אודך ה׳ כי אנפת בי
שטייט א מענטש פאר א ברירה. אדער זיין צושאסן אדער דאנקן דעם אייבערשטער אויף אלע חסדים ביז אהער און פאר די קינדער וואס ער האט מיר געגעבן ברוב רחמיו וחסדיו.
עס איז אבער נישט גרינג אליינס. אדרבה, קומט אריין ווי אזוי א צווייטער האט געדאנקט דעם אייבערשטער אין א פארנעפעלטע מצב.
איין מעשה וואס איך האב אמאל געהערט. געווען א איד וואס האט ל”ע געהאט א שריפה אין שטוב ווי אלעס איז געגאנגען. ער איז געבליבן בשמחה, אפילו נאכדעם. האט אים איינער געפרעגט, ווי אזוי טוסטו דאס?
זאגט ער, גיב א קוק. איך האב געמאכט א חשבון און די אינשורינס גייט מיר געבן מער געלט וויפיל איך האב פארלוירן. סא מיין איינציגסטע ווייטאג וואלט געקענט זיין פארוואס האט מיר דער רבש”ע נישט אנגערופן פארדעם פרעגן. משה איך זאל פארברענען דיין הויז, וועסט האבן א חודש עגמת נפש, אבער וועסט מאכן גאר אסאך ריוח? איך וואלט זיכער געענטפערט אז יא.
נו, ווייל ער האט מיר נישט געפרעגט פארדעם, זאל איך ארומגיין ווי אן אפגעוועטשטע שמאטע??
די זעלבע ביי מיר. הקב”ה טוט דאך נאר מיין טובה. ווען איך ווייס ווען וואס די טובה איז, וואלט איך געטאנצן אין די גאסן. ווייל ער האט דאס פאר א סוד, זאל איך יעצט זיין צובראכן און אים נישט דאנקן??
ווער עס האט אזאנע מעשיות געהערט אדער מיטגעהאלטן, קומט ארויף פאר אנדערע אידן.
אבער נאר פאר די קאר וואס פארט אינטער מיר, און נישט פאר די קאר וואס פארט פאר מיר.