ארום א רינדעכיגן טיש אין א געהיימען קעלער זיצן זעקס פערזאנען מיט פארקנייטשטע שטערנס און אקערן דורך די סיטואציע און די לעצטערע אנטוויקלונגען אינעם קאמף.
הואן גיבט א לייכטן קלאפ אין טיש און נעמט דאס ווארט. "ווי ענק אלע ווייסן מוטשענען אונז זיך זייער שטארק אויפן פראנט פון סייבער העקינג, און טראץ די פראפעסיאנאלן וואס מיר פארמאגן אויף דעם געביט, האבן מיר נישט באוויזן צו מאכן ערנסטע פארשריט אין די פאראייניגטע שטאטן, און טראץ די פילע סוקסעספולע סייבער אטאקעס וואס מיר האבן שוין דארט דורכגעפירט, האבן מיר דערווייל כמעט נישט באוויזן צו דערגרייכן אינערהאלב די העכסטע פענסטער. און דאס מיינע פריינט, איז א הויפט שטיין אין וועג פאר אונזער קאמף מיט אמעריקע."
הואן נעמט א טיפן אטעם און איז ממשיך. "איך גיי אייך היינט אויפוויקלען מיינע פלענער צו לעזן דעם פראבלעם אויף וואס איך ארבעט שוין א לענגערע צייט, און ס'איז געקומען די צייט עס מיטצוטיילן מיט ענק." די געמיטער אין צימער ווערן געשפאנט, און יעדער שארפט אן די אויערן נישט צו פארפאסן קיין איין ווארט, בשעת הואן זעצט פאר. "אלזא, מיר ארבעטן אויף א סאציאלע מידיע עפפ וועלכע וועט - מיט די הילף פון אונזערע פראפעסיאנאלע מארקעטער - גאר שנעל ווערן פון די דאמינירנדע סאציאלע מידיע פלאטפארמעס אין די פאראייניגטע שטאטן, און די רעשט איז היסטאריע" פירט ער אויס מיט א זיגרייכן שמייכל.
זיינע קאלעגן ארום זיצן נאך פארגלייזט פון דעם וואונדערליכן פלאן, און צוביסלעך קומען זיי צוריק צום רעאליטעט און הייבן אים אן באפאלן מיט פראגן איבער די דעטאלן פון דעם פראיעקט. הואן אנטזאגט זיך אבער אריינצוגיין אין מער דעטאלן, זאגנדיג אז מער קען ער נאך נישט אנטפלעקן, אבער ער וועט זיי האלטן אינפארמירט וויאזוי זאכן אנטוויקלען זיך.
"די זיצונג איז געשלאסן" רופט ער הויך אויס און הייבט זיך אויף ארויסצוגיין פון צימער צוזאמען מיט די אנדערע אנוועזנדע, ווען דאן הערט ער א קלינג פון זיין טעלעפאן, וואס באדייט אז ער האט באקומען א פרישן אימעיל. ער כאפט א שנעלן בליק און זעענדיג פון וועם דאס קומט דרייט ער זיך צוריק אויס אין ריכטונג פונעם צימער און זעצט זיך צוריק אראפ, און הייבט אן צו ליינען...
ער ליינט און ליינט, און ווי ווייטער ער ליינט ווערט אים ערגער און ערגער, די קאפ הייבט אים אן צו שווינדלען, די געדערים דרייען זיך אים איבער, און גלייכצייטיג גייט ער אריין אין א אויסטערלישן כעס.
"טייערער הואן" ליינט זיך דער אימעיל "וויסן זאלסטו אז איך בין דערגאנגען אז דיין געטרייע הויפט אגענט אין ניו יארק ארבעט בכלל נישט פאר דיר, ער האט ענק פארראטן. איך ווייס נאכנישט מער דעטאלן און איך וועל פרובירן צו דערגיין זיינע מאטיוון, אבער אויף אזויפיל קען איך דיר זאגן מיט א זיכערקייט אז ער איז א מוסלמענער און געפינט זיך אין אמעריקע פאר א אנדערע צוועק אינגאנצן. דערווייל איז פאר מיר א מיסטעריע וואס האט אים געטריבן זיך אנצושליסן אין די כינעזער שפיאנאזש אגענטור."
אבער דאן טראכט ער צו זיך, וואס ווער איך אזוי שנעל איבערצייגט אין די ריכטיגקייט פון זיינע ווערטער? ליענג איז דאך נאך א נייער אגענט און איך האב נאך נישט עכט געהאט די געלעגנהייט זיך צו איבערצייגן אין די ווארהייט פון זיינע אינפארמאציע, ער קוקט טאקע אויס צו זיין א געלונגענער און שארפער, אבער דאך קען זיין אז כדי ארויסצואווייזן ווי געלונגען ער איז האט ער זיך געיאגט צו שיקן דעם באריכט אן עס פולשטענדיג באשטעטיגן. ניין, איך נעם עס נישט אן גלאטערהייט איז ער מחליט, טשאנג איז מיר צו א טייערער אגענט אז איך זאל אזוי שנעל אפקויפן די לשון הרע.
שמעון זיצט איינגעקורטשעט אין דעם ווינקל פונעם פארשימלטן קעלער און פרובירט צו טראכטן און זיך דערגרינטעווען וואס עס קען מעגליך זיין די מאטיוון אונטער זיין פארכאפונג. ס'איז אים שווארץ פאר די אויגן, פיזיש און גייסטיש, ער זיצט דארט צובראכן און פארקלעמט, אויסגעהונגערט און מיד ביז גאר, אבער איבער אלעם נעמט אים איבער דאס טיפע זארג איבער זיין וואוילזיין, ער ווייסט נישט וויפיל צייט ס'איז אים נאך פארבליבן צו לעבן. טייכן טרערן גיסן זיך פון זיינע אויגן, אבער ווי עס שיינט טוט זיך דער רשע בכלל נישט קימערן דערמיט.
"אז דו ווילסט נאך אמאל זען די שיין פון די זון זאלסטו טון פונקטליך וואס איך הייס דיר! אויב וועסטו צעגערן צו אויספירן מיינע באפעלן וועסטו ביטער אפשניידן!" הערט ער דעם פארכאפער'ס באסאווע שטימע. "פון אנטלויפן זאלסטו ניטאמאל חלומ'ען, דאס ארט דא איז מער פארזיכערט ווי דעם ווייסן הויז" פירט ער אויס פארגייענדיג אין א ווילדן געלעכטער.
***
"הער אויס מר. ברוין" רופט זיך מייק אן נאך עטליכע מינוטן פון שטיל שווייגעניש. "איך גיי ארויסגיין פון וועג און טון א אויסנאמע שריט, עפעס וואס איך האב קיינמאל נישט און וואלט קיינמאל נישט געטון, אבער צוליב די קריטישע וויכטיגקייט פון אונזער יעצטיגע מיסיע איז מיר ווערט עס צו טון כדי דיר צו איבערצייגן אין ווארהייט פון מיינע ווערטער".
מאיר הערט זיך צו געשפאנט און ווארט צו זען וואס מייק וועט יעצט טון, מייק שלעפט ארויס זיין טעלעפאן פון טאש און מעלדט איין פאר מאיר מיט א באמבאסטישע שטימע אז ער גייט ארויפברענגען אויף די ליניע דעם עף. בי. איי. דירעקטאר מר. קאומי בכבודו ובעצמו! מייק קוקט אויף מאיר צו זען זיין רעאקציע און צו זיין גרויס וואונדער און אנטוישונג זעט ער נישט קיין שום התפעלות אויף זיין פנים. מאיר מעלדט אים איין מיט א טרוקענע שטימע אז ער האט נישט קיין השגה ווער דער קאומי איז און ער זעט נישט קיין סיבה אים צו גלייבן אז דעם וואס ער גרייט זיך ארויפצוברענגען איז טאקע דער עף. בי. איי. דירעקטאר.
און דאן האט מאיר באשלאסן אז ער האט שוין צופיל צייט פארשווענדעט מיט די פארשוינען דא. "הער מיך צו" רופט ער פלוצלינג אויס הויך אין ריכטונג פון מייק "זאלסט מיר שטארק אנטשולדיגן, אבער דיין אומפראפעסיאנאלע האנדלונג דערמאנט ליבערשט פון א פארברעכערישע באנדע ווי איידער די עף. בי. איי. און ווילאנג איך זעה נישט קיין עכטע באווייז וואס זאל איבערצייגן אז דו האסט מיר געזאגט דעם אמת, ביסטו ביי מיר מוחזק פאר א פארברעכער און כ'וויל דיר נישט קענען. צום ווידערזען אין פאליציי סטאנציע" האט ער שארף אויסגעפירט.
מייק איז בלייך געווארן, "נאר נישט דאס, דאס איז א גאר געהיימע מיסיע און אויב דו גייסט צו די פאליציי און דו מאכסט א סענזאציע פון אונזער שמועס דא לייגסטו דיך אריין אין א סכנה צוזאמען מיט מיליאנען אנדערע מענטשן. איך בעט דיך, גיב מיר אפאר טעג, און כ'וועל טרעפן א וועג דיך צו איבערצייגן אז ס'איז אמת וואס איך זאג. איך שווער אז איך וועל דיר נישט שעדיגן" האט ער זיך ממש געבעטן צו מאיר.
מאיר האט געקווענקלט און צום סוף איז ער איינגעגאנגען צו ווארטן און גארנישט טון ביז מייק וועט צוריקקומען מיט באווייזן. מייק האט זיך געזעגנט פון אים נישט פאר ער האט אים נאכאמאל שטרענג אנגעזאגט אז ער טאר נישט צו קיינעם רעדן דערוועגן און מאיר איז שנעל אהיימגעגאנגען.
מאיר האט שטארק געקווענקלט אויב ער זאל מיטטיילן זיין ווייב מיט די מאדנע און שרעקעדיגע אנטוויקלונגען. מצד אחד האט ער געוואלט אז זי זאל זיין אויף הויכע אלערט אז אין פאל עפעס פאסירט חלילה מיט אים זאל זי וויסן צו זיין אויף די וואַך, פון די אנדערע זייט האט ער שטארק נישט געוואלט איר דערשרעקן און ער האט מורא געהאט פון די קאנסעקווענצן וואס קען פאסירן אויב זי הערט וואס דא גייט פאר. צום סוף האט מייק'ס שטרענגע ווארענונג איבערגעוואויגן און ער האט באשלאסן דערווייל עס צו האלטן און געהיים און לאזן זאכן זיך אויסשפילן.
עס זענען פארביי געגאנגען עטליכע טעג ווען מאיר דרייט זיך ארום פארטראכט און באזארגט, נאך עטליכע טעג וואס ער האט גארנישט געהערט פון די חברה האט ער שוין אנגעהויבן האפן אז אפשר האבן זיי זיך פשוט אפגעלאזט פון אים.
איין טאג, אריינשפאצירנדיג אין ביהמ"ד אינדערפרי צום דאווענען, כאפט זיך מאיר אז ער האט שוין לאנג נישט געזען שמעון. ער פלעגט יעדן טאג טרעפן דעם עלנדן איינזאמען בחור און פלעגט אים ווארעם באגריסן, און הערשט יעצט כאפט ער זיך אז ער האט אים שוין נישט געזען פאר כמעט א וואך צייט. ער האט געקלערט צו זיך צי ער ברויך זיין באזארגט דערוועגן אדער זאל ער עס לאזן לויפן, מ'רעדט דאך פון בלויז אפאר טעג.
