איי ווי עס בענקט זיך צו רבי שמעון!!!
ב"ה
עס בענקט זיך צו ל"ג בעומר אין מירון, אזוי ווי מיר האבן פארברענגט מיט אזא געוואלדיגע התרוממות אין די בחור'ישע יארן.
ארום אכצן מינוט נאך ניין היינט ל"ג בעומר צינאכטס, איך האב נאר וואס געענדיגט עסן נאכטמאל, האמיר גענומען די דראט-לאזע טעלעפאון אין די האנט אריין און מיר האבן געדרוקט די קנעפלעך פאר די נומערן צוויי איינס צוויי - פיר פיר פיר - עלעוו הונדערט. נאכן נישט אויסהערן די רעקלאמע האמיר געדרוקט אכט, דערנאך איינס און דערנאך נאכאמל איינס.
פלוצלינג האב איך מיך געטראפן אין גאר אן אנדערע וועלט, א וועלט פון אמאל, א וועלט פון די פארגאנגענהייט, אזוי האט עס געפילט. מיר זענען פונקט אנגעקומען צום לעבעדיגע העקעלע-ארויף ווען מען האט אנגעהויבן זונגען ואמרתם כה לחי רבי שמעון בר יוחאי, ואמרתם כה לחי רבי שמעון צדיקאי! א טרערעלע האט אראפגעקייקלט אויף מיין באקן און דערנאך נאך איינס און נאך איינס. פארוואס בין איך נישט געפארן? איך בין געוון אזא נער! איך וואלט געדארפט פארן!!! ווי אזוי פארפאסט מען אזא הייליגקייט פאר אפאר נישטיגע טאלער???
אנגעהויבן האט זיך עס בעצם דעם פארגאנגענעם פרייטאג צונאכטס. מיר האבן געדאווענט אין א בית המדרש'ל אין די געגנט. פאר כגונא האט די רב פון די שול אנגעהויבן צו זינגען בר יוחאי נמשחת אשריך וכו' כמנהג בני ארץ ישראל אז די שבת פאר ל"ג בעומר זינגט מען עס אין שול פאר כגונא. אין מירון און אין צפת זינגט מען עס דאך א יעדע שבת, אבער די שבת פאר ל"ג בעומר פילט דאך גאנץ ארץ ישראל די קדושה פון רבי שמעון, נישט דוקא די שכנים, און פארדעם זינגט עס יעדער איינער. און דא אין מיין שול האט מען אויך געזינגען בר יוחאי (איך בין זיכער אז אין אסאך שול'ן בגולה פירט מען זיך אזוי). די עולם שטייט אויפן פלאץ און פארגלייזט זיך די אויגן און מיט עפעס א מין דביקות זינגט מען די הייליגע ווערטער און מען פרובירט זיך מקשר צו זיין מיט עפעס א כל שהוא צום הייליגע צדיק.
ביי מיר הייבט אן צו ציפן דאס הארץ, עס כאפט אן עפעס א בענקעניש עפעס שלא מעלמא הדין. שוין אכט יאר זינט דאס לעצטע מאל וואס מיר האבן געהאט די גרויסע זכי' צו פארברענגען דעם הייליגע טאג ל"ג בעומר מאוד נעלה במירון לכבוד רבי שמעון אדונינו בר יוחאי. עס ליגט מיר נאך אין די ביינער ווי איך האב מיך פארשפראכן פאר דרייצן יאר צוריק מוצאי ל"ג בעומר אז איך וועל קיין ל"ג בעומר אין מירון בל"נ קיינמאל פארפעלן!! און דא איז שוין פארלאפן אכט יאר זייט איך בין דארט געווען דאס לעצטע מאל! וויאזוי האט אזאנס געקענט פאסירן?
דערווייל זינגט די עולם ווייטער מיט א געהויבנקייט בר יוחאי אור מופלא רום מעלה, יראת מלהביט כי רב לה, תעלומה ואין קורא לה, נמת עין לא תשוריך. ווי קענען מיר בכלל האבן די מינדעסטע מושג אין די גדלות פון די הייליגע תנא אלוקי? וואס פארשטיען מיר בכלל אין די גדלות פון זיין תורה? ווי האבן מיר בכלל א שייכות מיט אזא מלאך אלוקים? אבער וואונדער איבער וואונדער, עאפ"כ פילן מיר אלע, אונז פשוט'ע אידעלעך פילן עפעס א קשר צום צדיק וקדוש, מיר אלע פילן אז עס ציט און רעדט צו אונז!! אה! פאר דעם אליינס ווילט זיך ארויסלאזען אין א טאנץ.
גאנץ שבת און מוצאי שבת האב איך געבעטן די אייבישטער אז איך וויל זייער שטארק זיין ביים ציון הקדוש אויף ל"ג בעומר. איך האב געבעטן די באשעפער אז עס זאל מיר נזמן ווערן אן אלף'ל וואס האט זיך אויסגעפעלט אז איך זאל קענען פארן אהין אן צוריק צום ציון, אן קיין שום אנדערע הוצאות פון שלאפן אדער עסן. ווער דארף דען עסן אדער שלאפן אין מירון? מען וועט שין קענען גענוג עסן און שלאפן ווען מען קומט אהיים. אבער דערווייל איז די מוצאי שבת און זונטאג פאריבער און מיר האבן אנגענומען דאס נישט באקומען די געלט, אלץ א סימן אז מיר באלאנגן נישט דארט היי יאר.
היינט נאכמיטאג האב איך מיך געזעצט לערנען מיין שיעור קבוע משניות, און די שיעור האט זיך על פי השגחה פונקט גענדיגט מיט די משנה סוף מסכת יומא, אמר רבי עקיבא אשריכם ישראל לפני מי אתם מטהרים. אוי! דא האט זיך ווידער אנגעכאפט די בענקענישן קיין מירון. עס האט זיך אזוי געגלוסט צו די אלטע טעג ווען מען האט געפראוועט א פיר און צוואנציג שעה אין די גן עדן שלמטה אין מירון.
און דא זעמיר אהיים געקומען עפעס פארבייסן און דערנאך האט מען זיך פארבונדען צו די לייוו הוק-אפ און עס איז שוין נישט געווען איבער צו טראגן. עס איז גערינען טרערן פון מיינע אויגן בשעת איך האב געהערט די צענדליגע טויזנטער אידן אין מירון זינגען און טאנצען, "זכר צדיק לברכה, דין ריכא ובר ריכא, זכה רבים וזיכה, אדונינו בר יוחאי". מיט פארמאכטע אויגן האב איך מיך געזעהן צושטיפט און צוקוועטשט צווישן די מאסן טאנצעדיגע, מיט א פלאם פייער ארום און ארום, ווי מען לויבט און דאנקט די אייבישטער פארן אראפ שוקן אזא צדיק וועלכער האט מזכה געווען עולם ומלואו מיט אז ליכט, זיכה רבים וזכה, און פון די אנדערע זייט בעט מען זיך ביים באשעפער אז אין זכות פון די צדיק זאל מען טאקע זוכה זיין צו באמת נהנה זיין מאורו, מיט די געוואלדיגע מדריגות רמות. אזוי בין איך געזעצן אויפן פלאץ מיט פארמאכטע אויגן ביז נאך די צענדליגע חזרות פון תורתו מגן לנו וכו' אריין ציער אין די ירושלימ'ער ניגונים.
איך גיב אזוי א קוק אויפן זייגער און איך זעה אז עס איז צוואנציג צו צען. איך כאפ מיך אז אט יעצט גייט מען אנצונדען די הדלקה אין די ברעסלאווער שטיבל. איך כאפ אן מיין געזונדל און איך טו זיי שנעל אן די דזשעקעטס און מען לויפט אריבער צום ברעסלאווער שטיבל. אפשר דארט וועט מען זוכה זיין צו שפירן א מעין דמעין פון מירון. אונז זענען אנגעקומען אהין ממש ווען מען האט אנגעצונדען די הדלקה. די מנגן האט אנעהויבן צו זינגען בר יוחאי און די עולם האט אנגעהויבן צו טאנצן און שפרינגען. עס איז טאקע נישט געווען קיין מירון, נישט אפילו קיין מעין דמעין. איז דען מעגליך צו פילן אין די פינסטערע אמעריקא א מעין דמעין פון די קדושה פון רבי שמעון? יא, אין די הייליגע טאג פון ל"ג בעומר קען מען פילן א מעין דמעין, ווי אימער איבער די וועלט מען געפונט זיך. איך האב אנגעמערקט אז פונקט ווי ביי רבי שמעון איז דא אויך ביי די ברעסלאווער שטיבל געטאנצן צוזאמען אידן פון אלע מיני קרייזן און קהלות, יונג און אלט, אלע מיט אן ערענסקייט לכבוד התנא אלוקי רבי שמעון בר יוחאי, לכבוד התנא אלוקי רבי שמעון בר יוחאי.
