"קרבנות" בזמן הזה - @יחזקאל'ס רעפארמ'יסטישע פלאן!!
ברשות מרנן ורבנן -
עס איז בכלל נישט קיין סוד, אן די גאנצע ענין פון זאגן קרבנות פארן דאווענען, איז ליידער גאר שטארק אפגעשוואכט, צו פון יאגעניש צו פון שלעפעניש...
מען קומט אריין צו מנחה, ווען איינער איז זיך מרחם צוצוגיין - הייבט ער אן תהילת... אין בעסטן פאל - ביי אשרי...
ווער רעדט נאך ביי שחרית, דער בעל תפילה דארף קראצן מנין אויף קדיש דרבנן...
(והראיה -מען רופט די מנינים לויט די צייט פון הודו, נישט פון ברכות: די אכט דרייסיג מנין - שטעלט זיך 'הודו' אכט דרייסיג... ווען איז ברכות?! קיינער ווייסט...)
אמאליגע צייטן - פלעגט מען חוזק מאכן פון איינער וואס האט געזאגט קרבנות אן טו"ת - אז ער איז א סקווערער... היינט קוים וואס מען זאגט קרבנות...
איך טראכט אז א חלק פון די פראבלעם נעמט זיך פון דעם אז (דאס וואס אונז רופן) קרבנות, איז אזוי לאנג - פון די עקידה ביז רבי ישמעאל אומר - טראכטן מענטשן צו זיך, אז כסקען נישט זאגן די גאנצע - הייב איך נישט אן בכלל...
אבער למעשה: דער עיקר 'קרבנות' איז די פרשיות הכיור/העולה/קטורת (וידבר/וידבר/וידבר/ויאמר), וואס צו זאגן נעמט דריי מינוט אויפן זייגער, אדער ווייניגער...
וויל איך מציע זיין, עהעם... עהעם... אז אפילו איינער וואס איז (נאכ)נישט מקפיד אויף זאגן דעם גאנצן קרבנות - כאטשיג די 4 פרשיות זאל מען זאגן, עס נעמט איינציגע מינוט... און מעלין בקודש...
* * * * *
בזמן שאין בית המקדש קיים ואין יכולים להקריב קרבנות, מי שעוסק בהן ובפרשיותיהן - מעלה עליו הכתוב "כאילו הקריבם" (גמרא מנחות קי.).
ויהי רצון... שיהא שיח שפתותינו חשוב ומקובל ומרוצה לפניך - כאילו הקרבנו קרבן התמיד במועדו...
זאלן מיר שוין זוכה זיין בקרוב...