קבלת התורה! וואס בין איך מקבל ?
היות דער יום טוב שבועות איז שוין (כמעט) דא, אין א מזל'דיגער שעה. טראכט איך אויסצוגעבן מיינע געפילן אויפן סקרין, כאטשיג איך בין נישט קיין עקספיריענסד שרייבער.
און אויב איינער וועט דאך הנאה האבן וועט עס זיין בבחינת מתנת חנם.
די ספרים ערקלערן אז וועגן דעם ווערט די יו"ט שבועות אנגערופן "עצרת",
ווייל אנדערש ווי פסח און סוכות וואס די ספעציעלע מצוה פונעם יו"ט פארלאנגט א שווערע (אבער זיסער,עכ"פ אזוי דארף עס זיין) הכנה צו די יו"ט. פסח מיט די מצות און סוכות אויפצובויען די סוכה.
משא"כ שבועות איז נישטא קיין ספעציעלע מצוה, בלייבט נאר די חלק פון זיך אפהאלטן פון א מלאכה.
דערפאר פאסט די נאמען "עצרת" וואס דאס מיינט זיך צוריק האלטן פון א מלאכה.
אבער מיר האבן דאך יא א ספעציעלע מצוה וואס מיר זענען זיך נוהג אום שבועות, דאס עסן "מיליכיגס". וואס דאס איז ,בדרך אגב, פון מיינע באליבסטע מצוות, נא מתוך שלא לשמה..
די מנהג איז א הייליגער, וואס די ספרים זענען עס מבאר עפ"י פשט רמז דרוש סוד.
אבער איך וויל אראפברענגן וואס איך האב געהערט פון מיין ראש הישיבה שליט"א, כאטש די טייטש איז נישט עפעס ווער ווייסט וואס, אבער דער לימוד איז מיר בשעתו אריין אין די ביינער.
עס זענען פארהאן טעג אין יאר וואס זענען פרייליכע טעג ווי שבת און יום טוב וואס דעמאלטס איז דא א חיוב צו עסן פלייש וויבאלד בשר ויין איז דאך משמח.
נאכדעם איז דא טעג וואס ווערן אנגערופן "ימים נמוכים" ווי די ניין טעג וואס דעמאלט איז אסור צו עסן פלייש. נו וואס עסט מען אנשטאט? מילכיגס!
צוליב דעם עסט מען שבועות קודם א מילכיגע סעודה און דערנאך א פליישיגע, צו ווייזן אז נישט קיין חילוק צו מ'איז פרייליך אדער נישט. וועלן מיר האלטן די תורה.
די טעג פון א בשר ודם איז קיינמאל נישט אויפ'ן זעלבן מצב.
צומאל איז ער אין א גוטן מוד און אמאל נישט. איין טאג גייט אים אלעס ברום המעלה און א אנדערע טאג איז ביי אים מיט'ן פיטום אראפ.
די זאך וואס די באשעפער וויל פון אונז איז, אים צו דינען נישט קיין חילוק אין וועלכן מצב.(געהערט אמאל א גוטן טייטש, "ובכל מאדך -מיט אלע דיינע מודס")
און נאך מער ווי דעם, די באשעפער האט הנאה צו זעהן ווי א איד טוט זיין רצון דווקא ווען עס איז אים שווער.
ווי עס שטייט אין מאור עינים פ' יתרו, פארוואס האט אויסגעפעלט כפה הר כגיגית זיי האבן דאך געזאגט נעשה ונשמע?
נאר פשט איז, נשמע מיינט, ווען אלעס גייט גוט.
נישטא קיין שוועריגקייט וואס אונז רופן "מניעות". ס'וויל זיך לערנען און דאווענען. די יצה"ר שטערט נישט. בקיצור, מוחין דגדלות.
ווען עס איז "נשמע -מ'דערהערט", איז נישט א קינץ צו זאגן "נעשה". ווייל דעמאלטס איז עס א תאווה ככל התאוות..
אבער ווען מ'איז כופה די בארג, עס איז א זמן וואס עס לערנט זיך נישט, עס דאווענט זיך נישט, מ'האט נישט קיין נערווען צו גארנישט. און דאך איז מען זיך מתגבר.דעמאלט איז מען ריכטיג מקבל די תורה.
