זכרונות מיט מיין שבועות מחזור פון פאראיאר
א גוטן ערב יום טוב , מיין טייערע שבועות מחזור, אוי ווי כהאב געבענקט נאך דיין קורצע אבער הערליכע יום טוב, קום לאמיר זיך צויאגן , מגייט שוין אט אט דאווענען. ניין , נישט דא אויף די פארטש אזויווי דיין פסחדיגע שכן, מגייט טאקע אין שול אריין.
וואס פרעגסטו? פארוואס מיין פנים איז נאס? קודם כל, בין איך פריערט געווען אין א כשר'ע מקוה! יא יא , נישט קיין ט' קבין אדער אנדערע עצות, א געהעריגע ווארימע מקוה. אויכעט שפעטער ביים עלות גייט מען אי"ה זיך טובלען. שוין זייט מגילה ליינען, וואס די רב שליט"א האט עס געהייסן פארמאכן, אבער היינט קען מען שוין צוריקגיין.
אבער נישט דערפאר זענען מיינע אויגן נאס מיין ליבע מחזור, עס רינען טרערן פון בענקשאפט און התרגשות, מיר קערן זיך צוריק צו אונזערע בענקעדיגע זיצפלעצער אין די געהעריגע שול, שוין אפאר חדשים וואס איך בין פון דארט פארטריבן. איך דריי מיך ארום פארוואגלט און פארלוירן פון איין פראוואזארישע מנין צום צווייטן, כהאב נישט געקושט די הייליגע ספר תורה שוין דריי חדשים!
קום שנעל לאמיר זיך צויאגן, סאיז טאקע נאך דא צייט ביז מנחה , אבער די פיס יאגט מיר אריין, איך האב דיר אבער נאך אזויפיל צו פארציילן, איך קען נישט רעדן נאך ברכו ביז כתר. אייגנטליך , ווייסט וואס? איך מיין אז איך גיי מיך אונטערנעמען בכלל נישט צו רעדן ביים דאווענען, שבועות און אגאנץ יאר.
אה, אט קומען מיר אן, מיין הארץ שפרינגט . מגייט טאקע אריין אים די זייטיגע באהאלטענע טירל מאימת המלכות , אבער די פחד'דיגע שטימונג דא אין די טינקעלע פאליש איז פון א אנדערע סיבה. יעדער שפירט אזויווי קינדער וואס בעטן זיך איבער מיטן טאטן אין הימל, און אונז ווערן היינט צוריק ערלויבט אריין אינדערהיים.
לאמיר שנעל באגריסן מיינע חברים וואס כהאב שוין נישט געזען אזוי לאנג, און מיר גייען שוין אריין אין שול.
קוק ווי שיין אויסגעצירט איז די ארון קודש, אלעס האט א ספעצילע גלאנץ מער ווי יעדע יאר, ווי זיי שטרעקן אויס א האנט צו די געסט. עס פילט אביסל פרעמד די פלאץ און עס ציפט צו זעען אז א חלק עולם פעלט בפרט אויבנאן איז היפש שיטערער, אבער מיר זענען גליקלעך צוריקצוזיין אין שול.
לאמיר זיך שנעל אוועקזעצן און אפשטויבן די באנק. אלע מיינע גלידער ווארפן זיך פאר פרייד, אט נעמט שוין די רב שליט"א אראפ זיין מאסקע און טוט אן דעם טלית, מיט א עקסטערע פרישקייט אין זיין שטימע:
"אה אה אה אה אה, ברכווווו, את ה' הההההההמבווווווורך.."
וואס פרעגסטו? פארוואס מיין פנים איז נאס? קודם כל, בין איך פריערט געווען אין א כשר'ע מקוה! יא יא , נישט קיין ט' קבין אדער אנדערע עצות, א געהעריגע ווארימע מקוה. אויכעט שפעטער ביים עלות גייט מען אי"ה זיך טובלען. שוין זייט מגילה ליינען, וואס די רב שליט"א האט עס געהייסן פארמאכן, אבער היינט קען מען שוין צוריקגיין.
אבער נישט דערפאר זענען מיינע אויגן נאס מיין ליבע מחזור, עס רינען טרערן פון בענקשאפט און התרגשות, מיר קערן זיך צוריק צו אונזערע בענקעדיגע זיצפלעצער אין די געהעריגע שול, שוין אפאר חדשים וואס איך בין פון דארט פארטריבן. איך דריי מיך ארום פארוואגלט און פארלוירן פון איין פראוואזארישע מנין צום צווייטן, כהאב נישט געקושט די הייליגע ספר תורה שוין דריי חדשים!
קום שנעל לאמיר זיך צויאגן, סאיז טאקע נאך דא צייט ביז מנחה , אבער די פיס יאגט מיר אריין, איך האב דיר אבער נאך אזויפיל צו פארציילן, איך קען נישט רעדן נאך ברכו ביז כתר. אייגנטליך , ווייסט וואס? איך מיין אז איך גיי מיך אונטערנעמען בכלל נישט צו רעדן ביים דאווענען, שבועות און אגאנץ יאר.
אה, אט קומען מיר אן, מיין הארץ שפרינגט . מגייט טאקע אריין אים די זייטיגע באהאלטענע טירל מאימת המלכות , אבער די פחד'דיגע שטימונג דא אין די טינקעלע פאליש איז פון א אנדערע סיבה. יעדער שפירט אזויווי קינדער וואס בעטן זיך איבער מיטן טאטן אין הימל, און אונז ווערן היינט צוריק ערלויבט אריין אינדערהיים.
לאמיר שנעל באגריסן מיינע חברים וואס כהאב שוין נישט געזען אזוי לאנג, און מיר גייען שוין אריין אין שול.
קוק ווי שיין אויסגעצירט איז די ארון קודש, אלעס האט א ספעצילע גלאנץ מער ווי יעדע יאר, ווי זיי שטרעקן אויס א האנט צו די געסט. עס פילט אביסל פרעמד די פלאץ און עס ציפט צו זעען אז א חלק עולם פעלט בפרט אויבנאן איז היפש שיטערער, אבער מיר זענען גליקלעך צוריקצוזיין אין שול.
לאמיר זיך שנעל אוועקזעצן און אפשטויבן די באנק. אלע מיינע גלידער ווארפן זיך פאר פרייד, אט נעמט שוין די רב שליט"א אראפ זיין מאסקע און טוט אן דעם טלית, מיט א עקסטערע פרישקייט אין זיין שטימע:
"אה אה אה אה אה, ברכווווו, את ה' הההההההמבווווווורך.."
