען די אלארם האט זיך צוקלינגען.
אבער מישא האט זיך נישט געקענט רירן, זייענדיג אינגאנצן צו'מזיק'ט. ער איז נישט געווען בכוח צו פראטעסטירן ווען די מיליטערישע פאליציי האבן אים אויסגעדרייט אויף זיין בויך, געבינדן זיין הענט פון הינטן, און ווילדערהייט אויפגעשלעפט צו שטיין. מען האט אים אפילו נישט געגעבן די געלעגנהייט צו זעהן דעם באזע דאקטאר פאר זיינע וואונדן, נאר גלייך געשטופט אין די ריכטונג פונעם באזע ארעסט צעל. מען האט אריינגעשטופט אין זיין זיין צעל און ער איז אנידערגעפאלן אויף די ערד ווען זיינע פוס האבן אים נישט געקענט האלטן. דער מיליטערישער פאליציאנט האט פארשפארט די גאטער, און אן צערעמאניע אינפארמירט זיין ארעסטאנט 'דער פראפארטשיק וועט דא זיין מארגן אויסצופירן דיין שטראף'.
און אזוי אן קיין האפענונג פאר אן אפיעל, צוקלאפט, צוביילט, און צובלוטיגט האט זיך דער זעלנער מישא אלישייב געגרייט פאר'ן אנקום פונעם געפארכטן פראפארטשיק, און זיין פערזענליכן שטראפער.
-פארזעצונג קומט אי"ה-
דער בוכארער זעלנער
דורך: יהודה וואלטער
קאפיטל 1
סיביר - מזרח מיליטערישע דיסטריקט 1987
די סאוועטישע מיליטער איז געווען צוטיילט אין פילע דיסטריקטן. יעדע דיסטריקט איז ענטשטאנען פון א רעגיאן פארבאנד וואס האט ענטהאלטן א הויפטקוואטיר, מיליטערישע איינהייטן, באזעס, מיליטערישע שולעס, און אנדערע פארוואלטונגס ארגאניזאציעס וועלכע זענען געווען נויטיג פאר אזא ריזיגע ארמיי צו פונקציאנירן. די סאוועטן האבן אויפגעהאלטן העכער פון פופצן אזעלכע דיסטריקטן און הויפטקוואטירן, צושפרייט איבער די לענג און ברייט פון די סאוועטישע מאכט. די דיסטריקטן האבן זיך געצויגן פון די באלטישע לענדער אין צפון, ביז אזוי דרום ווי טאשקענט אין אוזבעקיסטאן, און אלמאטיע אין קאזאכסטאן. אין מערב האבן זיי געשטעלט באזעס אין אוקריינע, און אין די ווייטע מזרח איז געשטאנען א באזע אין כאבאראווסק, נעבן כינע. אויך עטליכע ים פלאטעס- ווי אין קרים אויף דער מערב זייט, און וולאדיוואסטאק אויף די מזרח זייט- זענען געווען אויסגעלעגט סטראטעגיש צו פארטיידיגן די ריזיגע סאוועטן.
די הויפקוואטיר פון די סיבירע מילטירישע דיסטריק איז געלעגן אין די ריזיגע שטאט נאוואסיבירסק, א געגנט אין דרום טייל פון סיביר. עטליכע באזעס זענען געווען צושפרייט אין דעם רעיאן, טייל פון זיי באהאלטן אין די פארשנייטע וועלדער פון די צפון געגענט פון נאוואסיבירק, ווייט פון שטאט. פאר א פרעמדער איז די ווינטער סעזאן געווען צו עקסטערם קאלט, אבער די ארטיגע זענען געווען געוואוינט דערצו און האבן נישט געטראפן קיין סיבה זיך צו באקלאגן אויף די קלימאט. אונזער ערציילונג האט פאסירט אין די קאלטע ווינטער פראסט אויף אט אזא באזע אין סיביר, וואו יונגע זעלנער האבן זיך געבילדעט צו ווערן פעהיגע סאלדאטן אין די סאוועטישע מיליטער.
