דעם רבינ'ס ענטפער- הרה''ק מטאהש זי''ע
ר' מיכל פארט שווערליך אראפ דעם באקאנטען בית החיים ראוד, סאיז נישט שווער ווייל די קאר איז איבערגעפילט אדער ווייל די וועג איז אנגעלייגט מיט שניי, סאיז זיין מח וואס איז אנגעלייגט מיט שווערע דאגות אין זיין געוויסן מיט גרויסע חובות. שוין א לענגערע וויילע וואס ר' מיכל מוטשעט זיך מיט פרנסה ער קען זיך עפעס נישט מסדר זיין, אין זיין שווערע מצב האט ער זיך געטראפן ארומדרייען מיט קרעדיט קארדס ליינס אף קרעדיט און אלע זייערע אנדערע שותפים וקרובים וואס הצד השוה שבהם אז עס שלעפט אריין דעם מענטש אין אן ענדלאזן שדים טאנץ פון בארגן פון הענדל צו באצאלן פאר מענדל און אזוי ווייטער... צו דעם אלעם האט נאך אן אומגעלונגענעם געשעפט צוגעלייגט נאך א צענער צום הויפן און אנגעשלאסן נאך א שותף צום ווילדן ראד.
אלזא, אז קיין ברויט אין שטוב איז נישט פארהאנען און קיין ליכט אינעם טונעל זעט זיך גארנישט אן, איז ר' מיכל יעצט אויפן וועג צום ציון הקדוש אין טאהש אשר ישועות בו מקיפות, דער צדיק וואס ביים זיין דא אויף די וועלט איז ער געווען דער תל שכל פיות פונים בו, דער עמוד צלותהון של ישראל און האט אזויפיל משפיע געווען פאר אידישע קינדער בני חיי ומזוני, איז אוודאי ווען ער איז אויף יענער וועלט שעומד שם ומשמש וקרוי חי איז דאס דער ריכטיגער פלאץ זיך אויסצוגיסן דאס הארץ און אפלאדענען די שווערע פעקלעך מט דאגות.
קאפיטל נאך קאפיטל וויינט זיך ר' מיכל אויס ער איז זיך מחזק אז זיינע קאפיטלעך זענען עושה רושם... אפשר נישט? נעה, אוודאי יא! און ער זאגט ווייטער, ער דערמאנט זיך אז די נשמה פונעם צדיק איז שורה ביים ציון און מען קען אוודאי אויספועלן כבחיים חיותו, אבער ער פילט נישט גארנישט... איך דארף מיר שטארקן אין אמונה בה' ובמשה עבדו טראכט ער צו זיך, ער הייבט אן רעדן אויף מאמע לשון ער וויינט זיך אויס איבער זיין שווערן מצב ווען ווידער כאפן זיך אריין אזעלכע פרעמדע מחשבות, "קיינער הערט מיר נישט" פאר מיר גייען נישט געשען די מופתים... אין ער ווערט שטיל, סאיז אזוי אומהיימליך אומבאקוועם עפעס שפירט ער זיך אזוי פארזאלצן... טרערן הייבן אים אן צו פליסן "רבי" בעט ער, "געב מיר עפעס א סימן אז דו הערסט מיר אויס" לאז מיר שפירן אז מיינע תפילות גייען ארויף... ער קוקט זיך אזוי ארום ווען זיינע אויגן פאלן אויפן דערנעבנדיג'ן שענקל ער זעט דארט די ספרי עבודת עבודה ווען ער ווענדט זיך צום רבין "איך גיי ארויסנעמען א ספר פון שאנק און עפענען, איך בעט דיר, גיב מיר עפעס א סימן אז די הערסט מיר אויס.
ער גייט צו צום שאנק און שלעפט ארויס דעם באנד אויף וועלכע זיין האנט האט געלאנדעט און ער גיבט עס א מאך אויף און זיינע אויגן פאלן אינעם צענטער פון א ליידיגן בלאט...
אין א בליץ פון א סעקונדע לויפן אדורך די מחשבות, "איך האב געוויסט, איך רעדט צום דופן..." ווען ער באמערקט אפאר שורהלך אויבן, "דברי ברכה פון א יארצייט סעודה?! וואס גייט דא שטיין אז משיח זאל קומען? אמן, שכח!"... און א צווייטע מחשבה זאגט אים הייב אן ליינען...
"תמצית הדברים, דהצדיק נמצא אתנו, והוא עומד מוכן להושיענו, ובזכות הסעודה שסעדנו לכבודו... וכו'
און ר' מיכל האט געהאט זיין ענטפער...