רבי שמעון איז נישט געווען קיין חסיד'ישע רבי, אויך נישט קיין ליטווישע ראש ישיבה אדער רב. רבי שמעון איז נישט געווען קיין ספר'דישע חכם, אויך נישט קיין תימנ'ער מארי. רבי שמעון איז געווען די רבי פון אלע אידישע קינדער, אלע קינדער פון די באשעפער. ווער עס איז א קינד פון באשעפער, נישט קיין חילוק זיין בעקראונד, נישט קיין חילוק זיין מצב, איז א מחותן ביי די חתונה, ביי די הילולא פון רבי שמעון. און אזוי האט זיך טאקע געפילט דארט ביי די געהויבענע ריקודים אין די ברעסלאווער שטיבל. איי לכל ישראל האיר, בסוד תורה הבהיר, פאר אלע אלע אלע אידן האט רבי שמעון אריינגעלאכטן די הייליגע שיין!
אויף איין זייט האב איך באמערקט ווי עס טאנצען מיט עפעס א ספעציעלע שמחה אפאר ארץ ישראל'דיגע משולחים וועלכער זענען מחמת סיבות ידועות לה' נתגלגל געווארן צו זיין אין חו"ל אום ל"ג בעומר צוזאמצוקלייבן נדבות. די אידן ווייסן דאך טאקע וואס ל"ג בעומר איז. זיי זענען אויפגעברענגט געווארן פון אלץ קליין קינד מיט רבי שמעון. און זיי זענען טאקע געטאנצען מיט אן עקסטרע התלהבות אשריכם אשריכם אשריכם ישראל! אבער פון די אנדערע זייט האט מען אויך געקענט אנזעהן זייער צער און ווייטאג אז זיי קענען זיך נישט באטייליגן ביי די עצם חתונה ווי אלע יארן.
שפעטער, גייענדיג צו מעריב און צו צוויי וואכנאכטס קע"ה אין דריי אנדערע עקן פון די שטאט, האמיר מיטגעהאלטן די שפיל אין אפאר אנדערע ערטער. ביי איין פלאץ האט א שטיין געקענט צוגיין פון הערן אן ארץ ישראל איד זינגען מיט א געוואלדיגע השתפכות אוי הייליגע באשעפער מיר האבן דיר זייער ליב, אוי הייליגע באשעעפעער מיר האבן דיר אזוי ליב!!! פון ווי נעמט א איד אזא גבורה צו ארויסשרייען זיין ליבשאפט צום באשעפער טראץ דעם וואס ער דארף זיך יאר איין און יאר אויס אוועקרייסן פון זיינע טייערע קינדערלעך און נעמען די וואנדער שטעקן אין די האנט צו גיין קלייבן נדבות? פון וואו נעמט מען אזא כח? פון די הייליגע גיבור ואיש מלחמה, בדעת תורה תמימה ,מלא מדע וחכמה, אדונינו בר יוחאי!!!
עס פילט ממש ווי נעכטן, ווען מיר זענען געווען דאס ערשטע מאל אין מירון אין די גרויסע הייליגע טאג ל"ג בעומר.
געוען איז עס ווען איך בין נאך געווען א יונג בחור'ל פון פוצען יאר אלט. מיינע חברים אין ישיבה האבן פון פסח געהאלטן אין איין רעדן מיט א אויסטערלישע השתוקקות פון ל"ג בעומר. זיי האבן עס שוין מיטגעלעבט איינס אדער מער מאל. זיי האבן געהאלטן אין איין איבער חזר'ן די זעלבע פראזע: "ווער עס איז נישט דארט געווען קען זיך עס נישט פארשטעלן". איך האב געטראכט צו מיר (די זעלבע וואס אסאך פון אייך טראכטן יעצט), וואס הייסט מען קען זיך עס נישט פארשטעלן? איך קען מיך יא פארשטעלן! עס איז זייער א גרויסע התעוררות און שמחה. אבער רבותי, יענע ל"ג בעומר האבן איך מיך אויסגעלערנט אז זיי זענען געווען גערעכט. די גרעסטע פאנטאזירער אין די ווילדסטע חלום קען ער זיך נישט פארשטעלן די געפילן און די התרוממות דקדושה!! איך בין שוין געווען כמה פעמים דורכן יאר אין מירון פאר דעם, סיי אויף א שבת, סיי ליל שישי, און סיי סתם א טאג. אבער די מירון פון א גאנץ יאר איז נישט די זעלבע ווי די מירון פון די צוויי וואכן ארום ל"ג בעומר, סיי בגשמיות און כל שכן וק"ו ברוחניות.
יענע יאר איז ל"ג בעומר געפאלן אום מוצאי שבת און זונטאג. אין אזא יאר קומען צענדליגע טויזנטע אידן קיין מירון שוין אויף שבת ערב ל"ג בעומר, ווייל מען וויל זיין ביי די הדלקה מוצאי שבת. מענטשן רעזירווירן דירות און בעטן שוין פון א יאר פריער. מיין טאטע זז"ג איז געקומען צו פארן קיין א"י אויף ל"ג בעומר יענע יאר, און איז אויך שוין געווען אויף שבת אין מירון. איך האב איך געבעטן צו איך קען קומען אויף שבת מיט אים קיין מירון. ער האט מיר געענטפערט אז קוים מיט צרות האט ער געקענט טרעפן א בעט פאר זיך פאר זייער טייער געלט, ער קען אודאי נישט טרעפן אן ארט פאר מיר איינצושטיין. שוין, איך האב שלום געמאכט מיט די מצב. נאך אלעם וואס האב איך דען פארשטאנען צו מירון און צי רבי שמעון, איך האב דאך עס קיינמאל נאך נישט מיטגעלעבט.
ערב שבת צו חצות האט מיר אנגעכאפט א געוואלדיגע תשוקה צו זיין אין מירון אויף שבת. איך ווייס אליינס נישט פון וואו די תשוקה איז געקומען, אפשר איז עס געקומען פון דעם וואס אין ישיבה האט מען אין די פארגאנעגענע צוויי וואכן געלערנט ספרים אלץ הכנה צום הייליגע טאג, אדער פון די אלע שמועסן וואס מען האט געהערט אין ישיבה אלץ הכנה. עכ"פ ביזן היינטיגע טאג דאנק איך די באשעפער פארן אריין געבן אין מיר דער געוואלדיגע תשוקה און חשק צו זיין ביי רבי שמעון אין דער געהויבענע שבת.
איך בין באלד ארויף געלאפן אין מיין שטוב, און צוזאמגעפאקט א זעקל מיט אביסל וועש און מיין תפילין. איך בין שנעל געגאנגען אין מקוה און איך האבן מיך געשטעלט ביי די טיר פון די מקוה און געפרעגט א יעדע יוצא ונכנס אויב זיי פארן אפשר קיין מירון. מיין ישיבה איז געווען אויסער די שטאטף ממילא האב איך קיין אוטאבוס נישט געקענט כאפען. ענדליך נאך א שעה מיט א האלב זאגט מיר א איד אז זיין פאטער פארט אין צוויי מינוט, און ער זוכט גראדע איינער וואס זאל מיטפארן מיט אים און האלטן די ספר תורה וואס ער נעמט מיט אהין. איך בין פלינק אהין געלאפן און ויסעו.
קיין מירון זעמיר אנגעקומען בערך א דריי פערטל שעה פאר שבת. איר וועט מיר אודאי נישט גלייבן ווען איל וועל אייך זאגן אז די גאנצע וועג ארויפפארנדיג די הר מירון האט מען געקענט פילן בחוש די געוואלדיגע קדושה ווי עס ווערט שטערקער און שטערקער. איר מוזט מיר נישט גלייבן, אבער אויב איר זענט דארט געווען אמאל ווייסט איר אודאי פון וואס איך רעד.
