וועגן דעם האב איך געטראכט אז עס קען זיין א שטארקע תועלת צו דורכטוהן די נושא דא אויפן אידישע וועלט פלאטפארמע, און מעגליך אפילו אויסארבעטן א מהלך וויאזוי צו בויען א געזונטע סעלף עסטיעם.
בשם ה' נעשה ונצליח.
אפשר איז דאס אפדריקען מיטן לעבן מיט ווייניג אמונה, בטחון? אפשר קען אביסעל טעגליכע חובת הלבבות העלפן?
ס'איז ביליגער ווי טעראפי. אין ס'איז נאר אן איינמאליגער אפצאהל.
פשוט און גראדהאט געשריבן:↑דינסטאג אוגוסט 27, 2024 8:05 pm
מיט דעי נקודה האב איך מיר באצויגען, ס"ה ווער זאגט אז סעילף עסטיעם איז א גיטע זאך אין מ’דארף עס זיכען, אפשר טאקע בהחלט נישט.
אינזער פאוקעס זאל יא, טאקע יא, זיין צו מקבל זיין די עול החיים (פארקערט פון הפקירות) אין סטאפען אוועק צו לויפען פון פעין, טאקע יא די צובראכענקייט איז די ישועה, ס’איז טאקע א מתנה פונעם רבש"ע צו האלטען די מענטש קאנעקטעד צו איהם, מיט זיין אומבאהאלפענקייט.
פארשטייט זיך מיט שכל אין א מאס, אין ועל כולנה אסאך סיעתא דשמיא.
די פראבלעם איז אז דער מיט לאו סעלף עסטיעם אנטלויפט פון זיין פעין, און ער קען עס נישט מקבל זיין, עס שטערט אים די פאקט אז ער האט ווייטאג, און ער רעגט זיך אויף זיך אליין, און ער פילט זיך ווי א גרויסן דורכפאל, ווייל עס גייט אים שווער, און דאס איז לכאורה זיין גרעסטע פראבלעם, און פון דארטן קומען אלע פראבלעמען ארויס. משא"כ דער מיט א געזונטע סעלף עסטיעם איז מקבל באהבה, אלס וואס עס גייט אים דורך, און ער וויל זיך נישט אויפעסן ווען עס גייט אים שווער.
סוף דבר הכל נשמע אלקים ירא ואת מצותיו שמור "כי זה כל האדם"
וועגן דעם האב איך געטראכט אז עס קען זיין א שטארקע תועלת צו דורכטוהן די נושא דא אויפן אידישע וועלט פלאטפארמע, און מעגליך אפילו אויסארבעטן א מהלך וויאזוי צו בויען א געזונטע סעלף עסטיעם.
בשם ה' נעשה ונצליח.
איך ווייס נישט ווי ענקזייעטי קומט אריין. אבער איך וויל ענטפערן מיט א שאלה.
פארוואס די זקנים (בערך אכציג און העכער) קענען ארויסגעבן זייער גאנצע כאראקטער אין בית המדרש? די אמאליגע מענטשן זענען געווען פריש און אינגאנצן אפן פאר יעדן. מיין מיינונג פארענטפערט ביידע פראגעס. אמאל זענען מענטשן סאך מער געווען זיך, דאן האט זיך אנגעהויבן די קהילות און עס האט אנגעהויבן ווערן גרויס, אן אונזערע טאטעס (ביי א חלק אייוועלט איינוואוינער זיידעס) האבן זיך אנגעהויבן געפעלן פאר די גאנצע שטאט.... פאר שידוכים און נאך איינרעדענישן אז מ'מוז זיין א "נארמאלע" מענטש! ס'דא א געוויסע יארגאנג, ווי מ'קען קלאר זען אז זיי אלע פירן זיך אויף אין פאבליק די זעלבע... דאס האט צוגעברענגט פאר מענטשן צו פילן כל מיני זאכן, וויייל איך בין א משוגענער, איך פיל אנדערש ווי יעדעם.... וכו'
יעצט ווואס איז געווען דיין שאלה?
