לאמיר זיך אינדשויען בשעתן וואטשן
ווי האבן אונזערע מלמדים געזאגט, און ווי יעדער חדר יונגעל ווייסט, אז ווען מען גייט ארויפקומען אויף יענער וועלט, פון די ערשטע זאכן וואס גייען פאסירן איז, אז 'כביכל' שטעלט מען אויף א גרויסן סקרין, און מען זעצט דיר אוועק אויף א דערנעבנדיגן פאטעל, און מען זאגט דיר שב ואל תעשה, יעצט קענסט מער גארנישט טון, מאך דיך באקוועם ווייל מ'גייט וואטשע"ן א לאנגע 'הערוועדיגע בילד' פון דיין גאנצע לעבנס-געשיכטע און מיטהאלטן אלע דיינע אפפס-און-דאונ"ס...
נשמה'לע טייערער נעמזשע א בענקעלע און מ'גיימער איבער וואטש"ן דיין לעבן...
מען פילט איבער יעדן רגש אנגעהויבן ווען די האסט דיך אויפגעוועקט אינמיטן נאכט וויינענדיגערהייט אלס פיצל, פילענדיג דעמאלס גאר פארלוירן, זיכענדיג דיין מאמעס ווארעם הערצעלע, און עס גייט ווייטער, מען שפירט איבער די האניג טעם וואס כתה א' רבי האט זיך געבעטן זאלסט אפלעקן פונעם א' מ' און ת', נאכפאלגנדיג ווי דיין מאמע שטייט ביי די זייט און ווישט זיך די טרערן פון התרקשות, זיך אויסבעטנדיג אז די זאלסט אויסוואקסן אן ערליכע איד און א ירא שמים...
דאן, האלט מען מיט דעם ערשטן מאל אינעם לעבן וואס מ'גייט לערנען א רש"י, דאס יונג קינד'ס פנים שיינט מיט אזא מין לויטערקייט, אזש א גליסטעניש רינט איבער נאך איינמאל צו זיך צוריקזען אין יענעם תקופה, הלוואי ווען מען קען ווען אריינטאנצן אינעם אינגל און שפירן/זיין אים כאטש פאר נאך איין טאג...
דער הארץ הייבט אן פלאקערן מיט בענק ווען מען באטראכט די אייגענע שיינעדיגע בעקעלעך וואס מען האט געהאט נאכן מסיים זיין דריי גאנצע פרקים אין מסכת ברכות, נאכן דאס דורכ-לערנען אין די פרייע צייט נאך חדר.
דא און דארט פאלן אויך אריין נישט ממש אזאנע זאכן וואס מען וואלט אזוי געוואלט איבערזען און איבערלעבן נאכאמאל...
ווער רעדט נאך ווען מען זעט זיך טשאזן תפילין-באטל, מען באמערקט ווי דער טאטע קווענקלט איבערן פרייז, א פאררויטעלטקייט נעמט איבער דאס געזיכט, איי ווען איך האלט דאס דעמאלס מיט, ווי יעצט, וואלט איך זיכער יא מסכים געווען צו נעמען די ביליגערע, אךך א שאד...
יואוי טאטי, יעצט פארשטיי איך וואס דו האסט גערעדט אויפן טעלעפאון צו מיין משגיח, פארוואס בין איך געווען באבלאזן און געמיינט אז ער איז געקעגן מיין תכלית...
זעט אויס מיין מגי"ש איז יא געווען גערעכט ווען ער האט געזאגט אז אויבן אין הימל גייט מען ווייזן א גאר דיקן חגיגה גמרה, און ווען מען וועט אנפרעגן אז מען געדענקט פון 'יענע וועלט' אז א חגיגה גמרה איז דין, ענטפערט מען אז אלעס וואס מען רעדט אויס בשעתן לערנען ווערט אריינגעדריקט אינעם גמרה פון יענע וועלט...
"זאגט די הייליגע גמרה ווייטער... שטותים און רעמסס דער קענדאך בכלל נישט זינגען... איך מוז עס הערן.. געמעכעס אונטערן גמרה.. איין רגע כ'מיין די מגי"ש קוקט...יואוישש כ'האב איבער געלאזט מיין עיר פאדס אינדערהיים.. ששש זאגט די גמרה ווייטער.. כ'מיין רש"י... וואס מגי"ש??? יא זיכער מען האלט שוין ביי עמוד ב'..."
וואס??? ס'קען נישט זיין, ס'שמעקט נישט??? מען קען אפי' נישט כאפן וואס דאס איז... חחח דו ביסט פיין!!! כ'קען טרייען א פאף... אך אך פעךך... ווי אזוי קענען דאס מענטשן בכלל טון??? ווייסטע וואס געמעך נאך איין...
כ'שמעק נאך??? האלטס כ'קען שוין אהיימגיין?
אוי געוואלד כ'פארפאר דא געפערלעך... לאמער זיך האלט צום פוינט...
