אנטלאפן אהן א ציהל, א שפאנענדע געשיכטע אין פארזעצונגן
גיימיר זיך אביסל נעמען צום וועלטל:
כוועל פרובירן צו שטעלן איינמאל א וואך מינומים.
דינסטאג בלק תשס"ד, בעלגיע.
שטיי איך אזוי פארנאכטס אינמיטן דעם רוישיגן באן סטאנציע אין בריסל מיט דאס גאנצע געזינדל, איך שלעפ זיך מיט צוויי אנגעשטאפטע רענצלעך איבערגעפולט צו די ברעגעס אזש עס האט פארלוירן דעם רעקטענגלארן פארעם, די לאסט האט זיי טראנספארמירט צו א נייע פארעם צווישן א פענטאגאן און א שטערן, און אזוי האבן די רעדלעך אנגעהויבן קאמיוניקירן אז אִם הַשְּׂמֹאל וְאֵימִנָה וְאִם הַיָּמִין וְאַשְׂמְאִילָה, און אזוי שלעפ איך און איך טראסקע די רענצעל פון אונטער מיך ווען איין רעדל נאכן צווייטן שיידן זיך און לאזן איבער מער און מער לאסט אויף מיינע איבערגעשטרענגטע ארעמעס, מיין געזינדל אינגווארג שלעפן זיך נאך אונטער מיר מידערהייט, דער קליינער פינעף יעריגער אפרים'ל רעדט זיך אפ אז זיינע פיס דינען אים שוין נישט אבער א קאלירפולע צוקערל מאכט אים פארגעסן פון אלע שוועריגקייטן.
א בליק אויפן גרויסן וועלט וואנט זייגער אינעם באן טערמינעל דערמאנט מיך אז איך דארף מיך צואיילן אויב איך וויל כאפן מיין באן וועלכע קומט אהן אין עטליכע מינוטן צוויי שטאק ארויף און איבער צוואנציג שינעס אוועק.
איך דריי זיך אויס זעהן וועלכע פון מיינע קינדער דארף מען עטוואס אונטעראיילן, ווען מיין הארץ האט זיך ספאנטאן אפגעשטעלט, מיין הארץ האט פארפעלט א קלאפ, איך בין פארגליווערט געווארן פון שרעק, כהאב נישט געקענט עפענען דאס מויל וואו א פארטייבטער, דארטן ווייט אוועק אינעם טערמינאל האב איך באמערקט ווי א גרופע טונקעלע מענער האלטן גיגאנטישע שטאנגן פון וועלעכע עס פלאטערן פענער אנגעפירקלט מיט איסלאמישע בוכשטאבן וואו פון א אייסיס ווידיאו ארויס, און זיי יאגן זיך אין מיין ריכטונג מיט טייטלענדע דראענדע פינגער, איטבאח אל יאהודי! דונערן זיי מיט זייערע גיפטיגע פארהארטעוועטע שטימעס וועלכע מישט זיך אויס מיטן קלאפעריי גערויש פון באנען וועלכע גאלאפירן איבער די שינעס,, וואו א שער מאשין אפגעבריטער האב איך זיך גענומען היסטעריש יאגן און שרייען באפעלן: קומטס שנעלער! לויפטס!
מיינע דערשראקענע אומשולדיגע עופה'לעך זענען מיך וויינעדיגערהייט נאכגעלאפן, אויף די לינקע זייט האב איך דערזעהן א שטראל פון האפענונג, א עלעוועיטאר טיר האט זיך אויפגעמאכט, וואו א נערוועזע פאסטוך האב איך אריינגעציילט מיינע שעפעלעך אינעם עלעוועיטאר, די גרופע מוסלעמענער מענער זענען שוין געווען גאר נאנט צו אונז ווען די טיר האט זיך פארמאכט אין זייער געזיכט, איך האב אפגעאטעמט פאר א האלבע מינוט, א מיליאן פונטיגער שטיין איז אראפ פון מיין הארץ, אבער גלייך האב איך באמערקט דורכן פענסטער אז די אינגן קומען ארויף צו לויפן די שטיגן, כ'האב רעאליזירט אז אונז זעמיר זיצענדע קאטשקעס ווען די טיר פונעם עלעוועיטאר מאכט זיך אויף, איך האב א דרוק געטון דעם עמערזשענסי קנעפל און דער עלעוועיטער האט זיך אפגעשטעלט אינדערמיט פונעם שטאק.
* * *
אינעם צימער האט געהערשט א דערדריקענדן געמוט, די גרינע טאנצענדע ציפערן האבן מיטגעשטרייכט מיט די בערגיגע ליניעס וועלכע זענען זיך נאכגעלויפן איינע דעם אנדערן וואו די אלפען בערג, פארצייכענענדיג אויפן שווארצן סקרין דעם שיקזאל פונעם באוואוסטלאזן קערפער וועלכע איז געלעגן דערונטער, פארווארפן אונמאכט אינעם סאפיסטיקירטן שפיטאל געלעגער וועלכע האט אים דערהאלטן ביים לעבן.
