פרעזידענט דזשאסעף ראבינאט ביידען'ס נאטיץ.
צו ווער עס גייט עס ליינען:
מיין נאמען איז דזשאסעף ראבינאט ביידען.
עטס ווייסט שוין לכאורה מיין גאנצע לעבנס השתלשלות, און איך וויל נישט מאכן קיין לאנגע אריכות איך וועל צוגיין גראד צום פונקט.
אין 1972 ווען איך בין די ערשטע מאל איינגעשוואוירן געווארן אלס סענאטער האב איך געהאט א קלארע וויזיע וואס איך פלאן צו זיין און וועם איך פלאן צו סערווירען. מיין פלאן איז געווען צו זיין די מערסט אומפארטייאישע סענאטער און צו סערווירען די מענטשען פון מיין סטעיט.
איך האב געהאט מיינע פראבלעמען פון אלס קינד. מיין געפ'ס, מיין זיך פארעדען און צושטאלפערען. אבער דאן איז פאליטיק נאך נישט געווען אזוי שמיציג און ביליג ווי היינט, און מ'האט פארשטאנען אז א פאליטישאן איז אויך א מענטש און יעדער האט זיין שוואכקייטן און דאס איז בכלל נישט געווען אפי' קיין מדובר ביי מיינע קעגנער וואס זענען געלאפן קעגן מיר דורכאויס די יארן. און קיינער האט נישט געהאט קיין הוו''א אז דאס מיינט אז מיין מח ארבעט נישט גוט.
דורכאויס די יארן בין איך געשטיגן אין ראנג אינערהאלב די דעמאקראטישע פארטיי. איך האב געמאכט פריינט אויף ביידע זייטן פון די פאליטישע ספעקטרום. איך בין געווען א פרייליכע גוטמוטיגע מענטש, און מענטשען האבן הנאה געהאט צו זיין אין מיין געגנווארט.
איך האב געדינט אויף פארשידענע קאמיטען דורכאויס מיינע יארן אינעם סענאט און אלס געטרייט צו זיין אומפארטייאיש און ארבעטען מיט דעמאקראטען און רעפובליקאנער צוגלייך.
דורכאויס די יארן האב איך אפאר מאל געטרייט צו לויפן פאר פרעזידענט אין יאר 1988 און דערנאך אין 2008. איך האב קיינמאל נישט געהעריג מצליח געווען, אבער דאס האט בכלל נישט אפגעשטעלט מיינע פרעזידענטליכע אמביציעס.
אום אוגוסט 23, 2008 ווען באראק אבאמא האט מיר אפיציעל גענומען אלס זיין מיטלויפער פאר פרעזידענט האט זיך מיין לעבן געגעבן א טויש פון איין מינוט צו די אנדערע. איך בין אריין אינטער א געפערליכע ספאטלייט.
מיינע געפפ'ס האבן אנגעהויבן ציען נאציאנאלע און אינטערנאציאנאלע אטענטשען. אבער מיר האבן דאס דורכגעשוויצט און אונז זענען געווארן עלעקטעד.
מייינע יארן אלס וויצע פרעזידענט איז געווען היפש רואיג. אבאמא איז א נאבאלער מאן וואס האט זיך באצויגן צו מיר מיט רעספעקט און רעסעפעקטירט מיין שכל הישר און פאליטיק און מיינע וויזיעס פאר די אמעריקאנע בירגער.
מיר האבן פארשטענדליך געהאט אינזערע אפס-ענד-דאונס אבער מער ווייניגער איז עס דאכצעך געפארן אויף רואיגע וואסערען.
מיינע אויגן איז פארשטענדליך געווען ווייטער אויף די פרעזידענטליכע בענקל, און איך האב געדולדיג אויסגעווארט אז אבאמא זאל ענדיגן זיין טערמין און איך זאל קענען אנאנסירן מיין קאנדידאטור.
אבער 2015 איז אנגעקומען אין הילערי קלינטאן האט געמאלדן אז זי לויפט. לויט איהר פאפולערקייט אינערהאלב די פארטיי האב איך געוויסט אז איך האב בכלל נישט קיין שאנסן צו געווינען די פריימעריס קעגן איהר, האב איך פארמאכט די בוך און מער ווייניגער שוין קאפיטולירט אויף מיינע פרעזידענטליכע פלענער אין די גלגול.
