אומגעראכטענע שרעקווארפנדע סצענע!
ר' משולם, א דריי און פערציג יעריגע איד, זיצט זיך רואיג ביי אים אינדערהיים. ער האלט נאך א שווערע טאג ארבעט, און יעצט אין די ביינאכט שטונדן טרעפט ער אביסל צייט זיך אפצורוען אויפן ווייעכן לעדערנעם סאפע וועלכע איז - שוין פאר די לעצטע זיבעצן יאר - סטאנציאנירט אויפן דרום זייט פון זיין דיינינג רום, און דינט אים ערליך אין אנגעצויגענע און פרייליכע זמנים צוגלייך.
ער זיפט פון א קאלטן גלאז וואסער מיט א רואיגקייט, נישט שוינענדיג זיינע ארומיגע וועלכע געניסן פון א פעסטן רעש ביי יעדן זיפ זיינע עקסטער. איין מינוט ליינט ער א צייטונג פון צוויי וואכן צוריק - וועלכע ליגט פונקט יעצט אין זיין געגנטווארג, און די נעקסטע מינוט קלאצט ער סתם אזוי אויפן וואנט און אויף די מאלעריי וועלכע הענגט אויף איר.
זיינע מחשבות לויפן, און ער לויפט זיי ניטאמאל נאך. ווי נישט ווי קאסט עס שווערע כוחות צוריקצוקומען צו די כוחות, נאכדערצו נאך אזא שווערן טאג. זיינע אויגן פארן געמיטלעך פון איין וואנט צום צווייטן, פון דארטן צום דאך, און פון דארטן צום אלטן הילצערנעם פאדלאגע - וועלכע האלט זיך נישט צוריק פון ארויסלאזן געוואלדעס בכל פעם ווען איינער טרעט אויף אירע געהירן.
אבער דאן האט דאס שרעקעדיגסטע פאסירט. עפעס אויף וואס ער האט זיך לגמרי נישט געראכטן. עפעס וואס האט תיכף פארכאפט זיין צייטווייליגע וואקאציע, און איר געטוישט צו א שרעקעדיגע חלום.
-
מענדי איז אלץ געווען א מאכער. פון קינדווייז אן ווייזט ער ארויס קלארע צייכענעס פון א געניטן עסקן. פארשטייט זיך אז נישט אנדערש איז יעצט - ווען מענדי לערנט אין ישיבה קטנה. יעדע פארטאגס ווען מענדי קומט אן אין ישיבה אריין, לויפט ער באלד צו צום קעסטל - פרישע, נארוואס געבאקענע - ברויט, ער הייבט דאס אויף נישט ארויסווייזנדיג קיין שום צייכן פון שוועריקייט, און לויפט ארויף מיט דעם קעסטל אין די האנט אין חדר אוכל אריין און ער לייגט עס דארט אראפ אויפן ספעציעל דעזיגנירטן טיש.
די דאזיגע קילע דינסטאג פארטאגס איז טאקע נישט אנדערש געווען. מענדי איז אויפגעשטאנען באצייטנס - נו אוודאי, ער האט דאך א דשאב צו ערלעדיגן. מיט אימפעט איז ער געלאפן אין ישיבה אריין, א כאפ געטון דאס קעסטל ברויט, און אנגעהויבן ארויפמארשירן די בלויע אייזערנע שטיגן וועלכע פירן צום שטאק וואו עס געפינט זיך דער חדר אוכל.
ער איז פיין אויסגעמוטשעט פון שלעפן אזא שווערן לאסט ארויף אזויפיל שטיגן, אבער ווילאנג אנדערע בחורים קוקן וועט ער אפילו א דריטל קרעכץ נישט פארלאזן. מענדי איז שוין אויפן שטאק פונעם לאנטש רום, ווען פלוצלינג דערגרייכן צו זיינע אומשולדיגע אויערן קוויטשענדע קולות וברקים. ער קומט אריין אין חדר אוכל מיט ברייט-צעעפנטע אויגן, און… שאק! נאר נישט דאס!
-
מעכי האלט שוין א גוטע דריי אהאלב וואכן נאך די חתונה. ער האט זיך מסדר געווען אין כולל, און ער שפירט זיך ווי א טריליאנער אלס אינגערמאן. אלס בחור איז ער געווען מער צו די שטילערע זייט, אבער איינמאל ער איז א חתן געווארן בשעה טובה ומוצלחת, האט זיך זיין לעבן געטוישט. אצינד איז ער א פרייליכע און גוט-אויפגעלייגטע מעכי.
דער שטאלצער אינגערמאן שפאצירט אהיים שבת ביינאכט פון זיין שווער - וואו ער האט געגעסן די סעודה, און אפגעפראוועט מיט זמירות שירות ותשבחות פאר עטליכע לאנגע שעה נאכאנאנד. ס'איז שוין היפש שפעט אריין אין דער נאכט, די גאסן זענען שוין מער ווייניגער ליידיג, אבער ער שפאצירט אהיים דאגה'לאז, געניסנדיג פון די געשמאקע ווינטל וועלכע איז געקומען זיין וועג.
ער האט זיך אויף א מינוט אפגעשטעלט ביים קאנסטראקשן סייט, כאפן א בליק איבער די לעצטיגע אנטוויקלונגען ביים שכן - ער דארף דאך האבן וואס צו פארציילן מארגן צופרי האלטנדיג די קאווע אין די האנט, אבער פלוצלינג האט מעכי'ס הארץ פארפעלט א קלאפ. ער מיט זיין ווייב אינאיינעם האבן געכאפט אזא מין ציטער, אזש א געפילדער האט זיך געהערט אויף די גאנצע גאס, און א מעכטיגע ווידער-קול אויף די גאסן ארום.