זיך היילן איז גרינג, דו דארפסט נאר א רצון און אן אפענע דעת! (אויב האלטסטו אנדערש ביסטו נאכנישט אנגעקומען...)
וועגן דעם האב איך געטראכט אז עס קען זיין א שטארקע תועלת צו דורכטוהן די נושא דא אויפן אידישע וועלט פלאטפארמע, און מעגליך אפילו אויסארבעטן א מהלך וויאזוי צו בויען א געזונטע סעלף עסטיעם.
בשם ה' נעשה ונצליח.
איך ווייס נישט ווי ענקזייעטי קומט אריין. אבער איך וויל ענטפערן מיט א שאלה.
פארוואס די זקנים (בערך אכציג און העכער) קענען ארויסגעבן זייער גאנצע כאראקטער אין בית המדרש? די אמאליגע מענטשן זענען געווען פריש און אינגאנצן אפן פאר יעדן. מיין מיינונג פארענטפערט ביידע פראגעס. אמאל זענען מענטשן סאך מער געווען זיך, דאן האט זיך אנגעהויבן די קהילות און עס האט אנגעהויבן ווערן גרויס, אן אונזערע טאטעס (ביי א חלק אייוועלט איינוואוינער זיידעס) האבן זיך אנגעהויבן געפעלן פאר די גאנצע שטאט.... פאר שידוכים און נאך איינרעדענישן אז מ'מוז זיין א "נארמאלע" מענטש! ס'דא א געוויסע יארגאנג, ווי מ'קען קלאר זען אז זיי אלע פירן זיך אויף אין פאבליק די זעלבע... דאס האט צוגעברענגט פאר מענטשן צו פילן כל מיני זאכן, וויייל איך בין א משוגענער, איך פיל אנדערש ווי יעדעם.... וכו'
די תמימות פון די 80 יעריגע אידן די ידיעה אז זיי זענען אזוי ווי זיי זענען מיט זייער שטארקייטן און שוואכקייטן, דאס האט זיי געפירט.
וועגן דעם האב איך געטראכט אז עס קען זיין א שטארקע תועלת צו דורכטוהן די נושא דא אויפן אידישע וועלט פלאטפארמע, און מעגליך אפילו אויסארבעטן א מהלך וויאזוי צו בויען א געזונטע סעלף עסטיעם.
בשם ה' נעשה ונצליח.
איך ווייס נישט ווי ענקזייעטי קומט אריין. אבער איך וויל ענטפערן מיט א שאלה.
פארוואס די זקנים (בערך אכציג און העכער) קענען ארויסגעבן זייער גאנצע כאראקטער אין בית המדרש? די אמאליגע מענטשן זענען געווען פריש און אינגאנצן אפן פאר יעדן. מיין מיינונג פארענטפערט ביידע פראגעס. אמאל זענען מענטשן סאך מער געווען זיך, דאן האט זיך אנגעהויבן די קהילות און עס האט אנגעהויבן ווערן גרויס, אן אונזערע טאטעס (ביי א חלק אייוועלט איינוואוינער זיידעס) האבן זיך אנגעהויבן געפעלן פאר די גאנצע שטאט.... פאר שידוכים און נאך איינרעדענישן אז מ'מוז זיין א "נארמאלע" מענטש! ס'דא א געוויסע יארגאנג, ווי מ'קען קלאר זען אז זיי אלע פירן זיך אויף אין פאבליק די זעלבע... דאס האט צוגעברענגט פאר מענטשן צו פילן כל מיני זאכן, וויייל איך בין א משוגענער, איך פיל אנדערש ווי יעדעם.... וכו'
יעצט ווואס איז געווען דיין שאלה?
דו זאגסט זייער א שטארקע נקודה, אז די סיבה פארוואס מיר ליידן איז די וועג ווי מיר וואוינען און זוכן צו געפעלן איינער פאר'ן צווייטן. אוודאי איז דאס גערעכט.