ווען דאנאלד טראמפ האט אבער געווינען די עלעקשאנס האב איך זיך ממש געריסן די האר פון קאפ... איך בין געווען זיכער ביי מיר אז אויב איך בין ווען די קאנדידאט וואלט איך זיכער געווינען קעגן איהם.
איך האב געווארט (פארשטענדליך מיט א מאסקע...) ביז 2020 און תיכף אריינגעשפרינגען אין די רעיס פאר די דעמאקראטישע נאמינאציע.
די פריימעריס זענען געווען היפש ברוטאל, און צוליב דעם וואס טראמפ האט ארפגעברענגט די לעוועל פון פאליטיק איז עס אויך געווען היפש קינדעריש און נאריש. אבער איך האב עס דורעכגעשוויצט און געווינען די נאמינאציע.
די סעקונדע איך האב געווינען די נאמינאציע האבן זיך פלוצלינג אנגעהויבן צו שארן צו מיר מאדנע עלעמענען. ארכי לינקע פון די פארטיי וואס זענען קיינמאל געווען פון מיינע נאנטע חבירים האבן זיך פלוצלינג אנגעהויבן דרייען ארום מיר און ביסלעכווייז איבערגענומען די פירערשאפט פון מיין קאמפיין.
עס איז געווען א ברוטאלע קאמפיין. יעדער געדענקט דאס. טראמפ האט געמאכט צימעס פון מיר אויף א שרעקליכע אופן. אלע מיינע חטאים און עוונות זענען געווארן אויפגעבלאזן אויף שרעקליכע פראפארצן. איך האב געטרייט מיך צו פארשטעלן ווי א סטאבילע און נאבאלע שטאטסמאן. אבער מיינע געפפ'ס און פלאפס זענען מיר דאן געקומען בייסן אויף א שוידערליכן אויפן.
קאוויד האט אבער אריינגעשפילט און מיינט האנט, אזוי אויך די בלעק-לייווס מעטער ראיאטן. און ביסלעכווייז האב איך אנגעהויבן בויען מאמענטום.
ווען איך האב געקלערט פון נעמען א וויצע האב איך געהאט בדעה צו נעמען א מענטש מיינסגלייכן וואס טראגט מיין וויזיע פון רואיגקייט און סטאביליטעיט, א מעסיגער וואס וואלט אפילירט צו ביידע זייטן און וואלט געקענט ארבעטען מיט רעפובליקאנער. אבער דאן זענען מיינע 'ארומיגע' אריינגעקומען אינעם בילד אין מיר אנגעהויבן פארדרייען א קאפ אז איך מיז נעמען א אפריקאנע אמעריקאנע פרוי, און אזוי אויך א מער ליבעראלער וואס זאל אפילירן צו די וואקסענדע ליבעראלע באזע אינערהאלב די דעמאקראטישע קאמפיין.
איך האב זיך געלאזט איבער רעדן, און גענומען קאמאלע העריס. די גרעסטע טעות אין מיין לעבן.
היות עס איז נישט צו סאך נוגע דא. איז לאמיר סקיפען די גאנצע שערורי' ארום די עלעקשן. (אלדאו איך האלט באמת אז יאנואר 6 איז נישט געווען ממש אן 'אויפשטאנד'...)
ווי נאר איך בין געווארן עלעקטעד האב איך פלוצלינג אנגעהויבן פילן 'און כאפן' אז זאכן פליען ארויס פון אינטער מיין קאנטראל. איך האב זיך פרובירט ארומצונעמען מיט נארמאלע מענטשען, אבער סאמהאו האב איך געטאפט א וואנט און זיך געטראפן מיט די ראדיקאלסטע וואס מיין פארטיי פארמאגט.
איך האב באמת געוואלט זיין א יונייטער און צוזאמברענגען די פאלק וואס איז אזוי מיאוס צושניטען געווארן. אבער אנשטאט דעם בין איך געווארן מער און מער אריינגעשלעפט און די ליבעראלע פלאנטער און מיין אדמיניסטארציע (וואס איך קען אפילו נישט זאגן אויב איך האב עס פולי קאנטראלד) איז געווארן פון די ליבעראלסטע וואס איז נאר אמאל געווען.
