שבת דף ד׳ עמוד א׳ - סיכום העמוד די שאלה פון רב ביבי בר אביי צו הדביק פת בתנור מותר לרדותה, וויל רב שילא מיישב זיין אז באמת איז לא אידכר אין ס׳איז א שוגג און התיר מיינט מען לאחרים, וואס אויף דעם איז שווער וכי אומרים לו לאדם חטא וכו׳, זאגט רב אשי מ׳רעדט במזיד און איז טאקע גורס שלא יבוא לידי איסור סקילה. לכאו׳ די משנה איז דאך אלע עקירות און הנחות מעל ידו נישט אויף מקום ד׳, זאגט רבה דאס איז שיטת ר׳ עקיבא אז קלוטה כמי שהונחה ממילא פעלט נישט אויס מקום ד׳.
דף ג: אנהייב פאר די תא שמע לערנט מען נאך אין די גמרא אז די קנס דארף זיין אויף א איסור, אז עס איז ככרמלית און איינמאל זיין הענט איז ככרמלית איז דא א איסור מדרבנן איינמאל מפארשטייט שוין די צד פון די איבעיה פון אביי אז מקנסעט אים אז זיין הענט זאל זיין ככרמלית, פארוואס זאל זיין אסור " אפילו נאר מדרבנן" לכואורה פון די משנה זעי מיר נאר טאמער ער האט געהאט א חלק אין די מעביר זיין די חפץ גייט עס זיין פטור אבל אסור?
שבת דף ד׳ עמוד ב׳ - סיכום העמוד די גמ׳ איז ממשיך פרעגן אויף דאס וואס רבה זאגט אז די משנה וואס פארלאנגט נישט אן עקירה אדער הנחה מעל מקום ד׳ על ד׳ איז ווי ר׳ עקיבא, אז לכאורה דאס צו נאר ר״ע האלט קלוטה כמי שהונחה פרעגט דאך רבה אן עקסטערע איבעיא, זאגט די גמ׳ איה״נ דאס איז נאכן זיך פושט זיין, אבער די גמ׳ איז נישט צופרידן ווייל פון שי׳ ר״ע זעה איך נאר הנחה און די משנה רעדט עקירה אויך מעל ידו, וויל ר׳ יוסף זאגן די משנה איז שיטת רבי אז נח ע״ג זיז כל שהוא חייב, אבער פאלט אפ ווייל דארט איז א אנדערע סברא פון שדי נופו בתר עיקרו, פרובירט מען אן אנדערע שי׳ רבי, ביי זרק מרה״ר לרה״ר ורה״י באמצע וואס ר׳י זאגט אז רבי האט מחייב געווען משום הוצאה והכנסה, אבער פאלט אפ אז דארט איז דוקא ווייל ס׳איז ״מקורה״ און אונזער משנה קען נישט שטימען מיט מקורה ווייל רה״ר מקורה איז דאך פטור.
ג: אביי זאגט אז דאס איז זיכער אז ידו של אדם אויב עס ליגט אין א צווייטע רשות פון זיין גוף, זאגט מען נישט אז ידו של אדם בתר גופו גרירא און ער ברענגט ראיות פון די משנה און אויף דעם ארויף פרעגט ער מהו שתעשה ככרמלית פארוואס זאגט ער נישט אז יעדע מאל זיין הענט קומט אן אין א צווייטע רשות פון זיין גוף, ווערט עס גערעכנט כאילו סאיז אין די רשות וואס זיין הענט איז יעצט?
געהאט די זעלבע שאלה. ארטסקרול איז מסביר ווי אנדערע האבן שוין געברענגט אז ידו איז נישט אהער און נישט אהין במילא איז אביי דן אז עס זאל ווערן א רשות פאר זיך
דף ד. אויב זאגט מען קלוטה כמי שהונחה דמיא איז פשט אז איך באטראכט אז עס ליגט אויפן אויר, פארוואס זאל איך נישט באטראכטן די אויר ווי א מקום ד', ענדליך צו וואס די גמרא זאגט שפעטער ביי א רשות היחיד מקורה.