עס גייט נאך אפילו א שטאפל ווייטער. אונז טוען משוגע'נע זאכן כדי אוועקצולויפן פון זיך. איך גיי געבן איין משל, איך ווייס איך גיי כאפן פאר דעם, אבער האמת ניתן להגיד. עס איז נישטא נאך איין קאמיוניטי אין די גאנצע וועלט וואס פארקט זייער משפחה אויף אכט וואכן, און קומען נאר ארויס אויפ'ן וויקענד צו שפילן וואלי, מאכן מעסיוו קידושים און מלוה מלכה'ס. אויב דעס הייסט נישט אוועקלויפן פון זיך, וואס הייסט עס יא?
דאס וואס דו ברענגסט פונעם פריערדיגן דור אז זיי זענען אויטענטיש, יא, ס'געווען מעלות, אבער אויך אסאך חסרונות, שרייען אויף אנדערע אין ביהמ"ד (איך ווייס נישט צו דו געדענקסט נאך, אבער פלעגט זיין נארמאל) איז נישט אויטענטיש.
אבער לאמיר גיין נאך א שטאפל ווייטער. רוב מלחמה איבערלעבער האבן גענוצט א טול וואס הייסט "סורווייוועל". וואס איז דאס סורווייוועל? סורווייוועל האט דער רבוש"ע אריינגעלייגט אינעם טבע בני אדם. למשל ווען א גוי זעט פארנט פון זיינע אויגן ווי זיין קינד שטארבט פון אן עקסידענט, וואלט ער זיך גע'הרג'עט, ער וואלט נישט געקענט סובל זיין די פעין. דער רבוש"ע האט געמאכט אין אזא פאל אז אלע הרגשים ווערן פארטעמפט און מ'שפירט גארנישט, אלעס איז אפגעהאקט, כדי דער מענטש זאל דאס קענען דורכלעבן (וואס בעצם דאס איז די גורם פון טראומע, ווייל סוף כל סוף וועט עס אויסקלאפן אויפ'ן מענטש, ס'איז געשען וואס איז געשען).
דאס איבריגע איז אן עבודת החיים, אין מיטן זיך איבערגעבן ליד הקב"ה והנהגתו קומט מין עניוועי אן. און ח"ו כבי’ אן דעים איז מען עניוועיס טיף טייער.. וגו’
כך ראיתי מר' אביגדור מילער זצ"ל
ב"ה
איך בין נייגעריג צו זען די ווערטער פון ר' אביגדור זצ"ל. איך קלער צי מ'שמירט סתם אזוי ארויף אויף אים א זאך וואס ער האט נישט געזאגט. און נאכדעם מיינען מענטשן אז ר' אביגדור זצ"ל האט נישט פארשטאנען צו די פראבלעם פון לאו סעלף עסטים.
די חילוק צווישן 'לאו סעלף עסטים' און 'ענווה ושפלות רוח ולב נשבר' איז, אז 'לאו סעלף עסטים' איז ווען א מענטש דרוקט אונטער זיין דעת וואס השי"ת געט אים. ער מאכט עס ווייניגער. ער מאכט אפ ביי זיך אז ער איז בעצם ווייניגער ווי אנדערע מענטשן.
א מענטש דארף אסאך הארעווען צוצוקומען צו עפעס ענווה, ושפלות רוח, ולב נשבר, און דא מיינט ער אז מיט דעם וואס ער דרוקט אונטער זיין דעת האט ער עס קונה געווען. ס'איז אבער נישט ריכטיג. ענווה ושפלות רוח מיינט אז א מענטש אנערקענט אז השי"ת געט אים זיין דעת יעדע רגע. אז ער האט זיך נישט מיט וואס גרויס צו האלטן.
די וואס זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף צו האבן 'סעלף עסטים' מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן צו האבן א גאווה'דיגע, רוח גבוהה'דיגע, סארט סעלף עסטים. זיי מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף זיך צו האבן א 'ערך עצמי' אלץ א דבר נפרד פונעם אייבערשטן. ווייל ביי די אלגעמיינע וועלט איז דא וואס זענען פארנומען אז מ'זאל ארבעטן אויף סעלף עסטים אויף אזא אופן ווי גאווה.