איך בין שוין טאקע עלטער. און איך קען נישט אזוי גוט און שטארק זיך פעיקן און מאכן ווי כאילו אלעס איז בסדר, סאו איך האב ממש בגלוי פארשטיפט די וויצע פרעזידענט העריס און מייזן לאך און איהר געהייסן זיך אפגעבען מיט זאכן וואס וואלט איהר נאר געברענגט בושות.
די פרעזידענטשאפט און די סטרעס וואס עס ברענגט מיט האט אנגעהויבן ווייזן זיינע צייכענעס אויף מיין פיזישע און גייסטישע געזונט. מער פלאפ'ס, פארלירן די מחשבות-קייט, און אסאך מאל ממש נישט וויסן ווי איך געפין זיך. איך האב זיך שטענדיג געפילט אפגעשוואכט און אנע כח.
מיינע 'געטרייע' געהילפן (זיי מדייק די ווארט 'געטרייע' אסאך זענען געווען באמת געטריי און איבערגעגעבן.) האבן פרובירט עס צו פארווישן און מיר מאכן גרינגער, איך בין געגאנגען שלאפן פרי, נישט געוואקט קיין סאך סטעפס, און אסאך געגאנגען אויף וואקאציע.
די פרעזידענטשאפט אליינס איז אויך נישט געווען אזוי איי איי איי... געהאט אפאר מיאוסע פלאפ'ס. די גרעניץ וואס איך האב בכלל נישט געוואלט אזוי מאסיוו עפענען נאר איך בין געווארן געשטיפט דורך די ראדיקאלע דא, האב איך טאקע געווארפן פאר וויצע פרעזידענט העריס אז זי זאל קעיר נעמען דערפון. דאס איז געווען אזוי ווי מיין נקמה אז די ליבראלן זענען שולדיג פאר די פוטער מיט וואס איך טראג זיך אויפן קאפ. די שפאנונג צווישן מיר און מיין וויצע איז געווען מערקבאר. אבער הו קעירס.
ווען טראמפ האט געמאלדן אז ער לויפט ווידער אין 2024 האב איך געהאלטן אז איך גיי דא האבן א גרינגע דזשאב. די רעדע איבער מיין עלטער איז טאקע געווארן העכער און שארפער אבער איך האב געגלייבט אז איך וועל עס נאכאמאל דורכשטיפען.
ביז עס איז געקומען די דעבאטע.
די דעבאטע איז געווען א דיזעסטער. פינטעל. איך האב געציטערט דערפון פון פארדעם, אבער מיין משפחה (וואס איך האב אנגעהויבן מער אינוואלוון ווען איך האב אנגעהויבן פארלירן טראסט אין מיינע א.ג. 'עדווייזערס'.) האט מיר געמוטיגט אז איך קען עס באווייזן פונקט ווי אין 2020.
איך בין געווען שוואך און אפגעמוטשעט. איך האב פארלוירן מיין מחשבה-קייט און נישט געוויסט ווי זיך אהין צוטוהן. ס'איז געווען פעינפול. זיייער פעינפול... אבער דאס וואס איז נאכגעקומען האט מיר סאך סאך מער וויי געטוהן.
ווי נאר איך בין אראפגעקומען פון די סטעידזש האב איך אנגעהויבן שפירן א קאלטקייט פון מיינע ארומיגע. ביסלעכווייז האבן מיינע נאנסטע מענטשען זיך אנגעהויבן אפשאקלען פון מיר, ס'איז א דורך אפאר טעג וואס איך בין געווען זיכער אז די עולם וועט זיך בארואיגן אבער עס איז געשען פונקט דאס פארקערטע. די עולם האט געקאכט ווי א קעסל און איך האב זיך אנגעהויבן שפירן מער מער און מער איזאלירט.
נאנטע קאנגרעסלייט און סענעטארן האבן אנגעהויבן רופן אז איך זאל אפטרעטן, מידיא אנעליסטן וואס האבן אייביג אוועקגעמאכט זארגן איבער מיין עלטער, האבן פלוצלינג אנגעהויבן פרעגן מיט שרעקעדיגע פראגע צייכענעס.
איך האב זיך געהאלטן אין איין פרעגן 'וואס איז דא געשען?' 'ווי זענען מיינע ארומיגע מיך צו סופארטען און מחזק זיין?' אבער זיי זענען נישט געווען צום געפונען. חוץ מיין פאמיליע בין איך כמעט געליבן אויפן וואסער.