איך בין אריין צו מיין טאטע'ס אכסניא און שלום געגעבן. מיין טאטע האט גראדע הנאה געהאט אז איך האב געהאט די שכל צו קומען טראץ וואס קיין געלעגער האב איך דערווייל נישט געהאט. אבער ווער דארף דען שלאפן אין מירון??? איך בין ארום געגאנגען מיט מיין טאטע צו אלע ארומיגע הייזער אין די דערפל זוכן א ווינקעל וואו איך זאל קענען אנשפארן מיין קאפ דורך די נאכט אבער אן ערפאלג. ממש פארן זמן האב איך געטראפן די איד וואס האט מיר ארויסגעדרייווט קיין מירון און ער האט מיר געזאגט אז ער וועט ארויס נעמען די באטערי פון זיין קאר און איך קען שלאפן אין די קאר. (איך בין נישט געווען די איינציגסטע וואס האט דאס געטון, פרייטאג צונאכטס האב איך געזעהן אז צענדליגע קארס האבן געדינט אלץ שלאף צימערן.)
וויאזוי הייבט מען אן צו שילדערן אזא געהויבענע שבת? עס איז נישטא די ווערטער! איך וועל נאכאמאל און נאכאמאל איבער חזר'ן די אויבן דערמאנטע ווערטער, "ווער עס האט עס נישט אליינס מיטגעלעבט קען עס זיך נישט פארשטעלן". אבער כדי איר זאלט אביסל פארשטיין מיין היינטיגע ווייטאג וועל איך ווייטער דערציילן א מיעוט דמיעוט פון דעם שבת קדש און פון די נאכפאלגענדע יום הקדוש והנורא.
טויזענטער אידן האבן זיך אריין געשטופט אינעם מערה, אין די חצרות ארום און ארום, און אויפן דאך און מען האט געדאווענט קבלת שבת. דא האט געדאווענט א ירושלימ'ער מנין, נעבן דעם א ספרדי'שע, אויפן דריטע זייט איז געווען א מזרחי'שע און א קארליבאך מנין. חסידים האבן געדאווענט אין דעם ווינקעל, וויזניצער און די צווייטע ווינקעל, רבי אהרה'לעך אויפן דאך, קארלינער פון הונטען, באיאנער פון פארנט. אלע ליכטיגע ווארימע תפלות האבן זיך צוזאמענגעפלאכטן און ארויף געגאנען ווי א שלהבת עולה מעלי'. די דביקות'דיגע טענץ פון בר יוחאי ביים דאווענען. און די איבעריגע יו"ט'דיגע שירים נאכן דאווענען איז נאר געווען טועמי' פאר די קומענדיגע יום טוב.
די סעודה וועלכער איך האב געגעסן מיט א גרויסע קבוצה חסדים, וואס אין צווישן זיי האבן זיך געטראפן געהויבענע אויסגעארבייטע אידן איז געווען איין שטיק שירה וזמרה מתובל מיט חסידישע שמועסן פון די ערליכע חסידים, אלץ ארום און ארום דעם קשר צו די הייליגע תנא אלוקי. באלד נאכן סעודה בין איך ארויף צום מערה. אויפן וועג האב איך אפגעשטאט אביסל צו די טישן פון די קארלינער רבי און די באיאנער רבי. איך האב אנגעפרעגט ביי איינע פון די חסידים, וואו שלאפן די הונדערטער חסידים? אוואו האט מען זיי פלאצירט? די ענטפער איז געווען אז מען האט אויסגעליידיגט אפאר שטאלן פון תרנגולים און מען האט אראפ געלייגט מאטראצען פאר די עולם צו שלאפן. עס איז מיר בכלל נישט געווען א וואונדער און מאדנע, ווייל ווער דארף דען שלאפן ביי רבי שמעון?
פון דארט בין איך געגאנגען צום מערה ווי איך האב פארברענגט מיט מעביר סדרה זיין, לערנען חומש רש"י און אויסזאגן האלב תהילים ביז בערך דריי אזייגער פארטאגס. דאס אלעס האב איך געמוזט טון שטייערדיגערהייט, ווייל די בענק זענען שוין געווען פארנומען מיט אידן וואס האבן עס גענוצט אלס א געלעגער. יא יא! איר הערט גוט. הונדערטער אידן קומען צו רבי שמעון מיט א זעקל, אן די מינדעסטע אהנונג וואו זיי גייען שלאפן! מען לייגט זיך אין די מערה, אדער אויף די ערד אין די חצר וכדומה.
זעקסע בין איך שוין געווען אויף צוליב די שווערע היץ וואס האט געהערשט אינדערויסן. נאך א שנעלע מקוה בין איך אריין צו די מערה און ממשיך געווען בלימוד ותהילים ביז האלב נאך צען ווען אונזער מנין האט זיך געשטעלט (דירעקט געטון צוליב מאנגעל אין פלאץ). מיינט נישט אז איך בין די גרויסע מתמיד און ערליכע תהלים זאגער, בכלל נישט! נאר אין אזא געהויבענע שבת אין אזא הייליג מקום קען מען עפעס אנדערש נישט טון. מען ווערט נישט מיעד פון זאגן תהילים נאך אמאל און נאך אמאל.
שבת נאכמיטאג האב איך איבערגע'חזר'ט וואס איך האב געטון פרייטאג צונאכטס און שבת אנדערפרי. שלאפן איז נישט געווען מעגליך אין די געפערליכע היצן. מנחה ושלש סעודות האמיר שוין געדאווענט אין דאס בית המדרש אין די דערפל. מעריב האמיר געדאווענט ביים זמן אין די מערה.
די הדלקה האט מען ערשט אנגעצונדען בערך א דריי פערטל שעה נאכן זמן כדי די תושבי צפת זאלן נאך קענען אנקומען באצייטענס.
דערווייל באלד נאך מעריב האט הרב שטערן שליט"א - מירונ'ער רב געטאנצען בר יוחאי און די אנדערע שירים אינעווייניג אינעם מערה, כמנהגו אלע יארן באלד נאך מעריב. מען האט שוין דעמאלטס געקענט אנטאפען די קדושה און די ערענסטקייט אין די מערה מיט די הענט. די דאך פונעם מערה איז געווען מלא על גדותיו, איך האב מיך ארויף געשטיפט אויבן אויפן דאך, אבער איך האב שוין נישט געקענט אנקומען נאנט גענוג צו קענען זען די הדלקה. אבער פילן האב איך יא געקענט. מען האט גוט געקענט פילן ווי די עולם צינדט זיך אן מיט א הייליגע ברען און די פייער ווערט שטערקער און שטערקער פון מינוט צו מינוט, ביז די ריזונ'ער מנגן (וויאזוי האט ער נאר געהייסן? דאכצעך ער לעבט שוין נישט) האט אנגעהויבן לכבוד התנא אלוקי רבי שמעון בר יוחאי . . . . און די גאנצע עולם ווי איין שטיק האט זיך געהויבן אין די לופטן ארויך און אראפ ווי עס וואלט געווען איינער פון אויבן וואס שלעפט זיי ארויף און אראפ, איי פתחו לי שערי צדק אבא בם אודה קה, פתחו לי שערי צדק אבא בם אודה קה, איי זה השער לשם צדיקים יבואו בו, זה השער לשם צדיקים יבואו בו. . . . . און די הערצער עפענען זיך מער און מער מיט א מורא'ידע געבעט צום טאטע אין הימל, בשעת ווען פון די אויגן פון אלעמען פליסן טייכן טרערן, אנא השם הושיעא נא אנא ה' הושיעה נא, בזכות התנא אלוקי רבי שמעון בר יוחאי.
אוי, ווי נעמט מען אזעלכע נעכט? נהור האי לילא כיממא, עס האט געלאכטן און געשיינט ממש!! עס פילט זיך ווי אין מיטן טאג. קיינער פילט נישט קיין מידעקייט אדער אויסגעמוטשעטקייט. עס שטייען טויזענטער צוזאמגעפרעסט ווי סארדינען ביים ציון הקדוש און מען איז דורכגעווייקט פון שווייס און טרערן פון קאפ ביז פוס, אבער קיינער פילט עס נישט. אלע דאווענען מיט עפעס א מין כוונה וואס מען האט נישט ערגעץ אנדערש. וואו נאך עפענט זיך די מעינות הדמעות אזוי ווי אין מירון אום ל"ג בעומר?