(אטעשירט איז בילד פונעם עמוד)
די מעשה האב איך געהערט פונעם בעל המעשה, סאיז כדי צו באטאנען אז ר'מיכל האט נאכנישט געהאט זיין ישועה אויף וואס ער האט געבעטן אבער לפחות ווייסט ער אז מען הערט אים אויס...
אלזא, אז קיין ברויט אין שטוב איז נישט פארהאנען און קיין ליכט אינעם טונעל זעט זיך גארנישט אן, איז ר' מיכל יעצט אויפן וועג צום ציון הקדוש אין טאהש אשר ישועות בו מקיפות, דער צדיק וואס ביים זיין דא אויף די וועלט איז ער געווען דער תל שכל פיות פונים בו, דער עמוד צלותהון של ישראל און האט אזויפיל משפיע געווען פאר אידישע קינדער בני חיי ומזוני, איז אוודאי ווען ער איז אויף יענער וועלט שעומד שם ומשמש וקרוי חי איז דאס דער ריכטיגער פלאץ זיך אויסצוגיסן דאס הארץ און אפלאדענען די שווערע פעקלעך מט דאגות.
קאפיטל נאך קאפיטל וויינט זיך ר' מיכל אויס ער איז זיך מחזק אז זיינע קאפיטלעך זענען עושה רושם... אפשר נישט? נעה, אוודאי יא! און ער זאגט ווייטער, ער דערמאנט זיך אז די נשמה פונעם צדיק איז שורה ביים ציון און מען קען אוודאי אויספועלן כבחיים חיותו, אבער ער פילט נישט גארנישט... איך דארף מיר שטארקן אין אמונה בה' ובמשה עבדו טראכט ער צו זיך, ער הייבט אן רעדן אויף מאמע לשון ער וויינט זיך אויס איבער זיין שווערן מצב ווען ווידער כאפן זיך אריין אזעלכע פרעמדע מחשבות, "קיינער הערט מיר נישט" פאר מיר גייען נישט געשען די מופתים... אין ער ווערט שטיל, סאיז אזוי אומהיימליך אומבאקוועם עפעס שפירט ער זיך אזוי פארזאלצן... טרערן הייבן אים אן צו פליסן "רבי" בעט ער, "געב מיר עפעס א סימן אז דו הערסט מיר אויס" לאז מיר שפירן אז מיינע תפילות גייען ארויף... ער קוקט זיך אזוי ארום ווען זיינע אויגן פאלן אויפן דערנעבנדיג'ן שענקל ער זעט דארט די ספרי עבודת עבודה ווען ער ווענדט זיך צום רבין "איך גיי ארויסנעמען א ספר פון שאנק און עפענען, איך בעט דיר, גיב מיר עפעס א סימן אז די הערסט מיר אויס.
ער גייט צו צום שאנק און שלעפט ארויס דעם באנד אויף וועלכע זיין האנט האט געלאנדעט און ער גיבט עס א מאך אויף און זיינע אויגן פאלן אינעם צענטער פון א ליידיגן בלאט...
אין א בליץ פון א סעקונדע לויפן אדורך די מחשבות, "איך האב געוויסט, איך רעדט צום דופן..." ווען ער באמערקט אפאר שורהלך אויבן, "דברי ברכה פון א יארצייט סעודה?! וואס גייט דא שטיין אז משיח זאל קומען? אמן, שכח!"... און א צווייטע מחשבה זאגט אים הייב אן ליינען...
"תמצית הדברים, דהצדיק נמצא אתנו, והוא עומד מוכן להושיענו, ובזכות הסעודה שסעדנו לכבודו... וכו'
און ר' מיכל האט געהאט זיין ענטפער...
(אטעשירט איז בילד פונעם עמוד)
- unknown (1) (2).jpg (15.41 KiB) געזען 2082 מאל
*************************************
די מעשה האב איך געהערט פונעם בעל המעשה, סאיז כדי צו באטאנען אז ר'מיכל האט נאכנישט געהאט זיין ישועה אויף וואס ער האט געבעטן אבער לפחות ווייסט ער אז מען הערט אים אויס...
דעם רבינס ענטפער - הרה''ק מטאהש זי''ע
אלעס איבער די וועטער אין מאנטריאל
viewtopic.php?t=15674&start=9225
אלעס איבער די וועטער אין מאנטריאל
viewtopic.php?t=15674&start=9225