אינעם ווייסן הויז איז די מצב געווען אייז קאלט. איך האב געשפירט און געהערט רומערס אז וויצע פרעזידענט העריס בויט שוין מאמענטום און גרייט זיך מיר איבערצונעמען. איך האב זיך געפילט שרעקליך פאראטען און בעוול'ט.
ביסעלעכווייז האט זיך אנגעהויבן אריינזעצן און מיר די געדאנק אז איך מיז אפטרעטן. אבער ווער זאל מיר איבערנעמען? פון איין זייט האב איך נישט געוואלט פארפאטשקענען מיין לעגענדע און פארדעם וואלט ווען גוט געווען אז העריס נעמט איבער. אבער העריס...? זי זאל מיר איבערנעמען? פארדעם האב איך יא געשטיצט אין אנהויב פאר אפענע פריימעריס. אבער מען האט געלייגט לחץ אויף מיר צו טוהן די ערשטע אויסוואל.
אום יולי 21 האב איך געשריבן די בריוו אז איך צי זיך ארויס און דירעקט נישט אריינגעלייגט מיין אינדרוסירונג. אפאר מינוט שפטער האב איך ממש ככפאו שד געגעבן רשות פאר דער וואס פירט מיין טוויטער אקאונט ארויס צושיקען א אינדרוסירונג.
יעצט האלטן מיר דא. איך בין א ליימענע קאטשקע, ווערטלאז, און אנגעקוקט ווי א אויסגענוצטע שמאטע. מ'רופט מיר נישט קאמפיינען, און מ'האלט זיך ווייט פון מיר. קיינער וויל מיר נישט אנקוקן, און איך וויל אפי' נישט טראכטן וויאזוי אמעריקא וועט אויסקוקן אינטער א העריס אדמיניסטראציע.
נאך די לעצטע 'גראבעדזש' געף, און די מידיא שטורעם, און טראמפ'ס רייטן דערויף. ווייס איך שוין וואס איך האב צו טוהן.
איי לאוו יו אמעריקא.
ביי.
מיין נאמען איז דזשאסעף ראבינאט ביידען.
עטס ווייסט שוין לכאורה מיין גאנצע לעבנס השתלשלות, און איך וויל נישט מאכן קיין לאנגע אריכות איך וועל צוגיין גראד צום פונקט.
אין 1972 ווען איך בין די ערשטע מאל איינגעשוואוירן געווארן אלס סענאטער האב איך געהאט א קלארע וויזיע וואס איך פלאן צו זיין און וועם איך פלאן צו סערווירען. מיין פלאן איז געווען צו זיין די מערסט אומפארטייאישע סענאטער און צו סערווירען די מענטשען פון מיין סטעיט.
איך האב געהאט מיינע פראבלעמען פון אלס קינד. מיין געפ'ס, מיין זיך פארעדען און צושטאלפערען. אבער דאן איז פאליטיק נאך נישט געווען אזוי שמיציג און ביליג ווי היינט, און מ'האט פארשטאנען אז א פאליטישאן איז אויך א מענטש און יעדער האט זיין שוואכקייטן און דאס איז בכלל נישט געווען אפי' קיין מדובר ביי מיינע קעגנער וואס זענען געלאפן קעגן מיר דורכאויס די יארן. און קיינער האט נישט געהאט קיין הוו''א אז דאס מיינט אז מיין מח ארבעט נישט גוט.
דורכאויס די יארן בין איך געשטיגן אין ראנג אינערהאלב די דעמאקראטישע פארטיי. איך האב געמאכט פריינט אויף ביידע זייטן פון די פאליטישע ספעקטרום. איך בין געווען א פרייליכע גוטמוטיגע מענטש, און מענטשען האבן הנאה געהאט צו זיין אין מיין געגנווארט.
איך האב געדינט אויף פארשידענע קאמיטען דורכאויס מיינע יארן אינעם סענאט און אלס געטרייט צו זיין אומפארטייאיש און ארבעטען מיט דעמאקראטען און רעפובליקאנער צוגלייך.
