די שרעקעדיגע שווארצע חברה...
ער שפאצירט זיך אזוי געמיטלעך אויפן גאס, בשעת ווען א קילע ווינטל בלאזט אזוי רואיג פון אלע זייטן, ער זינג זיך אפילו שטילערהייט אינטער א שיינע לידעלע, בשעת וואס אין זיין מח קעמערלעך ווירבעלען פילע מחשבות און געדאנקען.
אבער פלוצלינג....... ער בלייבט שטיין פאלאזירט, ער מיינט אז ער זעט עפעס... יא ס'איז קלאר, ער זעט קלאר.... גרויסע שווארצע זאכן, שווארצע קעסטעלעך....... יוווו - געבט זיך אומווילענדיג א קוויטש ארויס - איך מיין אז עס האט זיך גערירט......
קוים איינהאלטענדיג דעם אטעם, שפאצירט ער אריבער צו די אנדערע זייט גאס, ער טאר נישט ארויסווייזן אז ער האט מורא.... מ'דארף אבער נישט זיין א מורא'דיגע מבין צו פארשטיין אז עפעס איז נישט גלאטיג דא.... נעמליך, ווער ס'שטייט נאר ערגעץ און די הונדערט פיס ארום אים, קען קלאר הערן אז זיין הארץ באכעט ווי א ספיקער.....
ס׳נעמט א צוויי דריי מינוט און ער הייבט זיך צוביסלעך אן צו בא׳רואיג׳ען, ער אטעמ'ט צוביסלעך אפ, און זיין הארץ קלאפט שוין כמעט נארמאל, אבער דאן..... נאך פאר ער האט גענוג צייט אינגאנצן צו קומען צו זיך..... אוי וויי, די חברה זענען ווייטער דא..... א פחד און א שרעק נעמט ארום זיין אלע גלידער, בשעת וואס א קאלטע שווייס גליטשט זיך חוצפה'דיג'ערהייט אראפ פון זיין קאפ.... וואס טוט מען דא? וואס ווילן דעי חברה פון מיר?....
ער טראכט נישט קיין צוויי, און מיט די נשמה ביים שפיץ קאפ הייבט ער אן צו לויפן, ער לויפט און לויפט...... ביז ענדליך.... ער דערזעט זיך שוין ביים טויער פון זיין הויז, און אן אויגן בליק לייגט ער אריין די נומערן און דרייט די הענטל, און מיט א מאכטפולע זעץ פארקנאקט ער דעם טויער, בשעת די לאדענעס פון זיין הויז ווארפן זיך נאך פאר שרעק......
פארסאפעטערהייט פאלט ער ארויף אויף זיין אויסגעביגלטן פאטעל, פרובירענדיג צו כאפן דעם אטעם וואס האלט שוין אט אט ביים אוועקגיין, ער געט זיך א לייג אויס אויפן פאטעל, ווארפט אראפ זיין שיך, בשעת ער שרייט מיט אומבאנומענע קולות, ניין... ניין... מער גייט דאס נישט פאסירען!
זיין אשת חיל קומט צו לויפן קוקן וואס ס'גייט פאר, אבער זי האט נאך קוים אויפגעכאפט דעם איינעם זאץ, איידער ער געט א פאל צאם אין חלשות....
גענוג געווען מיט די ראטן.......!
קומטס אריין מיט אייער עקספיריענס און דיעות...
אבער פלוצלינג....... ער בלייבט שטיין פאלאזירט, ער מיינט אז ער זעט עפעס... יא ס'איז קלאר, ער זעט קלאר.... גרויסע שווארצע זאכן, שווארצע קעסטעלעך....... יוווו - געבט זיך אומווילענדיג א קוויטש ארויס - איך מיין אז עס האט זיך גערירט......
קוים איינהאלטענדיג דעם אטעם, שפאצירט ער אריבער צו די אנדערע זייט גאס, ער טאר נישט ארויסווייזן אז ער האט מורא.... מ'דארף אבער נישט זיין א מורא'דיגע מבין צו פארשטיין אז עפעס איז נישט גלאטיג דא.... נעמליך, ווער ס'שטייט נאר ערגעץ און די הונדערט פיס ארום אים, קען קלאר הערן אז זיין הארץ באכעט ווי א ספיקער.....
ס׳נעמט א צוויי דריי מינוט און ער הייבט זיך צוביסלעך אן צו בא׳רואיג׳ען, ער אטעמ'ט צוביסלעך אפ, און זיין הארץ קלאפט שוין כמעט נארמאל, אבער דאן..... נאך פאר ער האט גענוג צייט אינגאנצן צו קומען צו זיך..... אוי וויי, די חברה זענען ווייטער דא..... א פחד און א שרעק נעמט ארום זיין אלע גלידער, בשעת וואס א קאלטע שווייס גליטשט זיך חוצפה'דיג'ערהייט אראפ פון זיין קאפ.... וואס טוט מען דא? וואס ווילן דעי חברה פון מיר?....
ער טראכט נישט קיין צוויי, און מיט די נשמה ביים שפיץ קאפ הייבט ער אן צו לויפן, ער לויפט און לויפט...... ביז ענדליך.... ער דערזעט זיך שוין ביים טויער פון זיין הויז, און אן אויגן בליק לייגט ער אריין די נומערן און דרייט די הענטל, און מיט א מאכטפולע זעץ פארקנאקט ער דעם טויער, בשעת די לאדענעס פון זיין הויז ווארפן זיך נאך פאר שרעק......
פארסאפעטערהייט פאלט ער ארויף אויף זיין אויסגעביגלטן פאטעל, פרובירענדיג צו כאפן דעם אטעם וואס האלט שוין אט אט ביים אוועקגיין, ער געט זיך א לייג אויס אויפן פאטעל, ווארפט אראפ זיין שיך, בשעת ער שרייט מיט אומבאנומענע קולות, ניין... ניין... מער גייט דאס נישט פאסירען!
זיין אשת חיל קומט צו לויפן קוקן וואס ס'גייט פאר, אבער זי האט נאך קוים אויפגעכאפט דעם איינעם זאץ, איידער ער געט א פאל צאם אין חלשות....
גענוג געווען מיט די ראטן.......!
--- --- ---
קומטס אריין מיט אייער עקספיריענס און דיעות...