דף ד: שדי נופו בתר עיקרו, רש"י ערקלערט אז טראץ וואס די צווייג איז נישט קיין מקום ד' על ד' וועט עס ווערן נאכגעשלעפט נאכן עיקר בוים, מוז מען איינזעצן אז די בוים איז יא א מקום ד' על ד', וואס זאל זיין אנדערש ביי די האנט, קען מען דאך אויך איינזעצן אז שדי ידו בתר גופו. די מחלוקה איז נאר געווען אויב מ'זאל באטראכטן די צווייגל ווי ער איז אין רשות הרבים צו נישט אבער אלע האלטן אז די צווייגל איז א מקום ד על ד צוליב די עיקר בוים.
ה. זרק חפץ.. עקר ממקומו איז מען פטור, צוליב וואס דער וואס כאפט עס האט געהאט א כח אין די הנחה, רש"י לייגט אראפ אז מ'רעדט פון א פאל ווען דער כאפער לויפט אוועק פון זיין פלאץ ווי ער איז געשטאנען, פארוואס זאל איך נישט האבן די זעלבער אישו ווען ער ליגט בלויז זיין האנט פון איין ארט ביזן צווייטן? בלויז מיטן אויפהייבן די האנט איז שוין נישט די חפץ נישט געפאלן צו די גענויער פלאץ ווי עס וואלט ווען געזאלט פאלן.
תבלין כנגדוהאט געשריבן:↑זונטאג פעברואר 25, 2024 9:25 am
דף ד. אויב זאגט מען קלוטה כמי שהונחה דמיא איז פשט אז איך באטראכט אז עס ליגט אויפן אויר, פארוואס זאל איך נישט באטראכטן די אויר ווי א מקום ד', ענדליך צו וואס די גמרא זאגט שפעטער ביי א רשות היחיד מקורה.
דף ד: שדי נופו בתר עיקרו, רש"י ערקלערט אז טראץ וואס די צווייג איז נישט קיין מקום ד' על ד' וועט עס ווערן נאכגעשלעפט נאכן עיקר בוים, מוז מען איינזעצן אז די בוים איז יא א מקום ד' על ד', וואס זאל זיין אנדערש ביי די האנט, קען מען דאך אויך איינזעצן אז שדי ידו בתר גופו. די מחלוקה איז נאר געווען אויב מ'זאל באטראכטן די צווייגל ווי ער איז אין רשות הרבים צו נישט אבער אלע האלטן אז די צווייגל איז א מקום ד על ד צוליב די עיקר בוים.
ה. זרק חפץ.. עקר ממקומו איז מען פטור, צוליב וואס דער וואס כאפט עס האט געהאט א כח אין די הנחה, רש"י לייגט אראפ אז מ'רעדט פון א פאל ווען דער כאפער לויפט אוועק פון זיין פלאץ ווי ער איז געשטאנען, פארוואס זאל איך נישט האבן די זעלבער אישו ווען ער ליגט בלויז זיין האנט פון איין ארט ביזן צווייטן? בלויז מיטן אויפהייבן די האנט איז שוין נישט די חפץ נישט געפאלן צו די גענויער פלאץ ווי עס וואלט ווען געזאלט פאלן.
א) פארוואס יא? מקורה איז א ספעציעלע דין וויבאלד ס׳איז מקורה ג) לכאורה פשוט אין מציאות איז פשוטער צו פארשטיין אז ער האט אפגעשטעלט אינמיטן פליען ב) דארף אין אריינקוקן נאכאמאל
תבלין כנגדוהאט געשריבן:↑זונטאג פעברואר 25, 2024 9:25 am
דף ד. אויב זאגט מען קלוטה כמי שהונחה דמיא איז פשט אז איך באטראכט אז עס ליגט אויפן אויר, פארוואס זאל איך נישט באטראכטן די אויר ווי א מקום ד', ענדליך צו וואס די גמרא זאגט שפעטער ביי א רשות היחיד מקורה.