דורכאויס די יארן האב איך אפאר מאל געטרייט צו לויפן פאר פרעזידענט אין יאר 1988 און דערנאך אין 2008. איך האב קיינמאל נישט געהעריג מצליח געווען, אבער דאס האט בכלל נישט אפגעשטעלט מיינע פרעזידענטליכע אמביציעס.
אום אוגוסט 23, 2008 ווען באראק אבאמא האט מיר אפיציעל גענומען אלס זיין מיטלויפער פאר פרעזידענט האט זיך מיין לעבן געגעבן א טויש פון איין מינוט צו די אנדערע. איך בין אריין אינטער א געפערליכע ספאטלייט.
מיינע געפפ'ס האבן אנגעהויבן ציען נאציאנאלע און אינטערנאציאנאלע אטענטשען. אבער מיר האבן דאס דורכגעשוויצט און אונז זענען געווארן עלעקטעד.
מייינע יארן אלס וויצע פרעזידענט איז געווען היפש רואיג. אבאמא איז א נאבאלער מאן וואס האט זיך באצויגן צו מיר מיט רעספעקט און רעסעפעקטירט מיין שכל הישר און פאליטיק און מיינע וויזיעס פאר די אמעריקאנע בירגער.
מיר האבן פארשטענדליך געהאט אינזערע אפס-ענד-דאונס אבער מער ווייניגער איז עס דאכצעך געפארן אויף רואיגע וואסערען.
מיינע אויגן איז פארשטענדליך געווען ווייטער אויף די פרעזידענטליכע בענקל, און איך האב געדולדיג אויסגעווארט אז אבאמא זאל ענדיגן זיין טערמין און איך זאל קענען אנאנסירן מיין קאנדידאטור.
אבער 2015 איז אנגעקומען אין הילערי קלינטאן האט געמאלדן אז זי לויפט. לויט איהר פאפולערקייט אינערהאלב די פארטיי האב איך געוויסט אז איך האב בכלל נישט קיין שאנסן צו געווינען די פריימעריס קעגן איהר, האב איך פארמאכט די בוך און מער ווייניגער שוין קאפיטולירט אויף מיינע פרעזידענטליכע פלענער אין די גלגול.
ווען דאנאלד טראמפ האט אבער געווינען די עלעקשאנס האב איך זיך ממש געריסן די האר פון קאפ... איך בין געווען זיכער ביי מיר אז אויב איך בין ווען די קאנדידאט וואלט איך זיכער געווינען קעגן איהם.
איך האב געווארט (פארשטענדליך מיט א מאסקע...) ביז 2020 און תיכף אריינגעשפרינגען אין די רעיס פאר די דעמאקראטישע נאמינאציע.
די פריימעריס זענען געווען היפש ברוטאל, און צוליב דעם וואס טראמפ האט ארפגעברענגט די לעוועל פון פאליטיק איז עס אויך געווען היפש קינדעריש און נאריש. אבער איך האב עס דורעכגעשוויצט און געווינען די נאמינאציע.
די סעקונדע איך האב געווינען די נאמינאציע האבן זיך פלוצלינג אנגעהויבן צו שארן צו מיר מאדנע עלעמענען. ארכי לינקע פון די פארטיי וואס זענען קיינמאל געווען פון מיינע נאנטע חבירים האבן זיך פלוצלינג אנגעהויבן דרייען ארום מיר און ביסלעכווייז איבערגענומען די פירערשאפט פון מיין קאמפיין.
עס איז געווען א ברוטאלע קאמפיין. יעדער געדענקט דאס. טראמפ האט געמאכט צימעס פון מיר אויף א שרעקליכע אופן. אלע מיינע חטאים און עוונות זענען געווארן אויפגעבלאזן אויף שרעקליכע פראפארצן. איך האב געטרייט מיך צו פארשטעלן ווי א סטאבילע און נאבאלע שטאטסמאן. אבער מיינע געפפ'ס און פלאפס זענען מיר דאן געקומען בייסן אויף א שוידערליכן אויפן.
קאוויד האט אבער אריינגעשפילט און מיינט האנט, אזוי אויך די בלעק-לייווס מעטער ראיאטן. און ביסלעכווייז האב איך אנגעהויבן בויען מאמענטום.
