מיין רייזע צו נפשיות'דיגע געזונטהייט
איך בון שילדיג אן אלטן חוב וואס איך האב מיר אמאל מקבל געווען צו מפרסם זיין מיינע נפשיות'דיגע דורכגענג און ווי אזוי דער אייבערשטער האט מיר געהאלפן און געפירט צו א נייעם לעבן וואס איך האב נישט געחלמט אז איך וועל אמאל דערגרייכן
געווען איז דאס מיט יארן צוריק, געווען א בחור'ל די מח איז מיר געווען ווי ראלי-קאסטער, עס איז ארום געפארן אן מיין רשות נאכאמאל און נאכאמאל (שפעטער'דיגע דייעגנויז האט דאס אנגעריפן OCD אן קיין מעשים) וואס און טייל פעלער האט עס געברענגט צו שטארקע אינגזייעטי, אזוי איז עס אנגעגאנגן עטליכע יאר פון די 13 ביז די 14 פון די 14 ביז די 15, דערווייל האבן די ארימיגע נישט אנגעזעהן וואס עס קומט אלס פאר און מיינע מח קעמערליך, איך האב געהייסן א שטילע ערליכע בחור איך האב געהאט א נאטירליכע פראנט ארויפגעצויגן אויף מיין פנים, די יסורי הנפש זענען געווען גרויס בעיקר ווען איך האב מיך געטראפן און א קאנפליקט צווישן מיין מח און מיין פראנט מיט וואס איך האב מיך ארום געטראגן.
מיין קשר מיט חברים איז געווען זייער נישט סאליד ווייל ווי מער צייט עס איז אריין און די חברותא'שאפט האט זיך אנגעהויבן צו דרייען מיין סי די אז אפשר ווערט דער חבר נערוועס פון מיר און אזעליכע ענדליכע מחשבות וואס האבן מיך געמאכט ציביסליך זיך אפלאזן פון די חברותא'שאפט
ביי די 15 יאר בון איך אריבער לערנען און א אנדערע ישיבה דארט איז געווען א ראש ישיבה א שטיקל מבין אויף א בחור און ער האט דערקענט אויף מיר אז עפעס גייט פאר און ער האט מיך געוואלט העלפן אבער איך בון געווען אזוי צימישט אז איך האב אים נישט געקענט אראפלייגן וואס עס גייט פאר מיט מיר, ביז עס איז געקומען א געלענגהייט און ער האט פון מיר ארויס באקומען וואס ער האט געדארפט און לויט דעם האט מיר ציגעשטעלט א טערעפיסט וואס זאל רעדן צי מיר וועכענטליך, איך האב גארבעט מיט די טערעפיסט פאר א שטיק צייט און זאכן האבן זיך געריקט פאראויס אבער איך האב נאך נישט געפילט אז איך בון פארטיג.
פון דארט בון איך אריבער צו א אנדערע ישיבה, מיין קשר צו חברים איז נאך אלס געווען אזוי ווי אויבן געשריבען עס האט נישט אנגעהאלטן צו לאנג, מיין קאפ האט זיך נאך ווייטער געדרייט ווי א סי די אבער אזויפיל האט די טערעפי אויף געטון אז איך האב געזעהן אז די זאכן זענען נישט קיין ריאליטעט עס איז נאר דמיון, דאס האט געהאלפן אז די דמיונות זאלן זיך נישט איינזעצען טיפער אין נפש.
מיינע עלטערן האבן געוויסט אז איך בון א פארמאכטע אבער זענען נישט געווען באוויסטזיניג און וואסערע אימאשענעל כאוואליעס איך דריי מיך ארום, איז ווען סאיז געקומען צו שדוכים האבן זיי געזיכט דאס בעסטע פאר מיר, און ב"ה זיי האבן געטראפן דעם ריכטיגן שדוך לסימן טוב ולמזל טוב, אזוי אריין גייענדיג טיפער און מיין חתן'שאפטיגע חדשים האט זיך מיין אינגזייעטי צישפילט וואס וועט זיין דא, מיט חברים האב איך געקענט מענידשען אוועק צו גיין פון זיי ווען מיינע מחשבות האבן מיך געפייניגט אבער איך גיי דא חתונה האבן איך וועל ווערן סטאק און מיין איקזייעטי וועט שטייגן אז איך וועל עס נישט דערטראגן, בקיצור איך האב מיך געזעהן פאר א זיכערע דורכפאל און חתונה געהאטע לעבן, איך האב מיך שוין געזעהן אלס גרוש מיט א פארביטערטע לעבן פאר מיר.