די וועלט זאגט אז אויף ל"ג בעומר אז אינעווייניג אין די מערה פילט ווי יום כיפור ביי נעילה. אבער רבותי, הלואי זאל אונזער נעילה ביום כיפור זיין האלב אזוי התעוררות'דיג ווי ל"ג בעומר ביים ציון הקדוש. די וועלט זאגט אז אינדערויסן אין די חצר פון רבי שמעון פילט ווי שמחת תורה. הלואי זאל אונזער שמחת תורה זיין האלב אזוי פרייליך און דערהויבן ווי דארט.
עס איז ממש נישט צו פארשטיין! שטעלט אייך פאר ווען איר שטייט ווען אין א בית המדרש צושטופט און צוקוועטשט, אנדערע מענטשנס שווייס רינט ארויף אויף אייך פון אלע זייטן, און דאס איז איבער אייער אייגענע שווייס. די קולות און בכיות זענען עד לב השמים, די לופט איז הייס און טרוקן, א יעדע פאר מינוט שרייט מען הצלה פון א צווייטע ווינקעל, וואלט איר דען געקענט פאר איין מינוט קאנצעטרירן און האבן עפעס א כוונה? אבער דא ביי רבי שמעון פילט מען גארנישט, מען זעט גארנישט, מען הערט גארנישט, א יעדער איינער איז אין זייער אייגענע וועלט. א יעדער איינער גיסט אויס זייער פריוואטע פעקל כאילו ער וואלט דארט געווען איינער אליינס. ווען די הצלה שטופן זיך אדורך רוקט מען זיך אביסל אין די זייט (א נס לכשלעצמה) אבער די תפילות שטעלן זיך נישט אפ פאר קיין רגע. די זעלבע ספר תהילים וואס נעמט א גאנץ יאר צווישען א שעה מיט א האלה און צוויי שעה אויסצוזאגן, נעמט היינט צווישן דריי און פינף שעה אויסצוזאגן.
שוין, עס איז בערך האלב נאך צוויי פארטאגס, מען האט געענדיגט אויסזאגן תהילים. יעצט גייט מען ארויס אין די חצר טאנצען אביסל און זיך מיטפרייען מיט די געוואלדגיע שמחה לכבוד רבי שמעון. וואס האבן מיר מיט דער שמחה? מיר גלייבן אז אין די זכות וואס מיר וועלן זיך אמת'דיג מיטפרייען מיט רבי שמעון'ס שמחה וועלן מיר אפשר אמאל זוכה זיין צו האבן א שייכות מיט די הייליגע מלאך אלוקים ותורותו.
כמעשהו בפנים כך מעשהו בחוץ. מען שטופט זיך אריין אין די ים פון מעטשן וועלכער שטייען צוזאמגעדרוקט ווי א חטיבה אחת, און שפרינגען מיט אן אויסערגעווענטליכע התרוממות עליונה, עפעס נישט פון די וועלט. מיט די גשמיות'דיגע שכל קען מען עס נישט פארשטיין. עס הייבט זיך אן די סייקעל פון בר יוחאי, ואמרתם כה לחי, די עולם שפרינגט און טאנצט און מען ווערט נישט מיד. איך בין א גאר קליינער טאנצער אלעמאל, אבער דא האב איך נישט געפילט קיין מידעקייט אדער שווערעקייט בכלל. נאכן איבערזונגען די שירים אזויפיל מאל האב איך עס שוין געקענט פון אויסענווייניג פונקט ווי רוב בני ארץ ישראל. די עולם גייט אויס פון מתיקות זינגענדיג צדיק יסוד העולם, גילה מדרש הנעלם, יכול לפטור העולם, אדונינו בר יוחאי. מען חזר'ט איבער דער שטיקל נאך אמאל און נאל אמאל, די הייליגע צדיק איז די מגין אויך די גאנצע וועלט, יכול לפטור העולם. קולו זימר עריצים, והכרית את הקוצים, אדונינו בר יוחאי, עס פילט ממש ווי די אונזערע גופים פאלען אוועק און מיר בלייבן נאר מיט די נשמה. דאס איז נישט קיין גוזמאות בכלל!!
שחרית האמיר געדאווענט ותיקין. דערנאך האב איך מיך ארונטערגעלייגט פאר א האלבע שעה (איך בין אינגאצען געשלאפן 3 שעה אין די פריערדיגע 48 שעה). דערנאך האב איך מיך אריבערגעכאפט מיט מיין טאטע קיין צפת צום בית החיים, אבער מיר האבן זיך באלד צוריק געיאגט קיין מירון ווייל מיר האבן נישט געוואלט פארפעלן קיין איבעריגע מינוט פון זיין ביי רבי שמעון.
פון בערך צוועלעף אזיגער און ווייטער האט זיך אנגעהויבן א סייקעל פון טאנצן און תפילות בסירוגין. אין צווישן זעמיר געגאנגען טאנעצן מיט איינער פון די רבי אהרה'לעך קהלות (איך געדענק שוין נישט וועלכער). דאס טאנצען דארט איז געווען מיט א געוואלדיגע שמחה און דביקות. לפני מי אתם מטהרים ומי מטהר אתכם, הייבטס אייך הייבטס אייך עולם הייבטס אייך!!!! און אזוי האט מען געפילט ווי מען ווערט דערהויבן העכער און העכער א יעדע רגע.
ארום פינף אזייגער זענען מיר אריין צוריק צום ציון הקדוש נאכאמאל אויסצוזאגן גאנץ תהילים וואס דעמאלטס ביי נעילת היום איז דא די גרעסטע התעוררות. לב מי לא ימס, די ווענט און די דאך וויינען מיט. א יעדער איינער רייסט איין אויף ישועות אין די זכות פון די הייליגע תנא אלוקי. מיר אלע וואס זענען דא געווען אין מירון די לעצטע טאג צוויי האבן דאך מיטגעהאלטן און געזעהן בחוש ווי עס איז א שמחה אין די עולמות עליונים. נו, אז עס איז א שמחה אין די עולמות עליונים איז עס דאך זיכער א שעת הכושר און מען קען אויסבעטן אלעס וואס מען דארף ברוח ובגשם. און אזוי האמיר אלע צוזאמען אלע טויזנטער אידן איינגעריסן אין די הימלן ביז עס איז געווארן נאכט, כי פנה יום.
נאך מעריב בין איך צוריק געפארן אין ישיבה מיט ריזיגע פעקלעך ואס מ'האט זיך איינגעקויפט אין די פארגאנגענע צוויי און פופציג שעה. ווען האט מען געגעסן אדער געשלאפן? ווער דארף דען עסן אדער שלאפן אין מירון? דאס התעוררות האט אנגעהאלטן פאר גאנץ א לאנגע צייט, אבער די באשעפער האט דאך פארט באשאפען שכחה. אבער טאקע אט אויף דעם וואג אהיים האמיר זיך אליינס פארשפראכן אז מיר וועלן קיינמאל נישט פארפעלן צו זיין אין מירון ל"ג בעומר. און טאקע אין די קומענדיגע יארן האבן מיר אויסגעפירט די צוזאג.
אבער יעצט איז שוין פארלאפן אכט גאנצע יאר וואס מיר האבן ליידער נישט זוכה געווען צו זיין אין מירון אויף ל"ג בעומר, אוי, עס הארץ רייסט פאר בענקעניש. מיר ווילן פילן אביסל פון די גרויסע הרגש פון מירון!!!
לאמיר האפן אז די הונדערטע טויזנטע אידן וואס רייסן איין ביים ציון הקדוש זאל שוין אויסבעטן די גאנצע גאולה, און מיר זאלן אלע פראווען דעם קומענדיגע יו"ט שבועות אין ירושלים עיר הקדש, ושם נעלה ונראה ונשתחוה לפניך, בזכות התנא אלוקי רבי שמעון בר יוחאי.
איי עס בענקט זיך צו רבי שמעון בר יוחאי!!!