תבלין כנגדוהאט געשריבן:↑זונטאג פעברואר 25, 2024 9:25 am
דף ד. אויב זאגט מען קלוטה כמי שהונחה דמיא איז פשט אז איך באטראכט אז עס ליגט אויפן אויר, פארוואס זאל איך נישט באטראכטן די אויר ווי א מקום ד', ענדליך צו וואס די גמרא זאגט שפעטער ביי א רשות היחיד מקורה.
תבלין כנגדוהאט געשריבן:↑זונטאג פעברואר 25, 2024 9:25 am
דף ד. אויב זאגט מען קלוטה כמי שהונחה דמיא איז פשט אז איך באטראכט אז עס ליגט אויפן אויר, פארוואס זאל איך נישט באטראכטן די אויר ווי א מקום ד', ענדליך צו וואס די גמרא זאגט שפעטער ביי א רשות היחיד מקורה.
דף ד: שדי נופו בתר עיקרו, רש"י ערקלערט אז טראץ וואס די צווייג איז נישט קיין מקום ד' על ד' וועט עס ווערן נאכגעשלעפט נאכן עיקר בוים, מוז מען איינזעצן אז די בוים איז יא א מקום ד' על ד', וואס זאל זיין אנדערש ביי די האנט, קען מען דאך אויך איינזעצן אז שדי ידו בתר גופו. די מחלוקה איז נאר געווען אויב מ'זאל באטראכטן די צווייגל ווי ער איז אין רשות הרבים צו נישט אבער אלע האלטן אז די צווייגל איז א מקום ד על ד צוליב די עיקר בוים.
ה. זרק חפץ.. עקר ממקומו איז מען פטור, צוליב וואס דער וואס כאפט עס האט געהאט א כח אין די הנחה, רש"י לייגט אראפ אז מ'רעדט פון א פאל ווען דער כאפער לויפט אוועק פון זיין פלאץ ווי ער איז געשטאנען, פארוואס זאל איך נישט האבן די זעלבער אישו ווען ער ליגט בלויז זיין האנט פון איין ארט ביזן צווייטן? בלויז מיטן אויפהייבן די האנט איז שוין נישט די חפץ נישט געפאלן צו די גענויער פלאץ ווי עס וואלט ווען געזאלט פאלן.
א) פארוואס יא? מקורה איז א ספעציעלע דין וויבאלד ס׳איז מקורה ג) לכאורה פשוט אין מציאות איז פשוטער צו פארשטיין אז ער האט אפגעשטעלט אינמיטן פליען ב) דארף אין אריינקוקן נאכאמאל
מהיכי תיתי אז נופו מיט ידו האבן די זעלבע דין? אז נופו איז בתר עיקרו איז נישט מוכרח אז ידו איז אויך.