פון גרויס פארלוירנקייט איז מיר אויפגעקומען אויפן געדאנק סדא א באשעפער אויף די וועלט, מען האט מיך געלערנט אז ער הערט אויס תפילות ישראל, הגם איך אלס חתן בחור איז מיר נאכנישט אויס געקומען צו זיין און אזא פארגעלעגנהייט צו קענען מתפלל זיין פון א עכטע ממעמקים און איך זאל בייגעוווינען די ישועת השם, דאך האב איך אראפגעלייגט א תפילה פון טיפן הארצן, מיט אסאך טרערן, און איך האב געזאגט פארן אייבערשטן, איך ווייס נישט גארנישט, נאר פון חדר האט מען מיר געזאגט אז די ביסט א שומע תפילות ישראל, ווייז מיר עס, איך זאל עס זעהן, ווייז מיר אז אפילו אזאך וואס מיט מיין קאלקעלעשן קומט נישט ארויס קיין גוטע תוצאות, קענסטו עס יא באווייזן אז עפעס זאל זיך דא טוישן, איך האב מיך אויסגעוויינט, באשעפער קיינער פארשטייט מיך נישט קיינער ווייסט נישט וואס עס טוט זיך אין מיר, דערפאר קען מיר קיינער נישט העלפן, איך בון אינגאנצן א פארלוירענער, נאר די קענסטו מיך פארשטיין, און איך האב דעמאלטס ציגעזאגט אז אויב איך וועל געהאלפן ווערן וועל איך מפרסם זיין אז אויב מען מתפלל פון טיפן הארצן הערט דער אייבערשטער צו.
וואס האט דער אייבערשטער געטון, ער האט געמאכט אז מיין טאטע זאל באמערקן אז עפעס באזינדער גייט דא פאר, ער האט מיך גענימען צו א גרויסן דאקטאר און ער האט ב"ה גלייך צוגעטראפן די ריכטיגע מעדעצין און נאך אפאר וואכן איז געווען ותשקוט הארץ מיינע מחשבות האבן זיך אפגעשטעלט, אויס מיט איגזייעטי אויס מיט די OCD און איך בון ציגעגאנגן צו די חתונה מיט א רואיגקייט.
עס איז שוין אריבער א שיינע פאר יאר זייט דעמאלטס איך האב שוין אליינס חתונה געמאכט אפאר קינדער ב"ה אבער איך האב קיינמאל נישט געהאט די געלעגנהייט צו מפרסם זיין דאס וואס איך האב צו געזאגט ווייל איך בון נישט אין די פאזיציע וואס איז משפיע פאר אנדערע, לעצטנס איז מיר בייגעפאלן אז איך קען דא אויפן וועלטעל עס מפרסם זיין.
געווען איז דאס מיט יארן צוריק, געווען א בחור'ל די מח איז מיר געווען ווי ראלי-קאסטער, עס איז ארום געפארן אן מיין רשות נאכאמאל און נאכאמאל (שפעטער'דיגע דייעגנויז האט דאס אנגעריפן OCD אן קיין מעשים) וואס און טייל פעלער האט עס געברענגט צו שטארקע אינגזייעטי, אזוי איז עס אנגעגאנגן עטליכע יאר פון די 13 ביז די 14 פון די 14 ביז די 15, דערווייל האבן די ארימיגע נישט אנגעזעהן וואס עס קומט אלס פאר און מיינע מח קעמערליך, איך האב געהייסן א שטילע ערליכע בחור איך האב געהאט א נאטירליכע פראנט ארויפגעצויגן אויף מיין פנים, די יסורי הנפש זענען געווען גרויס בעיקר ווען איך האב מיך געטראפן און א קאנפליקט צווישן מיין מח און מיין פראנט מיט וואס איך האב מיך ארום געטראגן.
מיין קשר מיט חברים איז געווען זייער נישט סאליד ווייל ווי מער צייט עס איז אריין און די חברותא'שאפט האט זיך אנגעהויבן צו דרייען מיין סי די אז אפשר ווערט דער חבר נערוועס פון מיר און אזעליכע ענדליכע מחשבות וואס האבן מיך געמאכט ציביסליך זיך אפלאזן פון די חברותא'שאפט
ביי די 15 יאר בון איך אריבער לערנען און א אנדערע ישיבה דארט איז געווען א ראש ישיבה א שטיקל מבין אויף א בחור און ער האט דערקענט אויף מיר אז עפעס גייט פאר און ער האט מיך געוואלט העלפן אבער איך בון געווען אזוי צימישט אז איך האב אים נישט געקענט אראפלייגן וואס עס גייט פאר מיט מיר, ביז עס איז געקומען א געלענגהייט און ער האט פון מיר ארויס באקומען וואס ער האט געדארפט און לויט דעם האט מיר ציגעשטעלט א טערעפיסט וואס זאל רעדן צי מיר וועכענטליך, איך האב גארבעט מיט די טערעפיסט פאר א שטיק צייט און זאכן האבן זיך געריקט פאראויס אבער איך האב נאך נישט געפילט אז איך בון פארטיג.