עס בענקט זיך צו ל"ג בעומר אין מירון, אזוי ווי מיר האבן פארברענגט מיט אזא געוואלדיגע התרוממות אין די בחור'ישע יארן.
ארום אכצן מינוט נאך ניין היינט ל"ג בעומר צינאכטס, איך האב נאר וואס געענדיגט עסן נאכטמאל, האמיר גענומען די דראט-לאזע טעלעפאון אין די האנט אריין און מיר האבן געדרוקט די קנעפלעך פאר די נומערן צוויי איינס צוויי - פיר פיר פיר - עלעוו הונדערט. נאכן נישט אויסהערן די רעקלאמע האמיר געדרוקט אכט, דערנאך איינס און דערנאך נאכאמל איינס.
פלוצלינג האב איך מיך געטראפן אין גאר אן אנדערע וועלט, א וועלט פון אמאל, א וועלט פון די פארגאנגענהייט, אזוי האט עס געפילט. מיר זענען פונקט אנגעקומען צום לעבעדיגע העקעלע-ארויף ווען מען האט אנגעהויבן זונגען ואמרתם כה לחי רבי שמעון בר יוחאי, ואמרתם כה לחי רבי שמעון צדיקאי! א טרערעלע האט אראפגעקייקלט אויף מיין באקן און דערנאך נאך איינס און נאך איינס. פארוואס בין איך נישט געפארן? איך בין געוון אזא נער! איך וואלט געדארפט פארן!!! ווי אזוי פארפאסט מען אזא הייליגקייט פאר אפאר נישטיגע טאלער???
אנגעהויבן האט זיך עס בעצם דעם פארגאנגענעם פרייטאג צונאכטס. מיר האבן געדאווענט אין א בית המדרש'ל אין די געגנט. פאר כגונא האט די רב פון די שול אנגעהויבן צו זינגען בר יוחאי נמשחת אשריך וכו' כמנהג בני ארץ ישראל אז די שבת פאר ל"ג בעומר זינגט מען עס אין שול פאר כגונא. אין מירון און אין צפת זינגט מען עס דאך א יעדע שבת, אבער די שבת פאר ל"ג בעומר פילט דאך גאנץ ארץ ישראל די קדושה פון רבי שמעון, נישט דוקא די שכנים, און פארדעם זינגט עס יעדער איינער. און דא אין מיין שול האט מען אויך געזינגען בר יוחאי (איך בין זיכער אז אין אסאך שול'ן בגולה פירט מען זיך אזוי). די עולם שטייט אויפן פלאץ און פארגלייזט זיך די אויגן און מיט עפעס א מין דביקות זינגט מען די הייליגע ווערטער און מען פרובירט זיך מקשר צו זיין מיט עפעס א כל שהוא צום הייליגע צדיק.
ביי מיר הייבט אן צו ציפן דאס הארץ, עס כאפט אן עפעס א בענקעניש עפעס שלא מעלמא הדין. שוין אכט יאר זינט דאס לעצטע מאל וואס מיר האבן געהאט די גרויסע זכי' צו פארברענגען דעם הייליגע טאג ל"ג בעומר מאוד נעלה במירון לכבוד רבי שמעון אדונינו בר יוחאי. עס ליגט מיר נאך אין די ביינער ווי איך האב מיך פארשפראכן פאר דרייצן יאר צוריק מוצאי ל"ג בעומר אז איך וועל קיין ל"ג בעומר אין מירון בל"נ קיינמאל פארפעלן!! און דא איז שוין פארלאפן אכט יאר זייט איך בין דארט געווען דאס לעצטע מאל! וויאזוי האט אזאנס געקענט פאסירן?
דערווייל זינגט די עולם ווייטער מיט א געהויבנקייט בר יוחאי אור מופלא רום מעלה, יראת מלהביט כי רב לה, תעלומה ואין קורא לה, נמת עין לא תשוריך. ווי קענען מיר בכלל האבן די מינדעסטע מושג אין די גדלות פון די הייליגע תנא אלוקי? וואס פארשטיען מיר בכלל אין די גדלות פון זיין תורה? ווי האבן מיר בכלל א שייכות מיט אזא מלאך אלוקים? אבער וואונדער איבער וואונדער, עאפ"כ פילן מיר אלע, אונז פשוט'ע אידעלעך פילן עפעס א קשר צום צדיק וקדוש, מיר אלע פילן אז עס ציט און רעדט צו אונז!! אה! פאר דעם אליינס ווילט זיך ארויסלאזען אין א טאנץ.
גאנץ שבת און מוצאי שבת האב איך געבעטן די אייבישטער אז איך וויל זייער שטארק זיין ביים ציון הקדוש אויף ל"ג בעומר. איך האב געבעטן די באשעפער אז עס זאל מיר נזמן ווערן אן אלף'ל וואס האט זיך אויסגעפעלט אז איך זאל קענען פארן אהין אן צוריק צום ציון, אן קיין שום אנדערע הוצאות פון שלאפן אדער עסן. ווער דארף דען עסן אדער שלאפן אין מירון? מען וועט שין קענען גענוג עסן און שלאפן ווען מען קומט אהיים. אבער דערווייל איז די מוצאי שבת און זונטאג פאריבער און מיר האבן אנגענומען דאס נישט באקומען די געלט, אלץ א סימן אז מיר באלאנגן נישט דארט היי יאר.
היינט נאכמיטאג האב איך מיך געזעצט לערנען מיין שיעור קבוע משניות, און די שיעור האט זיך על פי השגחה פונקט גענדיגט מיט די משנה סוף מסכת יומא, אמר רבי עקיבא אשריכם ישראל לפני מי אתם מטהרים. אוי! דא האט זיך ווידער אנגעכאפט די בענקענישן קיין מירון. עס האט זיך אזוי געגלוסט צו די אלטע טעג ווען מען האט געפראוועט א פיר און צוואנציג שעה אין די גן עדן שלמטה אין מירון.
און דא זעמיר אהיים געקומען עפעס פארבייסן און דערנאך האט מען זיך פארבונדען צו די לייוו הוק-אפ און עס איז שוין נישט געווען איבער צו טראגן. עס איז גערינען טרערן פון מיינע אויגן בשעת איך האב געהערט די צענדליגע טויזנטער אידן אין מירון זינגען און טאנצען, "זכר צדיק לברכה, דין ריכא ובר ריכא, זכה רבים וזיכה, אדונינו בר יוחאי". מיט פארמאכטע אויגן האב איך מיך געזעהן צושטיפט און צוקוועטשט צווישן די מאסן טאנצעדיגע, מיט א פלאם פייער ארום און ארום, ווי מען לויבט און דאנקט די אייבישטער פארן אראפ שוקן אזא צדיק וועלכער האט מזכה געווען עולם ומלואו מיט אז ליכט, זיכה רבים וזכה, און פון די אנדערע זייט בעט מען זיך ביים באשעפער אז אין זכות פון די צדיק זאל מען טאקע זוכה זיין צו באמת נהנה זיין מאורו, מיט די געוואלדיגע מדריגות רמות. אזוי בין איך געזעצן אויפן פלאץ מיט פארמאכטע אויגן ביז נאך די צענדליגע חזרות פון תורתו מגן לנו וכו' אריין ציער אין די ירושלימ'ער ניגונים.
איך גיב אזוי א קוק אויפן זייגער און איך זעה אז עס איז צוואנציג צו צען. איך כאפ מיך אז אט יעצט גייט מען אנצונדען די הדלקה אין די ברעסלאווער שטיבל. איך כאפ אן מיין געזונדל און איך טו זיי שנעל אן די דזשעקעטס און מען לויפט אריבער צום ברעסלאווער שטיבל. אפשר דארט וועט מען זוכה זיין צו שפירן א מעין דמעין פון מירון. אונז זענען אנגעקומען אהין ממש ווען מען האט אנגעצונדען די הדלקה. די מנגן האט אנעהויבן צו זינגען בר יוחאי און די עולם האט אנגעהויבן צו טאנצן און שפרינגען. עס איז טאקע נישט געווען קיין מירון, נישט אפילו קיין מעין דמעין. איז דען מעגליך צו פילן אין די פינסטערע אמעריקא א מעין דמעין פון די קדושה פון רבי שמעון? יא, אין די הייליגע טאג פון ל"ג בעומר קען מען פילן א מעין דמעין, ווי אימער איבער די וועלט מען געפונט זיך. איך האב אנגעמערקט אז פונקט ווי ביי רבי שמעון איז דא אויך ביי די ברעסלאווער שטיבל געטאנצן צוזאמען אידן פון אלע מיני קרייזן און קהלות, יונג און אלט, אלע מיט אן ערענסקייט לכבוד התנא אלוקי רבי שמעון בר יוחאי, לכבוד התנא אלוקי רבי שמעון בר יוחאי.