שבת דף ה׳ עמוד א׳ - סיכום העמוד די גמ׳ איז ממשיך ווי וועם איז די שי׳ פון אונזער משנה אז עקירה והנחה מעל ידו איז חייב אפילו ס׳איז דאך נישט מעל מקום ד, ר׳ זירא וויל זאגן אז דאס איז אחרים וואס זאגט לגבי א זורק אויב דער מקבל איז געבליבן אויפן פלאץ איז חייב אפי׳ מעל ידו אבער פאלט אפ ווייל מ׳זעהט נאר עקירה און מ׳קען זאגן אז ס׳איז יא מקום ד׳ דפשיט כנפיה, ר׳ אבא וויל זאגן אונזער משנה רעדט אויך פון א מקום ד׳ ווייל די משנה רעדט ביי די עקירה און הנחה מיט א סל און אפילו און רשות הרבים הייסט עס נישט א רה׳י ווייל מ׳רעדט למטה מ׳י, ר׳ אבהו איז נישט צופרידן ווייל למעשה שטייט ידו נישט טרסקל ממילא זעצט ער איין בשוחה אדער בגומא אדער בננס וואס איז למטה מג׳ הייסט עס קבלה מעל גבי קרקע, רבא זאגט אבער בז׳נישט מסתבר די משנה זאל רעדן פון אזעלכע אינטערסאנטע פעלער צו זאגן א פשוט׳ע דין, ענטפער ער אז ״ידו של אדם חשובה לו כד״, און אזוי זאגט אויך ר׳ אבין משום ר׳ יוחנן, אפי׳ היכא דלא אחשביה לידו ווי ביי א זורק ונח ביד חבירו, די גמרא ברענגט נאך מימרות פון ר׳ אבין א״ר יוחנן, אז לגבי א זורק אויס איז דער מקבל אקעגן געלאפן איז דער זורק אוודאי פטור ער איז נאר מסופק ביי ציור ווי דער זורק אליין איז אקעגן געלאפן ווי אזוי מען איז דיין שני כוחות האדם אחד, נאך א מימרא זאגט ער ביי הכניס ידו לחצר חבירו וקיבל מי גשמים והוציא חייב, זאגט ר׳ חייא כדאמר רבא ביי א ספר דגלגל מידו אז מ׳רעדט ביי כותל משופע ממילא הכי נמו איז עס מעל מקום ד׳. דף ה׳ ע״ב. פרעגט אבער די גמרא ביי א ספר דוקא הייסט עס עקירה דנייח משא״כ׳ מים, זאגט רבא אז רב אבין א״ר יוחנן רעדט שקלט מעל גבי גומא און די חידוש איז אז מים לגבי מים היינו הנחתן, דערנאך איז רבא מסופק מיט אגוז בכלי, ווייטער שמן שצף ע״ג מים איז א מחלוקת ר׳ יוחנן בן נורי מיט די רבנן, נאך א מימרא פון ר׳ אבין א״ר יוחנן אז טעון אוכלין ומשקין איז נישט חייב נאר אז ער שטעלט זיך אפ זאגט אבער אביי דוקא עמד לפוש אבער לכתף הייסט נישט זיך אפגעשטעלט אזוי ווי איך זעה ביי ד׳ אמות ברה״ר עמד לפוש איז פטור און לכתף חייב ווייל לכתף הייסט נישט א הפסק.
דף ג: אנהייב פאר די תא שמע לערנט מען נאך אין די גמרא אז די קנס דארף זיין אויף א איסור, אז עס איז ככרמלית און איינמאל זיין הענט איז ככרמלית איז דא א איסור מדרבנן איינמאל מפארשטייט שוין די צד פון די איבעיה פון אביי אז מקנסעט אים אז זיין הענט זאל זיין ככרמלית, פארוואס זאל זיין אסור " אפילו נאר מדרבנן" לכואורה פון די משנה זעי מיר נאר טאמער ער האט געהאט א חלק אין די מעביר זיין די חפץ גייט עס זיין פטור אבל אסור?
תבלין כנגדוהאט געשריבן:↑זונטאג פעברואר 25, 2024 9:25 am
דף ד. אויב זאגט מען קלוטה כמי שהונחה דמיא איז פשט אז איך באטראכט אז עס ליגט אויפן אויר, פארוואס זאל איך נישט באטראכטן די אויר ווי א מקום ד', ענדליך צו וואס די גמרא זאגט שפעטער ביי א רשות היחיד מקורה.
קלוטה כמי שהונחה מיינט אז עס איז אזוי ווי עס ליגט אויפן ערד לגבי מקום ד'
תבלין כנגדוהאט געשריבן:↑זונטאג פעברואר 25, 2024 9:25 am
דף ד: שדי נופו בתר עיקרו, רש"י ערקלערט אז טראץ וואס די צווייג איז נישט קיין מקום ד' על ד' וועט עס ווערן נאכגעשלעפט נאכן עיקר בוים, מוז מען איינזעצן אז די בוים איז יא א מקום ד' על ד', וואס זאל זיין אנדערש ביי די האנט, קען מען דאך אויך איינזעצן אז שדי ידו בתר גופו. די מחלוקה איז נאר געווען אויב מ'זאל באטראכטן די צווייגל ווי ער איז אין רשות הרבים צו נישט אבער אלע האלטן אז די צווייגל איז א מקום ד על ד צוליב די עיקר בוים.