אזוי טראכטנדיג וועגן שמעון איז אים פלוצלינג א בייזער געדאנק אריין אין קאפ. ווער ווייסט? אפשר האט שמעון'ס פארשוואונדן ווערן א שייכות מיט די מאדנע געשעענישן ארום אים? אבער ער האט עס גלייך פרובירט ארויסצושלאגן פון קאפ, 'ס'איז בלויז נארישע דמיונות' האט ער געטראכט 'וואס האב איך דען מיט אים, חוץ אז איך גריס אים יעדן טאג?' אבער פון די אנדערע זייט האט ער געוואוסט אז ער איז פון די געציילטע וואס האבן עפעס א שייכות מיט שמעון און אפשר דאך איז עס פארבינדן.
א שוידער האט ארומגענומען זיין גאנצן קערפער ווען ער האט טיפער אריינגעקלערט אין די מעגליכקייט, 'הייסט אז איך קען זיין די נעקסטע אויף די ליסטע פון די מסוכנ'דיגע פארברעכער' האט ער געקלערט מיט שרעק. אויב איז די מאדנע צוזאמטרעף נישט גענוג געווען אים צו דערשרעקן, האט אים די יעצטיגע אנטוויקלונג מיט שמעון ממש אריינגעווארפן אין א געפערליכע פאניק, ציטערנדיג וואספארא שוידערליכע געשעענישן עס שפילן זיך דא אפ אונטער זיין רוקן.
אבדול איז געזיצן ביים טיש און זיך אומגעקוקט מיט צופרידנהייט אויף די פילע אנוועזנדע, ענדליך האט זיך נאסיר ארויפגעשארט די ארבל און אים צוגעשטעלט אגענטן ארויסצוהעלפן אויספירן די הייליגע מיסיע.
אבדול האט געעפנט דעם זיצונג מיט קורצע ווערטער איבער דעם וויכטיגקייט פון זייער מיסיע און די נויטווענדיגקייט דאס צו ערלעדיגן אין די שנעלסטע צייט אפשניט שייך. דאן האט ער אנגעהויבן אויסצושמועסן די דעטאלן פון די ארבעט וואס ליגט אויף די גרופע אינעם יעצטיגן פאזע.
"די ערשטע זאך, דארף יעדער פון ענק צוזאמשטעלן א דעטאלירטע ליסטע פון אלע אידישע רבנים און גייסטיגע פירער, אין די געגנט וואס ער באקומט צוגעטיילט. איך גיב ענק עטליכע וואכן צו ארבעטן דערויף, און דאן זאלט עטס זיין דא צוריק מיט א פונקטליכע ליסטע מיט די נעמען און פערזענליכע דעטאלן, ווי אויך די טאג טעגליכע לעבנסשטייגער פון יעדער איינער פון זיי. געדענקט, טעותים וועלן נישט אקצעפטירט ווערן און נישט פארגעבן ווערן!" האט ער אויסגעפירט מיט א שטרענגן טאן.
מאיר האט אויסגעשאסן אין א הילכיגע געלעכטער מיט גרויס הנאה פון זיין געלונגענע וויץ, אבער מייק האט זעט אויס נישט געכאפט דעם וויץ און האט זיך צוגעכאפט צו דעם פארשלאג ווי א דערטרונקענדער אין א בינטל שטרוי, זיין געזיכט איז געבליבן ערנסט און אן א שאטן פון א שמייכל האט ער איינגעמאלדן פאר מאיר אז ער קען זיך שוין גרייטן צום נסיעה. ער האט שוין אפילו גענומען דעם דזשי. פי. עס. אין די הענט גרייט אריינצולייגן דעם אדרעס און האט גלייכצייטיג אנגעהויבן מאכן די נויטיגע טעלעפאן רופן צו אראנזשירן דעם אויפנאמע ביים פרעזידענט.
מאיר קוקט זיך צו מיט א אפענע מויל און קען נישט מחליט זיין צי ער טרייבט ליצנות פון אים אדער האט ער צוליב זיין גרויס אנגעצויגנקייט נישט געכאפט אז ער האט בלויז געמאכט א וויץ און האט עס אנגענומען ערנסט. שטילערהייט קוקט ער זיך צו צו מייק'ס פיבערהאפטיגע אקטיוויטעטן און נאך עטליכע לאנגע מינוטן דרייט זיך ענדליך מייק אויס אין זיין ריכטונג און מעלדט אים איין מיט א געאיילטע שטימע אז ער האט ערלעדיגט אז דער פרעזידענט זאל זיי אויפנעמען פאר א קורצע עמוירדזשענסי באזוך.
מאיר ווייסט נישט אױב ער זאל לאכן אדער וויינען. ענדליך האט ער געפונען זיין פארלוירענע צונג און מודיע געווען פאר מייק אז ער איז געווען סארקאסטיש און האט עס בכלל נישט געמיינט ערנסט. מייק אבער האלט נישט ביים אויפגעבן, "אזוי צו אזוי איז עס א גוטע געדאנק און דו קומסט מיט מיר קיין וואשינגטאן די. סי."
מאיר ווערט ערנסט און איז אים מודיע אז ס'גייט נישט אזוי, מ'פארט נישט פון איין מינוט אויפן צווייטן און אז ער זעט אז מייק האט גענומען ערנסט זיין סארקאסטישע פארשלאג דארף ער קודם גוט איבערקלערן צי ער איז גרייט דערפאר. "די ערשטע זאך, דארפסטו מיר פונקטליך פארציילן וואס און פארוואס דו ווילסט איך זאל מיך דא אונטערנעמען, דאן וועל איך עס איבערשמועסן מיט מיין פאמיליע און זען צו ס'איז בכלל פאסיג פאר מיר".
מייק האט נישט באהאלטן זיין אומצופרידנהייט פון די פרישע ליסטע פון פארלאנגען וואס מאיר האט אים דא ארויסגעלייגט, "קוק אהער, דאס איז גאר געהיים און איך קען דיר דאס נישט אנפארטרויען ווילאנג איך ווייס אפילו נישט אויב דו וועסט עס אננעמען, שוין אפגערעדט אז צו דיין פאמיליע טארסטו נישט רעדן דערוועגן".
מאיר האלט זיך אבער ביי זיינס אז ער גייט נישט פארן צום פרעזידענט איבער עפעס וואס ער האט נישט די מינדעסטע השגה פון וואס עס האנדלט זיך, און ווי אויך איז בכלל נישט קיין רעדע אפילו פון עס באהאלטן פון זיין ווייב. מייק קווענקלט פאר עטליכע מינוט און צום סוף גייט ער איין אים צו געבן א קורצע כלליות'דיגע באריכט איבער דעם קעיס, און ער וועט עס קענען איבערשמועסן בלויז מיט זיין ווייב, אבער אויסער דעם טאר קיינער אין די וועלט נישט וויסן דערפון.
מייק הייבט אן מיט א דראמאטישע שטימע אראפצולייגן די געפאר וואס הענגט אויף די אידישע געמיינדע אין אמעריקע, אין קורצע ווערטער פארציילט ער אים אז עס וועבן זיך שרעקליכע פלענער דורכצופירן געפערליכע בייזוויליגע אקטן קעגן אידן, אבער די אויטאריטעטן האבן דערווייל נישט באוויזן צו דערגיין די דעטאלן און אזוי ארום האבן די מעגליכקייט צו פארמיידן די שרעקליכע געשעענישן נאך איידער עס פאסירט. "מיר זענען געקומען צו א פארשטענדעניש, אז די איינציגסטע וועג צו קענען באקומען די נויטיגע אינפארמאציע וועט זיין דורך אויפנעמען איינעם פון אינערהאלב ענקער קאמיוניטי וואס וועט האבן די מעגליכקייטן צו דערגרייכן די נויטיגע אינפארמאציע, זינט דער הויפט פלאנירער פון די טעראר אקטן דרייט זיך הויפטזעכליך אין ענקערע געגנטער און צווישן ענקערע געמיינדעס". ענדיגט מייק צו.
דער פרעזידענט נעמט תיכף דאס ווארט און רעדט דירעקט צו מאיר, ער לייגט אראפ די סיטואציע אין קורצע ווערטער און ברענגט ארויס אז לויט די שפיאנאזש וואס ער האט באקומען פון די באאמטע האנדלט מען דא מיט א שרעקליכע געפאר וואס לויערט אויף די אידישע געמיינדע אין אמעריקע בפרט און אויף אמעריקע'ס נאציאנאלע זיכערהייט בכלל. ער בעט פון מאיר זאל קאאפערירן מיט די אינסטאנצן כדי צו פארמיידן די שרעקליכע פלענער פון צו פארווירקליכט ווערן, און ענדיגט צו מיט א וואונטש אז ער זאל מצליח זיין אין די מיסיע.
מאיר האט ממש ווי פארלוירן זיין צונג פון גרויס איבערראשונג אבער ער פארשטייט אז עס פאסט אז ער זאל זיך לאזן הערן. ער באדאנקט דעם פרעזידענט פאר זיין ארבעט און ספעציעל פארן אים געבן די געלעגנהייט זיך צו טרעפן מיט אים פערזענליך, און ער פארזיכערט פארן פרעזידענט אז ער וועט טון אלעס וואס איז אין זיין מעגליכקייט אפצוטון דעם שרעקליכן געפאר וואס הערשט.
דער באזוך קומט שנעל צו אן ענדע, מאיר געזעגנט זיך פון אלע אנוועזנדע און פארלאזט דאס ארט צוזאמען מיט זיינע באגלייטער בשעת זיינע געדאנקען רוישן אין אים איבער די אינפארמאציע וואס ער האט יעצט געהערט און די היסטארישע באגעגעניש וואס ער האט אקורשט דערלעבט. ער פרובירט צו מאכן סדר אין זיינע מחשבות און ער וואונדערט זיך וואס קומט יעצט, וואס וועט זיין פון דא און ווייטער. אבער ער פארשטייט אז כדי צו באקומען אן ענטפער אויף די פילע פראגן וואס פארפלייצן זיין מח, וועט ער מוזן ווארטן אז מייק און זיינע קאלעגן זאלן אים אלעס אויסקלארן.
אויפן וועג ארויס האט אים מייק איינגעמאלדן אז די וועג אהיים וועט ער פארן צוזאמען מיט זיי, "מיר האבן אסאך צו שמועסן און די וועג איז א לאנגע וואס מאכט עס גאר געאייגנט פאר אונזערע וויכטיגע געשפרעכן". מאיר האט פארשטאנען אז דאס איז א באפעל און נישט קיין בקשה, און האט זיך נישט אפילו פרובירט קעגנצושטעלן. ער האט ממילא ארויסגעקוקט צו הערן מער אינפארמאציע און ער איז געווען צופרידן דאס צו קענען באקומען שוין יעצט.