דאס איבריגע איז אן עבודת החיים, אין מיטן זיך איבערגעבן ליד הקב"ה והנהגתו קומט מין עניוועי אן. און ח"ו כבי’ אן דעים איז מען עניוועיס טיף טייער.. וגו’
כך ראיתי מר' אביגדור מילער זצ"ל
ב"ה
איך בין נייגעריג צו זען די ווערטער פון ר' אביגדור זצ"ל. איך קלער צי מ'שמירט סתם אזוי ארויף אויף אים א זאך וואס ער האט נישט געזאגט. און נאכדעם מיינען מענטשן אז ר' אביגדור זצ"ל האט נישט פארשטאנען צו די פראבלעם פון לאו סעלף עסטים.
די חילוק צווישן 'לאו סעלף עסטים' און 'ענווה ושפלות רוח ולב נשבר' איז, אז 'לאו סעלף עסטים' איז ווען א מענטש דרוקט אונטער זיין דעת וואס השי"ת געט אים. ער מאכט עס ווייניגער. ער מאכט אפ ביי זיך אז ער איז בעצם ווייניגער ווי אנדערע מענטשן.
א מענטש דארף אסאך הארעווען צוצוקומען צו עפעס ענווה, ושפלות רוח, ולב נשבר, און דא מיינט ער אז מיט דעם וואס ער דרוקט אונטער זיין דעת האט ער עס קונה געווען. ס'איז אבער נישט ריכטיג. ענווה ושפלות רוח מיינט אז א מענטש אנערקענט אז השי"ת געט אים זיין דעת יעדע רגע. אז ער האט זיך נישט מיט וואס גרויס צו האלטן.
די וואס זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף צו האבן 'סעלף עסטים' מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן צו האבן א גאווה'דיגע, רוח גבוהה'דיגע, סארט סעלף עסטים. זיי מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף זיך צו האבן א 'ערך עצמי' אלץ א דבר נפרד פונעם אייבערשטן. ווייל ביי די אלגעמיינע וועלט איז דא וואס זענען פארנומען אז מ'זאל ארבעטן אויף סעלף עסטים אויף אזא אופן ווי גאווה.
והשם הטוב עוזר ויעזור
נשמה ווי בוסטו נשמה איך ווארט אזוי לאנג אויף דיר.
איך וויל נאר צו לייגען צו דיינע ווערטער זאג מיך אויב איך בין גערעכט.
די גויאישע סעלף עסטים איז כוחי ועוצם ידי. די יודישע סעלף עסטים דארף זיין זיך מבטל צו זיין צו רבושע איך אליין נפגין גארנישט איך קען גארנישט דאס איז ענוה. נישט ענוה איז איך טויג אויף גארנישט.
איך טויג אויף גארנישט איך בין גארנישט ווערט איז נישט ענוה. דאס איז לא סעלף עסטים. געווענליך ווען א מענטש האט לא סעלף עסטים וועט ער נישט קענען דינען דעם אויבערשטען אויך נישט ווייל ווער בין איך וכו.
דאס איבריגע איז אן עבודת החיים, אין מיטן זיך איבערגעבן ליד הקב"ה והנהגתו קומט מין עניוועי אן. און ח"ו כבי’ אן דעים איז מען עניוועיס טיף טייער.. וגו’
כך ראיתי מר' אביגדור מילער זצ"ל
ב"ה
איך בין נייגעריג צו זען די ווערטער פון ר' אביגדור זצ"ל. איך קלער צי מ'שמירט סתם אזוי ארויף אויף אים א זאך וואס ער האט נישט געזאגט. און נאכדעם מיינען מענטשן אז ר' אביגדור זצ"ל האט נישט פארשטאנען צו די פראבלעם פון לאו סעלף עסטים.