מען זאגט שדי נופו נאר לגבי מקום ד' און צו עס הייסט מעביר געווען ד' אמות בר"ה און לכו"ע האט עס א דין רה"ר (עכ"פ אזוי זעצט מען איין אין דף ז: און עיין תו"ס ד"ה באילן העומד) עכ"פ דאס האט די גמרא פארשטאנען פשוט אז מען קען נישט איינזעצן די משנה ווי די רבי פון די ברייתא און מען האלט טאקע אינמיטן דן זיין וואספארא הלכה האט ידו
תבלין כנגדוהאט געשריבן:↑זונטאג פעברואר 25, 2024 9:25 am
ה. זרק חפץ.. עקר ממקומו איז מען פטור, צוליב וואס דער וואס כאפט עס האט געהאט א כח אין די הנחה, רש"י לייגט אראפ אז מ'רעדט פון א פאל ווען דער כאפער לויפט אוועק פון זיין פלאץ ווי ער איז געשטאנען, פארוואס זאל איך נישט האבן די זעלבער אישו ווען ער ליגט בלויז זיין האנט פון איין ארט ביזן צווייטן? בלויז מיטן אויפהייבן די האנט איז שוין נישט די חפץ נישט געפאלן צו די גענויער פלאץ ווי עס וואלט ווען געזאלט פאלן.
דף ג: אנהייב פאר די תא שמע לערנט מען נאך אין די גמרא אז די קנס דארף זיין אויף א איסור, אז עס איז ככרמלית און איינמאל זיין הענט איז ככרמלית איז דא א איסור מדרבנן איינמאל מפארשטייט שוין די צד פון די איבעיה פון אביי אז מקנסעט אים אז זיין הענט זאל זיין ככרמלית, פארוואס זאל זיין אסור " אפילו נאר מדרבנן" לכואורה פון די משנה זעי מיר נאר טאמער ער האט געהאט א חלק אין די מעביר זיין די חפץ גייט עס זיין פטור אבל אסור?
עס איז פשוט אז אויב מען מאכט אן עקירא אדער הנחה איז מען עובר אויף א דרבנן מען גייט נישט אוועק פון די הנחה די גמרא מיטשעט זיך א גאנצע צייט צו פארשטיין וואספארא דין האט "ידו" אביי פרעגט אויב עס קען האבן א דין פון א כרמלית
שבת דף ו׳ ע״א - סיכום העמוד ת״ר המוציא מחנות לפלטיא דרך סתיו לויט די רבנן איז חייב אזוי ווי ביי מוציא מרה״י לאה״א דרך צידי אה״א וואס אפילו ר״א בן יעקב איז מודה בדאיכא חיפופי איז מען חייב אול לויט בן עזאי איז מען פטור ווייל ער האלט מהלך כעומד ממילא איז נאר דא הוצאה און הכנסה צו א כרמלית, אבער אפילו בן עזאי איז מודה אז זורק ביי אזא פאל איז יא חייב.
די ברייתא ברענגט ד׳ רשוית לענין שבת און ברענגט משלים וואס גייט אלס אריין בגדר די רשויות, א) רשות היחיד - חריץ או גדר עמוק י׳ רחב ד׳, ב) רשות הרבים - סרטיא, פלטיא גדולה, מבוי המפולש, ג) כרמלית - ים, בקעה, איסטוונית, ד) מקום פטור - איסקופה, לויט ת״ק מעג מען סיי מכניס זיין און סיי מוציא פון די בית אבער נישט ביידע, לויט אחרים אויב די טיר איז אפען האט עס דין רה״י אויב פארמאכט איז דין רה״ר, אויב איז עס גבוה י׳ און רחב ד׳ הייסט עס רשות בפני עצמה. פון רשות היחיד צו רה״ר און פארקערט איז שוגג בחטאת מזיד בסקילה און כרת בהתראה, פון א כרמלית און אויך אין א כרמלית אליין איז א איסור דרבנן. די ברייתא דערמאנט אויך די דין חצרות של רבים און מבוי שאינו מפולש מעג מען נאר מטלטל זיין פון די בתים און חצרות מיט אן עירובי חצרות.