ווי נאר זיי האבן זיך ארויסגעלאזט אויפן וועג האט ראבערט גענומען דאס ווארט, ער האט זיך קורצליך פארגעשטעלט ווער ער איז און וואספארא פאזיציע ער טראגט, ער איז אפיציעל די הויפט עף בי איי אגענט אין ניו יארק, אבער אין פאקט פארמאגט ער אומאפיציעל א פיל העכערע פאזיציע פון דעם און איז באמת פון די פאקטישע פירער פון דעם אגענטור. און דאן האט ער אנגעהויבן רעדן איבער די יעצטיגע מיסיע.
ער וויקלט אויף פאר מאיר פונקטליך וואס דא גייט פאר און וואס זיי ווייסן שוין דערוועגן, און נאכמער וואס זיי ווייסן נישט, וואס דאס ברענגט זיי צו איינשפאנען א חסיד'ישע יונגערמאן אין די ארבעט. ער שילדערט ווי זיי זענען געוואויר געווארן איבער א געפארפולע פארשוין מיט פינסטערע פלענער אנצוברענגען טויט און פארניכטונג אינערהאלב די אידישע געמיינדע און דורכאויס די פאראייניגטע שטאטן וואס האט זיך באזעצט אין די אומגעגנט פון קרית יואל און האט אנגענומען צו ארבעטן אלס רייניגער אין א שול. ווען זיי האבן זיך אריינגעלייגט טיפער אין דעם קעיס און פרובירט צו באקומען מער אינפארמאציע איבער זיינע פלענער האבן זיי זיך ממש ווי אנגעשטויסן אין א וואנט, דער פארשוין איז גאר קלוג און ראפינירט און ווייסט וויאזוי זיך צו באשיצן, און אלע באמיאונגען פון די אגענטן צו דערגרייכן מער אינפארמאציע האט זיך אויסגעלאזט כמעט מיט גארנישט.
אויב איז דאס אלעס נישט גענוג געווען, האבן די אגענטן ביים אים נאכקוקן געפינען אז ער איז אויך אין פארבינדונג מיט די כינעזע קאמוניסטישע פארטיי און דינט אלס אפיציעלער אגענט פאר זיי, דאס האט אונז נאך מער אריינגעווארפן אין צומישעניש, וויבאלד עס איז נישט מסתבר אז די צוויי מיסיעס זיינע זענען פארבינדן איינס מיטן צווייטן, ווי אויך גלייבט זיך נישט אז ער ארבעט באמת אויף ביידע. מערסט ווארשיינליך איז אז ער איז באמת בלויז דא פאר איין צוועק און האט זיך פארשלייערט אויך אונטער א צווייטע מיסיע, ס'איז אבער נישט קלאר וואס עס קען זיין זיינע אינטערעסן אין אננעמען דאפלטע אויפגאבעס. אזוי צו אזוי מאכט עס בלויז פיל שווערער אונזער ארבעט, וויבאלד צום אלעם ערשט ברויך מען דערגיין וואס איז זיין ריכטיגע ציל און דאן קען מען זיך הערשט נעמען צו די ארבעט אים אפצושטעלן באצייטנס.
אלזא, זענען מיר געקומען צום אויספיר, אז די בעסטע וועג גייענדיג פאראויס וועט זיין, אויפצונעמען א איד פון אינערהאלב די חסידי'שע קאמיוניטי וואס וועט אים קענען נאכפאלגן אן ציען שטארקע אויפמערקזאמקייט פון זיין זייט, וויבאלד דורכן טאג דרייט ער זיך צווישן די חסיד'ישע געמיינדע, און ער וועט מסתם נישט חושד זיין אז איינער פון זיי שפיאנירן אויף אים, איז דאס דערווייל די בעסטע וועג צו קענען נאשן מער אינפארמאציע איבער אים און זיינע מאטיוון.
מאיר הערט זיך צו מיט אינטערעסע און ער ציט זיך צוזאם פאר שרעק, נישט לייכט קומט אים אן צו פארדייען דעם פאקט אז ער וועט דארפן פאקטיש שפיאנירן און נאכפאלגן א געפארפולער פארברעכער, און ער וועט דארפן גאר שטארק אכטונג געבן נישט אריינצופאלן אין א סכנה.
ראבערט ענדיגט צו זיין לענגערע רעדע מיט א ווארענונג אז דער פארשוין שיינט צו זיין גאר ראפינירט און קען זייער שנעל אויפכאפן אז מען קוקט אים נאך, און דערפאר וועט מאיר דארפן זיין גאר פארזיכטיג ביים שפיאנירן אויף אים אז ער זאל נישט באמערקן וואס ער טוט.
א שטילקייט האט זיך אראפגעלאזט אין קאר ווען אלע אויגן ווענדן זיך צו מאיר צו הערן זיין רעאקציע, זיי האפן שוין צו הערן פון אים אז ער איז גרייט אריינצושפרינגען אין די מיסיע און אז ער נעמט אן די אויפגאבע וואס זיי ווילן אויף אים ארויפלייגן.
מאיר טראכט צו זיך שטילערהייט פאר עטליכע מינוט, די מחשבות פלאגן אים און ער ווייסט נישט וויאזוי צו עסן די הויפן מיט אינפארמאציע מיט וואס ער איז נארוואס באפאלן געווארן, ער שפירט ווי ער איז אליינס אינעם רוישיגן ים אן די מעגליכקייט זיך צו דערהייבן העכער די כוואליעס און איר דורכשווימען, די כוואליעס דראען אים אט אט צו פארפלייצן און ער פילט הילפלאז. די ווילד פרעמדע געדאנק אז ער זאל דינען אלס שפיאן פאר די עף בי איי וויל זיך בשום אופן נישט באקוועם מאכן אין זיין מח, ער פילט ווי מ'האט אויף אים פלוצלינג ארויפגעווארפן א שווערע לאסט פון טויזנטער פונט מיט וואס ער דארף זיך אליין ספראווענען, ער קען זיך בשום אופן נישט זען אריינשפאצירן אינעם לייבן גרוב און נאכפאלגן א מסוכנ'דיגע מערדער וואס קען יעדע ליאדע מינוט כאפן וואס ער טוט הונטער זיין רוקן. פארוואס האבן זיי אויסדערוועלט א איידעלע יונגערמאן וואס זיצט ביי די גמרא און האט נישט קיין השגה פון די דרויסנדיגע וועלט צו זאגן? וויאזוי דארף איך דאס האנדלען?
"פארוואס פונקט מיך?" ברענגט ער ענדליך ארויס זיינע מחשבות אין דריי קורצע ווערטער. ראבערט איז אים מסביר אז אזעלכע באשלוסן ווערן נישט געמאכט אין איין מינוט, זיי קוקן שוין נאך פילע פאטענציאלע קאנדידאטן פאר א שטיק צייט, און נאכן אים באאבאכטן פון די נאנט און זיך באקענען מיט זיינע נאטורן, זענען זיי געקומען צו די החלטה אז צוליב פילע פאקטארן, געבויט אויף זיין פערזענליכקייט און די סיטואציע און נאך פארשידענע ארומיגע דעטאלן, איז ער די מערסט פאסיגע קאנדידאט פאר דעם צוועק.
מאיר האט געהויבן ברעמען הערנדיג אז ער איז שוין אונטערן ראדאר פאר א לענגערע צייט, אבער ער פארשטייט אז יעצט איז נישט די צייט צו שטעלן פראגן אדער זיך רעגן אויף וואס מען טוט צו אים. יעצט דארף מען מאכן אן ענדגילטיגן באשלוס. צום סוף איז ער זיי מודיע אז ער וועט עס מוזן איבערשמועסן אינדערהיים און עקסטער מיט א רב הערן וואס ער זאגט דערצו. צוערשט האבן זיי זיך קעגנשטעלט זאגנדיג אז דאס איז גאר געהיים און ער מעג צו קיינעם נישט רעדן דערוועגן, אבער נאך וואס ער האט קלארגעשטעלט מיט א פעסטקייט אז אן א הסכמה פון דעת תורה איז נישטא וואס צו רעדן, זענען זיי בלית ברירה איינגעגאנגען דערויף, בתנאי אז ער וועט זיי איינמעלדן פון פאראויס דעם נאמען פונעם רב.
געענדיגט אפשמועסן אלע דעטאלן און זיי געזעגענען זיך מיט א צוזאג צו זיין אין פארבינדונג, און מאיר שפאצירט מיט שווערע טריט אין ריכטונג פון זיין היים...
איז דערווייל געבליבן פאר זיי נאך עטליכע טעג צו ווארטן געשפאנט און האפן צו באקומען אן ענטפער וואס שנעלער. ענדליך נאך עטליכע טעג האט אים דער רב צוריקגערופן און געענטפערט אז נאכן שוקל זיין אלע צדדים איז ער געקומען צו די מסקנא אז ער זאל עס יא אננעמען, למעשה אז עס לויערט א געפאר אויף אידישע קינדער און ספעציעל אז שמעון געפינט זיך שוין ליידער פאקטיש אונטער זייערע נעגל, און אז ער האט א געלעגנהייט אנטיילצונעמען אין די געוואלדיגע הצלת נפשות מיסיע זאל ער עס נישט ארויסלאזן פון אונטער די האנט. דער רב האט צוגעלייגט עטליכע פארשטענדליכע תנאים וואס ער זאל זיך מיט זיי אויסנעמען, זיכער צו מאכן אז זיי וועלן נישט פארלאנגען פון אים צו טון זאכן וואס זענען נישט ערלויבט פאר קיין איד, און אז זיי זאלן זיך נישט באנוצן מיט די באווייזן וואס ער וועט זיי ברענגען, צו אויספארשן דערמיט אנדערע אידן. און מיט דעם האט דער רב צוגעענדיגט דעם שמועס מיט א ווארעמע וואונטש אז ער זאל מצליח זיין אין זיין מיסיע און ווערן אפגעהיטן פון אלעם בייזן.
מיט א שווער הארץ און געמישטע געפילן, מיט א קלעם אין הארצן און גרויס פחד פון איין זייט, און הנאה פון די זכי' צו האבן א טייל אין אפראטעווען אידישע קינדער פון די צווייטע זייט, האט די ברוין פאמיליע אויפגענומען דעם פסק פונעם רב און זיך געגרייט צו דעם נייעם פרעמדן מציאות אז דער ראש המשפחה וועט ווערן א עף בי איי אגענט.
זיי האבן ביידע ארויסגענומען א תהילים'ל פון שאנק און מיט הייסע טרערן האבן זיי איינגעריסן ביים בורא עולם זאל באהיטן זיי און גאנץ כלל ישראל פון אלע וואס ווילן זיי שלעכטס טון. און דאן האט מאיר גענומען דעם טעלעפאן אין האנט און געמאכט דעם גורל'דיגן טעלעפאן קאל וואס וועט דראסטיש טוישן זיין לעבן פון איין מינוט צו די אנדערע. מיט קורצע ווערטער האט ער איינגעמאלדן פאר דעם אויפן צווייטן זייט טרייבל אז ער נעמט אן די אויפגאבע ווען זיין הארץ פלאטערט אים נאך פאר שרעק, זיי האבן אפגעשמועסט די פונקטליכע דעטאלן וואס מען טוט ווייטער, און דאן איז ער זיך געגאנגען לייגן האפנדיג אויף א בעסערן מארגן.