רבי שמעון איז נישט געווען קיין חסיד'ישע רבי, אויך נישט קיין ליטווישע ראש ישיבה אדער רב. רבי שמעון איז נישט געווען קיין ספר'דישע חכם, אויך נישט קיין תימנ'ער מארי. רבי שמעון איז געווען די רבי פון אלע אידישע קינדער, אלע קינדער פון די באשעפער. ווער עס איז א קינד פון באשעפער, נישט קיין חילוק זיין בעקראונד, נישט קיין חילוק זיין מצב, איז א מחותן ביי די חתונה, ביי די הילולא פון רבי שמעון. און אזוי האט זיך טאקע געפילט דארט ביי די געהויבענע ריקודים אין די ברעסלאווער שטיבל. איי לכל ישראל האיר, בסוד תורה הבהיר, פאר אלע אלע אלע אידן האט רבי שמעון אריינגעלאכטן די הייליגע שיין!
אויף איין זייט האב איך באמערקט ווי עס טאנצען מיט עפעס א ספעציעלע שמחה אפאר ארץ ישראל'דיגע משולחים וועלכער זענען מחמת סיבות ידועות לה' נתגלגל געווארן צו זיין אין חו"ל אום ל"ג בעומר צוזאמצוקלייבן נדבות. די אידן ווייסן דאך טאקע וואס ל"ג בעומר איז. זיי זענען אויפגעברענגט געווארן פון אלץ קליין קינד מיט רבי שמעון. און זיי זענען טאקע געטאנצען מיט אן עקסטרע התלהבות אשריכם אשריכם אשריכם ישראל! אבער פון די אנדערע זייט האט מען אויך געקענט אנזעהן זייער צער און ווייטאג אז זיי קענען זיך נישט באטייליגן ביי די עצם חתונה ווי אלע יארן.
שפעטער, גייענדיג צו מעריב און צו צוויי וואכנאכטס קע"ה אין דריי אנדערע עקן פון די שטאט, האמיר מיטגעהאלטן די שפיל אין אפאר אנדערע ערטער. ביי איין פלאץ האט א שטיין געקענט צוגיין פון הערן אן ארץ ישראל איד זינגען מיט א געוואלדיגע השתפכות אוי הייליגע באשעפער מיר האבן דיר זייער ליב, אוי הייליגע באשעעפעער מיר האבן דיר אזוי ליב!!! פון ווי נעמט א איד אזא גבורה צו ארויסשרייען זיין ליבשאפט צום באשעפער טראץ דעם וואס ער דארף זיך יאר איין און יאר אויס אוועקרייסן פון זיינע טייערע קינדערלעך און נעמען די וואנדער שטעקן אין די האנט צו גיין קלייבן נדבות? פון וואו נעמט מען אזא כח? פון די הייליגע גיבור ואיש מלחמה, בדעת תורה תמימה ,מלא מדע וחכמה, אדונינו בר יוחאי!!!
עס פילט ממש ווי נעכטן, ווען מיר זענען געווען דאס ערשטע מאל אין מירון אין די גרויסע הייליגע טאג ל"ג בעומר.
געוען איז עס ווען איך בין נאך געווען א יונג בחור'ל פון פוצען יאר אלט. מיינע חברים אין ישיבה האבן פון פסח געהאלטן אין איין רעדן מיט א אויסטערלישע השתוקקות פון ל"ג בעומר. זיי האבן עס שוין מיטגעלעבט איינס אדער מער מאל. זיי האבן געהאלטן אין איין איבער חזר'ן די זעלבע פראזע: "ווער עס איז נישט דארט געווען קען זיך עס נישט פארשטעלן". איך האב געטראכט צו מיר (די זעלבע וואס אסאך פון אייך טראכטן יעצט), וואס הייסט מען קען זיך עס נישט פארשטעלן? איך קען מיך יא פארשטעלן! עס איז זייער א גרויסע התעוררות און שמחה. אבער רבותי, יענע ל"ג בעומר האבן איך מיך אויסגעלערנט אז זיי זענען געווען גערעכט. די גרעסטע פאנטאזירער אין די ווילדסטע חלום קען ער זיך נישט פארשטעלן די געפילן און די התרוממות דקדושה!! איך בין שוין געווען כמה פעמים דורכן יאר אין מירון פאר דעם, סיי אויף א שבת, סיי ליל שישי, און סיי סתם א טאג. אבער די מירון פון א גאנץ יאר איז נישט די זעלבע ווי די מירון פון די צוויי וואכן ארום ל"ג בעומר, סיי בגשמיות און כל שכן וק"ו ברוחניות.
יענע יאר איז ל"ג בעומר געפאלן אום מוצאי שבת און זונטאג. אין אזא יאר קומען צענדליגע טויזנטע אידן קיין מירון שוין אויף שבת ערב ל"ג בעומר, ווייל מען וויל זיין ביי די הדלקה מוצאי שבת. מענטשן רעזירווירן דירות און בעטן שוין פון א יאר פריער. מיין טאטע זז"ג איז געקומען צו פארן קיין א"י אויף ל"ג בעומר יענע יאר, און איז אויך שוין געווען אויף שבת אין מירון. איך האב איך געבעטן צו איך קען קומען אויף שבת מיט אים קיין מירון. ער האט מיר געענטפערט אז קוים מיט צרות האט ער געקענט טרעפן א בעט פאר זיך פאר זייער טייער געלט, ער קען אודאי נישט טרעפן אן ארט פאר מיר איינצושטיין. שוין, איך האב שלום געמאכט מיט די מצב. נאך אלעם וואס האב איך דען פארשטאנען צו מירון און צי רבי שמעון, איך האב דאך עס קיינמאל נאך נישט מיטגעלעבט.
ערב שבת צו חצות האט מיר אנגעכאפט א געוואלדיגע תשוקה צו זיין אין מירון אויף שבת. איך ווייס אליינס נישט פון וואו די תשוקה איז געקומען, אפשר איז עס געקומען פון דעם וואס אין ישיבה האט מען אין די פארגאנעגענע צוויי וואכן געלערנט ספרים אלץ הכנה צום הייליגע טאג, אדער פון די אלע שמועסן וואס מען האט געהערט אין ישיבה אלץ הכנה. עכ"פ ביזן היינטיגע טאג דאנק איך די באשעפער פארן אריין געבן אין מיר דער געוואלדיגע תשוקה און חשק צו זיין ביי רבי שמעון אין דער געהויבענע שבת.
איך בין באלד ארויף געלאפן אין מיין שטוב, און צוזאמגעפאקט א זעקל מיט אביסל וועש און מיין תפילין. איך בין שנעל געגאנגען אין מקוה און איך האבן מיך געשטעלט ביי די טיר פון די מקוה און געפרעגט א יעדע יוצא ונכנס אויב זיי פארן אפשר קיין מירון. מיין ישיבה איז געווען אויסער די שטאטף ממילא האב איך קיין אוטאבוס נישט געקענט כאפען. ענדליך נאך א שעה מיט א האלב זאגט מיר א איד אז זיין פאטער פארט אין צוויי מינוט, און ער זוכט גראדע איינער וואס זאל מיטפארן מיט אים און האלטן די ספר תורה וואס ער נעמט מיט אהין. איך בין פלינק אהין געלאפן און ויסעו.
קיין מירון זעמיר אנגעקומען בערך א דריי פערטל שעה פאר שבת. איר וועט מיר אודאי נישט גלייבן ווען איל וועל אייך זאגן אז די גאנצע וועג ארויפפארנדיג די הר מירון האט מען געקענט פילן בחוש די געוואלדיגע קדושה ווי עס ווערט שטערקער און שטערקער. איר מוזט מיר נישט גלייבן, אבער אויב איר זענט דארט געווען אמאל ווייסט איר אודאי פון וואס איך רעד.
