אלץ א קרוב מיט א גבאי פונעם ריבניצער רבי האב איך געהערט גאר אסאך מעשות פון אים, וועל מיר זען וויפול די צייט און געדולד וועט ערלויבן.
ווי מען האט שוין אויבן גערעדט איבער זיין עבודת הקודש מיטן מקוה גיין, נאך אין רוסלאנד ווי ער פלעגט אויפהאקן די אייז אונעם ביטערן פרעסט, דערציילן די אידן וואס געדענקן אז ער פלעגט שפאצירן מיטן הוילן פיס אויף די אייז און עס האט געריסן שטיקער פון אים, עס האט זיך ממש געגאסן בלוט.
ווי אויך פלעגט ער אסאך מאל ביים טובל'ן מיטנעמען זיין שטריימל אין מקוה אריין עס צו טובל'ן.
ווער עס איז נישט געווען אין מקוה האט אים נישט געטארט געבן די האנט, מער ווי איינמאל איז געווען געוויסע וואס האבן פראבירט אריין צושטופן די האנט צווישן דעם עולם אן דעם וואס ער זאל זיי זעהן, אבער ער האט עס אייביג געשפירט, און דאן פלעגט ער שנעל נאכאמאל לויפן אין מקוה.
און רוסלאנד איינמאל אויפן וועג צום תפיסה, האבן די פאליציי באמערקט אז ער איז נישט דא, געטראפן האט מען אים דערנעבן אין א טייך זיך טובל'ן, האבן זיי אים פריי געלאזט זאגענדיג דערביי - אויב ער איז אזא משוגענער אז ער קען אנטלויפן און אנשטאט שטייט ער דא אין טייך, דאן קען מען אים פריי לאזן.
די אפענקייט וואס מען האט געזען ביי אים, דאכט זיך מיר האט מען נישט געזען ביי קיינע פון די צדיקים בימינו, איינמאל זענען צוויי אידן געקומען צו אים זיך מזכיר זיין, זיי האבן געהאט א לאנגע וועג צו גיין ביז אים, די וועג איז געווען אביסל סכנה'דיג, אבער קומענדיג צו אים איז נישט געווען קיין נפש חי אויפן גאס(די חלק בין איך נישט זיכער איך דארף איבער פרעגן, אז ער איז שוין פארדעם געווען פארנומען אז צוויי אידן דארפן קומען צו אים), ארויסגייענדיג פון צימער זאגט איינער פארן צווייטן, לאמיר גיין כאפן א שפאציר עס איז דאך געווען א פיינער וועג, רופט זיך אן די ריבניצע רבי בזה"ל צו מיינט איר אז איך וועל אייך נאכאמאל אויסרייניגן דעם וועג?
זיין חביבות המצוה איז געווען עד להפליא, האט פאסירט אמאל אז איינער האט איבער געלאזט ביי אים א פעדער אויפן טיש, שפעטער האט ער עס באמערקט, האט ער עס מיט איין שמחה גענומען אין די האנט מ'גייט מקיים זיין השבת אבידה, די גבאים האבן עס געוואלט נעמען פון אים אבער ער האט עס נישט געוואלט ארויס לאזן פון די האנט, ער האט געהייסן רופן יענעם ער זאל קומען אפנעמען די פעדער, און ביז יענער איז צוריק געקומען [אפאר שעה] האט ער געהאלטן דעם פעדער אין די האנט, און ארום געלאפן מיט איין שמחה אז מ'גייט מקיים זיין השבת אבידה.
די עבודה וואס ער האט געהאט מיטן פאסטן איז געווען למעלה מדרך הטבע, אבער ווי מ'דערציילט האט זיך עס אנגעהויבן און די שפעטערדיגע יארן, פריער פלעגט ער זיצן א גאנצע נאכט און לערנען, אבער שפעטער האט ער געזאגט אז ער זעט אז מיט דעם שלאגט ער אפ גזירות.
כידוע, איז ביי אוהם נישט געווען קיין זמן פאר טאג אדער נאכט. מיין ברידער אז איינמאל אהונגעגאנגען אמוצאי שבת בערך האלב נאך איינס ביינאכטאון ער האט געהאלטען בייקריאת התורה פון שבת מנחה.
זיידעניו, איך קען גוט איינער וואס איז געווען א הויז בחור ביים ריבניצ'ן רבי'ן זי"ע, און איך האב פיל געהערט פון אים דערציילען איבער די גדלות און קדושה, אבער אזוי שיין אראפצולייגען, עס קוקט אויס ענדערש ווי א גוט באצאלטע ארטיקל און אן אויסגאבע, אדער ווי אן אינטערוויו, עס איז נורא נוראות דיין באשרייבונג.
עס איז באקאנט זיין געוואלדיג עבודה אין תיקון חצות וואס ער פלעגט אפרעכטן צווישען פינף און אכט שעה! ביז אינדערפרי, ער פלעגט זיך איינשפארען אליינס און קיין איינעם נישט אריינגעלאזט, ניטאמאל פון די משמשים אדער גבאים. איינמאל האט די הויז בחור עספיעט אריינצובליקען דורכ'ן שליסל לאך, און ער האט אנטדעקט א מחזה הוד: די רבי איז געזעצן אויף די ערד, ארומגערינגעלט מיט שווארצע ליכט ארום און ארום, א היץ איז געקומען פון אלע זייטען. ער האט זיך אנגעטוען אן אלטען רוסישען היטל, זיך אנגעטוהען א זאק אויפן קערפער, און זיך אנגעגאסען מיט אש אויפן קאפ, ביז עס איז אראפגערונען פון אלע זייטען, און אזוי אפגעראכטען תיקון חצות מיט בכיות נוראות, בקול דממה דקה. ווען ער האט געפארטיגט פלעגט ער אלעס אוועקלייגען, זיך אפוואשען די פנים, כאילו לא היה. מה נורא היה המחזה.
ווי באקאנט פלעגט ער פאסטען כמעט טאג טעגליך, און אפילו נאך חצות הלילה ווען ער פלעגט שוין טועם זיין די מאגערע סעודה, איז עס געווען באגלייט מיט א לימוד פון צעטיל קטן און הנהגות האדם, מיט בכיות און התעוררות.
דעם יו"ט העעל"ט האב איך געלייענט א מוראדיגע זאך וואס דער צדיק זי"ע האט אויף זיך מעיד געווען דאס איז געווען ווען מען האט גירעדט אז די נאמען לוי יצחק בן שרה סאשה איז מסוגל צו אלע ישועות האט ער זיך אנגערופן אז מען וועט זאגן חיים זאנוויל בן יוטא צפורא וועט עס פונקט אזוי העלפן