***
שמעון אטעמט אפ מיט פארלייכטערונג, זעט אויס אז דער רשע איז טאקע א געניטער מומחה אין איינברעכערייען, נאך אלעם האבן זיינע טאקטיקן גוט געארבעט. שטילערהייט אויף די שפיץ פינגער ווענדט ער זיינע טריט אריין אינעם בנין, נישט בעפאר ער מאכט זיכער אז די קאמערעס און סעקיוריטי סיסטעמען זענען אומאקטיוו דורכאויס זיין באזוך, שטוינענדיג פון די וואונדערליכע טעכנאלאגיע וואס די פארברעכער פארמאגן וואס קען איבערקומען די סאפיסטיקירסטע זיכערהייט מאסנאמען. ער גייט פונקטליך לויט די אנגעגעבענע דירעקציעס און גאנץ שנעל האט ער געטראפן די אפיס וואס איז היינט אויף די אגענדע. נאכאמאל נעמט ער זיך צו די ארבעט, שטיל און שנעל עפנט ער דעם טיר, אזש עס קען זיך דאכטן אז ער טוט שוין די סארט ארבעט א לענגערע צייט. 'ווער וואלט זיך געגלייבט אז איך, דער בטלן און לא יוצלח, זאל קענען אזוי גרינג און געניט אויפברעכן א טיר' טראכט ער צו זיך מיט א זויערן שמייכל.
דער פחד איז גרויס, נאך אלע שריט וואס ער האט אונטערגענומען זיך צו באהיטן פון געכאפט ווערן איז ער נאך ווייט נישט רואיג. דאס הארץ פלאטערט אים פאר שרעק, ער קען ממש הערן ווי דאס הארץ זיינע באכעט פון גרויס פחד. אין אמת'ן אריין איז ער בכלל נישט אזוי זיכער אז ער וויל נישט ווערן געכאפט, אים גלוסט זיך בכלל נישט צוריקצוגיין צו דעם לעכל אונטער די נעגל פון דעם רשע, אין די אמעריקאנע תפיסות וועט שוין בעסער זיין. דאך אבער האט ער מורא פון דעם סטראשונג זיינעם אז ער וועט זיך נוקם זיין אין אים אויב ער פאלט דורך און אז זיינע הענט קענען דערגרייכן ווי אימער, ער ווייסט נישט וואס ער קען אלץ ערווארטן פון אים אין פאל ער ווערט געכאפט און ער האט מורא פאר זיין לעבן.
טראץ וואס ער ווייסט אז דער בנין איז גענצליך לער, דאך פילט ער אין זיין דמיון ווי פילע פאר אויגן באגלייטן אים פון אלע זייטן, אין פאנטאזיע זעט ער דראענדע פינגער פון איבעראל וואס ווארענען אים מיטן ארגסטן, און פילע שאטנס פון מענטשן וואס קומען אים אט כאפן און אפטראגן אין ארעסט. אונטער שווערע דרוק און אנגעצויגנקייט איילט ער זיך צו פארטיג צו ווערן מיט די ארבעט וואס פריער און קענען אפציען פון שטח ווי אמשנעלסטן.
ענדליך האט ער געענדיגט באהעפטן און אינסטאלירן די ספעציעלע געצייגן אויף די עטליכע קאמפיוטערס וואס געפינען זיך אין צימער, פונקטליך לויט די אנווייזונגען וואס ער האט באקומען. ער האט הנאה אז ער האלט שוין נאכדעם אבער ערלויבט זיך נאכנישט נאכצולאזן פון זיין אנגעצויגנקייט, מיט גרויס פארזיכטיגקייט יאגט ער זיך צום טיר מיטן ציל שנעל צו פארשוואונדן ווערן פון דעם ארט בעפאר איינער וועט אים באמערקן.
ער טרעט ארויס צום קארידאר און אט דאכט זיך אים אז ער האט געהערט עפעס, ער ווייסט נישט וואס אבער זיינע אויערן האבן אויפגעכאפט א פרעמדן שארך, נישט עפעס וואס איז געקומען פון זיינע באוועגונגען. ער פרובירט עס קודם אוועקצומאכן אין געדאנק אלס פשוט'ע פאנטאזיעס, ער דמיונ'ט דאך שוין פון די סעקונדע וואס ער האט איבערגעטרעטן דעם שוועל אז פיל מיט מענטשן זענען ארום אים און קוקן אים נאך. אבער ווען ער האט עס געהערט צום צווייטן מאל, און יעצט איז ער שוין זיכער געווען אז דאס איז עפעס אנדערש ווי ביז יעצט און איז נישט קיין פאנטאזיע, איז ער פארשטיינערט געווארן אויפן ארט. אויב האט ער פריער געמיינט אז זיינע הארץ קלאפענישן האבן שוין דערגרייכט דעם שנעלסטן ריטם, איז ער הערשט יעצט געוואויר געווארן וואס מיינט ריכטיג שטארקע הארץ קלאפענישן, די קלאנגען פון זיין הארץ קלאפן האבן דערגרייכט צו זיינע אויערן און אים האט זיך געדאכט ווי דאס זענען באנומענע קולות וואס ווערן געהערט איבערן גאנצן בנין. ער האט מורא געהאט אז דאס אליינס וועט אים ארויסגעבן, אבער זיך צו בארואיגן איז ער נישט אומשטאנד געווען, איז ער ווייטער געשטאנען דארט אנגעצויגן און דערציטערט, האפנדיג אז דאס מיינט גארנישט און אז עס דרייט זיך נישט ארום דא נאך איינער וואס וועט אים מעגליך אט אט כאפן ביי די מעשה.
עטליכע מינוט איז ער געשטאנען פארשטייפט, אן די מעגליכקייט זיך צו רירן פון ארט. נאך עטליכע מינוט וואס ער האט גארנישט געהערט און א טויט שטילקייט האט באהערשט דאס פלאץ פונקט ווי פריער, האבן זיינע פארשטייפטע מוסקלען אנגעהויבן עטוואס נאכלאזן, און ער האט זיך געכאפט אז ער דארף זען אפצוטראגן פון דא וואס א מינוט פריער, און מיט יעדע איבריגע מינוט וואס ער האלט זיך אויף פארגרעסערט ער די שאנסן געכאפט צו ווערן. ער גיבט זיך נאך א קוק ארום אויף אלע זייטן, טראץ וואס ער קען ממש גארנישט זען אין דעם טונקלען קארידאר, דאך פרובירט ער צו אנשפיצן זיינע אויגן און אויערן פרובירנדיג אויפצוכאפן אויב איינער געפינט זיך דא. און ווען עס זעט אים שוין אויס פארזיכערט אז עס איז טאקע גענצליך ליידיג, הייבט ער אן שטעלן שטייטע אומזיכערע טריט צום ריכטונג פונעם הונטערשטן אריינגאנג פון וואו ער האט אהער אריינגעדרינגען בשעת ער האלט א וואכזאם אויג אויפן גאנצן ארום.
שמעון הערט זיך צו, ער האט סייווי נישט בעסער וואס צו טון, און עס ווערט אים שווארץ פאר די אויגן. אויב האט ער געמיינט אז די זיצונגען ביז אהער זענען געווען שרעקליך, שטעלט זיך אים יעצט אויף די האר פון קאפ ווען ער פרובירט צו אריינטראכטן וואס אבדול פלאנירט צו טון מיט די אינפארמאציע וואס ער פארלאנגט פון די אנוועזנדע. יעצט האלט ער נאך טאקע ביי די פאזע פון צוזאמשטעלן אינפארמאציע, אבער גאט זאל באהיטן צו וואס ער וועט זיך נעמען איינמאל ער האט אלע אינפארמאציע.
ווי אין א נעפל הערט ער ווי אבדול לייגט אראפ זיינע קלארע און שארפע פארלאנגען; יעדער פון די באטייליגטע באקומט א ליסטע פון א געוויסע אידישע געגנט, און דארף צושטעלן די פונקטליכע אינפארמאציע איבער יעדע איינציגסטע שול וואס געפינט זיך דארטן, מיט דעטאלירטע אינערליכע אינפארמאציע, וואו עס געפינט זיך דער בוילער, די עלעקטריק און גאז איינריכטונגען, און איבער אלעם, וויפיל טירן די געביידע פארמאגט און ספעציפיש וואו עס געפינען זיך די עמוירדזשענסי טירן.
שמעון באגראבט זיין קאפ צווישן זיינע קניען און פארגייט אין א שטילן געוויין. ניין, אבדול איז טאקע נישט אריין אין די דעטאלן וואס ער פלאנירט אויף די בתי מדרשים, אבער צו קלוג האט מען נישט געדארפט זיין צו קענען פארשטיין פון וואס די רעדע איז. דאס בלוט איז אים ארויף אין קאפ און ער האט זיך געשאקלט פאר שרעק טראכטנדיג פון די געפאר וואס דראעט אויף אידישע קינדער אין אמעריקע.
ווישנדיג זיינע טרערן הערט ער ווי אבדול זאגט פאר די באטייליגטע אז ער פארשטייט אז צו צוזאמשטעלן די פארלאנגטע אינפארמאציע וועט נעמען אסאך צייט, אבער ער פארלאנגט אז זיי זאלן עס אהערשטעלן און ברענגען צו אים דאס שנעלסטע וואס שייך.
שמעון אטעמט עטוואס אפ. די געפאר איז ווייט פון פארביי, אבער כאטש ווייסט ער אז עס איז נישט קיין באלדיגע געפאר. לאמיר האפן אז אין די צייט וועט שוין עפעס אונטערקומען און די בייזוויליגע פלענער וועלן צונישט ווערן. שטילערהייט הייבט ער אן מורמלען קאפיטלעך תהילים מיט א הייסע געבעט צום אויבערשטן אז ער זאל היטן אויף זיין פאלק און זיי באשיצן פון די וואס זוכן זיי שלעכטס צו טון, און צוביסלעך פאלט ער אריין אין א טיפן שלאף.
"איך האב א געדאנק" איז מאיר פלוצלינג אויפגעשפרינגען. "וויפיל מאל איך האב פרובירט אנצוקניפן באציאונגען מיט אים, האב איך קיינמאל נישט מצליח געווען, כ'האב דאך נישט געוואלט ארויסרופן זיין פארדאכט ממילא האב איך נישט געקענט גיין צו ווייט מייט מיינע פרואוון. יעצט איז מיר בייגעפאלן, אז היות דער שמש זוכט פונקט יעצט א געהילף וואס זאל אים ארויסהעלפן מיט די ווירטשאפט אין ביהמ"ד, איז דאס ממש א גאלדענע געלעגנהייט פאר מיר זיך צו קענען נענטער באקענען מיט אבדול אן דעם וואס ער זאל עפעס פארדעכטיגן".