איך בין אריין צו מיין טאטע'ס אכסניא און שלום געגעבן. מיין טאטע האט גראדע הנאה געהאט אז איך האב געהאט די שכל צו קומען טראץ וואס קיין געלעגער האב איך דערווייל נישט געהאט. אבער ווער דארף דען שלאפן אין מירון??? איך בין ארום געגאנגען מיט מיין טאטע צו אלע ארומיגע הייזער אין די דערפל זוכן א ווינקעל וואו איך זאל קענען אנשפארן מיין קאפ דורך די נאכט אבער אן ערפאלג. ממש פארן זמן האב איך געטראפן די איד וואס האט מיר ארויסגעדרייווט קיין מירון און ער האט מיר געזאגט אז ער וועט ארויס נעמען די באטערי פון זיין קאר און איך קען שלאפן אין די קאר. (איך בין נישט געווען די איינציגסטע וואס האט דאס געטון, פרייטאג צונאכטס האב איך געזעהן אז צענדליגע קארס האבן געדינט אלץ שלאף צימערן.)
וויאזוי הייבט מען אן צו שילדערן אזא געהויבענע שבת? עס איז נישטא די ווערטער! איך וועל נאכאמאל און נאכאמאל איבער חזר'ן די אויבן דערמאנטע ווערטער, "ווער עס האט עס נישט אליינס מיטגעלעבט קען עס זיך נישט פארשטעלן". אבער כדי איר זאלט אביסל פארשטיין מיין היינטיגע ווייטאג וועל איך ווייטער דערציילן א מיעוט דמיעוט פון דעם שבת קדש און פון די נאכפאלגענדע יום הקדוש והנורא.
טויזענטער אידן האבן זיך אריין געשטופט אינעם מערה, אין די חצרות ארום און ארום, און אויפן דאך און מען האט געדאווענט קבלת שבת. דא האט געדאווענט א ירושלימ'ער מנין, נעבן דעם א ספרדי'שע, אויפן דריטע זייט איז געווען א מזרחי'שע און א קארליבאך מנין. חסידים האבן געדאווענט אין דעם ווינקעל, וויזניצער און די צווייטע ווינקעל, רבי אהרה'לעך אויפן דאך, קארלינער פון הונטען, באיאנער פון פארנט. אלע ליכטיגע ווארימע תפלות האבן זיך צוזאמענגעפלאכטן און ארויף געגאנען ווי א שלהבת עולה מעלי'. די דביקות'דיגע טענץ פון בר יוחאי ביים דאווענען. און די איבעריגע יו"ט'דיגע שירים נאכן דאווענען איז נאר געווען טועמי' פאר די קומענדיגע יום טוב.
די סעודה וועלכער איך האב געגעסן מיט א גרויסע קבוצה חסדים, וואס אין צווישן זיי האבן זיך געטראפן געהויבענע אויסגעארבייטע אידן איז געווען איין שטיק שירה וזמרה מתובל מיט חסידישע שמועסן פון די ערליכע חסידים, אלץ ארום און ארום דעם קשר צו די הייליגע תנא אלוקי. באלד נאכן סעודה בין איך ארויף צום מערה. אויפן וועג האב איך אפגעשטאט אביסל צו די טישן פון די קארלינער רבי און די באיאנער רבי. איך האב אנגעפרעגט ביי איינע פון די חסידים, וואו שלאפן די הונדערטער חסידים? אוואו האט מען זיי פלאצירט? די ענטפער איז געווען אז מען האט אויסגעליידיגט אפאר שטאלן פון תרנגולים און מען האט אראפ געלייגט מאטראצען פאר די עולם צו שלאפן. עס איז מיר בכלל נישט געווען א וואונדער און מאדנע, ווייל ווער דארף דען שלאפן ביי רבי שמעון?
פון דארט בין איך געגאנגען צום מערה ווי איך האב פארברענגט מיט מעביר סדרה זיין, לערנען חומש רש"י און אויסזאגן האלב תהילים ביז בערך דריי אזייגער פארטאגס. דאס אלעס האב איך געמוזט טון שטייערדיגערהייט, ווייל די בענק זענען שוין געווען פארנומען מיט אידן וואס האבן עס גענוצט אלס א געלעגער. יא יא! איר הערט גוט. הונדערטער אידן קומען צו רבי שמעון מיט א זעקל, אן די מינדעסטע אהנונג וואו זיי גייען שלאפן! מען לייגט זיך אין די מערה, אדער אויף די ערד אין די חצר וכדומה.
זעקסע בין איך שוין געווען אויף צוליב די שווערע היץ וואס האט געהערשט אינדערויסן. נאך א שנעלע מקוה בין איך אריין צו די מערה און ממשיך געווען בלימוד ותהילים ביז האלב נאך צען ווען אונזער מנין האט זיך געשטעלט (דירעקט געטון צוליב מאנגעל אין פלאץ). מיינט נישט אז איך בין די גרויסע מתמיד און ערליכע תהלים זאגער, בכלל נישט! נאר אין אזא געהויבענע שבת אין אזא הייליג מקום קען מען עפעס אנדערש נישט טון. מען ווערט נישט מיעד פון זאגן תהילים נאך אמאל און נאך אמאל.
שבת נאכמיטאג האב איך איבערגע'חזר'ט וואס איך האב געטון פרייטאג צונאכטס און שבת אנדערפרי. שלאפן איז נישט געווען מעגליך אין די געפערליכע היצן. מנחה ושלש סעודות האמיר שוין געדאווענט אין דאס בית המדרש אין די דערפל. מעריב האמיר געדאווענט ביים זמן אין די מערה.
די הדלקה האט מען ערשט אנגעצונדען בערך א דריי פערטל שעה נאכן זמן כדי די תושבי צפת זאלן נאך קענען אנקומען באצייטענס.
דערווייל באלד נאך מעריב האט הרב שטערן שליט"א - מירונ'ער רב געטאנצען בר יוחאי און די אנדערע שירים אינעווייניג אינעם מערה, כמנהגו אלע יארן באלד נאך מעריב. מען האט שוין דעמאלטס געקענט אנטאפען די קדושה און די ערענסטקייט אין די מערה מיט די הענט. די דאך פונעם מערה איז געווען מלא על גדותיו, איך האב מיך ארויף געשטיפט אויבן אויפן דאך, אבער איך האב שוין נישט געקענט אנקומען נאנט גענוג צו קענען זען די הדלקה. אבער פילן האב איך יא געקענט. מען האט גוט געקענט פילן ווי די עולם צינדט זיך אן מיט א הייליגע ברען און די פייער ווערט שטערקער און שטערקער פון מינוט צו מינוט, ביז די ריזונ'ער מנגן (וויאזוי האט ער נאר געהייסן? דאכצעך ער לעבט שוין נישט) האט אנגעהויבן לכבוד התנא אלוקי רבי שמעון בר יוחאי . . . . און די גאנצע עולם ווי איין שטיק האט זיך געהויבן אין די לופטן ארויך און אראפ ווי עס וואלט געווען איינער פון אויבן וואס שלעפט זיי ארויף און אראפ, איי פתחו לי שערי צדק אבא בם אודה קה, פתחו לי שערי צדק אבא בם אודה קה, איי זה השער לשם צדיקים יבואו בו, זה השער לשם צדיקים יבואו בו. . . . . און די הערצער עפענען זיך מער און מער מיט א מורא'ידע געבעט צום טאטע אין הימל, בשעת ווען פון די אויגן פון אלעמען פליסן טייכן טרערן, אנא השם הושיעא נא אנא ה' הושיעה נא, בזכות התנא אלוקי רבי שמעון בר יוחאי.
אוי, ווי נעמט מען אזעלכע נעכט? נהור האי לילא כיממא, עס האט געלאכטן און געשיינט ממש!! עס פילט זיך ווי אין מיטן טאג. קיינער פילט נישט קיין מידעקייט אדער אויסגעמוטשעטקייט. עס שטייען טויזענטער צוזאמגעפרעסט ווי סארדינען ביים ציון הקדוש און מען איז דורכגעווייקט פון שווייס און טרערן פון קאפ ביז פוס, אבער קיינער פילט עס נישט. אלע דאווענען מיט עפעס א מין כוונה וואס מען האט נישט ערגעץ אנדערש. וואו נאך עפענט זיך די מעינות הדמעות אזוי ווי אין מירון אום ל"ג בעומר?
