דארף זיך די ישיבה מיטשענען מיט א בחור?
מיין ניינצן יעריגע בחור שפאצירט אריין אהיים, זיין תפלין בייטל לאנדעט עפעס אזוי שטייט אויףן טיש, עפעס אויף זיין פנים האט מיר שוין געלאזט וויסן טאן אז... אפשר דארף ער צוריקקאלן די מנהל...
ס'האט זיך עפעס נישט אויסגעארבעט יעצט..
ס'האט זיך אנגעהויבן ווען סאיז אויף פאסט געקומען א 'צורך לדבר',
נעה, ס'העט זיין מסדר, סאיז פראסעס, סקומט אזוי סמיינט נישט גארנישט, האט ער מיר בארואיגט.
יעצט נאכן רוף האט שוין נישט אויסגעזען אזוי פויגעלדיג די מצב,
עה... הייבט ער אן קעקעצן, ער זאגט אז... אז דארמיטארי איז נישט אזוי מסדר, אבער ישיבה איז אלעס מסדר, ענדיגט ער מיט א גוטע זאך.
-קענסט נישט שלאפן אין דארמיטארי?
-נישט עכט...
ס'וועט מיר גוט, איך וואוין אין מאנרא אין די ישיבה איז אין וויליאמסבורג...
-הייסט וועסט מוזן אהיימקומען יעדעם טאג? פרעג איך אים,
-יא, אזוי זאגט ער... אדער טרעפן ווי צו שלאפן אין וומס"ב...
ער איז שוין נישטא...
****
מיין הארץ הייבט אן שוועמלען....
טרעפן ווי צו שלאפן אין וומס"ב אן קיין השגחה איז קיין אפציע, ווידעראים טרעוולען יעדעם טאג איז אויכט נישט צו נעמען אין באטראכט,
ערגעץ אינדערצווישן זאגט ער מיר אז ער אז אזוי ווי ער איז שוין סייווי האלב אינדרויסן וואלט ער ווען געוואלט טרעפן א דשאב א האלבע טאג, אין די איבריגע האלב אין ישיבה...
"וואס איז פון מיין תחשיטל געווארן...."
כ'גיי דעפענעטלי נישט זאגן אז ער איז געווען פון די צדיקים עמדי התורה, אבער דאך א וואוילע ערליך בחור וואס האט זיך נישט אזוי צוגעשטעלט צו די סיסטעם, ער איז נישט אלס אויפגעשטאנען, -ביי די 19 יאר רעדט איך- צום דאווענען אין ישיבה, ער איז ארויסגעגאנגען פאר א מקוה דאווענען, אפשר אויך פאר פרישטאג, אמאל געגאנגען פאר א סאפיר אויכעט,
אבער ממש אזוי צו פליען פון ישיבה מיט קיין אפציע אויף צוריק...?
כגלייב נישט אז ער וואלט זיך געלאפן זיכן גליקן סתם אזוי, אזוי שנעל, אבער יעצט אזוי מיט איין פיס אינדרויסן, טראכט ער שוין פון א דשאב....
כקען נישט זאגן אז די ישיבה האט "געווארפן דעם בחור" אבער אזוי מיט'ן פארכאפן די בעט האט ער קיין אפציע פון 'געהעריג' פארבלייבן.
יעצט קום איך פאר א דעת הקהל,
צו דארף זיך א מנהל מוטשענען מיט א בחור -דירעקט נישט קיין משחית וכו'- אין ישיבה?
אדער אזוי האלב ווארפן אין פטור אנעסק...?
ס'האט זיך עפעס נישט אויסגעארבעט יעצט..
ס'האט זיך אנגעהויבן ווען סאיז אויף פאסט געקומען א 'צורך לדבר',
נעה, ס'העט זיין מסדר, סאיז פראסעס, סקומט אזוי סמיינט נישט גארנישט, האט ער מיר בארואיגט.
יעצט נאכן רוף האט שוין נישט אויסגעזען אזוי פויגעלדיג די מצב,
עה... הייבט ער אן קעקעצן, ער זאגט אז... אז דארמיטארי איז נישט אזוי מסדר, אבער ישיבה איז אלעס מסדר, ענדיגט ער מיט א גוטע זאך.
-קענסט נישט שלאפן אין דארמיטארי?
-נישט עכט...
ס'וועט מיר גוט, איך וואוין אין מאנרא אין די ישיבה איז אין וויליאמסבורג...
-הייסט וועסט מוזן אהיימקומען יעדעם טאג? פרעג איך אים,
-יא, אזוי זאגט ער... אדער טרעפן ווי צו שלאפן אין וומס"ב...
ער איז שוין נישטא...
****
מיין הארץ הייבט אן שוועמלען....
טרעפן ווי צו שלאפן אין וומס"ב אן קיין השגחה איז קיין אפציע, ווידעראים טרעוולען יעדעם טאג איז אויכט נישט צו נעמען אין באטראכט,
ערגעץ אינדערצווישן זאגט ער מיר אז ער אז אזוי ווי ער איז שוין סייווי האלב אינדרויסן וואלט ער ווען געוואלט טרעפן א דשאב א האלבע טאג, אין די איבריגע האלב אין ישיבה...
"וואס איז פון מיין תחשיטל געווארן...."
כ'גיי דעפענעטלי נישט זאגן אז ער איז געווען פון די צדיקים עמדי התורה, אבער דאך א וואוילע ערליך בחור וואס האט זיך נישט אזוי צוגעשטעלט צו די סיסטעם, ער איז נישט אלס אויפגעשטאנען, -ביי די 19 יאר רעדט איך- צום דאווענען אין ישיבה, ער איז ארויסגעגאנגען פאר א מקוה דאווענען, אפשר אויך פאר פרישטאג, אמאל געגאנגען פאר א סאפיר אויכעט,
אבער ממש אזוי צו פליען פון ישיבה מיט קיין אפציע אויף צוריק...?
כגלייב נישט אז ער וואלט זיך געלאפן זיכן גליקן סתם אזוי, אזוי שנעל, אבער יעצט אזוי מיט איין פיס אינדרויסן, טראכט ער שוין פון א דשאב....
כקען נישט זאגן אז די ישיבה האט "געווארפן דעם בחור" אבער אזוי מיט'ן פארכאפן די בעט האט ער קיין אפציע פון 'געהעריג' פארבלייבן.
יעצט קום איך פאר א דעת הקהל,
צו דארף זיך א מנהל מוטשענען מיט א בחור -דירעקט נישט קיין משחית וכו'- אין ישיבה?
אדער אזוי האלב ווארפן אין פטור אנעסק...?