די חילוק צווישן 'לאו סעלף עסטים' און 'ענווה ושפלות רוח ולב נשבר' איז, אז 'לאו סעלף עסטים' איז ווען א מענטש דרוקט אונטער זיין דעת וואס השי"ת געט אים. ער מאכט עס ווייניגער. ער מאכט אפ ביי זיך אז ער איז בעצם ווייניגער ווי אנדערע מענטשן.
א מענטש דארף אסאך הארעווען צוצוקומען צו עפעס ענווה, ושפלות רוח, ולב נשבר, און דא מיינט ער אז מיט דעם וואס ער דרוקט אונטער זיין דעת האט ער עס קונה געווען. ס'איז אבער נישט ריכטיג. ענווה ושפלות רוח מיינט אז א מענטש אנערקענט אז השי"ת געט אים זיין דעת יעדע רגע. אז ער האט זיך נישט מיט וואס גרויס צו האלטן.
די וואס זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף צו האבן 'סעלף עסטים' מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן צו האבן א גאווה'דיגע, רוח גבוהה'דיגע, סארט סעלף עסטים. זיי מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף זיך צו האבן א 'ערך עצמי' אלץ א דבר נפרד פונעם אייבערשטן. ווייל ביי די אלגעמיינע וועלט איז דא וואס זענען פארנומען אז מ'זאל ארבעטן אויף סעלף עסטים אויף אזא אופן ווי גאווה.
והשם הטוב עוזר ויעזור
נשמה ווי בוסטו נשמה איך ווארט אזוי לאנג אויף דיר.
איך וויל נאר צו לייגען צו דיינע ווערטער זאג מיך אויב איך בין גערעכט.
די גויאישע סעלף עסטים איז כוחי ועוצם ידי. די יודישע סעלף עסטים דארף זיין זיך מבטל צו זיין צו רבושע איך אליין נפגין גארנישט איך קען גארנישט דאס איז ענוה. נישט ענוה איז איך טויג אויף גארנישט.
איך טויג אויף גארנישט איך בין גארנישט ווערט איז נישט ענוה. דאס איז לא סעלף עסטים. געווענליך ווען א מענטש האט לא סעלף עסטים וועט ער נישט קענען דינען דעם אויבערשטען אויך נישט ווייל ווער בין איך וכו.
שווער צו זאגן, אבער דאך וועל איך אריינקומען מיט מיין מיינונג: ענווה איז וויסן אז דו ביסט א חלק אלוקי ממעל און דו ביסט דא און אלעס וואס דו קענסט און אלעס וואס דו טוסט איז נאר דער אייבערשטער! ווען מ'לעבט אזוי האט מען אוטאמאטיש ענווה. (ס'נישט עפעס א מורא'דיגע הויעכע וועג פון לעבן, ס'קאמאן סענס וואס שטימט שכל'דיג און אפילו עמאציענאל) אין אנדערע ווערטער, ס'מאכט נישט ווייניגער א מענטש, א מענטש וואס לעבט אזוי פילט ווי ער איז א חלק פון די גרעסטע זאך אין דעם יאניווערס, און ס'טאקע אזוי! וויזוי קענסטו פילן גארנישט ווערד ווען דו האסט אזא וויכטיגע תפקיד?! וויזוי קענסטו פילן גרעסער פון איינעם ווען דיין גאנצע דא זיין איז פארן רבש"ע און די יענער די זעלבע?!! מיר זענען אלע איינס! ודו"ק כי קצרתי.
זיך היילן איז גרינג, דו דארפסט נאר א רצון און אן אפענע דעת! (אויב האלטסטו אנדערש ביסטו נאכנישט אנגעקומען...)
דאס איבריגע איז אן עבודת החיים, אין מיטן זיך איבערגעבן ליד הקב"ה והנהגתו קומט מין עניוועי אן. און ח"ו כבי’ אן דעים איז מען עניוועיס טיף טייער.. וגו’
כך ראיתי מר' אביגדור מילער זצ"ל
ב"ה
איך בין נייגעריג צו זען די ווערטער פון ר' אביגדור זצ"ל. איך קלער צי מ'שמירט סתם אזוי ארויף אויף אים א זאך וואס ער האט נישט געזאגט. און נאכדעם מיינען מענטשן אז ר' אביגדור זצ"ל האט נישט פארשטאנען צו די פראבלעם פון לאו סעלף עסטים.