פון דארט בון איך אריבער צו א אנדערע ישיבה, מיין קשר צו חברים איז נאך אלס געווען אזוי ווי אויבן געשריבען עס האט נישט אנגעהאלטן צו לאנג, מיין קאפ האט זיך נאך ווייטער געדרייט ווי א סי די אבער אזויפיל האט די טערעפי אויף געטון אז איך האב געזעהן אז די זאכן זענען נישט קיין ריאליטעט עס איז נאר דמיון, דאס האט געהאלפן אז די דמיונות זאלן זיך נישט איינזעצען טיפער אין נפש.
מיינע עלטערן האבן געוויסט אז איך בון א פארמאכטע אבער זענען נישט געווען באוויסטזיניג און וואסערע אימאשענעל כאוואליעס איך דריי מיך ארום, איז ווען סאיז געקומען צו שדוכים האבן זיי געזיכט דאס בעסטע פאר מיר, און ב"ה זיי האבן געטראפן דעם ריכטיגן שדוך לסימן טוב ולמזל טוב, אזוי אריין גייענדיג טיפער און מיין חתן'שאפטיגע חדשים האט זיך מיין אינגזייעטי צישפילט וואס וועט זיין דא, מיט חברים האב איך געקענט מענידשען אוועק צו גיין פון זיי ווען מיינע מחשבות האבן מיך געפייניגט אבער איך גיי דא חתונה האבן איך וועל ווערן סטאק און מיין איקזייעטי וועט שטייגן אז איך וועל עס נישט דערטראגן, בקיצור איך האב מיך געזעהן פאר א זיכערע דורכפאל און חתונה געהאטע לעבן, איך האב מיך שוין געזעהן אלס גרוש מיט א פארביטערטע לעבן פאר מיר.
פון גרויס פארלוירנקייט איז מיר אויפגעקומען אויפן געדאנק סדא א באשעפער אויף די וועלט, מען האט מיך געלערנט אז ער הערט אויס תפילות ישראל, הגם איך אלס חתן בחור איז מיר נאכנישט אויס געקומען צו זיין און אזא פארגעלעגנהייט צו קענען מתפלל זיין פון א עכטע ממעמקים און איך זאל בייגעוווינען די ישועת השם, דאך האב איך אראפגעלייגט א תפילה פון טיפן הארצן, מיט אסאך טרערן, און איך האב געזאגט פארן אייבערשטן, איך ווייס נישט גארנישט, נאר פון חדר האט מען מיר געזאגט אז די ביסט א שומע תפילות ישראל, ווייז מיר עס, איך זאל עס זעהן, ווייז מיר אז אפילו אזאך וואס מיט מיין קאלקעלעשן קומט נישט ארויס קיין גוטע תוצאות, קענסטו עס יא באווייזן אז עפעס זאל זיך דא טוישן, איך האב מיך אויסגעוויינט, באשעפער קיינער פארשטייט מיך נישט קיינער ווייסט נישט וואס עס טוט זיך אין מיר, דערפאר קען מיר קיינער נישט העלפן, איך בון אינגאנצן א פארלוירענער, נאר די קענסטו מיך פארשטיין, און איך האב דעמאלטס ציגעזאגט אז אויב איך וועל געהאלפן ווערן וועל איך מפרסם זיין אז אויב מען מתפלל פון טיפן הארצן הערט דער אייבערשטער צו.
וואס האט דער אייבערשטער געטון, ער האט געמאכט אז מיין טאטע זאל באמערקן אז עפעס באזינדער גייט דא פאר, ער האט מיך גענימען צו א גרויסן דאקטאר און ער האט ב"ה גלייך צוגעטראפן די ריכטיגע מעדעצין און נאך אפאר וואכן איז געווען ותשקוט הארץ מיינע מחשבות האבן זיך אפגעשטעלט, אויס מיט איגזייעטי אויס מיט די OCD און איך בון ציגעגאנגן צו די חתונה מיט א רואיגקייט.
עס איז שוין אריבער א שיינע פאר יאר זייט דעמאלטס איך האב שוין אליינס חתונה געמאכט אפאר קינדער ב"ה אבער איך האב קיינמאל נישט געהאט די געלעגנהייט צו מפרסם זיין דאס וואס איך האב צו געזאגט ווייל איך בון נישט אין די פאזיציע וואס איז משפיע פאר אנדערע, לעצטנס איז מיר בייגעפאלן אז איך קען דא אויפן וועלטעל עס מפרסם זיין.