ווען איך האב געקלערט פון נעמען א וויצע האב איך געהאט בדעה צו נעמען א מענטש מיינסגלייכן וואס טראגט מיין וויזיע פון רואיגקייט און סטאביליטעיט, א מעסיגער וואס וואלט אפילירט צו ביידע זייטן און וואלט געקענט ארבעטען מיט רעפובליקאנער. אבער דאן זענען מיינע 'ארומיגע' אריינגעקומען אינעם בילד אין מיר אנגעהויבן פארדרייען א קאפ אז איך מיז נעמען א אפריקאנע אמעריקאנע פרוי, און אזוי אויך א מער ליבעראלער וואס זאל אפילירן צו די וואקסענדע ליבעראלע באזע אינערהאלב די דעמאקראטישע קאמפיין.
איך האב זיך געלאזט איבער רעדן, און גענומען קאמאלע העריס. די גרעסטע טעות אין מיין לעבן.
היות עס איז נישט צו סאך נוגע דא. איז לאמיר סקיפען די גאנצע שערורי' ארום די עלעקשן. (אלדאו איך האלט באמת אז יאנואר 6 איז נישט געווען ממש אן 'אויפשטאנד'...)
ווי נאר איך בין געווארן עלעקטעד האב איך פלוצלינג אנגעהויבן פילן 'און כאפן' אז זאכן פליען ארויס פון אינטער מיין קאנטראל. איך האב זיך פרובירט ארומצונעמען מיט נארמאלע מענטשען, אבער סאמהאו האב איך געטאפט א וואנט און זיך געטראפן מיט די ראדיקאלסטע וואס מיין פארטיי פארמאגט.
איך האב באמת געוואלט זיין א יונייטער און צוזאמברענגען די פאלק וואס איז אזוי מיאוס צושניטען געווארן. אבער אנשטאט דעם בין איך געווארן מער און מער אריינגעשלעפט און די ליבעראלע פלאנטער און מיין אדמיניסטארציע (וואס איך קען אפילו נישט זאגן אויב איך האב עס פולי קאנטראלד) איז געווארן פון די ליבעראלסטע וואס איז נאר אמאל געווען.
איך בין שוין טאקע עלטער. און איך קען נישט אזוי גוט און שטארק זיך פעיקן און מאכן ווי כאילו אלעס איז בסדר, סאו איך האב ממש בגלוי פארשטיפט די וויצע פרעזידענט העריס און מייזן לאך און איהר געהייסן זיך אפגעבען מיט זאכן וואס וואלט איהר נאר געברענגט בושות.
די פרעזידענטשאפט און די סטרעס וואס עס ברענגט מיט האט אנגעהויבן ווייזן זיינע צייכענעס אויף מיין פיזישע און גייסטישע געזונט. מער פלאפ'ס, פארלירן די מחשבות-קייט, און אסאך מאל ממש נישט וויסן ווי איך געפין זיך. איך האב זיך שטענדיג געפילט אפגעשוואכט און אנע כח.
מיינע 'געטרייע' געהילפן (זיי מדייק די ווארט 'געטרייע' אסאך זענען געווען באמת געטריי און איבערגעגעבן.) האבן פרובירט עס צו פארווישן און מיר מאכן גרינגער, איך בין געגאנגען שלאפן פרי, נישט געוואקט קיין סאך סטעפס, און אסאך געגאנגען אויף וואקאציע.
די פרעזידענטשאפט אליינס איז אויך נישט געווען אזוי איי איי איי... געהאט אפאר מיאוסע פלאפ'ס. די גרעניץ וואס איך האב בכלל נישט געוואלט אזוי מאסיוו עפענען נאר איך בין געווארן געשטיפט דורך די ראדיקאלע דא, האב איך טאקע געווארפן פאר וויצע פרעזידענט העריס אז זי זאל קעיר נעמען דערפון. דאס איז געווען אזוי ווי מיין נקמה אז די ליבראלן זענען שולדיג פאר די פוטער מיט וואס איך טראג זיך אויפן קאפ. די שפאנונג צווישן מיר און מיין וויצע איז געווען מערקבאר. אבער הו קעירס.
ווען טראמפ האט געמאלדן אז ער לויפט ווידער אין 2024 האב איך געהאלטן אז איך גיי דא האבן א גרינגע דזשאב. די רעדע איבער מיין עלטער איז טאקע געווארן העכער און שארפער אבער איך האב געגלייבט אז איך וועל עס נאכאמאל דורכשטיפען.