מאיר האט זיך נישט פארזוימט, גלייך אויפצומארגנס, ווי נאר ער איז אנגעקומען אין ביהמ"ד, נאך פארן אפילו גיין אין מקוה אדער מאכן א קאווע, איז ער מיט געאיילטע טריט צוגעגאנגען צום שמש און פארגעלייגט זיין ווילן אנצונעמען די פאזיציע פון ארויסהעלפן מיט די נויטיגע ארבעט אין ביהמ"ד. דער שמש הערט אים אויס און באטראכט אים פון קאפ ביז פיס מיט דורכדרינגליכע בליקן, פאר מאיר האט זיך שוין אנגעהויבן דאכטן אז ער ליינט גאר זיינע מחשבות און זעט פונקטליך די סיבה וואס ליגט אונטער דעם אז ער וויל דעם פאזיציע. ענדליך נאך א לאנגע מינוט האט אים די שמש איינגעמאלדן מיט געמאסטענע ווערטער אז ער קען אנהייבן אויף פראבע, און מ'וועט זען. אויב וועט ער זיין צופרידן וועט ער עס קענען אנהאלטן אויף ווייטער.
מאיר האט זיך איינגעהאלטן װי מיט אייזערנע קייטן פון זיך ארויסלאזן אין א פריידיגע טאנץ, די דערלייכטערונג פון קענען ענדליך מאכן עפעס ערנסטע פארשריט נאך די גרויס דרוק וואס ער האט די לעצטע תקופה נישט באווייזנדיג צו ברענגען עפעס זאכליך צום טיש, האט אים געברענגט א שטארקע פרייד, און ער האט עס געדארפט דערשטיקן אין זיך מיט אלע כוחות.
ער ווייסט זייער גוט אז ס'איז נישט דא קיין צייט צו פראווענען יעצט, מ'דארף תיכף אנהייבן טון צום זאך. ער יאגט זיך צו, ווי א פייל פון בויגן לויפט ער כאפן א מקוה און דאן גייט ער דאווענען, ער פארגעסט נישט צוצולייגן א עקסטערע תפילה אז די נייע מיסיע זיינער זאל זיין מיט גרויס הצלחה, און דאן איילט ער זיך צו די ארבעט.
ער שטעלט אן א רואיגן פנים ווי כאילו גארנישט ספעציעל און אויסערארדנטליך גייט פאר, און ווען ער פילט שוין גענוג רואיג גייט ער צום שמש מיט א פארפרוירענעם פנים און נעמט די נויטיגע אינסטרוקציעס. איבערהויפט ווארט ער אז ער זאל אים באפעלן עפעס בשייכות צו די נישט אידישע ארבעטער, אבער דערווייל איז עס נאכנישט געקומען. שטייט ער אזוי א שעה צוויי און פירט ערליך אויס זיינע פליכטן ווען זיין הארץ באכעט אין אים פון שפאנונג און פחד ביינעזאם אויף וואס עס ווארט אים אפ.
ענדליך נאך עטליכע שעה הערט ער ווי אין א חלום ווי דער שמש צייגט אים אן אז ער זאל אריינגיין אין די לאנדרי ווי מ'וואשט די האנטוכער, מאיר איז כמעט אויפגעשפרינגען פון פרייד הערנדיג דאס, די לאנדרי איז דאך וואו די גוים זיצן אפ רוב שעות פון טאג, דארט איז דאך וואו ער צילט אנצוקומען. ער האט זיך ממש געצווינגען אויסצוהערן וואס ער דארף טון דארט, און צו זיין פרייד איז קיין גרעניץ נישט געווען ווען צווישן די אנווייזונגען האט ער באקומען עטליכע שליחות'ן וואס ער ברויך איבערגעבן פאר די רייניגער דארטן.
צוערשט האט ער אראפגעלייגט פלאן נומער איינס. די קעפל פון דעם פלאן איז "ליקווידירן די אידישע גייסטליכע פירער". לויטן פלאן, וועט די ערשטע מיסיע אויסגעפירט ווערן דורך א ספעציעלע נייע טויטליכע כעמיקאל וועלכע וועט פון פאראויס ווערן פלאצירט אויף די ערטער וואס זענען פאסיג פאר דעם צוועק, ביי יעדן פון זיי לויט די ארטיגע אומשטענדן, און עס וועט אין די ריכטיגע צייט עקספלאדירן אויפן ארט דורך די היץ וואס עס וועט דערשפירן. א ספעציעלע טיעם ווערט אוועקגעשטעלט זיך אפצוגעבן מיט דעם און אפטראגן די נויטיגע באשטאנדטיילן צו די אנגעגעבענע לאקאלן, און פארזיכערן אז אלעס גייט געשמירט.
דאן קומט פלאן נומער צוויי; א עקסטערע טיעם וועט צוזאמענגעשטעלט ווערן אויסצופירן דעם פלאן, וועלכע וועט זיך הויפטזעכליך פארלייגן צו אונטערשטעלן מאסיווע באמבעס אין אלע גרויסע שולן אין די פאראייניגטע שטאטן, און אויסרעכענען די בעסטע און מערסט אפעקטיווע פלאץ אין די בנינים וואו די באמבעס וועלן פאראורזאכן די מערסטע שאדן. אין די זעלבע צייט וועלן זיך ארויסלאזן פילע אגענטן אנגעלאדנט מיט הייס געווער וועלכע וועלן סטאנציאנירט ווערן נעבן די שולן, און וועלן אויסווארטן אויף די באמבע אויפרייסן, און דאן אויסנוצן די כאאס און צומישעניש וואס וועט דארט הערשן אין רעזולטאט פון די אויפרייסן אריינצולויפן צווישן די אנטלויפנדע מאסן און אויסשיסן ווי מער פון זיי. א עקסטערע טייל פון די אנגעשלאסענע אין דעם טיעם וועלן זיך אפגעבן מיט ספעציעלע פלענער צו פארמינערן די מעגליכקייט צו אנטלויפן פון די ערטער וואו די אויפרייסן וועלן פארקומען, און פרובירן ווי ווייט מעגליך צו בלאקירן די אנטלויף מעגליכקייטן פון די פארכאפטע. ווי אויך וועט א אנדערע טייל פון דעם טיעם זיך אפגעבן מיטן אויסלייגן קלענערע באמבעס אין די קלענערע שולן, אזוי אז קיין איין איינציגסטע שול זאל נישט אויסמיידן דעם שחיטה.
דאן גייט מען צו פלאן נומער דריי; דא וועט מען אוועקשטעלן א טיעם וועלכע וועט זיך קאנצענטרירן צו אהערשטעלן א ענליכע אויפרייס פלאן אין די שאפינג צענטערן און געשעפטן אין די אידישע געגנטער. דא וועט מען אויך סיי אונטערלייגן שווערע באמבעס אין די גרויסע שאפינג צענטערן, בלאקירן די ארויסגענג און אנטלויף מעגליכקייטן, און אויך אוועקשטעלן א אפטיילונג פון געלערנטע שיסער אנגעלאדנט מיט הייס געווער וועלכע וועלן זיך קאנצענטרירן אויסצושיסן די וואס וועלן באווייזן צו אנטלויפן פון די אויפרייסן. ווי אויך וועט די טיעם אויך אויסלייגן קלענערע באמבעס אין די פילע געשעפטן וועלכע זענען אויסגעשפרייט לענגאויס די אידישע געגנטער.
פלאן נומער פיר וועט זיך קאנצענטרירן אויף די שולעס וואו די אידישע קינדער געפינען זיך און לערנען דורכן טאג. א ספעציעלע דעוויזיע וועט זיך אפגעבן מיטן אפשפארן די בנינים אין די באשטימטע צייט און דאן ארויסלאזן אין זיי א שטיקעדיגע כעמיקאל וועלכע וועט שנעל אנפילן די גאנצע געביידע און פארפעסטיגן די לופט און עס וועט נישט זיין קיין מעגליכקייט צו אטעמען דארטן, און די קאנסעקווענצן וואס וועלן נישט שפעטיגן צו קומען זענען פארשטענדליך.
טראץ וואס די הויפט פריאריטעט זענען טאקע די אידן, אבער אין דעם זעלבן טאג איז דאך אויך פאסיג צו זען א זיסע נקמה אין דעם אמעריקאנעם שטן, האט מען אויך אוועקגעשטעלט א עקסטערע טיעם אויסצופירן פלאן נומער פינף, וועלכע וועט פאקוסירן אויסצופירן מערערע אטאקעס און אויפרייסן אין רעגירונג געביידעס לענגאויס די פאראייניגטע שטאטן. עס וועט ווי פארשטענדליך נישט אנקומען גרינג דורכצוברעכן די שטרענגע זיכערהייט מאסנאמען, אבער כאטש א טייל פון זיי וועט מען מוזן מצליח זיין צו אויסקרויזן און דורכפירן סוקסעספולע אטאקעס אויף רעגירונג געביידעס און רעגירונג באאמטע. די שטערקסטע געוויכט וועט ווי פארשטענדליך געלייגט ווערן אויף די הויפטשטאט וואשינגטאן די. סי. וואו די מערסט פראפעסיאנאלע כוחות צווישן אונזערע רייען וועלן פארלייגן גאר שווערע כוחות צו דורכפירן א רייע סוקסעספולע אטאקעס אויף הויכראנגיגע באאמטע אינערהאלב די פעדעראלע רעגירונג.
איינמאל די חלק פון פלאנירן איז פארטיג, וועט מען גיין צו די קומענדיגע גרעסערע פאזע, דאס איז צו רעקרוטירן די פילע אנטיילנעמער אין די מיסיע. און דאן ווען דאס וועט שוין זיין מסודר און יעדער וועט וויסן מיט א קלארקייט וואס זיי האבן צו טון, קומט די הויפט פאזע, פון ליפערן און דערנאך אויסטיילן די נויטיגע מאטריאל פאר די פילע אטאקעס. און אבדול האט פארענדיגט מיט א פארשפרעכונג צום פריינט אז ער וועט אים האלטן אינפארמירט דורכאויס די גאנצע צייט כדי אז דער פריינט זאל זיי קענען שטיין צו די האנט מיט סיי וואס עס פעלט זיך אויס, איבערהויפט זיי צו באשיצן פון די פיינט וועלכע לאקערן נאך זײ אויף טריט און שריט.
דער פריינט האט אויסגעזען צו זיין גאר צופרידן פון דעם זיצונג, ער האט באדאנקט אבדול פארן אים אזוי קלאר אראפלייגן און מיטטיילן די פונקטליכע סדר פון די פלענער מיט אלע אירע דעטאלן, און ער האט צוגעזאגט אים צו שטיין צו די האנט און באשיצן פון פיינטליכע אויגן און סיי וועלכע שטערונגען. דאן האט ער פארענדיגט דעם שמועס מיט א וואונטש "אללא זאל זיין מיט דיר" און אראפגעלייגט דעם טעלעפאן.