-
ס'וועט דיר גארנישט העלפן די געשרייען און געוואלדעס; די נאטור פון משולם, מענדי, מעכי און יעדע מענטש איז, פחד פון א מייזל.
ער זיפט פון א קאלטן גלאז וואסער מיט א רואיגקייט, נישט שוינענדיג זיינע ארומיגע וועלכע געניסן פון א פעסטן רעש ביי יעדן זיפ זיינע עקסטער. איין מינוט ליינט ער א צייטונג פון צוויי וואכן צוריק - וועלכע ליגט פונקט יעצט אין זיין געגנטווארג, און די נעקסטע מינוט קלאצט ער סתם אזוי אויפן וואנט און אויף די מאלעריי וועלכע הענגט אויף איר.
זיינע מחשבות לויפן, און ער לויפט זיי ניטאמאל נאך. ווי נישט ווי קאסט עס שווערע כוחות צוריקצוקומען צו די כוחות, נאכדערצו נאך אזא שווערן טאג. זיינע אויגן פארן געמיטלעך פון איין וואנט צום צווייטן, פון דארטן צום דאך, און פון דארטן צום אלטן הילצערנעם פאדלאגע - וועלכע האלט זיך נישט צוריק פון ארויסלאזן געוואלדעס בכל פעם ווען איינער טרעט אויף אירע געהירן.
אבער דאן האט דאס שרעקעדיגסטע פאסירט. עפעס אויף וואס ער האט זיך לגמרי נישט געראכטן. עפעס וואס האט תיכף פארכאפט זיין צייטווייליגע וואקאציע, און איר געטוישט צו א שרעקעדיגע חלום.
-
מענדי איז אלץ געווען א מאכער. פון קינדווייז אן ווייזט ער ארויס קלארע צייכענעס פון א געניטן עסקן. פארשטייט זיך אז נישט אנדערש איז יעצט - ווען מענדי לערנט אין ישיבה קטנה. יעדע פארטאגס ווען מענדי קומט אן אין ישיבה אריין, לויפט ער באלד צו צום קעסטל - פרישע, נארוואס געבאקענע - ברויט, ער הייבט דאס אויף נישט ארויסווייזנדיג קיין שום צייכן פון שוועריקייט, און לויפט ארויף מיט דעם קעסטל אין די האנט אין חדר אוכל אריין און ער לייגט עס דארט אראפ אויפן ספעציעל דעזיגנירטן טיש.
די דאזיגע קילע דינסטאג פארטאגס איז טאקע נישט אנדערש געווען. מענדי איז אויפגעשטאנען באצייטנס - נו אוודאי, ער האט דאך א דשאב צו ערלעדיגן. מיט אימפעט איז ער געלאפן אין ישיבה אריין, א כאפ געטון דאס קעסטל ברויט, און אנגעהויבן ארויפמארשירן די בלויע אייזערנע שטיגן וועלכע פירן צום שטאק וואו עס געפינט זיך דער חדר אוכל.
ער איז פיין אויסגעמוטשעט פון שלעפן אזא שווערן לאסט ארויף אזויפיל שטיגן, אבער ווילאנג אנדערע בחורים קוקן וועט ער אפילו א דריטל קרעכץ נישט פארלאזן. מענדי איז שוין אויפן שטאק פונעם לאנטש רום, ווען פלוצלינג דערגרייכן צו זיינע אומשולדיגע אויערן קוויטשענדע קולות וברקים. ער קומט אריין אין חדר אוכל מיט ברייט-צעעפנטע אויגן, און… שאק! נאר נישט דאס!
-
מעכי האלט שוין א גוטע דריי אהאלב וואכן נאך די חתונה. ער האט זיך מסדר געווען אין כולל, און ער שפירט זיך ווי א טריליאנער אלס אינגערמאן. אלס בחור איז ער געווען מער צו די שטילערע זייט, אבער איינמאל ער איז א חתן געווארן בשעה טובה ומוצלחת, האט זיך זיין לעבן געטוישט. אצינד איז ער א פרייליכע און גוט-אויפגעלייגטע מעכי.
דער שטאלצער אינגערמאן שפאצירט אהיים שבת ביינאכט פון זיין שווער - וואו ער האט געגעסן די סעודה, און אפגעפראוועט מיט זמירות שירות ותשבחות פאר עטליכע לאנגע שעה נאכאנאנד. ס'איז שוין היפש שפעט אריין אין דער נאכט, די גאסן זענען שוין מער ווייניגער ליידיג, אבער ער שפאצירט אהיים דאגה'לאז, געניסנדיג פון די געשמאקע ווינטל וועלכע איז געקומען זיין וועג.
ער האט זיך אויף א מינוט אפגעשטעלט ביים קאנסטראקשן סייט, כאפן א בליק איבער די לעצטיגע אנטוויקלונגען ביים שכן - ער דארף דאך האבן וואס צו פארציילן מארגן צופרי האלטנדיג די קאווע אין די האנט, אבער פלוצלינג האט מעכי'ס הארץ פארפעלט א קלאפ. ער מיט זיין ווייב אינאיינעם האבן געכאפט אזא מין ציטער, אזש א געפילדער האט זיך געהערט אויף די גאנצע גאס, און א מעכטיגע ווידער-קול אויף די גאסן ארום.
-
ס'וועט דיר גארנישט העלפן די געשרייען און געוואלדעס; די נאטור פון משולם, מענדי, מעכי און יעדע מענטש איז, פחד פון א מייזל.