עס איז געווען די צייט פון אווענדמאל, ווען דער בלאנדער סלאוו, אלעק פעטראוויטש דווארסאק, - ריזיג און ברייט פון דורות שווערע ארבעטס פויערן- איז אריינגעקומען שפעט אין עס זאל נאך א טאג שווערע טרענירונגען. די ליניע צו נעמען נאכטמאל איז שוין געווען פארמאכט. מיליטערישע רעגולאציעס זענען געווען זייער שטרענג מיט פונקטליכקייט, און נאכטמאל איז נישט געווען קיין אויסנאם.
אלעק איז געווען הונגעריג, איבערגעמידט, און אויפגעברויזט. ער האט נאר געוואלט א טאץ, א טעלער עסנווארג און א גלאז מילך, און ער זיך גערעגט אויף די מיליטערישע קיך באאמטע אז זיי האבן שוין אפגעליידיגט די מאלצייט סערוויר-טישן.
.
ער האט זיך אומגעקוקט אויף די אנדערע זעלנער אינעם זאל און געזעהן אז קיינער באמערקט אים נישט, און אלע זענען איבערגעבויגן איבער זייערע אייגענע מאלצייט טעצער ביי די טישן. זיינע אויגן זענען ארומגעפלויגן איבער די געבויגענע קעפ פון די פאזאמלטע, און געזוכט א גרינגן קרבן. זיינע אויגן האבן געלאנדעט אויף איין באזונדערע טיש, ווי עס איז געזעצן די איינציגסטע איד וואס איז געווען סטאציאנירט אויף די באזע.
אלעק איז געקומען צום באשלוס אז דער איד איז א גונסטיגע ציל, און זיין חשבון איז געווען גאנץ פשוט. אויף יעדע מיליטערישע באזע האט געהערשט א היערארכיע - א שטאפל סיסטעם פון די העכערע ראנקיגע איבער די נידעריגע. די העכסטע אוטאריטעט האט געהערט צום באזע קאמאנדיר, געווענליך א הויך-ראנקיגע פאלקאווניק, און אונטער אים זענען געווען פארשידענע אפיצירס ראנקן, און צוזאמען האבן זיי געהערשט אויף די פשוט'ע זעלנער . אזויווי וואסער וואס טראפט און צושפרייט זיך אויף אראפ, אזוי זענען די באפעלן און ארדענונג געגאנגן פון אויבן אויף אראפ. קיינער האט זיך געוואגט קעגן שטעלן דער וואס איז געווען העכער ראנקיג פון זיך אליין. אונטער די אפיצירן זענען געווען די פראפארטשיקעס און די סארדזשענטן, וואס כאטש זיי זענען נישט געווען קיין אפיצירן, זענען זיי געווען אויפן העכסטן שטאפל פון די פשוט'ע זעלנער, און זיי האבן געארבעט אז די באפעלן פון אפיצירן זאלן ווערן אויסגעפירט צווישן די סאלדאטן.
צווישן די נידעריגסטע ראנקן איז אויך געווען אן אומאפיציעלע היערארכיע פון די שטארקע איבער די שוואכע. די מיליטער איז געווען דורכגעפוילט מיט א שאנדפולע, און נישט לעגאלע, פראקציס וואס האט זיך גערופן 'דעדאוושינע'. אין די טראדיציע האבן די עלטערע און מער ערפארענע סאלדאטן פלעגן פיזיש פייניגן די נייערע און יונגערע סאלדאטן, טאג איין און טאג אויס. די אויפפירונג איז געווען פארבאטן דורך די מיליטער, אבער אפילו אויב די אפיצירן און סארדזשענטן האבן געוואוסט ווער עס האט יא געפייניגט די יונגע סאלדאטן האבן זיי גארנישט געזאגט, און גארנישט געטוען. דאס פלעגט אפקאסטן א גרויסע שטיק מאראל צווישן די יונגע סאלדאטן, טייל וועלכע האבן נישט געקענט אויסהאלטן די קלעפ. טייל מאל פלעגן די יונגע סאלדאטן פארשוואונדן ווערן אין די נאכט, ווען זיי האבן פשוט פארלאזט די באזעס און געלאפן זיך באהאלטן אין די וועלדער אדער ביי פאמיליע, און זיך אזוי פארהוילן פון די ווייטע האנט פון די מיליטעריש געזעץ פאר אנטלאפענע סאלדאטן.