'וואס וויל ער שוין ווייטער?' קלערט הואן צו זיך זעענדיג אז א פרישע אימעיל פון ליענג איז אריינגעקומען. פוילערהייט עפנט ער אויף דעם אימעיל, און ווי נאר ער הייבט אן צו ליינען קומט אים דאס בלוט ארויף אין קאפ פון גרויס כעס, 'דער ליענג זאל שוין ביטע אויפהערן צו משוגע מאכן מיט זיינע פאנטאזיעס, כ'האב מיך שוין עטליכע מאל איבערצייגט אין טשאנג'ס געטריישאפט, און ער זאל שוין אויפהערן מיר דרייען א קאפ אז ער איז א פאררעטער'. ער נעמט דעם טעלעפאן אין האנט און דריקט אריין ליענג'ס נומער, און אין געדאנק גרייט ער זיך שוין אן א פעסטן פסק וואס ער וועט אראפלאזן פאר ליענג. די לעצטע מינוט אבער ציט ער צוריק און לייגט ער אראפ דעם טעלעפאן פון זיין האנט, פרישע מחשבות הייבן אן צו פארפלייצן זיין מח. 'ס'איז מיר טאקע פיל גרינגער צו געטרויען טשאנג בלינדערהייט, אבער פון וואו ווייס איך מיט אזא זיכערקייט אז ליענג איז נישט גערעכט? אמת אז טשאנג פירט ערליך אויס די פליכטן וואס כ'לייג אויף אים ארויף, אבער עס קען נאך אלץ זיין אז די מערהייט פון די צייט איז ער פארנומען מיט עפעס אנדערש, למעשה זעה איך נישט ביי אים קיין אויסטערלישע אינטערעס צו דורכפירן אונזערע מיסיעס, ער טוט נאר וואס מ'הייסט אים און זעט נישט אויס אינטערסירט צו וויסן און מיטהאלטן די סוקסעסן און דורכפעלער. טראץ וואס דערווייל האט ער אונז נאך זיכער נישט פארראטן, ווייל אויב וואלט ער געארבעט אונז צו פארנארן וואלט איך שוין געוואוסט דערפון, קען אבער זיין אז קודם ארבעט ער צו געווינען אונזער צוטרוי און הערשט דאן ווען מ'וועט שוין נישט האלטן אזא וואכזאם אויג אויף אים וועט ער אונז מיאוס פארראטן.
ער קלערט נאך אריין פאר עטליכע מינוט, פארשידענע געדאנקען קומען אים אויף און ווערן אפגעווארפן איינס נאכן צווייטן, ביז ביים ענדע קומט ער אויף מיט א שטיקל פלאן, וואס טראץ ס'איז ווייט נישט צופרידנשטעלנד, איז עס אבער דאס בעסטע אינעם יעצטיגן מצב. געטראכט און געטאן, ער רופט אן ליענג וועלכע הייבט אויף ביים ערשטן קלינג, הואן איז נאך עטוואס ברוגז אויף אים אבער גיבט זיך אכטונג עס נישט ארויסצואווייזן, און גייט גלייך צו צום ענין; "בעצם זעה איך אז טשאנג טוט וואס מ'הייסט אים, דערפאר איז מיר שווער אנצונעמען אז ער איז א פאררעטער. דאך אבער, צוליב דיינע חשדות אויף אים, האב איך יא אריינגעקלערט וויאזוי מ'קען זיך דערגרינטעווען צו פעסטשטעלן אויב ער איז באמת געטריי, און כ'בין געקומען צום אויספיר, אז היות לויט דיינע ווערטער ארבעט ער אויך פאר א מוסלמענער טעראר גרופע, וועט די בעסטע מהלך אין דעם פאל זיין, אים נאכצוקוקן און פרובירן צו אויפכאפן אויף וועלכע ארבעט ער גיבט אוועק דאס מערהייט פון זיין צייט, און לויט דעם וועט מען זען. אױב ארבעט ער רוב צייט פאר אונז איז דאך גוט, אויב אבער ארבעט ער רוב צייט פאר די מוסלמענער, דאן באדייט דאס אז ער איז נישט אמת'דיג געטריי, וועט מען אין אזא פאל דארפן טיפער אריינקוקן דערין און זען וואס דא גייט פאר מיט אים און וואס איז זיין עכטע ציל".
ליענג זעט אויס צו זיין שטארק צופרידן מיט דעם פלאן, און מיט דעם ענדיגט זיך די שמועס.
***
ארום א טיש זיצן זיי אלע מיט אנגעצויגענע געמיטער, ביים שפיץ זיצט ראבערט מיט א פארזיגלטן געזיכט און קלאפט מיט זיינע פינגער אויפן טיש, ארום דעם טיש זיצן מייק, ענדרו, און נאך א טוץ פון זייערע קאלעגן וואס נעמען אויך א טייל אין דעם קריטישן מיסיע. אויך מאיר איז אנוועזנד, אויף זיין געזיכט דערקענט זיך א שטארקע מידקייט און אנגעצויגנקייט, שוין עטליכע וואכן וואס ער קען נישט שלאפן געהעריג, זינט דעם שרעקליכן איבערלעבעניש וואס ער איז אדורך ביים באהעפטן די שפיאנאזש אפאראטן אויף אבדול'ס טעלעפאן פייניגן אים די מחשבות און ער ציטערט פשוט צו גיין אויפן גאס. די עף. בי. איי. האט אים טאקע צוגעשטעלט שטערקערע וואך אים צו באשיצן פון מעגליכע פאטענציאלע אטאקעס, אבער דאך ער האט מורא פון זיין אייגענעם שאטן. ער ווייסט אז אבדול איז גאר א געפארפולער און אויך א קלוגער פארשוין, און ער פארשטייט זייער גוט אז אבדול איז נישט אזוי נאריש נישט אויפצוכאפן אז עפעס האט ער דארט אנגעווערטשאפט, און ווארשיינליך וועט ער נישט שולדיג בלייבן פאר איינער וואס האט מיט אים געטשעפעט. פון די אנדערע זייט האט ער נאך דערווייל נישט געזען קיין שום אנדייטונג אז אבדול האט טאקע געכאפט וואס עס איז פארגעגאנגען, די דעווייסעס וואס ער האט צוגעטשעפעט צו זיין פאון ארבעטן ווי געהעריג, און עס זעט נישט אויס ווי ער האט גענומען עפעס שריט זיך צו באהיטן פון זיי, הגם ס'איז מעגליך אז דאס נוצט ער זיי אונטערצושטעלן א פאסטקע. אבער די ספיקות איז שווערער ווי אלעם, דאס נישט וויסן צי זיין לעבן איז אין א באלדיגע געפאר אדער איז גאר קיינער נישט אינטערסירט אים שלעכטס צו טון, דאס מאכט אים ממש אויס מענטש.
אלע באטייליגטע קוקן אויף ראבערט און ווארטן מיט שפאנונג ער זאל עפענען דעם זיצונג און זיי אנטפלעקן צוליב וואס ער האט זיי אלע אהערגערופן, ראבערט קוקט זיך ארום מיט א דערהויבענעם קאפ, און נאך וואס ער ענדיגט יעדעם באטראכטן נעמט ער ענדליך דאס ווארט; "ווי ענק ווייסן אלע האט מאיר באוויזן צו אריינשמוגלען צוויי גאר ווערטפולע דעווייסעס אויף אבדול'ס טעלעפאן, וואס קען אויפכאפן אלע אירע אקטיוויטעטן און די אקטיוויטעטן פון ארומיגע טעכנאלאגישע דעווייסעס, און די געלונגענע שטיקל ארבעט הייבט זיך אן אויסצוצאלן!" דער עולם קוקט מיט נייגער אויף ראבערט, זיי קענען שוין קוים ווארטן צו הערן וואס מ'האט אנטדעקט, מאיר איז ספעציעל געשפאנט ווארטנדיג צו הערן וואס מ'האט דערגרייכט אדאנק די מיסיע אויף וואס ער האט זיך איינגעשטעלט און איז נאך טראומאזירט דערפון ביז יעצט, אבער ראבערט בעפאר ער גייט ווייטער פילט ער פאר וויכטיג קלאר צו מאכן א נקודה; "מיר זענען נאך אלץ שטארק צומישט און אומקלאר איבער די סוקסעס פון די מיסיע, צי אבדול האט געכאפט וואס מ'האט געטאן אדער נישט, און מיר וועלן שפעטער צוריקקומען צו דעם. יעצט וועל איך קודם אויסשמועסן און איבערגיין מיט ענק די פרישע געפינסן וואס מיר האבן דערווישט, און דערנאך וועט מען צוריקקומען צו די אנדערע טעמע".
ראבערט האט אריינגעצויגן א טיפן אטעם און דאן האט ער ארויסגענומען פון לעדל א הארד דרייוו און עס איינגעשטעקט אינעם לעפטאפ פארנט פון אים און אנגעצינדן דעם גרויסן סקרין אויפן וואנט, בשעת ער רעדט ווייטער. "נעכטן האט ער ענדליך אפלאודעד אויף זיין טעלעפאן עפעס ווערטפולע אינפארמאציע, נעמליך, ער האט ארויפגעלייגט א פייל וואס אנטהאלט אלע זיינע פינסטערע פלענער מיט אלע אירע דעטאלן, ממש יעדע קלייניגקייט האט ער דארט פארשריבן". די אנוועזנדע אינעם צימער זענען ווי אויפגעשפרינגען פון בענקל הערנדיג די פריידיגע נייעס איבער די גאר שטארקע פארשריט וואס זיי האבן געמאכט אין די געיעג צו דערגיין וואס זענען די מאטיוון און פלענער פון דעם פארשוין, און זיי זענען געזעסן געשפאנט ווארטנדיג אז ראבערט זאל ארויפברענגען דעם פייל און איר עפענען אויפן סקרין.
נישט לאנג האט גענומען ביז די פולע אינפארמאציע האט זיך באוויזן אויפן סקרין, און די אנוועזנדע האבן תיכף געוואנדן זייערע אויגן אהין, א סקרוך איז זײ אריבער אין די ביינער און זיי האבן פשוט נישט געוואלט און נישט געקענט גלייבן וואס זיי זעען. שאק און שוידער האט זיי ארומגענומען ביים אפליינען די שרעקליכע פלענער, און א דערדריקנדע שטילקייט האט זיך אראפגעלאזט אין צימער, קיינער האט זיך נישט געוואגט דאס צו ברעכן, קיינער האט פשוט נישט געפינען די ריכטיגע ווערטער אויסצודריקן די אומגעהויערע שאק וואס איז זיי אלע באפאלן ביים דערזען פון וואס די רעדע איז. 'אומגלויבליך, אומגלויבליך' האט זיך געהערט מורמלרייען פון צווישן די אנוועזנדע, בשעת אנדערע שאקלען העפטיג מיטן קאפ אהין און צוריק, ניין, זיי וועלן דאס נישט צולאזן. א שטילקייט האט געהערשט אינעם צימער פאר א לענגערע וויילע, איינמאל און נאכאמאל האבן זיי איבערגעליינט וואס עס שטייט דארט, און זיך געציפט די באקן זיכער צו מאכן אז זיי חלומ'ען נישט.
צוביסלעך האט דער עולם געלאנדעט, און נאך וואס זיי זענען שוין עטוואס צו זיך געקומען פון דעם אומגעהויערן שאק, האט ראבערט, וועלכער איז געווען בלויז א זייטיגער צושויער צו דעם סצענע זינט ער האט דאך שוין געזען דאס אלעס פון פאראויס, געבראכן דאס שטילקייט. "ס'איז טאקע שטארק שאקירנד און עס רעגט אויף יעדן רעכטדענקנדן פערזאן, אבער יעצט איז נישט די צייט זיך צו רעגן און שעלטן, מ'ברויך טאן למעשה." האט ער אנגעהויבן, מוטיגנדיג זיינע קאלעגן זיך תיכף צו נעמען אין די האנט אריין און צוטרעטן צו די ארבעט.