די וועלט זאגט אז אויף ל"ג בעומר אז אינעווייניג אין די מערה פילט ווי יום כיפור ביי נעילה. אבער רבותי, הלואי זאל אונזער נעילה ביום כיפור זיין האלב אזוי התעוררות'דיג ווי ל"ג בעומר ביים ציון הקדוש. די וועלט זאגט אז אינדערויסן אין די חצר פון רבי שמעון פילט ווי שמחת תורה. הלואי זאל אונזער שמחת תורה זיין האלב אזוי פרייליך און דערהויבן ווי דארט.
עס איז ממש נישט צו פארשטיין! שטעלט אייך פאר ווען איר שטייט ווען אין א בית המדרש צושטופט און צוקוועטשט, אנדערע מענטשנס שווייס רינט ארויף אויף אייך פון אלע זייטן, און דאס איז איבער אייער אייגענע שווייס. די קולות און בכיות זענען עד לב השמים, די לופט איז הייס און טרוקן, א יעדע פאר מינוט שרייט מען הצלה פון א צווייטע ווינקעל, וואלט איר דען געקענט פאר איין מינוט קאנצעטרירן און האבן עפעס א כוונה? אבער דא ביי רבי שמעון פילט מען גארנישט, מען זעט גארנישט, מען הערט גארנישט, א יעדער איינער איז אין זייער אייגענע וועלט. א יעדער איינער גיסט אויס זייער פריוואטע פעקל כאילו ער וואלט דארט געווען איינער אליינס. ווען די הצלה שטופן זיך אדורך רוקט מען זיך אביסל אין די זייט (א נס לכשלעצמה) אבער די תפילות שטעלן זיך נישט אפ פאר קיין רגע. די זעלבע ספר תהילים וואס נעמט א גאנץ יאר צווישען א שעה מיט א האלה און צוויי שעה אויסצוזאגן, נעמט היינט צווישן דריי און פינף שעה אויסצוזאגן.
שוין, עס איז בערך האלב נאך צוויי פארטאגס, מען האט געענדיגט אויסזאגן תהילים. יעצט גייט מען ארויס אין די חצר טאנצען אביסל און זיך מיטפרייען מיט די געוואלדגיע שמחה לכבוד רבי שמעון. וואס האבן מיר מיט דער שמחה? מיר גלייבן אז אין די זכות וואס מיר וועלן זיך אמת'דיג מיטפרייען מיט רבי שמעון'ס שמחה וועלן מיר אפשר אמאל זוכה זיין צו האבן א שייכות מיט די הייליגע מלאך אלוקים ותורותו.
כמעשהו בפנים כך מעשהו בחוץ. מען שטופט זיך אריין אין די ים פון מעטשן וועלכער שטייען צוזאמגעדרוקט ווי א חטיבה אחת, און שפרינגען מיט אן אויסערגעווענטליכע התרוממות עליונה, עפעס נישט פון די וועלט. מיט די גשמיות'דיגע שכל קען מען עס נישט פארשטיין. עס הייבט זיך אן די סייקעל פון בר יוחאי, ואמרתם כה לחי, די עולם שפרינגט און טאנצט און מען ווערט נישט מיד. איך בין א גאר קליינער טאנצער אלעמאל, אבער דא האב איך נישט געפילט קיין מידעקייט אדער שווערעקייט בכלל. נאכן איבערזונגען די שירים אזויפיל מאל האב איך עס שוין געקענט פון אויסענווייניג פונקט ווי רוב בני ארץ ישראל. די עולם גייט אויס פון מתיקות זינגענדיג צדיק יסוד העולם, גילה מדרש הנעלם, יכול לפטור העולם, אדונינו בר יוחאי. מען חזר'ט איבער דער שטיקל נאך אמאל און נאל אמאל, די הייליגע צדיק איז די מגין אויך די גאנצע וועלט, יכול לפטור העולם. קולו זימר עריצים, והכרית את הקוצים, אדונינו בר יוחאי, עס פילט ממש ווי די אונזערע גופים פאלען אוועק און מיר בלייבן נאר מיט די נשמה. דאס איז נישט קיין גוזמאות בכלל!!
שחרית האמיר געדאווענט ותיקין. דערנאך האב איך מיך ארונטערגעלייגט פאר א האלבע שעה (איך בין אינגאצען געשלאפן 3 שעה אין די פריערדיגע 48 שעה). דערנאך האב איך מיך אריבערגעכאפט מיט מיין טאטע קיין צפת צום בית החיים, אבער מיר האבן זיך באלד צוריק געיאגט קיין מירון ווייל מיר האבן נישט געוואלט פארפעלן קיין איבעריגע מינוט פון זיין ביי רבי שמעון.
פון בערך צוועלעף אזיגער און ווייטער האט זיך אנגעהויבן א סייקעל פון טאנצן און תפילות בסירוגין. אין צווישן זעמיר געגאנגען טאנעצן מיט איינער פון די רבי אהרה'לעך קהלות (איך געדענק שוין נישט וועלכער). דאס טאנצען דארט איז געווען מיט א געוואלדיגע שמחה און דביקות. לפני מי אתם מטהרים ומי מטהר אתכם, הייבטס אייך הייבטס אייך עולם הייבטס אייך!!!! און אזוי האט מען געפילט ווי מען ווערט דערהויבן העכער און העכער א יעדע רגע.
ארום פינף אזייגער זענען מיר אריין צוריק צום ציון הקדוש נאכאמאל אויסצוזאגן גאנץ תהילים וואס דעמאלטס ביי נעילת היום איז דא די גרעסטע התעוררות. לב מי לא ימס, די ווענט און די דאך וויינען מיט. א יעדער איינער רייסט איין אויף ישועות אין די זכות פון די הייליגע תנא אלוקי. מיר אלע וואס זענען דא געווען אין מירון די לעצטע טאג צוויי האבן דאך מיטגעהאלטן און געזעהן בחוש ווי עס איז א שמחה אין די עולמות עליונים. נו, אז עס איז א שמחה אין די עולמות עליונים איז עס דאך זיכער א שעת הכושר און מען קען אויסבעטן אלעס וואס מען דארף ברוח ובגשם. און אזוי האמיר אלע צוזאמען אלע טויזנטער אידן איינגעריסן אין די הימלן ביז עס איז געווארן נאכט, כי פנה יום.
נאך מעריב בין איך צוריק געפארן אין ישיבה מיט ריזיגע פעקלעך ואס מ'האט זיך איינגעקויפט אין די פארגאנגענע צוויי און פופציג שעה. ווען האט מען געגעסן אדער געשלאפן? ווער דארף דען עסן אדער שלאפן אין מירון? דאס התעוררות האט אנגעהאלטן פאר גאנץ א לאנגע צייט, אבער די באשעפער האט דאך פארט באשאפען שכחה. אבער טאקע אט אויף דעם וואג אהיים האמיר זיך אליינס פארשפראכן אז מיר וועלן קיינמאל נישט פארפעלן צו זיין אין מירון ל"ג בעומר. און טאקע אין די קומענדיגע יארן האבן מיר אויסגעפירט די צוזאג.
אבער יעצט איז שוין פארלאפן אכט גאנצע יאר וואס מיר האבן ליידער נישט זוכה געווען צו זיין אין מירון אויף ל"ג בעומר, אוי, עס הארץ רייסט פאר בענקעניש. מיר ווילן פילן אביסל פון די גרויסע הרגש פון מירון!!!
לאמיר האפן אז די הונדערטע טויזנטע אידן וואס רייסן איין ביים ציון הקדוש זאל שוין אויסבעטן די גאנצע גאולה, און מיר זאלן אלע פראווען דעם קומענדיגע יו"ט שבועות אין ירושלים עיר הקדש, ושם נעלה ונראה ונשתחוה לפניך, בזכות התנא אלוקי רבי שמעון בר יוחאי.
תורתו מגן לנו היא מאירת עינינו הוא ימליץ טוב בעדינו אדונינו בר יוחאי.
ארויף קריכט מען פאוואליע, אבער אראפ קוילערט מען זיך שנעל!