גמרא הביא ראיה מצידי רשות הרבים, תו"ס שמועסט אויס אז מסתמא איז אויך אזוי געווען אין משכן, אויב איז געווען א מקום פטור אין משכן וואס איז בכלל געווען די שאלה פון די גמרא? קען זיין אז די חידוש איז אז צידי רשות הרבים איז נישט קיין ר"ה, לויט ראב"י וואס האלט אז ס'איז נאר א מקום פטור באופן דאיכא חיפופי וועט מען אויך קענען זאגן אז מסתמא איז אזוי געווען אין משכן? שוין נישט אזוי מסתבר אין די פראוואזארישע געצעלטן.
רשות הרבים, סרטיא ופלטיא ומבואות המפולשין, די גמרא גיט אסאך משלים אבער ווייניג חומר צו פארשטיין וואס עס מאכט א רשות הרבים א רשות הרבים, ווי מ'זעט אין עמוד ב, קומט יעדע לשון אין די ברייתא לאזן הערן עפעס ספציפיש, וואלט געווען אינטערעסאנט צו הערן אויב עס ווערט ערגעץ אויסגעשמועסט וואס די אלע משלים קומען לאזן הערן. ביי רשות היחיד רעדט ער פון צוויי פעלער וואס ביידע קומען קלאר לאזן הערן עפעס.
דף ו:
רשות היחיד גמורה ממעט שיטת ר' יהודה, לכאורה איז משמע פון דעם אז א רשות היחיד מוז האבן פיר ווענט אזוי ווי אין די פעלער וואס די ברייתא ברענגט, איז טאקע אזוי די דין?
שיטת רבי יהודה אז אתי רבים ומבטלי מחיצתא איז נאר באופן ווען די רבים גייט אריבער? וואס געשעט ווען מ'ריקט די וועגן, ס'ווערט אויס רשות הרבים אדער עס בלייבט א רשות הרבים און עס שטערט מער נישט ווייל די רבים גייט מער נישט אריבער?
וואס איז פשט אז די ברייתא זאל רעדן פון מדבר ווען ס'איז נאר געווען בזמן וואס די אידן האבן זיך דארט געפינען און עס איז שוין לאנג נישט נוגע?
מגילת נסתרים, ווער זאגט אז איסי בן יהודה האלט ווי די משנה אז מ'איז מחיוב חטאת אויף אלע 39 און אויב האלט ער טאקע ווי די משנה קען ער שוין נישט האלטן אז מ'איז נישט מחיוב אויף איינע פון די 39. בכלל ווערט ערגעץ אראפגעברענגט מער איבער וועלכע פון די ל"ט מלאכות מ'זאל נישט זיין מחיוב.
שבת דף ו׳ ע״ב - סיכום העמוד די ברייתא וואס אויף ע״א רעכנט אויס אלע רשויות קומט ממעט זיין ביי זו הוא, רשות היחיד - לאפוקי פון ר׳ יהודא אז מי שיש לו ב׳ בתים בצידי רה״ר, איז א רשות היחיד און מ׳דארף נאר לייגן א היכר, און פארדעם שטייט גמורה אז אפילו לזרוק איז עס אויך א רה״ר, זו הוא רשות הרבים - לאפוקי פון ר׳ יהודא אז בי פסי בריאות אויב איז מפסיק א דרך רבים יסלקנה לצדדין און גמורה איז נאר אגב רישא.