אין דעם היערארכיע, אונטער יעדן, די נידעריגסטע פון די נידעריגסטע, איז געלעגן די שטעלע פון דעם נישט-פאפולערן יעוורעי - דער אידישער סאלדאט. אנטיסעמיטיזם האט געלעבט צווישן די זעלנער ווי א כראנישע קרענק, כאטש די אפיציעלע געזעצן פון קאמוניזם האבן עס פארבאטן, און די רעגירונג האט קאטאריש געלייקנט איר עקזיסטעץ. אויך איז אזוי אויסגעקומען אז רוב מאל זענען די אידישע סאלדאטן געווען דאר און נידעריג. קלוג און פעהיג, אבער קליינטשיג אין פיזישע מאס, און דאס האט אנגעברענגט אז דער אידישער סאלדאט איז פיל מאל געווארן א קרבן צו פייניגונגען . פונקט אויף דעם באזע אין סיביר איז נאר געווען איין איד.
ביז דאן האבן זיך קיין איינס פון די סאלדאטן נישט געטשעפעט מיט דעם אידישן סאלדאט , ווייל ער האט זיי נישט געשטערט אדער געגעבן זיין אויפמערזאמקייט, און ער זיך געהאלטן אפגעשיידט און פארנומען נאר מיט זיינע אייגענע אינטערעסן. אויך גאנץ מער מעגליך איז געווען אז מען האט אים נישט געשטערט ווייל דער יעוורעי אליינס איז געווען אויסערגעווענליך הויך, ברייט, און שטארק. ער איז אויך געווען אן אויסגעצייכנטער סאלדאט - קליגער, שנעלער, שטערקער, און מער פארכטלאז ווי די אנדערע אויף די באזע- און דעריבער האבן די זעלנער אים אפגעלאזט ביז איצט. אלעק האט געהאלטן אז עס איז שוין געקומען די העכסטע צייט צו לערנען דעם איד א לעקציע אין 'דעדאוושינע'. די פאקט אז די רייז נאכטמאל וועט דערנאך געהערן צו דעם זיגער, האט נאר צוגעגעבן צום געשמאק.
אלעק האט זיך צוגעריקט טיש פון דעם אידישן זעלנער און פארלאנגט מיט א ברויזנדע שטימע- 'געב מיר דיין נאכטמאל!'
דער סאלדאט וואס איז געזעצן איבער זיין טעלער רייז און גרינצייג, אריינגעטאן אין זיינע מיזעראבעלע מחשבות, האט גאלאסענערהייט אויפגעהויבן זיינע אויגן צום בלאנדען סלאוו. זיין פנים האט בכלל נישט געטוישט אויסדרוק, אבער זיינע צוויי שווארצע שארפע אויגן האבן געווארפן א ווארענונג פאר אלעק'ן זיך צו וואגן צו נעמען די נעקסטע שריט קעגן אים. נאך עטליכע סעקונדן פון קוקן אויף אלעק מיט א געוואגטן אויסדריק, אומערשראקן אבער א ביסל בייז איבער דעם שטערעניש, האט דער סאלדאט צוריק אראפגעלאזט די אויגן און ווייטער געגעסן, אווי עס האט גארנישט פאסירט. אווי עס שטייט נישט פאר אים דער גרעסטער ווילדסטער סאלדאט פונעם רעגימענט און פארלאנגט זיין שטייער, ווי א צאר פון א פויער.
'יעוורעי, גיב מיר דיין נאכטמאל,' האט אלעק ווידעראמאל געזאגט, און דאס מאל געשאקלט אביסל די טיש כדי צו באקומען דער אויפמערזאמקייט פונעם זעלנער.