די חילוק צווישן 'לאו סעלף עסטים' און 'ענווה ושפלות רוח ולב נשבר' איז, אז 'לאו סעלף עסטים' איז ווען א מענטש דרוקט אונטער זיין דעת וואס השי"ת געט אים. ער מאכט עס ווייניגער. ער מאכט אפ ביי זיך אז ער איז בעצם ווייניגער ווי אנדערע מענטשן.
א מענטש דארף אסאך הארעווען צוצוקומען צו עפעס ענווה, ושפלות רוח, ולב נשבר, און דא מיינט ער אז מיט דעם וואס ער דרוקט אונטער זיין דעת האט ער עס קונה געווען. ס'איז אבער נישט ריכטיג. ענווה ושפלות רוח מיינט אז א מענטש אנערקענט אז השי"ת געט אים זיין דעת יעדע רגע. אז ער האט זיך נישט מיט וואס גרויס צו האלטן.
די וואס זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף צו האבן 'סעלף עסטים' מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן צו האבן א גאווה'דיגע, רוח גבוהה'דיגע, סארט סעלף עסטים. זיי מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף זיך צו האבן א 'ערך עצמי' אלץ א דבר נפרד פונעם אייבערשטן. ווייל ביי די אלגעמיינע וועלט איז דא וואס זענען פארנומען אז מ'זאל ארבעטן אויף סעלף עסטים אויף אזא אופן ווי גאווה.
והשם הטוב עוזר ויעזור
נשמה ווי בוסטו נשמה איך ווארט אזוי לאנג אויף דיר.
איך וויל נאר צו לייגען צו דיינע ווערטער זאג מיך אויב איך בין גערעכט.
די גויאישע סעלף עסטים איז כוחי ועוצם ידי. די יודישע סעלף עסטים דארף זיין זיך מבטל צו זיין צו רבושע איך אליין נפגין גארנישט איך קען גארנישט דאס איז ענוה. נישט ענוה איז איך טויג אויף גארנישט.
איך טויג אויף גארנישט איך בין גארנישט ווערט איז נישט ענוה. דאס איז לא סעלף עסטים. געווענליך ווען א מענטש האט לא סעלף עסטים וועט ער נישט קענען דינען דעם אויבערשטען אויך נישט ווייל ווער בין איך וכו.
שווער צו זאגן, אבער דאך וועל איך אריינקומען מיט מיין מיינונג: ענווה איז וויסן אז דו ביסט א חלק אלוקי ממעל און דו ביסט דא און אלעס וואס דו קענסט און אלעס וואס דו טוסט איז נאר דער אייבערשטער! ווען מ'לעבט אזוי האט מען אוטאמאטיש ענווה. (ס'נישט עפעס א מורא'דיגע הויעכע וועג פון לעבן, ס'קאמאן סענס וואס שטימט שכל'דיג און אפילו עמאציענאל) אין אנדערע ווערטער, ס'מאכט נישט ווייניגער א מענטש, א מענטש וואס לעבט אזוי פילט ווי ער איז א חלק פון די גרעסטע זאך אין דעם יאניווערס, און ס'טאקע אזוי! וויזוי קענסטו פילן גארנישט ווערד ווען דו האסט אזא וויכטיגע תפקיד?! וויזוי קענסטו פילן גרעסער פון איינעם ווען דיין גאנצע דא זיין איז פארן רבש"ע און די יענער די זעלבע?!! מיר זענען אלע איינס! ודו"ק כי קצרתי.