מדבר, רעכנט נישט אונזער ברייתא אויס אלס רה״ר ווייל נאר בזמן המדבר איז עס א רה״ר, דאס וואס די ברייתא זאגט בשוגג חטאת אין מזיד כרת ונסקל איז נאר צו זאגן אז הוצאה איז נישט די מלאכה וואס איסי בן יהודא רעדט ווען ער זאגט אז איין מלאכה איז נישט חייב מיתה.
בקעה, דאס וואס די משנה אין טהרות רופט בקעה א רשות היחיד זאגט עולא די כוונה איז נאר לאפוקי פון רה״ר און רב אשי זאגט אז עס רעדט פון מוקף מחיצות אבער באמת סתם א בקעה איז א כרמלית ווי ס׳שטייט אין אונזער ברייתא
תבלין כנגדוהאט געשריבן:↑דינסטאג פעברואר 27, 2024 6:04 am
דף ו.
גמרא הביא ראיה מצידי רשות הרבים, תו"ס שמועסט אויס אז מסתמא איז אויך אזוי געווען אין משכן, אויב איז געווען א מקום פטור אין משכן וואס איז בכלל געווען די שאלה פון די גמרא? תוס' זאגט מסתמאקען זיין אז די חידוש איז אז צידי רשות הרבים איז נישט קיין ר"ה, לויט ראב"י וואס האלט אז ס'איז נאר א מקום פטור באופן דאיכא חיפופי וועט מען אויך קענען זאגן אז מסתמא איז אזוי געווען אין משכן? שוין נישט אזוי מסתבר אין די פראוואזארישע געצעלטן.
רשות הרבים, סרטיא ופלטיא ומבואות המפולשין, די גמרא גיט אסאך משלים אבער ווייניג חומר צו פארשטיין וואס עס מאכט א רשות הרבים א רשות הרבים, ווי מ'זעט אין עמוד ב, קומט יעדע לשון אין די ברייתא לאזן הערן עפעס ספציפיש, וואלט געווען אינטערעסאנט צו הערן אויב עס ווערט ערגעץ אויסגעשמועסט וואס די אלע משלים קומען לאזן הערן. ביי רשות היחיד רעדט ער פון צוויי פעלער וואס ביידע קומען קלאר לאזן הערן עפעס.
דף ו:
רשות היחיד גמורה ממעט שיטת ר' יהודה, לכאורה איז משמע פון דעם אז א רשות היחיד מוז האבן פיר ווענט אזוי ווי אין די פעלער וואס די ברייתא ברענגט, איז טאקע אזוי די דין? איך מיין אז דריי ווענט איז א רה''י מן התורה, ומדרבנן לייגט מען א לחי אדער צוה''פ שיטת רבי יהודה אז אתי רבים ומבטלי מחיצתא איז נאר באופן ווען די רבים גייט אריבער? וואס געשעט ווען מ'ריקט די וועגן, ס'ווערט אויס רשות הרבים אדער עס בלייבט א רשות הרבים און עס שטערט מער נישט ווייל די רבים גייט מער נישט אריבער?