געלערנטע דאקטורים און פראפעסיאנאלע נוירסעס מיט בלויע הענטשקעס און פארמאסקירטע געזיכטער האבן זיך שטילערהייט געיאגט וואו שאטנס פון איין צימער צום צווייטן אין א געיעג מיטן מלאך המות, פרובירנדיג מיט זייער וויסנשאפט און ערפארונג צו ראטעווען און דערהאלטן ביים לעבן די קריטישע פאציענטן פון זייער אינטענסיוו קעיר יוניט.
איך - אין בעט 99 - האב נארוואס פארענדיגט א אינטערעסאנטן אומבאוואוסטן חלום וואס איז געבליבן פארהוילן פון מיר ביזן היינטיגן טאג, עפעס האט געפיפן, נישט מיין וועקער זייגער, איך האב מיך פרובירט אויפצו-וואכן אזויווי יעדן טאג, א שלעפ טאן די נעגל וואסער ווילד און עס נאכדעם אויפווישן, אבער קיין איין פונקציע און מיין קערפער האט נישט רעאגירט צו מיינע שוואכע באפעלן, די הייטל האט זיך מיט שוועריגקייט עטוואס ארויפגעוויקלט פון מיינע מידע אויגן און א לעכטיגקייט האט אריינגעשטראלט וואו פון א כינעזע לעכל גלייך אין מיין שווארץ אפל, כהאב גארנישט געקענט זעהן בלויז ליכט, איך האב געשפירט לייכטער וואו א בלעטל וואס שוועבט אראפ פון בוים, די פלאסטישע רערן און דינע דראטן וועלכע האבן זיך געשלענגלט איבער מיר האבן זיך געפילט וואו אייזערנע קייטן.
וואו בין איך?! האב איך זיך זעלבסט געפרעגט מיט וואונדער, וועלכע טאג איז היינט?
א שארפע ווייטאג האט מיך אדורכגעשניטן וואו א שווארצע לאך פון איין אויער צו צווייטן, אומהערבארע קריטשענען האבן געגריצלט אין מיין מח, טראכטן טוט וויי האב איך זיך זעלבסט געווארנט, און איך האב זיך גלייך אונטערגעגעבן צום שלאף וועלכע האט מיך פארפלייצט וואו ווייכע וואטע.
כוועל פרובירן צו שטעלן איינמאל א וואך מינומים.
דינסטאג בלק תשס"ד, בעלגיע.
שטיי איך אזוי פארנאכטס אינמיטן דעם רוישיגן באן סטאנציע אין בריסל מיט דאס גאנצע געזינדל, איך שלעפ זיך מיט צוויי אנגעשטאפטע רענצלעך איבערגעפולט צו די ברעגעס אזש עס האט פארלוירן דעם רעקטענגלארן פארעם, די לאסט האט זיי טראנספארמירט צו א נייע פארעם צווישן א פענטאגאן און א שטערן, און אזוי האבן די רעדלעך אנגעהויבן קאמיוניקירן אז אִם הַשְּׂמֹאל וְאֵימִנָה וְאִם הַיָּמִין וְאַשְׂמְאִילָה, און אזוי שלעפ איך און איך טראסקע די רענצעל פון אונטער מיך ווען איין רעדל נאכן צווייטן שיידן זיך און לאזן איבער מער און מער לאסט אויף מיינע איבערגעשטרענגטע ארעמעס, מיין געזינדל אינגווארג שלעפן זיך נאך אונטער מיר מידערהייט, דער קליינער פינעף יעריגער אפרים'ל רעדט זיך אפ אז זיינע פיס דינען אים שוין נישט אבער א קאלירפולע צוקערל מאכט אים פארגעסן פון אלע שוועריגקייטן.
א בליק אויפן גרויסן וועלט וואנט זייגער אינעם באן טערמינעל דערמאנט מיך אז איך דארף מיך צואיילן אויב איך וויל כאפן מיין באן וועלכע קומט אהן אין עטליכע מינוטן צוויי שטאק ארויף און איבער צוואנציג שינעס אוועק.