דו זאגסט זייער גיט די פראבלעם איז אבער אז לוי סעלף עסטיעם איז נישט קיין מוח זאך סאיז א עמאציאנאלער זאך ממילה דו קענסט נישט קימען מיט שכל און מסביר זיין א עמאציאנאל זאך
דאס איבריגע איז אן עבודת החיים, אין מיטן זיך איבערגעבן ליד הקב"ה והנהגתו קומט מין עניוועי אן. און ח"ו כבי’ אן דעים איז מען עניוועיס טיף טייער.. וגו’
כך ראיתי מר' אביגדור מילער זצ"ל
ב"ה
איך בין נייגעריג צו זען די ווערטער פון ר' אביגדור זצ"ל. איך קלער צי מ'שמירט סתם אזוי ארויף אויף אים א זאך וואס ער האט נישט געזאגט. און נאכדעם מיינען מענטשן אז ר' אביגדור זצ"ל האט נישט פארשטאנען צו די פראבלעם פון לאו סעלף עסטים.
די חילוק צווישן 'לאו סעלף עסטים' און 'ענווה ושפלות רוח ולב נשבר' איז, אז 'לאו סעלף עסטים' איז ווען א מענטש דרוקט אונטער זיין דעת וואס השי"ת געט אים. ער מאכט עס ווייניגער. ער מאכט אפ ביי זיך אז ער איז בעצם ווייניגער ווי אנדערע מענטשן.
א מענטש דארף אסאך הארעווען צוצוקומען צו עפעס ענווה, ושפלות רוח, ולב נשבר, און דא מיינט ער אז מיט דעם וואס ער דרוקט אונטער זיין דעת האט ער עס קונה געווען. ס'איז אבער נישט ריכטיג. ענווה ושפלות רוח מיינט אז א מענטש אנערקענט אז השי"ת געט אים זיין דעת יעדע רגע. אז ער האט זיך נישט מיט וואס גרויס צו האלטן.
די וואס זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף צו האבן 'סעלף עסטים' מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן צו האבן א גאווה'דיגע, רוח גבוהה'דיגע, סארט סעלף עסטים. זיי מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף זיך צו האבן א 'ערך עצמי' אלץ א דבר נפרד פונעם אייבערשטן. ווייל ביי די אלגעמיינע וועלט איז דא וואס זענען פארנומען אז מ'זאל ארבעטן אויף סעלף עסטים אויף אזא אופן ווי גאווה.
והשם הטוב עוזר ויעזור
נשמה ווי בוסטו נשמה איך ווארט אזוי לאנג אויף דיר.
איך וויל נאר צו לייגען צו דיינע ווערטער זאג מיך אויב איך בין גערעכט.
די גויאישע סעלף עסטים איז כוחי ועוצם ידי. די יודישע סעלף עסטים דארף זיין זיך מבטל צו זיין צו רבושע איך אליין נפגין גארנישט איך קען גארנישט דאס איז ענוה. נישט ענוה איז איך טויג אויף גארנישט.
איך טויג אויף גארנישט איך בין גארנישט ווערט איז נישט ענוה. דאס איז לא סעלף עסטים. געווענליך ווען א מענטש האט לא סעלף עסטים וועט ער נישט קענען דינען דעם אויבערשטען אויך נישט ווייל ווער בין איך וכו.
ב"ה
אונזערע ספרים הקדושים זאגן אז דו ביסט גערעכט. עיין בספר יושר דברי האמת, און נאך און נאך. דער יושר דברי אמת אין שטיקל 'כה' רעדט פון 'לאו סעלף עסטים' ברוחניות.
איך בין נייגעריג צו זען די ווערטער פון ר' אביגדור זצ"ל. איך קלער צי מ'שמירט סתם אזוי ארויף אויף אים א זאך וואס ער האט נישט געזאגט. און נאכדעם מיינען מענטשן אז ר' אביגדור זצ"ל האט נישט פארשטאנען צו די פראבלעם פון לאו סעלף עסטים.
די חילוק צווישן 'לאו סעלף עסטים' און 'ענווה ושפלות רוח ולב נשבר' איז, אז 'לאו סעלף עסטים' איז ווען א מענטש דרוקט אונטער זיין דעת וואס השי"ת געט אים. ער מאכט עס ווייניגער. ער מאכט אפ ביי זיך אז ער איז בעצם ווייניגער ווי אנדערע מענטשן.