ביז עס איז געקומען די דעבאטע.
די דעבאטע איז געווען א דיזעסטער. פינטעל. איך האב געציטערט דערפון פון פארדעם, אבער מיין משפחה (וואס איך האב אנגעהויבן מער אינוואלוון ווען איך האב אנגעהויבן פארלירן טראסט אין מיינע א.ג. 'עדווייזערס'.) האט מיר געמוטיגט אז איך קען עס באווייזן פונקט ווי אין 2020.
איך בין געווען שוואך און אפגעמוטשעט. איך האב פארלוירן מיין מחשבה-קייט און נישט געוויסט ווי זיך אהין צוטוהן. ס'איז געווען פעינפול. זיייער פעינפול... אבער דאס וואס איז נאכגעקומען האט מיר סאך סאך מער וויי געטוהן.
ווי נאר איך בין אראפגעקומען פון די סטעידזש האב איך אנגעהויבן שפירן א קאלטקייט פון מיינע ארומיגע. ביסלעכווייז האבן מיינע נאנסטע מענטשען זיך אנגעהויבן אפשאקלען פון מיר, ס'איז א דורך אפאר טעג וואס איך בין געווען זיכער אז די עולם וועט זיך בארואיגן אבער עס איז געשען פונקט דאס פארקערטע. די עולם האט געקאכט ווי א קעסל און איך האב זיך אנגעהויבן שפירן מער מער און מער איזאלירט.
נאנטע קאנגרעסלייט און סענעטארן האבן אנגעהויבן רופן אז איך זאל אפטרעטן, מידיא אנעליסטן וואס האבן אייביג אוועקגעמאכט זארגן איבער מיין עלטער, האבן פלוצלינג אנגעהויבן פרעגן מיט שרעקעדיגע פראגע צייכענעס.
איך האב זיך געהאלטן אין איין פרעגן 'וואס איז דא געשען?' 'ווי זענען מיינע ארומיגע מיך צו סופארטען און מחזק זיין?' אבער זיי זענען נישט געווען צום געפונען. חוץ מיין פאמיליע בין איך כמעט געליבן אויפן וואסער.
אינעם ווייסן הויז איז די מצב געווען אייז קאלט. איך האב געשפירט און געהערט רומערס אז וויצע פרעזידענט העריס בויט שוין מאמענטום און גרייט זיך מיר איבערצונעמען. איך האב זיך געפילט שרעקליך פאראטען און בעוול'ט.
ביסעלעכווייז האט זיך אנגעהויבן אריינזעצן און מיר די געדאנק אז איך מיז אפטרעטן. אבער ווער זאל מיר איבערנעמען? פון איין זייט האב איך נישט געוואלט פארפאטשקענען מיין לעגענדע און פארדעם וואלט ווען גוט געווען אז העריס נעמט איבער. אבער העריס...? זי זאל מיר איבערנעמען? פארדעם האב איך יא געשטיצט אין אנהויב פאר אפענע פריימעריס. אבער מען האט געלייגט לחץ אויף מיר צו טוהן די ערשטע אויסוואל.
אום יולי 21 האב איך געשריבן די בריוו אז איך צי זיך ארויס און דירעקט נישט אריינגעלייגט מיין אינדרוסירונג. אפאר מינוט שפטער האב איך ממש ככפאו שד געגעבן רשות פאר דער וואס פירט מיין טוויטער אקאונט ארויס צושיקען א אינדרוסירונג.
יעצט האלטן מיר דא. איך בין א ליימענע קאטשקע, ווערטלאז, און אנגעקוקט ווי א אויסגענוצטע שמאטע. מ'רופט מיר נישט קאמפיינען, און מ'האלט זיך ווייט פון מיר. קיינער וויל מיר נישט אנקוקן, און איך וויל אפי' נישט טראכטן וויאזוי אמעריקא וועט אויסקוקן אינטער א העריס אדמיניסטראציע.
נאך די לעצטע 'גראבעדזש' געף, און די מידיא שטורעם, און טראמפ'ס רייטן דערויף. ווייס איך שוין וואס איך האב צו טוהן.
איי לאוו יו אמעריקא.
ביי.
גלייב נישט אלעס וואס די טראכסט.