איך דריי זיך אויס זעהן וועלכע פון מיינע קינדער דארף מען עטוואס אונטעראיילן, ווען מיין הארץ האט זיך ספאנטאן אפגעשטעלט, מיין הארץ האט פארפעלט א קלאפ, איך בין פארגליווערט געווארן פון שרעק, כהאב נישט געקענט עפענען דאס מויל וואו א פארטייבטער, דארטן ווייט אוועק אינעם טערמינאל האב איך באמערקט ווי א גרופע טונקעלע מענער האלטן גיגאנטישע שטאנגן פון וועלעכע עס פלאטערן פענער אנגעפירקלט מיט איסלאמישע בוכשטאבן וואו פון א אייסיס ווידיאו ארויס, און זיי יאגן זיך אין מיין ריכטונג מיט טייטלענדע דראענדע פינגער, איטבאח אל יאהודי! דונערן זיי מיט זייערע גיפטיגע פארהארטעוועטע שטימעס וועלכע מישט זיך אויס מיטן קלאפעריי גערויש פון באנען וועלכע גאלאפירן איבער די שינעס,, וואו א שער מאשין אפגעבריטער האב איך זיך גענומען היסטעריש יאגן און שרייען באפעלן: קומטס שנעלער! לויפטס!
מיינע דערשראקענע אומשולדיגע עופה'לעך זענען מיך וויינעדיגערהייט נאכגעלאפן, אויף די לינקע זייט האב איך דערזעהן א שטראל פון האפענונג, א עלעוועיטאר טיר האט זיך אויפגעמאכט, וואו א נערוועזע פאסטוך האב איך אריינגעציילט מיינע שעפעלעך אינעם עלעוועיטאר, די גרופע מוסלעמענער מענער זענען שוין געווען גאר נאנט צו אונז ווען די טיר האט זיך פארמאכט אין זייער געזיכט, איך האב אפגעאטעמט פאר א האלבע מינוט, א מיליאן פונטיגער שטיין איז אראפ פון מיין הארץ, אבער גלייך האב איך באמערקט דורכן פענסטער אז די אינגן קומען ארויף צו לויפן די שטיגן, כ'האב רעאליזירט אז אונז זעמיר זיצענדע קאטשקעס ווען די טיר פונעם עלעוועיטאר מאכט זיך אויף, איך האב א דרוק געטון דעם עמערזשענסי קנעפל און דער עלעוועיטער האט זיך אפגעשטעלט אינדערמיט פונעם שטאק.
* * *
אינעם צימער האט געהערשט א דערדריקענדן געמוט, די גרינע טאנצענדע ציפערן האבן מיטגעשטרייכט מיט די בערגיגע ליניעס וועלכע זענען זיך נאכגעלויפן איינע דעם אנדערן וואו די אלפען בערג, פארצייכענענדיג אויפן שווארצן סקרין דעם שיקזאל פונעם באוואוסטלאזן קערפער וועלכע איז געלעגן דערונטער, פארווארפן אונמאכט אינעם סאפיסטיקירטן שפיטאל געלעגער וועלכע האט אים דערהאלטן ביים לעבן.
געלערנטע דאקטורים און פראפעסיאנאלע נוירסעס מיט בלויע הענטשקעס און פארמאסקירטע געזיכטער האבן זיך שטילערהייט געיאגט וואו שאטנס פון איין צימער צום צווייטן אין א געיעג מיטן מלאך המות, פרובירנדיג מיט זייער וויסנשאפט און ערפארונג צו ראטעווען און דערהאלטן ביים לעבן די קריטישע פאציענטן פון זייער אינטענסיוו קעיר יוניט.
איך - אין בעט 99 - האב נארוואס פארענדיגט א אינטערעסאנטן אומבאוואוסטן חלום וואס איז געבליבן פארהוילן פון מיר ביזן היינטיגן טאג, עפעס האט געפיפן, נישט מיין וועקער זייגער, איך האב מיך פרובירט אויפצו-וואכן אזויווי יעדן טאג, א שלעפ טאן די נעגל וואסער ווילד און עס נאכדעם אויפווישן, אבער קיין איין פונקציע און מיין קערפער האט נישט רעאגירט צו מיינע שוואכע באפעלן, די הייטל האט זיך מיט שוועריגקייט עטוואס ארויפגעוויקלט פון מיינע מידע אויגן און א לעכטיגקייט האט אריינגעשטראלט וואו פון א כינעזע לעכל גלייך אין מיין שווארץ אפל, כהאב גארנישט געקענט זעהן בלויז ליכט, איך האב געשפירט לייכטער וואו א בלעטל וואס שוועבט אראפ פון בוים, די פלאסטישע רערן און דינע דראטן וועלכע האבן זיך געשלענגלט איבער מיר האבן זיך געפילט וואו אייזערנע קייטן.
וואו בין איך?! האב איך זיך זעלבסט געפרעגט מיט וואונדער, וועלכע טאג איז היינט?
א שארפע ווייטאג האט מיך אדורכגעשניטן וואו א שווארצע לאך פון איין אויער צו צווייטן, אומהערבארע קריטשענען האבן געגריצלט אין מיין מח, טראכטן טוט וויי האב איך זיך זעלבסט געווארנט, און איך האב זיך גלייך אונטערגעגעבן צום שלאף וועלכע האט מיך פארפלייצט וואו ווייכע וואטע.