און דאס איז אונזער גאנצן תכלית. ווייל מלאכים,האט דער אייבערשטער אסאך. ער דארף אונז קליינע מענטשעלעך וואס זענען באשאפן געווארן מיט א גוף וואס שלעפט אראפ און עכ"ז שטארקן מיר זיך צו טאן זיין ווילן, פון דעם שעפט ער כביכול, נחת.
די זעלבע מיט די שכר וואס ערווארט אונז, טוב אחת בצער ממאה שלא בצער.
ביי די תפלה פון רבי נחוני' בן הקנה שטייט: שאנו עמלים והם עמלים אנו עמלים ומקבלים שכר והם עמלים ואינם מקבלים שכר.
פרעגט דער חפץ חיים האסטו אמאל געזעהן א מענטש וואס באקומט נישט באצאלט פאר זיין ארבעט? וואס מיינט דאס ואינם מקבלים שכר?
נאר די תירוץ איז, ווען דו נעמסט א בעל מלאכה דיר צו פארעכטן עפעס. און ער האט געארבעט ביטער שווער, אבער ער האט עס נישט געענדיגט. וועסטו אים
גארנישט באצאלן, פארוואס? ווייל דו דארפסט נישט זיין ארבעט, אלס דיר אויס זאל ער עס פארטיגען אין אפאר מינוט. די ווילסט זעהן די ארבעט קאמפליטלי דאן.
אנדערש איז ביים אייבירשטען וואס ער באצאלט אויף די עמל, לויט די פלאג וואס מען לייגט אריין.
דאס איז פשט שאנו עמלים ומקבלים שכר אויף די "עמל" באקומען מיר שכר.
ווען עס קומט די יום טוב שבועות וועלן מיר פראבירן זיך מקבל זיין אויסצופירן וואס עס שטייט אין די תורה אין אלע מיני מצבים. זאל עס זיין רוחניות'דיגע אדער גשמיות'דיגע מניעות.
אין מיט'ן הילף פונעם בורא דער נותן התורה וועלן מיר טאן וואס מיר דארפן אויפטוהן אויף דעם עולם.
להערה, באמת אויף דעם נושא זענען פול אלע ספרים מיט משלים און מעשיות כידוע, איך האב נאר אראפגעברענגט וואס איך געדענק אויפן מינוט.
והשנית, טוט מיר אנטשולדיגן, אויב עס איז נישט לויט די כללי הכתיבה.
א פרייליכן, געהויבענעם יו"ט
און אויב איינער וועט דאך הנאה האבן וועט עס זיין בבחינת מתנת חנם.
די ספרים ערקלערן אז וועגן דעם ווערט די יו"ט שבועות אנגערופן "עצרת",
ווייל אנדערש ווי פסח און סוכות וואס די ספעציעלע מצוה פונעם יו"ט פארלאנגט א שווערע (אבער זיסער,עכ"פ אזוי דארף עס זיין) הכנה צו די יו"ט. פסח מיט די מצות און סוכות אויפצובויען די סוכה.
משא"כ שבועות איז נישטא קיין ספעציעלע מצוה, בלייבט נאר די חלק פון זיך אפהאלטן פון א מלאכה.
דערפאר פאסט די נאמען "עצרת" וואס דאס מיינט זיך צוריק האלטן פון א מלאכה.
אבער מיר האבן דאך יא א ספעציעלע מצוה וואס מיר זענען זיך נוהג אום שבועות, דאס עסן "מיליכיגס". וואס דאס איז ,בדרך אגב, פון מיינע באליבסטע מצוות, נא מתוך שלא לשמה..
די מנהג איז א הייליגער, וואס די ספרים זענען עס מבאר עפ"י פשט רמז דרוש סוד.
אבער איך וויל אראפברענגן וואס איך האב געהערט פון מיין ראש הישיבה שליט"א, כאטש די טייטש איז נישט עפעס ווער ווייסט וואס, אבער דער לימוד איז מיר בשעתו אריין אין די ביינער.
עס זענען פארהאן טעג אין יאר וואס זענען פרייליכע טעג ווי שבת און יום טוב וואס דעמאלטס איז דא א חיוב צו עסן פלייש וויבאלד בשר ויין איז דאך משמח.
נאכדעם איז דא טעג וואס ווערן אנגערופן "ימים נמוכים" ווי די ניין טעג וואס דעמאלט איז אסור צו עסן פלייש. נו וואס עסט מען אנשטאט? מילכיגס!
צוליב דעם עסט מען שבועות קודם א מילכיגע סעודה און דערנאך א פליישיגע, צו ווייזן אז נישט קיין חילוק צו מ'איז פרייליך אדער נישט. וועלן מיר האלטן די תורה.
