די גמרא איז דן שיטת ריש לקיש בטעמא דר"מ אז מוֹתָר איז הקדש. די טעם איז נישט ווייל אדם מקדיש דשלבל"ע, נאר ווייל מתוך שיכות לכופה איז כאילו ער זאגט יקדשו ידיך לעושיהם.
שפעטער ברענגט די גמרא א קלארע ראיה אז ר"מ האלט יא אדם מקדיש דשלבל"ע, ענטפערט די גמ' פון דארט איז טאקע א ראיה אבער נישט פון דא.
בלייבט לכאו' שווער אז אויב ר"מ האלט למעשה אז אדם מקדיש, שטימט שוין נישט די גאנצע ראיה פון ריש לקיש. וואס א חילוק פון וואו מ'זעט אז ער האלט אזוי, אויב ער האלט אזוי איז דאס די טעם אז ס'איז הקדש?
די ארטסקרול ברענגט נישט אונטן די קשיא אדער א ביאור, נאר שרייבט בלויז עי' ריטב"א.
די מתיבתא ברענגט די ריטב"א וואס פרעגט טאקע דאס, און ענטפערט אז ריש לקיש וויל אז ר' מאיר זאל אויסקומען אליבא דהילכתא.
פון די ראיה אז ער האלט אדם מקדיש דשלבל"ע בלייבט נישט ר"מ אליבא דהלכתא, משא"כ אויב מ'זעצט איין די משנה זיין פשט פון מתוך שיכול לכופה וכו', קען ער יא בלייבן אליבא די הלכתא.
אמר"ש. איך האב אנגעהויבן צו מאכן סימנים פאר יעדן דף לויט די נושא הסוגיא, צו קענען חזר'ן די דפים בע"פ און האפנטליך געדענקן בעסער. פאלגנד איז פון די לעצטע פאר בלעטער, אויב אנדערע ווילן אויך חזר'ן מיט סימנים.
נו. - ולא נבעלה
די גמ' אויף עמוד א' איז דן איבער נכנסה לחופה ולא נבעלה
נו: - נישט ווייניגער
איבער די מחלו' פון די משנה, ר' מאיר האלט כל הפוחת פון די כתובה וכו'
נז - זמן נישואין
די משנה דף נז. איז דן לגבי הגיע הזמן ולא נישאו, די זמן נישואין איז געווארן אפגעשטופט. די גמ' עמוד ב' רעדט אויך איבער דעם זמן נישואין.
נח. - נותן חולין
די גמ' נח. ברענגט עטליכע שיטות אויב דער מאן האט א חיוב צו געבן חולין, האלב און האלב, צוויי דריטל, אדער ער מעג געבן נאר תרומה.
נח:/נט. - נישט חלה נישט טון
דף נח: הייבט זיך אן די סוגיא פון איני ניזונית ואיני עושה. נישט עסן חלה און נישט ארבעטן.
נט. - נדר טרוים
די גמ' איז דן לגבי א קונם אויף א דבר שלא בא לעולם, א נדר אויף א טרוים (חלום)
ס - סכנה
די סוגיא איז איבער כופה ומניקתה, וואס איז מפני הסכנה. די סוגיא אויף עמוב ב' איז איבער חתונה האבן תוך כ"ד חודש וואס איז אויך מפני הסכנה.
נאך א סימן - ס - סומא
די גמ' פרעגט סומא מנא ידע? בריחא ובטעמא. וואס דערמאנט שוין אז מ'רעדט איבער די חיוב מניק צו זיין.
אין די גמ' דף כט איז דא אן אינטערעסאנטע ערשיינונג.
רב המנונא פרעגט א קשיא אויף עולא קדושה שבהן להיכן הלכה מיט א ראיה פון היום את אשתי ולמחר אי את אשתי, רבא מאכט א חילוק צווישן קדושת דמים און קדושת הגוף, אביי פרעגט עס אפ מיט די משנה פון עולה ושלמים. די גמרא ענטפערט גארנישט און רבא בלייבט שווער.
לכאורה בלייבט אויך עולא אומפארענטפערט וועמען רבא האט געוואלט פארטיידיגן פון רב המנונא, אבער די גמרא דרייט זיך דא אויס צו בר פדא, לימא תיהוי תיובתא דבר פדא דאמר לא פקעה קדושה בכדי... וואס גייט דא פאר? וואס בלייבט מיט עולא?
איז דא עטליכע תירוצים פון די מפרשי הגמרא אויפן בלאט, יעדער ענטפערט אנדערש און ס'איז אינטערעסאנט צו זען יעדן'ס מהלך.
ר"ן: די קשיא פון רב המנונא אויף עולא איז נישט שווער, ווייל ס'דא אן אנדערע תירוץ דערויף אז קידושין איז אנדערש דאין קידושין לחצאין. עולא איז פארענטפערט.
רש"י: ותיובתא דעולא וליכא פירוקא. נישטא קיין ענטפער אויף עולא, ער בלייבט אפגעפרעגט. פארדעם גייט יעצט די גמרא צו בר פדא וואס אויף אים איז אויך שווער.
תוספות: ומכל מקום לא קשה לעולא מההיא דהאומר לאשתו משום דלאו היינו בברייתא אלא מימרא. די גאנצע קשיא פון רב המנונא הייבט זיך נישט אן וויל די מימרא פון "היום את אשתי ולמחר אי את אשתי" איז נישט קיין משנה אדער ברייתא, נאר א מימרא אן קיין מקור. (מסתמא מיינט ער אז קודם האט רבא פרובירט א תירוץ, אבער ווען אביי האט עס אפגעפרעגט איז אויך נישט עק וועלט, ווייל ס'איז נאר א מימרא)
רא"ש: לשון נדרים משונה כיון דאקשי לרבא דאפילו קדושת הגוף פקעה כ"ש דהוי תיובתא דבר פדא. ס'איז טאקע שווער אויף ביידע אייניג!