וואס איז פשט אז די ברייתא זאל רעדן פון מדבר ווען ס'איז נאר געווען בזמן וואס די אידן האבן זיך דארט געפינען און עס איז שוין לאנג נישט נוגע? דעמאלטס איז דאך געווען די משכן וגמרינן משם, פונקט ווי רה''ר מקורה ועוד. דרך אגב, ס'איז דא ראשונים (רמב''ם) וואס לערנען פונקט פארקערט ווי רש''י, אז בזמן שישראל שרויין במדבר איז עס נישט קיין רה''ר ווייל די יודן זענען נישט ארויסגעגאנגן פון איין שבט צו די נעקסטע שבט, היינט איז עס יא א רה''ר ווייל יעדער קען גיין ווי ער וויל. מגילת נסתרים, ווער זאגט אז איסי בן יהודה האלט ווי די משנה אז מ'איז מחיוב חטאת אויף אלע 39 און אויב האלט ער טאקע ווי די משנה קען ער שוין נישט האלטן אז מ'איז נישט מחיוב אויף איינע פון די 39.אויב קריגט ער זיך דארפסטו מבאר זיין א גענצליך נייע מחלוקת אויף די גאנצע סוגיא פון שגגת שבת און שגגת מלאכות בפרק כלל גדול ולא מסתבר, וניחא לאוקמי אז ער קריגט זיך נאר אויף איין אב מלאכה. בכלל ווערט ערגעץ אראפגעברענגט מער איבער וועלכע פון די ל"ט מלאכות מ'זאל נישט זיין מחיוב.עיין דף צ''ו עמוד ב'
המשך דינים פון כרמלית, דאס וואס צווישן די ציורים וואס די ברייתא ברענגט אויף כרמלית שטייט עקסטער ארויס ״והכרמלית״ איז מרבה צו זיין ״קרן זויות הסמוכה לרה״ר״, איצטבא שלפני העמודים הייסט זיכער א כרמלית, בין העמודים וועט אויסקומען א מחלוקת ווייל לר׳ זירא א״ר יהודא וועט בין העמודין זיין א רה״ר, לבינה זקופה וזרק וטח, ״אויף דעם״ איז חייב ווייל עס הייסט א רה״ר, אויף די זייט איז פטור ווייל מ׳רעדט גבוהה ג׳ ממילא איז עס נישט א חלק פון רה״ר, משא״כ זרק אויף היזמי והיגי אפילו ס׳איז נישט גבוהה ג׳ פטור ווייל מענטשן גייען זיכער נישט דערויף איז עס נישט א רה״ר, חייא בר אבא זאגט אבער אז ביי היזי והיגי פעלט אויך אויס גבוהה ג׳ נישט צו זיין רה״ר נאר צואה נישט, רב אשי האלט אפילו צואה איז אויך גט די תנאי פון גבוהה ג׳.
ר׳ יוחנן ברענגט אז א כרמלית מיז זיין לכה״פ ד׳ אמות צו זיין חייב, רב ששת לייגט צו אז עס גייט נאר ביז צען טפחים, דהיינו די זעלבע קולא ווי רשות הרבים אז למעלה מי׳ איז א מקום פטור קומט אויס כרמלית האט אלע קולות.
אביי זאגט אויף די פריער דערמאנטע דין פון רב גידל אמר רב אז בית שאין בו י׳ רק עם קיריו איז בתוכו מותר לטלטל רק תוך ד׳ אמות, אז אם חקק ד׳ על ד׳ מעג מען מטלטל זיין בכולו ווייל חורי רשות היחיד איז כרשות היחיד. חורי רשות הרבים איז לויט רבא נישט כרשות הרבים לויט אביי יא, און אביי וועט זאגן אויף קרן זוית הסמוכה לרה״ר וואס האט דין כרמלית אז דארט איז אנדערש דלא ניחא תשמישתיה. די גמ׳ פרעגט אויף אביי, פון די משנה אז הזורק בכותל למטה מי׳ חייב זעצט מען איין בדבילה שמינה, לשי׳ אביי קען מען זאגן דנח בחור? ענטפערט די גמ׳ א- חור בכותל איז נישט די סדר אז די שטיין פאלט אריין ב- קען נישט זיין די משנה רעדט פון כותל שיש בו חור ווייל די רישא אז למעלה מי׳ כזורק באויר שטימט נישט ווייל ס׳דאך א אנדערע רשות, אפילו אין לו ד׳ על ד׳ וואלט אויך געווען חייב לשי׳ ר׳ מאיר אז חוקקין להשלים, אלא מאי קען נישט די משנה רעדן דיש לו חור. דאס וואס ר׳ חסדא זאגט נעץ קנה ברה״י חייב, דאס מיינט מ׳דארף נישט הנחה מעל מקום ד׳, איז נישט תלוי און מחלוקת רבי ורבנן ביי זרק ונח ע״ג זיז כל שהוא, ווייל דארט איז א אנדערע שאלה צו שדי נופו בתר עיקרו.