דאן האט ער אבער פארקירעוועט די נושא צו די געשעענישן וואס האבן זיך אפגעשפילט ביים אינסטאלירן די דעווייסעס וועלכע האבן געברענגט די יעצטיגע אינפארמאציע. ראבערט האט מיט א קלארע שפראך ערקלערט פאר די באטייליגטע אז מ'מוז קודם אויסקלארן וואס איז דארט פארגעגאנגען בעפאר מ'גייט ווייטער, וויבאלד לויט די מאדנע אויפפירונג פון אבדול האט אויסגעזען אז ער האט שוין געהאט אינפארמאציע פון פאראויס איבער מאיר און זיינע אקטיוויטעטן, און דערפאר קען מען נישט אננעמען אויף זיכער אז די אינפארמאציע איז טאקע קראנט, פאר מ'וועט קלארשטעלן און זיין זיכער אז אבדול היט זיך נישט פון דעם נעץ וואס זיי האבן אים אויסגעשפרייט און דעם פייל פארמאגט טאקע די ריכטיגע אינפארמאציע.
א היציגע דיסקוסיע האט אויסגעבראכן צווישן די אנוועזנדע, ווען זיי שפעקולירן און פרובירן צו דערגיין וואס טאקע איז דאן פארגעקומען און צי אבדול האט יא אדער נישט געוואוסט איבער מאיר'ס מאטיוון. געווען וואס האבן געהאלטן אז וויבאלד ער האט גארנישט געטאן פטור צו ווערן פון די אביעקטן וואס מ'האט ביי אים אריינגעשמוגלט, איז טייטש אז ער ווייסט פון גארנישט, און דאס וואס ער איז דאן געבליבן וואך און געגאנגען קוקן וואס מאיר טוט, איז וויבאלד ער שטייט שטענדיג אויף די וואך מיט אנגעשפיצטע אויגן און אויערן צו אויפכאפן אויב איינער לאקערט מעגליך אויף אים, אבער למעשה האט ער גארנישט אויפגעכאפט. אנדערע האבן גע'טענה'ט אבער, אז עס איז נישט מעגליך אז אזא ראפינירטער פארשוין זאל גארנישט באמערקן, און דאס אז ער איז טאקע געבליבן וואך און זיך אומגעקוקט אויף מאיר איז א שטארקע באווייז אז ער ווייסט פיין אז עפעס טוט זיך דא הונטער זיין רוקן, און דאס ארויפלייגן דעם פייל אויף זיין פאון איז בלויז מיטן ציל זיי צו פארנארן.
"איינער האט אונז פארראטן" האט ענדרו געהאמערט, "פון וואו אויף די וועלט זאל ער וויסן אז מאיר קומט מיטן ציל צו שפיאנירן אויף אים?" האט ער געשריגן, פרובירנדיג איבערצושרייען זיינע קאלעגן. מייק ווידעראום איז נישט געווען צופרידן פון דעם גאנצן צוגאנג צו די פרישע אינפארמאציע; "איר האט אלע פלוצלינג פארגעסן אז מיר זענען נאך אפילו נישט קלאר אויב דאס איז זיין ריכטיגע מיסיע אדער ער שפיאנירט ער גאר פאר כינע? ווער ווייסט צו די אלע געשעענישן זענען נישט א געניטע טאקטיק פון אים אונז צו פארדייען א קאפ אז מיר זאלן נישט פאקוסירן אויף די ריכטיגע ציל זיינער?" האט ער שטרענג פארגעהאלטן זיינע קאלעגן. דאן האט ער צוגעלייגט: "טראץ וואס איך פארשטיי ענק, למעשה זעט טאקע אויס ווי זיינע עיקר אקטיוויטעטן זענען איבער די טעראר אטאקעס און נישט וועגן כינע, דאך קען מען גענצליך אויסשליסן די מעגליכקייט אז ער איז א כינעזער אגענט, ביז ווילאנג עס איז נישט קלאר אויף הונדערט פראצענט אז זיין ראלע וואס ער האט אנגענומען ביי די כינעזער איז בלויז א שלייער. וואס מיר ווייסן יא אויף זיכער איז, אז דער איז א כיטרע פארשוין און ווייסט זייער גוט וויאזוי אונז צו צומישן אז מיר זאלן אפילו נישט וויסן וואו אנצוהייבן מיטן אים אפשטעלן" האט ער פארענדיגט, אריינברענגדיג א נאך מער צומישטע אטמאספערע אין צימער. אזוי זענען די היציגע אויסטוישן אנגעגאנגען פאר א לענגערע צייט, און אנשטאט אז עפעס זאל זיך פאר זיי אויסקלארן זענען זאכן נאר געווארן מער פארנעפלט, מען האט נישט געקענט קומען צו קיין באשלוס וואס מען טוט דא ווייטער. צוליב די היציגקייט פונעם וויכוח האט קיינער נישט באמערקט אז נישט יעדער האט אנטיילגענומען אינעם שמועס, איינער איז געזיצן שטיל די גאנצע צייט און נישט ארויסגערעדט קיין ווארט, דאס איז דער מדובר אליינס.
מאיר איז געזיצן פארזינקען אין זיינע מחשבות און האט בכלל נישט מיטגעהאלטן די שטורעם וואס קומט פאר ארום אים, זיינע געדאנקען זענען געווען ערגעץ אנדערש אינגאנצן. פון די מינוט וואס שמעון איז פארשוואונדן געווארן האט ער פון אים קיינמאל נישט פארגעסן, שטענדיג האט ער געטראכט פון אים און אלץ איז ער געווען באזארגט איבער זיין וואוילזיין, אבער פון די מינוט וואס ראבערט האט זיי געוויזן דעם פייל מיט אבדול'ס פלענער איז זיין הארץ אין אים איינגעפאלן און ער האט נישט געקענט צו זיך קומען, ער האט נישט געקענט משלים זיין מיט דעם פאקט אז שמעון געפינט זיך אונטער די הענט פון אזא מאסן מערדער וואס זוכט צו פארטיליגן דעם כלל ישראל רח"ל. זיינע מחשבות האבן אין אים גערוישט און ער האט פרובירט טראכטן וואס ער קען טון צו ראטעווען דעם טייערן איד פון געפענגעניש.
נאך א לענגערע וויילע ווען די היציגע וויכוחים האבן שוין עטוואס נאכגעלאזט, האט ענדרו באמערקט אז מאיר האט בכלל נישט אנטיילגענומען אינעם שמועס און האט נאכנישט געעפנט זיין מויל דורכאויס די גאנצע צייט. ער האט זיך געוואנדן צו מאיר מיט פרעגנדיגע בליקן בשעת ער דרוקט אויס זיין וואונדער הויך אויפן קול אויב מאיר האט טאקע נישט וואס צוצוגעבן צום שמועס. אינסטיקטיוו זענען אלע באטייליגטע שטיל געווארן און יעדער האט געריכטעט זייערע בליקן אין מאיר'ס ריכטונג ווארטנדיג צו הערן וואס ער האט צו זאגן איבער דעם שמועס. פאר מאיר האט גענצליך נישט געשמעקט די פלוצלינגדיגע אויפמערקזאמקייט וואס איז געשאנקן געווארן אין זיין ריכטונג, אבער אז ער באקומט עס שוין סייווי, האט ער אויסגענוצט דעם געלעגנהייט אויפצוברענגען זיינע זארגן וועגן שמעון'ס צושטאנד און די שטענדיגע סכנה אין װאס ער געפינט זיך, און ער האט פארלאנגט אז עפעס מוז שוין געטון ווערן אים ארויסצוראטעווען פון דארטן.
די עף בי איי אגענטן האבן זיך אבער שטארק קעגנגעשטעלט, זיי האבן אים העפטיג ערקלערט אז אזא שריט וועט זיין די גרעסטע נארישקייט אין זייער יעצטיגע מיסיע און קען צושטערן אלע זייערע פלענער און אויספארשונגען. קודם מוז מען האבן אלע אינפארמאציע מיט אלע דעטאלן און נאר דאן קען מען גיין צו די קומענדיגע שטאפלען. מאיר האט זיך פרובירט איינ'טענה'ן מיט זיי אז שמעון געפינט זיך אין א באלדיגע געפאר און ווער ווייסט וואס עס קען פאסירן מיט אים יעדע ליאדע מינוט, ווידעראום אבדול'ס אנדערע פלענער זענען נישט קיין זאכן וואס וועלן געשען פון היינט ביז מארגן, אבער פארשטייט זיך אז זיינע געבעטן זענען געפאלן אויף טויבע אויערן, און די אגענטן זענען בשום אופן נישט איינגעגאנגען צו דורכפירן אזא ריזיקאלישע שריט אין אזא האקעלע צייט.
מאיר האט שוין גארנישט געענטפערט, אבער אין זיין מח האט ער בכלל נישט מסכים געווען מיט זיי, טיף אין הארצן האט ער געפאסט א פעסטן באשלוס צו טון אלעס וואס איז אין זיינע הענט ארויסצוזען שמעון פון אונטער די רשעות'דיגע נעגל, און א שטילע פלאן האט זיך אנגעהויבן צו וועבן אין זיין מח.
***
"א גוטן הער נאסיר" הערט ער א עטוואס באקאנטע שטימע באגריסט אים גלייך ביים אויפהייבן דעם טעלעפאן, ער טראכט פאר עטליכע סעקונדן פרובירנדיג זיך צו דערמאנען ווער דאס איז, און דאן כאפט ער זיך אז דאס איז דאך דער 'פריינט'. "אה, איך האב שוין לאנג נישט געהערט פון דיר, עס פרייט מיר אז דו האסט זיך דערמאנט אין מיר, וואס ברענגט דיך מיך צו רופן היינט?"
"האסט מיר געבעטן א לאנגע צייט צוריק נאכצוקוקן אבדול, געדענקסטו?" פרעגט דער פריינט. "אוודאי, נו וואו האלט עס מיט אים?" פרעגט ער מיט נייגער. "איז אזוי, היינט איז ענדליך פארגעקומען אונזער לאנג ערווארטעטע זיצונג, און כ'זאג דיר אז ער מאכט א גוטן ארבעט! נישטא וואס זיך צו זארגן. אויסער דעם, קוק איך אים שוין נאך פאר א לענגערע צייט און אויף וויפיל כ'האב געזען איז ער די מערהייט פון די צייט פארנומען מיט דעם הייליגן מיסיע אונזערע, און ווי עס שיינט איז זיין ארבעט פאר כינע בלויז א שלייער". נאסיר זעט אויס צו זיין שטארק צופרידן פון די אינפארמאציע וואס ער האט נארוואס באקומען, ער באדאנקט זיך שטארק פארן פריינט, און לייגט אראפ דעם טעלעפאן, נישט פאר ער פארזיכערט אים אז די פעטע געהאלט זיינער וועט ווייטער פליסן אן אפשטעל.