וואטשן אזא לאנגע זאך קען זיין זייער בארינג!!! סתם זען ווי מען קוואקעט און ראולט?!
איז לאמיר יעצט אריינלייגן גוטע שטיקלעך, אז מ'זאלמער עס כאטש אינדשויען ביים איבערקוקן!!!
נשמה'לע טייערער נעמזשע א בענקעלע און מ'גיימער איבער וואטש"ן דיין לעבן...
מען פילט איבער יעדן רגש אנגעהויבן ווען די האסט דיך אויפגעוועקט אינמיטן נאכט וויינענדיגערהייט אלס פיצל, פילענדיג דעמאלס גאר פארלוירן, זיכענדיג דיין מאמעס ווארעם הערצעלע, און עס גייט ווייטער, מען שפירט איבער די האניג טעם וואס כתה א' רבי האט זיך געבעטן זאלסט אפלעקן פונעם א' מ' און ת', נאכפאלגנדיג ווי דיין מאמע שטייט ביי די זייט און ווישט זיך די טרערן פון התרקשות, זיך אויסבעטנדיג אז די זאלסט אויסוואקסן אן ערליכע איד און א ירא שמים...
דאן, האלט מען מיט דעם ערשטן מאל אינעם לעבן וואס מ'גייט לערנען א רש"י, דאס יונג קינד'ס פנים שיינט מיט אזא מין לויטערקייט, אזש א גליסטעניש רינט איבער נאך איינמאל צו זיך צוריקזען אין יענעם תקופה, הלוואי ווען מען קען ווען אריינטאנצן אינעם אינגל און שפירן/זיין אים כאטש פאר נאך איין טאג...
דער הארץ הייבט אן פלאקערן מיט בענק ווען מען באטראכט די אייגענע שיינעדיגע בעקעלעך וואס מען האט געהאט נאכן מסיים זיין דריי גאנצע פרקים אין מסכת ברכות, נאכן דאס דורכ-לערנען אין די פרייע צייט נאך חדר.
דא און דארט פאלן אויך אריין נישט ממש אזאנע זאכן וואס מען וואלט אזוי געוואלט איבערזען און איבערלעבן נאכאמאל...
ווער רעדט נאך ווען מען זעט זיך טשאזן תפילין-באטל, מען באמערקט ווי דער טאטע קווענקלט איבערן פרייז, א פאררויטעלטקייט נעמט איבער דאס געזיכט, איי ווען איך האלט דאס דעמאלס מיט, ווי יעצט, וואלט איך זיכער יא מסכים געווען צו נעמען די ביליגערע, אךך א שאד...
יואוי טאטי, יעצט פארשטיי איך וואס דו האסט גערעדט אויפן טעלעפאון צו מיין משגיח, פארוואס בין איך געווען באבלאזן און געמיינט אז ער איז געקעגן מיין תכלית...
זעט אויס מיין מגי"ש איז יא געווען גערעכט ווען ער האט געזאגט אז אויבן אין הימל גייט מען ווייזן א גאר דיקן חגיגה גמרה, און ווען מען וועט אנפרעגן אז מען געדענקט פון 'יענע וועלט' אז א חגיגה גמרה איז דין, ענטפערט מען אז אלעס וואס מען רעדט אויס בשעתן לערנען ווערט אריינגעדריקט אינעם גמרה פון יענע וועלט...
"זאגט די הייליגע גמרה ווייטער... שטותים און רעמסס דער קענדאך בכלל נישט זינגען... איך מוז עס הערן.. געמעכעס אונטערן גמרה.. איין רגע כ'מיין די מגי"ש קוקט...יואוישש כ'האב איבער געלאזט מיין עיר פאדס אינדערהיים.. ששש זאגט די גמרה ווייטער.. כ'מיין רש"י... וואס מגי"ש??? יא זיכער מען האלט שוין ביי עמוד ב'..."
וואס??? ס'קען נישט זיין, ס'שמעקט נישט??? מען קען אפי' נישט כאפן וואס דאס איז... חחח דו ביסט פיין!!! כ'קען טרייען א פאף... אך אך פעךך... ווי אזוי קענען דאס מענטשן בכלל טון??? ווייסטע וואס געמעך נאך איין...
כ'שמעק נאך??? האלטס כ'קען שוין אהיימגיין?
אוי געוואלד כ'פארפאר דא געפערלעך... לאמער זיך האלט צום פוינט...
וואטשן אזא לאנגע זאך קען זיין זייער בארינג!!! סתם זען ווי מען קוואקעט און ראולט?!
איז לאמיר יעצט אריינלייגן גוטע שטיקלעך, אז מ'זאלמער עס כאטש אינדשויען ביים איבערקוקן!!!
"א חיזוק'ל - אנצוגיין פיזוק'ל"
"יעדע מענטש'ל - האט פאטענטשל!!!"
נוצן גוט דעם ווירטואלן פענסל - קען טוישן יענעם'ס עקזיסטענץ'ל!
