חודש אדר פון מיין קוק ווינקל. ארטיקל # 6
געדענקט אפצוגעבן א יישר כח און רעיטן די ארטיקל, די שרייבער'ס ווארטן צו הערן אן אמת'ע אפשאצונג פון אייך.
בס"ד
אן הימל געשריי, ניין מ'קען נישט פארצייען,
מ'דרוקט מ'יאגט, אזש פון ג'הענעם געטריבן.
אן אנשיקעניש, טוט ס'מויעך פארדרייען,
שוין באלד היצט, קיין צייט מער פארבליבן.
יעדער גוילעם יעדער כוילעם, אן ארטיקל ר'מוז,
באעהרן ס'קרעטשמע, גיין א פארמעסט.
רייבן ס'שטערן שמירן ס'פעדער, ווילאנג ביז,
דאס בויגן געפירקלט געפינטלט, טאקע די בעסט.
אויב נישט גענוג, קאפ-וויי איז ווייניג,
א שטרענגן באפעל, פון גרויסן צולייגער.
דייקא אויף אדר, יא אלע מוזן אייניג,
אזוי ער וויל , בעת ער תמיד אין געלעגער.
ווי געהערט מ'האט אזאנס, איך צעגער,
אין שושן זאגאר, קיינעם געטוהן נייטן.
פריי געטרונקען, געווען קיינע פעגער,
אויב געשאשקעט ווייניג, נישט געבונדן אין קייטן.
דא ביי קרעטשעמע, א געוואלד א שרעק,
יעדן ויזתא מ'טוט ארויף צווינגען.
א מגילה א גאנצע, לאנג מ'זעהט נישט אנ'עק,
ווי אויך זיין פראפעציאנאל, ס'זאל קלינגען און זינגען.
א קאשע איך פרעג, פאר אייך אלע,
הערטס מיר גוט, זייט נישט ווילד.
וואס טוט דער, ס'האט נישט די מעלה,
ענטפערט מיר שוין, אבער רוהיג און מילד.
צען טאג צען נאכט, קיין דרימל,
ברעך קאפ, מאטער דאס שכל.
די אויגן פארגלייזט, גלאצן צום הימל,
ס'געדאנק טרוימט, שווייס רינט א טייכל.
קיין טעמע קיין ערצעלונג קיין פאראדיע,
די קאלגען, א געדיכט א מייסטער-ווערק.
שנעל זיי שאפן, א מעכאיע א מעלאדיע,
און מיר, קיין ווארט נאך אלץ, איך מערק.
וואס? שרייבן פון די שכיינע'ס טאנטע,
וואס חנוכה, שוין טוט אויף פסח וואשן.
אדער פון לענדלאר'ס פלונית'טע, די באקאנטע,
וואס אין סוכה, פאנקעס מיט המן טאשן.
נע... אוועק, ניטאמאל אין באטראכט,
בלויז ווייל פון קנאה, די אויגן גייט.
בלויז פאר עהרע און פראכט,
יענעם אפערירן, ווייל ס'יצר'ט א גוט צייט.
אדער פאראיאר, ווען כ'בין ווייט פראקראכן,
א רייט אין עולם הדמיון, געכאפאט אן זארגן.
בעת כ'האב אויף די שוויגערס סאפע געבראכן,
עד דלא ידע געווען, ביז אויף מארגן.
עה... נישט דערוואגן בשום אופן,
לאנג געדויערט דאס דורכפאל אויסמעקן,
א שיין בריוו מיט א מתנה געדארפט קויפן,
ביז געווארן 'שקטה', און ס'נאז געקענט אריישטעקן.
אזוי איך טופע מיט די פיס פאכע מיטן האנט,
געדאנקען ארויף אראפ, כ'גיי פון זין.
די נערווען פארשרומפן ס'קאפ געשפאנט,
אויפגעבן נישט הארכן, באלד איך האב אינזין.
נו איז רעכט איז גלייך, איך פרעג מיט היץ,
פארוואס נישט געבן אן אלטערנעטיוו.
נאכזאגן פון פעטער דעם אלטן, א וויץ,
א טובה די באבע , איר טייטשן א בריוו.
פילייכט גאר א פארמעסט, ס'וועט גלאנצן,
די קליינע שרייבן נאך נישט, ווילן אויך געוואונען.
ס'מויל, ווער ס'וועט האלטן פארמאכט, אינגאנצן,
שטיל א שעפעלע , קיין פיפס קיין זאץ נישט שפינען.
דעווייל די פינגער, די פענע זיי באוועגן,
נאך קיינע באשרייבנוג, אין מיין באזיץ.
עהה... ס'מאכט נישט... נישט בייזערן דערוועגן,
באלד קומען די חברה, אהה... וועלן שיסן א דונער א בליץ.
