א גוטע אדמיניסטראטאר - אדער א רשע מרושע?
בערך צוועלף יאר צירוק בין איך געווען אין כתה ט'. א פלעינע בר מצווה בחור...
איך בין געגאנגען אין א מוסד פון א גרויסע חסידות מיט ברענטשעס אין אפאר שטעט. איך האב מער וויניגער הנאה געהאט דארט. א מללמד איז געקומען, א מלמד איז געגאנגען, און איך האלט ביי כתה ט'.
איין נאכט ביי שיעור פשוט קלינגט די טעלעפאון אין די קלאס, די סערעטערי האט געבעטן מען זאל אראפשיקן 'געגאנגען' צו די אפיס. איך האב מיך געפרייט ווי א בונדל, איך לויף אראפ הערן וואס ס'גייט פאר.
ווען איך בין אנגעקומען, האב איך געזעהן אז מיינע צוויי אינגערע ברידערס זענען שוין דארט און זיי ווארטן אויף מיך. די סעקרעטערי זאגט מי מיט א קאלטקייט…
'רוף אהיים און זאג פאר דיין מאמע אז די קומסט אהיים מיט דיינע ברידערס - ווייל... דיין טאטע האט נישט באצאלט שכר לימוד'
איך בין געווארן פארלוירן און צומישט... וואס טוה איך...? וואס זאג איך פאר מיין מאמע...? וואס זאג איך פאר מיינע ברידערס (איינער איז 2 יאר אינגער און איינער איז 4 יאר אינגער פון מיר) וואס טוה איך דא????
ביז וואס, ווי, ווען, האט די סעקרעטאר גערופן מיין מאמע און מיך געהייסן אנהייבן צו רעדן.
איך זאג פאר מיין מאמע אז איך דארף אהיים קומען, און איך פרעג איר וויאזוי זאל איך קומען. זי זאגט אז זי גייט רופן טאטי.
איך ווארט דארט אפאר מינוט און איך ווארט מיין מאמע זאל צירוק רופן. נאך אפאר מינוט רופט זי צירוק פרעגן אויב אונז קענען אהיים קומען מיט די באס וואס פארט אין א האלכע שעה. איך זאג איר אז איך גיי נישט פארן מיט די קליינע קינדער - און די סעקרעטאר זאגט אז מען מיז שוין יעצט אהיים גיין און מען קען נישט ווארטן. ס'איז געבליבן אז מ'נעמט א קאר.
די נעקסע טאג איז געווען פרייטאג - מיינע ברידערס זענען געגאנגען אין חדר אבער איך האב נישט געוואלט און איך בין געבליבן אינדערהיים. זונטאג בין איך געגאנגען אין חדר.
ביז דא איז די מעשה…
יעצט אפאר פרטים וואס איז גוט צו וויסן.
איך בין געגאנגען אין א מוסד פון א גרויסע חסידות מיט ברענטשעס אין אפאר שטעט. איך האב מער וויניגער הנאה געהאט דארט. א מללמד איז געקומען, א מלמד איז געגאנגען, און איך האלט ביי כתה ט'.
איין נאכט ביי שיעור פשוט קלינגט די טעלעפאון אין די קלאס, די סערעטערי האט געבעטן מען זאל אראפשיקן 'געגאנגען' צו די אפיס. איך האב מיך געפרייט ווי א בונדל, איך לויף אראפ הערן וואס ס'גייט פאר.
ווען איך בין אנגעקומען, האב איך געזעהן אז מיינע צוויי אינגערע ברידערס זענען שוין דארט און זיי ווארטן אויף מיך. די סעקרעטערי זאגט מי מיט א קאלטקייט…
'רוף אהיים און זאג פאר דיין מאמע אז די קומסט אהיים מיט דיינע ברידערס - ווייל... דיין טאטע האט נישט באצאלט שכר לימוד'
איך בין געווארן פארלוירן און צומישט... וואס טוה איך...? וואס זאג איך פאר מיין מאמע...? וואס זאג איך פאר מיינע ברידערס (איינער איז 2 יאר אינגער און איינער איז 4 יאר אינגער פון מיר) וואס טוה איך דא????
ביז וואס, ווי, ווען, האט די סעקרעטאר גערופן מיין מאמע און מיך געהייסן אנהייבן צו רעדן.
איך זאג פאר מיין מאמע אז איך דארף אהיים קומען, און איך פרעג איר וויאזוי זאל איך קומען. זי זאגט אז זי גייט רופן טאטי.
איך ווארט דארט אפאר מינוט און איך ווארט מיין מאמע זאל צירוק רופן. נאך אפאר מינוט רופט זי צירוק פרעגן אויב אונז קענען אהיים קומען מיט די באס וואס פארט אין א האלכע שעה. איך זאג איר אז איך גיי נישט פארן מיט די קליינע קינדער - און די סעקרעטאר זאגט אז מען מיז שוין יעצט אהיים גיין און מען קען נישט ווארטן. ס'איז געבליבן אז מ'נעמט א קאר.
די נעקסע טאג איז געווען פרייטאג - מיינע ברידערס זענען געגאנגען אין חדר אבער איך האב נישט געוואלט און איך בין געבליבן אינדערהיים. זונטאג בין איך געגאנגען אין חדר.
ביז דא איז די מעשה…
יעצט אפאר פרטים וואס איז גוט צו וויסן.
- מיין טאטע איז קיינמאל נישט געגאנגען אויף וואקאציע - און די משפחה איז קיינמאל געגאנגען אין קאנטרי.
- מיין טאטע האט נישט געהאט א דזשאב יענע תקופה.
- ביי אונז אינדערהיים - איז נישט געווען קיין לעקטער איין טאג יענע יאר - ווייל מיין טאטע האט נישט געהאט קיין געלט.
- ב"ה א צייט שפעטער האט מיין טאטע געטראפן א דזשאב און זאכן זענען געווארן בעסער.
- די אדמיניסטראטאר איז די איינציגסטע(!) מענטש וואס איך האב פיינט בתכלית השנאה ביז'ן הינטיגע טאג.
- ווען איך דעמאן מיך פון די מעשה קומט מיר די בלוט אין קאפ אריין.