די טעג פון א בשר ודם איז קיינמאל נישט אויפ'ן זעלבן מצב.
צומאל איז ער אין א גוטן מוד און אמאל נישט. איין טאג גייט אים אלעס ברום המעלה און א אנדערע טאג איז ביי אים מיט'ן פיטום אראפ.
די זאך וואס די באשעפער וויל פון אונז איז, אים צו דינען נישט קיין חילוק אין וועלכן מצב.(געהערט אמאל א גוטן טייטש, "ובכל מאדך -מיט אלע דיינע מודס")
און נאך מער ווי דעם, די באשעפער האט הנאה צו זעהן ווי א איד טוט זיין רצון דווקא ווען עס איז אים שווער.
ווי עס שטייט אין מאור עינים פ' יתרו, פארוואס האט אויסגעפעלט כפה הר כגיגית זיי האבן דאך געזאגט נעשה ונשמע?
נאר פשט איז, נשמע מיינט, ווען אלעס גייט גוט.
נישטא קיין שוועריגקייט וואס אונז רופן "מניעות". ס'וויל זיך לערנען און דאווענען. די יצה"ר שטערט נישט. בקיצור, מוחין דגדלות.
ווען עס איז "נשמע -מ'דערהערט", איז נישט א קינץ צו זאגן "נעשה". ווייל דעמאלטס איז עס א תאווה ככל התאוות..
אבער ווען מ'איז כופה די בארג, עס איז א זמן וואס עס לערנט זיך נישט, עס דאווענט זיך נישט, מ'האט נישט קיין נערווען צו גארנישט. און דאך איז מען זיך מתגבר.דעמאלט איז מען ריכטיג מקבל די תורה.
און דאס איז אונזער גאנצן תכלית. ווייל מלאכים,האט דער אייבערשטער אסאך. ער דארף אונז קליינע מענטשעלעך וואס זענען באשאפן געווארן מיט א גוף וואס שלעפט אראפ און עכ"ז שטארקן מיר זיך צו טאן זיין ווילן, פון דעם שעפט ער כביכול, נחת.
די זעלבע מיט די שכר וואס ערווארט אונז, טוב אחת בצער ממאה שלא בצער.
ביי די תפלה פון רבי נחוני' בן הקנה שטייט: שאנו עמלים והם עמלים אנו עמלים ומקבלים שכר והם עמלים ואינם מקבלים שכר.
פרעגט דער חפץ חיים האסטו אמאל געזעהן א מענטש וואס באקומט נישט באצאלט פאר זיין ארבעט? וואס מיינט דאס ואינם מקבלים שכר?
נאר די תירוץ איז, ווען דו נעמסט א בעל מלאכה דיר צו פארעכטן עפעס. און ער האט געארבעט ביטער שווער, אבער ער האט עס נישט געענדיגט. וועסטו אים
גארנישט באצאלן, פארוואס? ווייל דו דארפסט נישט זיין ארבעט, אלס דיר אויס זאל ער עס פארטיגען אין אפאר מינוט. די ווילסט זעהן די ארבעט קאמפליטלי דאן.
אנדערש איז ביים אייבירשטען וואס ער באצאלט אויף די עמל, לויט די פלאג וואס מען לייגט אריין.
דאס איז פשט שאנו עמלים ומקבלים שכר אויף די "עמל" באקומען מיר שכר.
ווען עס קומט די יום טוב שבועות וועלן מיר פראבירן זיך מקבל זיין אויסצופירן וואס עס שטייט אין די תורה אין אלע מיני מצבים. זאל עס זיין רוחניות'דיגע אדער גשמיות'דיגע מניעות.
אין מיט'ן הילף פונעם בורא דער נותן התורה וועלן מיר טאן וואס מיר דארפן אויפטוהן אויף דעם עולם.
להערה, באמת אויף דעם נושא זענען פול אלע ספרים מיט משלים און מעשיות כידוע, איך האב נאר אראפגעברענגט וואס איך געדענק אויפן מינוט.
והשנית, טוט מיר אנטשולדיגן, אויב עס איז נישט לויט די כללי הכתיבה.
א פרייליכן, געהויבענעם יו"ט
אני מאמין באמונה שלימה שהבורא יתברך שמו הוא בורא ומנהיג לכל הברואים והוא לבדו עשה ועושה ויעשה לכל המעשים