א מענטש דארף אסאך הארעווען צוצוקומען צו עפעס ענווה, ושפלות רוח, ולב נשבר, און דא מיינט ער אז מיט דעם וואס ער דרוקט אונטער זיין דעת האט ער עס קונה געווען. ס'איז אבער נישט ריכטיג. ענווה ושפלות רוח מיינט אז א מענטש אנערקענט אז השי"ת געט אים זיין דעת יעדע רגע. אז ער האט זיך נישט מיט וואס גרויס צו האלטן.
די וואס זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף צו האבן 'סעלף עסטים' מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן צו האבן א גאווה'דיגע, רוח גבוהה'דיגע, סארט סעלף עסטים. זיי מיינען צו זאגן אז מ'זאל נישט ארבעטן אויף זיך צו האבן א 'ערך עצמי' אלץ א דבר נפרד פונעם אייבערשטן. ווייל ביי די אלגעמיינע וועלט איז דא וואס זענען פארנומען אז מ'זאל ארבעטן אויף סעלף עסטים אויף אזא אופן ווי גאווה.
והשם הטוב עוזר ויעזור
נשמה ווי בוסטו נשמה איך ווארט אזוי לאנג אויף דיר.
איך וויל נאר צו לייגען צו דיינע ווערטער זאג מיך אויב איך בין גערעכט.
די גויאישע סעלף עסטים איז כוחי ועוצם ידי. די יודישע סעלף עסטים דארף זיין זיך מבטל צו זיין צו רבושע איך אליין נפגין גארנישט איך קען גארנישט דאס איז ענוה. נישט ענוה איז איך טויג אויף גארנישט.
איך טויג אויף גארנישט איך בין גארנישט ווערט איז נישט ענוה. דאס איז לא סעלף עסטים. געווענליך ווען א מענטש האט לא סעלף עסטים וועט ער נישט קענען דינען דעם אויבערשטען אויך נישט ווייל ווער בין איך וכו.
שווער צו זאגן, אבער דאך וועל איך אריינקומען מיט מיין מיינונג: ענווה איז וויסן אז דו ביסט א חלק אלוקי ממעל און דו ביסט דא און אלעס וואס דו קענסט און אלעס וואס דו טוסט איז נאר דער אייבערשטער! ווען מ'לעבט אזוי האט מען אוטאמאטיש ענווה. (ס'נישט עפעס א מורא'דיגע הויעכע וועג פון לעבן, ס'קאמאן סענס וואס שטימט שכל'דיג און אפילו עמאציענאל) אין אנדערע ווערטער, ס'מאכט נישט ווייניגער א מענטש, א מענטש וואס לעבט אזוי פילט ווי ער איז א חלק פון די גרעסטע זאך אין דעם יאניווערס, און ס'טאקע אזוי! וויזוי קענסטו פילן גארנישט ווערד ווען דו האסט אזא וויכטיגע תפקיד?! וויזוי קענסטו פילן גרעסער פון איינעם ווען דיין גאנצע דא זיין איז פארן רבש"ע און די יענער די זעלבע?!! מיר זענען אלע איינס! ודו"ק כי קצרתי.
דו זאגסט זייער גיט די פראבלעם איז אבער אז לוי סעלף עסטיעם איז נישט קיין מוח זאך סאיז א עמאציאנאלער זאך ממילה דו קענסט נישט קימען מיט שכל און מסביר זיין א עמאציאנאל זאך
It doesn't work!
איך פארשטיי פון אייער תגובה אז איר האט נישט דורך געליינט ביז אהער, וועל איך עס צונעמען אין גאר קורצן: עמאציענאל פאר זיך, איז אויך א מח זאך!!!
זיך היילן איז גרינג, דו דארפסט נאר א רצון און אן אפענע דעת! (אויב האלטסטו אנדערש ביסטו נאכנישט אנגעקומען...)