'אנטשולדיגט, וואס האסטו מיר גערופן?'
סאלדאט מישא אלישייב און אלע ארומיגע האבן גוט געוואוסט וואס אלעק האט אים גערופן - ער האט אים גערופן 'איד' אין א שפאטישן און רעספעקטלאזן אויפן- און אלע האבן געוואוסט אז דאס איז א טריץ וואס טאר נישט גיין אומגעענטפערט, אדער אומגעלעזט. פיל פון די ארומיגע סאלדאטן זענען שטיל געווארן אין שפאנונג. טייל האבן אראפגעלייגט זייערע עסנווארג, וויסנדיג אז עס זענען נאר פארהאן איין אויסגאנג אויב דא ווערט א קאנפראנטאציע, און אז דאס וועט זיך נישט אויסלאזן גוט פאר דעם 'יעוורעי', זעלנער מישא אלישייב. זיי האבן געוואוסט אז א ווילדע קאמף קען אויפרייסן צווישן די צוויי זעלנער, און זיי האבן זיך געגרייט צו נעמען צד'ן.
אלעק האט ווידעראמאל א שאקל געטוען דעם טישל, צו געבן דעם סאלדאט נאך איין געלעגנהייט איינצוזעהן זיין הילפסלאזיגקייט אין דעם מצב, און אז ער וועט נישט זיין קיין געווינער אין א קריג קעגן דעם ריזיגן מאכט פון דעם סלאוו. דאן האט אלעק געזאגט מיט א שטארקע שפאט, 'דו אומווערדיגע יעוורעי!'
די גאנצע אטמאספערע אין עס זאל האט זיך געטוישט. א טויט שטילקייט איז באפאלן די פארזאמלטע סאלדאטן אין עס זאל, און די איינציגסטע גערודער איז געווען פון די אנהענגער פון אלעק וועלכע האבן זיך צוגעשארט צו אים, ווי קליינע מאגנעטן צו א גרויסע. זיי האבן געוואלט ווייזן זייער טרייהייט און פאלגזאמקייט, און אזוי געווינען זיין אנערקענונג. אויך האבן זיי אזוי געוואלט ווארפן א פחד אויף דעם נארישן חברה מאן וועלכע האט געהאט די אידיאטישע געוואגטקייט זיך קעגן צו שטעלן דעם קעניג פון דעדאוושינע - אלעק.
'יעוורעי', האט ער זיך ווידער געטריצט.
זעלנער אלישייב האט זיך שטאטעלעך אוועק געריקט פון טיש, זיך אויפגעהויבן צו זיין פולן הויעך, א גרינגן זעקס פוס דריי אינטשעס, מיט אקסלען ברייט ווי א סיבירישע אולמע בוים, און זיך צוגעריקט נענטער, איינער אליין, צו אלעק און זיין קליקע. אלעק איז געווען אביסל איבערראשט פון די רעוואלט פונעם איינצלנעם סאלדאט, און זיין אייגענע הויעך-האלטונג איז פארלעצט געווארן. ער איז נישט געווען געוואוינט צו ווידערשפעניגונג, און ער האט באשלאסן אנצולענען זיין קענגער א לעקציע אין רעספעקט. זעלנער אלישייב האט געזען דעם פלוצלינג'דיגן טויש אין אלעק'ס אויגן און געוואוסט אז יענער האט נארוואס געמאכט דעם באשלוס אים פיזיש אנצוגרייפן, און האט געשפירט א פלוס פון אדרענאלין לויפט דורך זיין בלוט. ער האט זיך געגרייט אפצוווענדן די אטאקע. די אדרענאלין האט אים געגעבן אן אומגעהויערן כח, פיזיש, אין זיינע ביינער און מוסקלען, אבער אויך אין זיין מענטאלע פעהיגקייטן, און ער האט געקענט שאצן פון אלעק'ס באוועגונג אז יענעמ'ס רעכטע האנט הייבט זיך אין א באקס, און וועט טרעפן די לינקע זייט פון זיין אייגענעם פנים. מיט א געשיקטקייט האט מישא זיך געדרייט זייטנוועגס אויסצומיידן דעם באקס, און אלעק'ס האנט איז געפלויגן איבער זיין קאפ אן מאכן קאנטאקט. דאס פארפאסטע באקס