נישט לאנג דערנאך קלינגט דער טעלעפאן ווידעראמאל, דאס מאל איז עס דזשאן, דער וואס האט אריגינעל אויפגעברענגט די חשדות אויף אבדול. נאסיר ווערט עטוואס פארוואונדערט; וואס קען ער יעצט וועלן? ער הייבט אויף און לייגט צו דאס טרייבל צום אויער, בלויז צו געוואויר ווערן אז דזשאן האט נאך נישט אויפגעגעבן מיט זיינע חשדות אויף אבדול. דזשאן רעדט און רעדט און פרובירט צו בויען א שטארקן קעיס אז אבדול איז א פאררעטער, אבער זיינע ווערטער גייען אריין אין איין אויער און ארויס פון די צווייטע. נאסיר האט יעצט גאר ווייניג געדולד צו די נארישקייטן און האקט אים שנעל איבער; "זארג נישט דזשאן, איך בין עס גרונטליך נאכגעגאנגען און איך האב פעסטגעשטעלט אז ער איז פולשטענדיג געטריי צו אונז, קענסט שלאפן רואיג". דזשאן האט אויסגעזען צופרידן מיט דעם רעאקציע, ער האט באגריסט נאסיר און אראפגעלייגט דעם טעלעפאן.
"וואף!" האט זיך געהערט א געשריי אז פון אלע זייטן איז מען געקומען צולויפן זען וואס עס גייט פאר, אבער מייק האט גארנישט אויפגעכאפט, ער איז בכלל נישט געווען דאהי, ער האט געשוועבט אין די הימלען פאר גרויס שמחה. ווען ער האט ענדליך באמערקט די געזעמל וואס האט זיך גרופירט ארום אים, און ווי די ארומיגע שטייען און ווארטן אז ער זאל ערקלערן וואס איז די באדייט פון זיין פריידיגע אויסברוך, איז ער שטארק צופרידן געווען זיי מיטצוטיילן די גוטע נייעס; "ענדליך נאך צוויי וואכן ביטער שווער ארבעטן ארום דעם זייגער אינאיינעם מיט א פולע טיעם פון די ען עס עי, איז אונז געלונגען צו ברעכן די געהיימע קאמיוניקאציע מיטלען מיט וואס די טעראריסטן באנוצן זיך, און פון די מינוט און ווייטער וועלן מיר האבן פולע צוטריט צו אלע זייערע געהיימע געשפרעכן!" האט ער פארציילט מיט עקסטאז, בשעת די ארומיגע ווערן אנגעשטעקט פון זיין פרייד און א גוטמוטיגע אטמאספער האט זיך אראפגעלאזט אין צימער.
מייק אבער פארגעסט נישט פאר קיין איין רגע די וויכטיגע מיסיע וואס ליגט אויף אים און ער פארזוימט זיך נישט קיין איין איבריגע מינוט, נאר זעצט זיך גלייך צו די ארבעט. פון דעם יעצטיגן מאמענט ווערט די ספעציעלע טיעם צוטיילט אין צוויי, איינס וואס וועט דורכזיפן אלע געשפרעכן און אויסטוישן און ארויסנעמען די אינפארמאציע איבער די פראצעדור פון ליפערן די שעדליכע מאטריאלן, און די אויפגאבע פון די צווייטע טיעם וועט זיין צו מאניטארן אלע שמועסן אנבאלאנגט דאס אנשליסן און אוועקשטעלן די גרופעס טעראריסטן וואס וועלן דורכפירן די אטאקעס, און דאן וועלן זיי אריבערשיקן די צוזאמגעקליבענע אינפארמאציע צו די פאסיגע אפטיילונגען אינערהאלב די עף בי איי, וועלכע וועלן, געבויט אויף די ניי געשאפענע אינפארמאציע, אויספלאנירן און דורכפירן די קומענדיגע שריט אין די מיסיע אפצושטעלן די אטאקעס פון צושטאנד קומען.
אין די נאכפאלגענדע טעג און וואכן האט דאס פלאץ געווירבלט פיר און צוואנציג שעה א טאג, פילע אגענטן האבן איבערמידליך געארבעט רונדע דעם זייגער צו צוזאמשטעלן די נויטיגע אינפארמאציע און אויספלאנירן די ווייטערדיגע שריט. ענדליך נאך עטליכע וואכן איז אונטערגעקומען די ערשטע געלעגנהייט צו טון למעשה, די עף בי איי האט באוויזן אויפצוכאפן פון די קאמיוניקאציעס צווישן די טעראריסטן אז צומארגנס וועט פארקומען די ערשטע שימפענט פון די מאטריאל וואס וועט גענוצט ווערן פאר די אטאקעס, דאס וועט זיין א גרויסע ליפערונג פון פילע שאכטלען וועלכע וועלן אנטהאלטן אין זיך די ספעציעלע גאז וואס וועט גענוצט ווערן אויסצופירן א מאסן מארד אין די בנינים פון די מוסדות ווי די אידישע קינדער געפינען זיך דורכן טאג, ווי עס לויטעט פלאן נומער פיר. דאס וועט ארויסגעשיקט ווערן פון א ספעציעלע ווערהאוז וואס די טעראריסטן נוצן פאר אזעלכע צוועקן, וואס געפינט זיך אין א קליין פארשוטופט שטעטל ריווערסייד אין אייאווע, און עס וועט ווערן געשיקט דורך פעדעקס, און וועט צוטיילט און אפגעשיקט ווערן גלייך צו ספעציעל באשטימטע לאקאלן אין יעדע שטאט וואו עס וועט גענוצט ווערן.
א דרינגנדע זיצונג איז פאררופן געווארן צווישן די העכסטע באאמטע וואס ארבעטן אויף דעם קעיס, און נאך לענגערע הין און צוריק דיסקוסיעס איז געבליבן אז ס'איז נישט געבליבן קיין צווייטע ברירה נאר צו פשוט און פראסט אפשטעלן דעם שיפמענט באצייטנס. זיי האבן זייער גוט געוואוסט וואספארא געוואגטע שריט דאס איז און אז אזא אפענע שריט קען באגראבן דעם גאנצן אויספארשונג, אבער דאך זענען זיי געקומען צום אויספיר אז אין דעם פאל מוז מען אזוי טאן, און אויב וועט מען ווארטן ביז מ'האט דעם גאנצן בילד, אזוי ווי מ'טוט אין געווענליכע פעלער, קען עס קאסטן א טייערן פרייז. מ'האט זיך טאקע נישט פארזוימט פאר קיין רגע, און תיכף ארויסגעשיקט די פארארדענונגען פאר די וואס זענען געשטעלט אויסצופירן די סארט פליכטן, לויטן פלאן וועט מען צוערשט פשוט אריינהעקן אין די פעדעקס סיסטעם און ווי נאר די פעקלעך וועלן ווערן אויפגעפיקט וועט מען לייגן א האָלד דערויף, און אויב וועט זיך אויספעלן וועט מען זיך פארבינדן מיט די עף בי איי אגענטן וועלכע זענען איינגעשטעלט אין פעדעקס, אז זיי זאלן זיכער מאכן אז די פעקלעך קומען נישט אן צו זייער דעסטינאציע.
די ארבעט איז תיכף אריין אין קראפט און די נויטיגע אראנזשירונגען זענען געמאכט געווארן, אבער מיט בלויז עטליכע שעה שפעטער האט ראבערט נאכאמאל צוזאמגערופן דעם טיעם און געמאלדן אז ער איז אויפגעקומען מיט א געדאנק וויאזוי מ'זאל יא קענען ווייטער פירן דעם אויספארשונג אויף א געהיימען פארנעם און אין די זעלבע צייט פארזיכערן אז מען ריזיקירט נישט מיט מענטשליכע לעבנס.
ראבערט האט פארגעלייגט אז מ'זאל שוין יעצט זיך פארבינדן מיט דער עף בי איי אגענט וואס ארבעט אין די פעדעקס דיסטריביושען צענטער וואו די פעקלעך וועלן מאכן זייער ערשטן אפשטעל, און ער וועט אריינשמוגלען אין די באקסעס פיצעלע טרעקינג טשיפס וואס וועלן האלטן חשבון וואו זיי געפינען זיך, און אין צוגאב וועט ער אויך פרובירן צו צוטשעפענען א אונטערהער אפאראט ערגעץ וואו אויף א טייל באקסעס, אויף א וועג וואס זאל אויסקומען אז אין יעדע לאקאל וואו ס'וועט אנקומען זאל זיך דארט אויך געפינען אמווייניגסטנס איין אונטערהער אפאראט. און דאס וועט זיי ערמעגליכן צו לאזן די שיפמענט גיין ווייטער אן דעם וואס די טעראריסטן זאלן עפעס פארדעכטיגן, און אין די זעלבע צייט וועט מען קענען האלטן א נאנטן אויג וואו די סחורה געפינט זיך, און האפנטליך וועט מען אפילו קענען אונטערהערן די געשפרעכן ארום דעם, וואס וועט זיי געבן גאר ברייטע מעגליכקייטן צו קענען פארמיידן די אטאקעס אין צייט, אן דעם וואס די טעראריסטן זאלן אויפכאפן אז מען פאלגט זיי נאך. א לענגערע דיסקוסיע צווישן די באטייליגטע האט נאכגעפאלגט זיין פארשלאג, און ביי די ענדע האט מען זיך פארגליכן אויף די פילצאליגע דעטאלן וואס אזא פראיעקט נעמט אריין אין זיך, און יעדער האט געגעבן זייער צושטימונג דערצו, און די אקציע איז געלאזט געווארן אין גאנג.
***
אבדול האט זיך אויפגעהויבן אינמיטן די זיצונג צו גיין קוקן ווער עס זוכט אים אזוי דרינגנד נאך וואס איינער רופט אים אריין שוין דריי מאל אין א ציה אויף דעם ספעציעל פארזיכערטן ליניע, ווי נאר ער האט דערקענט דעם נומער פונעם 'פריינט' האט ער זיך געאיילט אויפצוהייבן, די אינפארמאציע וואס ער האט געהערט האט אים אינגאנצן צוטרייסלט, אבער ער האט געוואוסט וואס ער האט צו טון אויף ווייטער. ער האט זיך צוגעהערט מיט אויפמערקזאמקייט ווען דער פריינט האט אים אויסגעשטעלט די פרישע פלענער אויף ווייטער מיט די פונקטליכע אנווייזונגען וויאזוי דאס דורכצופירן, ער האט זיך עס פארצייכנט, און גלייך דערנאך האט ער אויפגעהויבן א טעלעפאן צום ווערהאוז מענעדזשער אים צו אינפארמירן מיט די פרישע אנטוויקלונגען און צו געבן די נויטיגע אנווייזונגען אויף ווייטער. אויפן דירעקטן פארלאנג פונעם פריינט האט ער זיכער געמאכט אז אלע טעלעפאן רופן אין פארבינדונג מיט דעם פרישן פלאן זאלן געמאכט ווערן בלויז דורך די גאר געהיימע פארזיכערטע ליניע וועלכע איז - לויט דעם פריינט'ס ווערטער - די איינציגסטע ליניע וואס איז גענצליך פארזיכערט נישט צו ווערן אונטערגעהערט דורך די עף בי איי אדער סיי וועם.