האט אראפגעווארפן אלעק פון זיין באלאנס, און דאן איז שוין אלישייב געווען צוריק אין קאנטראל און גרייט זיך צו באשיצן און צוריק צו קעמפן. ער האט געפויסט זיין רעכטע האנט, און דערלאנגט אלעק'ן א מעכטיגן זעץ גראד צו די לינקע זייט פון יענעם'ס פנים, און גלייך דערנאך געברענגט זיין לינקן פויסט אונטער צו אלעקס' ריבן און דערלאנגט א צווייטן זעץ. אן ערשטוינטער אלעק געפאלן צו זיינע קניען, און א שאק האט זיך צוגעשפרייט צווישן אלעק'נס אנהענגער. זיי האבן געוואוסט אז זיי מעגן נישט קומען צו אלעק'ס הילף, ווייל דאס וואלט אים געפערליך באליידיגט, כאילו ער קען נישט איינער אליין מלחמה האלטן מיט דעם נישטיגן איד. דאך האבן זיי אלע ארומגערינגלט אלישייב'ן פון אלע זייטן כדי אים צו פארמיידן אן אנטלויף מעגליכקייט. זייער רינג האט געמיינט אים איינצוצוימען און ענג מאכן, און צו ווארפן א שרעק אויף אים.
מישא אלישייב האט געווארט אז זיין קעגנער זאל זיך אויפשטעלן, איינהאלטנדיג דעם אלגעמיינעם געבאט אז מען זאל נישט אטאקירן א קעגנער ווען ער איז א געפאלענער, אדער אויף זיינע קניהען. ער האט געוואוסט אז אויב וואלט געווען פארקערט, און ער וואלט געווען דער געפאלענער וואלט אלעק אים נישט געגעבן די זעלבע באציאונג, נאר יענער וואלט אים זיכער אפגעפארטיגט אויפן פלאץ.
אלעק האט געפילט א ווארימע פליסיגקייט אויף זיין פנים. ער האט געטאפט זיין אויבערליפ און באמערקט אז עס בלוט אים, און מיט דעם שטארקן פיין וואס ער האט געשפירט אין זיין קאפ האט ער געוואוסט אז זיין נאז איז צעבראכן. זיינע ריבן זענען אים אויך געווען צוקלאפט, און ער האט געזען אז ער וועט נישט קענען צוריק געבן פאר דעם יעוורעי וואס ער האט געהאלטן קומט זיך יענעם, האט ער א שריי געגעבן נערוועזערהייט פאר זיינע אנהענגער, 'וואס שטייט איר דארט באוועגלאז ווי פארזשאווערטע שרויפן? ווייזט דעם יעוורעי וואס עס מיינט צו קעמפן ריכטיגע רוסן!'
ווי נאר זיי האבן באקומען רשות פון זייער הויפטמאן נקמה צו נעמען אין זיין דורכפאל, האבן זיי ווי איין מעכטיגן כוח אטאקירט דעם אומבאהאלפענעם אידישן סאלדאט. מישא אלישייב האט פרובירט צוריק צו קעמפן און צו ראטעווען זיך דאס לעבן, אבער ער האט זיך געפארכט אז דאס איז זיין ענדע. עטליכע פון זיינע אטאקירער האבן אים אראפגעהאלטן בשעת אנדערע האבן אים געשטויסן אין קאפ, אין בויך, און סיי וואו זיי האבן אים געקענט צוקלאפן. די קלאפעס אין קאפ זענען געווען אזוי גרויזאם אז ער איז געווארן פארטייבט און צומישט, און ער האט געשפירט אז דאס זענען זיינע לעצטע מחשבות. אין יענעם מאמענט האט ער ענטרויט זיין לעבן און זיין נשמה צום איינציגסטן באשעפער, ג-ט פון זיינע עלטערן, און רחמנות'דיגע טאטע פאר די וועלכע זענען אין אן עת צרה. ער האט שטיל געבעטן צו זיין טאטען אין הימל א פארגעבונג אויף זיינע זינד דא אויף דער וועלט, און געזאגט א תפילה פאר די געזונט און לעבן פון זיינע עלטערן און געשוויסטער, וועם ער וועט קיינמאל מער נישט קענען זעהן.
ער האט מער געשפירט, מער ווי געזעהן, ווי צוויי ברייטע חברה הייבן אים אויף הויך איבער זייערע פלייצעס, בעת ער איז געווען מאכטלאז דאס צו אפשטעלן, און זיי האבן אים געווארפן אין די לופט. ער איז געפלויגן עטליכע פוס אין ריכטונג פון א אייזענעם עס טישל. ער האט געלאנדעט אויף דער ערד מיט א מעכטיגן זעץ, און ער האט געשפירט אן אומגעהויערן פיין אויף די רעכטע זייט פון זיין פנים, אונטער זיין אויג. א לאזע נאגל וואס האט זיך ארויס געשטעקט פון יענעם טישל האט אים געמאכט א טיפן ריס אויף זיין פנים, און עס האט געפלוסט אסאך בלוט. זיין גאנצער לייב האט וויי געטוען פון דעם געפערליכן זעץ וואס ער האט געכאפט. ער האט זיך אפילו נישט געקענט זיך אויפשטעלן, קעגן צו שטעלן זיינע אטאקירער, וועלכע האבן נישט געמאכט קיין פאזע, נאר געקומען צו לויפן בכדי אים ווידער צו באפאלן. ער האט נאכאמאל פארמאכט זיינע אויגן און שטילערהייט געבעטן.
ער איז געווען אזוי אריינגעטאן אין זיין געבעהט, אז ער האט בכלל נישט געהערט ווי אן אלארם האט זיך צוקוויטשעט אינעם עס זאל, און נישט געזעהן די צולויפעניש פון אלעק און זיינע חברה ווען מיליטערישע פאליציי באאמטע האבן אריינגעשטורעמט אינעם בנין מיט שווארצע שלאג-שטעקנס אין די הענט. מיט צארנדיגע אויסדרוקן אויף זייערע פנים'ער האבן זיי געשטורעמט דעם עס זאל, און פרובירט צו ברענגען ארדענונג אין דעם מיליטערישן אנשטאלט. עס האט אויסגעזעהן אז איינער האט אלאמירט די אוטאריטעטן פונעם באזע, און רוב סאלדאטן זענען זיך צעלאפן ווען די אלארם האט זיך צוקלינגען.
אבער מישא האט זיך נישט געקענט רירן, זייענדיג אינגאנצן צו'מזיק'ט. ער איז נישט געווען בכוח צו פראטעסטירן ווען די מיליטערישע פאליציי האבן אים אויסגעדרייט אויף זיין בויך, געבינדן זיין הענט פון הינטן, און ווילדערהייט אויפגעשלעפט צו שטיין. מען האט אים אפילו נישט געגעבן די געלעגנהייט צו זעהן דעם באזע דאקטאר פאר זיינע וואונדן, נאר גלייך געשטופט אין די ריכטונג פונעם באזע ארעסט צעל. מען האט אריינגעשטופט אין זיין זיין צעל און ער איז אנידערגעפאלן אויף די ערד ווען זיינע פוס האבן אים נישט געקענט האלטן. דער מיליטערישער פאליציאנט האט פארשפארט די גאטער, און אן צערעמאניע אינפארמירט זיין ארעסטאנט 'דער פראפארטשיק וועט דא זיין מארגן אויסצופירן דיין שטראף'.
און אזוי אן קיין האפענונג פאר אן אפיעל, צוקלאפט, צוביילט, און צובלוטיגט האט זיך דער זעלנער מישא אלישייב געגרייט פאר'ן אנקום פונעם געפארכטן פראפארטשיק, און זיין פערזענליכן שטראפער.
-פארזעצונג קומט אי"ה-
